by Joyce | Aug 9, 2018 | Feest, Kindjes |
Ik wou hier een postje schrijven over het verjaardagsfeest van onze miekes, maar zag toen dat ik nog niets gepost had over Elliots verjaardag. Met 6 maanden vertraging dus…
Ons oudste gebroed werd in februari 4 jaar. VIER! Allez. Over een jaar is die dus 5. Nog eens zo lang en hij is gewoonweg 10. Dat is toch om van te janken, hé? Zijn verjaardag was meteen het eerste familiefeest in ons nieuwe huis en dat maakte het net dat tikkeltje specialer. Zoals elk jaar maakte ik zelf een taart en schakelde ik mijn mémé in om de overige taarten te bakken. Meestal voorziet zij dan een lekker ouderwetse gâteau, een taart die half flan en half brésilienne is, en nog een ander fruittaartje. Voor Elliots 2e en 3e verjaardag maakte ik een bulldozertaart en een dinocake. Dit jaar vroeg ik hem wat voor taart hij wou en hoewel ik mij aan iets bijzonder moeilijks had verwacht, zei hij: “Euhm, een rode taart!” Na wat nadenken heb ik hem dan zachtjes in de richting van een brandweertaart geduwd (ook rood!) en daar werd hij ontzettend enthousiast over. Ik voegde aan de biscuitmix rode voedingskleurstof toe, deed melkchocolademousse tussen de 2 lagen biscuit en werkte de taart af met melkchocoladeganache. In de Zeeman vond ik een goedkoop setje brandweerfiguurtjes, perfect om bovenop de taart te zetten.
Zoals elk jaar werd Elliot heel verlegen toen iedereen zong voor hem, maar het was het eerste jaar dat hij er niet om begon te huilen. :)
Na het zingen konden we eten…
… en pakjes uitpakken.
Elliot is voorlopig ook het enige mannetje in de familie, hij heeft geen neefjes. Enkel zusjes en een nichtje. Den duts. :)
Dus wil hij zich soms eens in alle rust kunnen terugtrekken om de echte vent uit te hangen. Allez. Zolang zijn omi hem maar duwt, want zie dat zijn benen moe zouden worden, jong. :)
Qua ontwikkeling dan… Eigenlijk moet ik me nu voor de geest proberen te halen hoe Elliot 6 maanden geleden was. Volgens mij lag dat in dezelfde lijn als nu. Hij is nog altijd een heel gevoelig manneke. Zo stoer, met momenten zo bruut, maar met zo’n klein hartje. In een vorige post schreef ik eens dat hij de beste grote broer was die ik maar voor mijn meisjes had kunnen wensen, maar ik durf daar toch een beetje op terugkomen. Hij heeft het vaak niet makkelijk met het feit dat hij de aandacht moet delen met 2 peuters en gaat dus, zoals dat bij de meeste kindjes gaat, op een negatieve manier de aandacht opeisen. Ik denk weleens dat het gemakkelijker zou geweest zijn als de meisjes eerst waren geboren, en dan pas Elliot een jaar of 2 erna. Maar ja, ifs and buts… :) Gelukkig is het ook niet al kommer en kwel, want er zijn effectief momenten dat hij spontaan zijn zussen gaat helpen of voor hen zal zorgen. En broers en zussen maken sowieso ruzie, zeker? De meisjes onderling doen dat ook steeds meer tegenwoordig. En ook typisch: zelf zijn zussen pijnigen en doen wenen, maar als ze dan eens iets doen dat niet mag en wij hen terechtwijzen waardoor ze hartverscheurend beginnen te huilen, dan begint Elliot te krij-sen en hysterisch te wenen want “jij doet DE ZUS WENEN, jij bent STOUT!!!” Zucht. :) En zo is ‘t altijd iets, hé. Haha!
Met zijn 1,10 meter is hij al een grote vent geworden en na de grote vakantie gaat hij dan ook naar de tweede kleuterklas. Volgens zijn juf (waar we nu na 2 jaar afscheid van moeten nemen *snif*) is hij er helemaal klaar voor. Blijkbaar is hij op school een grote plantrekker, heel matuur, heel zelfstandig. ‘t Is dus enkel thuis dat hij ineens niets meer kan en bij alles hulp nodig heeft. :) Hij is wel vaak onzeker en terughoudend in nieuwe situaties, want hem in de paas- en grote vakantie op kamp afzetten was bijvoorbeeld een kleine ramp en ook over de zwemlessen was hij niet bepaald enthousiast. We willen hem daar echter toch in blijven stimuleren, want ik vrees dat hij anders voor steeds minder zal openstaan. En eens hij vertrokken is, amuseert hij zich altijd rot. :)
Waar ik tussen zijn 18 en 24 maanden lichtjes bezorgd was omdat hij nog niet veel sprak, zou ik nu regelmatig willen dat hij eens zweeg. Hij tatert echt de oren van ons hoofd, stelt keiveel vragen, wil altijd “juist even iets vertellen”. Hij had ook een zware iPadverslaving, maar die hebben we in de paasvakantie kunnen afbouwen. Hij kreeg toen een tantrum waarbij hij met een boek het scherm van onze tv kapot gooide. We hebben toen de afspraak gemaakt dat hij helemaal géén schermpjes ging kijken zolang wij geen nieuwe tv hadden en we maakten gelijktijdig ook een weekschema waarop we noteerden dat hij voortaan enkel nog na school een uurtje mocht kijken, en ook op woensdagnamiddag en in ‘t weekend tijdens de dutjes van zijn zussen. De eerste dag heeft hij daar 1 keer over gezaagd, maar daarna legde hij zich er bij neer en nu is hij echt afgekickt. Zo fijn. Nu ik nog, guilty as charged.
Ah, en door naar school te beginnen gaan is er ook eeeeindelijk een einde gekomen aan het eindeloze slaapritueel. We werken nu met een beurtrol. De ene avond maak ik Elliot klaar om te gaan slapen, lees ik zijn verhaal voor en blijf ik bij hem zitten tot hij slaapt. De andere avond doet Klaas dat. Ook dit introduceerden we met een kalendertje waarop ik afwisselend een foto van mij en een foto van Klaas had geplakt. De kalender heeft enkele dagen dienst gedaan en dan was hij het gewoon. En gelukkig duurt het na het verhaaltje nu nog maar hoogstens 5 minuten voor hij in slaap is. Een hele verademing, als je weet dat het vroeger tot anderhalf uur kon duren. Nu Lily-Rose en Lucy-Mae nog. :)
by Joyce | Apr 2, 2018 | Feest, Kindjes |
Naar Pasen werd hier thuis niet zo hard uitgekeken als naar Sinterklaas, maar eigenlijk was het even leuk, zo samen paaseitjes zoeken in hun pyjama. Het was de eerste keer dat de meisjes mee konden zoeken, dus het was dit jaar extra speciaal. Elliot hing direct de grote broer uit door zijn miekes te tonen waar ze nog eens moesten kijken en hier en daar wat eitjes voor hen te laten liggen (dat moesten we hem wel influisteren), Lucy-Mae had heel snel door wat er moest gebeuren en Lily-Rose ook, maar die hield het snel voor bekeken om vervolgens meteen te beginnen boefen. Haha!
Vrolijk Pasen, iedereen!
by Joyce | Feb 19, 2017 | Kindjes |
Twee weekends geleden vierden we Elliots derde verjaardag. Het lijkt nog maar gisteren dat we vol verwachting uitkeken naar hoe dat zou zijn, na 9 maanden een bloedeigen kindje mogen verwelkomen en daar elke dag voor zorgen en van houden. Een vingerknip en ineens is hij 3 jaar oud en al een dubbele grote broer. Toen hij 1 werd, vond ik dat zó raar. Dat jaar was voorbijgevlogen en ik kon mij goed voorstellen dat 2 jaar veel minder speciaal zou aanvoelen omdat die eerste verjaardag toch echt een mijlpaal is. Maar toen werd hij 2 en vond ik dat dus nog zotter. En nu met 3, tja, kweenie, da’s precies elke verjaardag gekker en gekker, ouder en ouder. :)
We vierden zijn verjaardag opnieuw heel traditioneel, met koffie en taart in de namiddag en broodjes tegen de avond. Onze dichtste familie kwam meevieren en ook metie Lien was van de partij. Eindelijk, want vorig jaar moesten we haar helaas missen. Elliot kreeg een paar cadeautjes, maar er waren ook envelopjes met centjes omdat hij samen met zijn zussen spaart voor een schommel. De tuin van het nieuwe huis moet toch een beetje gevuld geraken, hé? :) Elliots oma maakte vla, mijn mémé maakte een hele resem taarten en ik hield het op een bescheiden dinocake. ‘t Is te zeggen: je kon er met veel verbeelding inderdaad de vorm van een dino in terugvinden. Maar Elliot vond het tof, en de bulldozerkaars maakte het uiteraard helemaal af. Toen we voor hem zongen werd hij superverlegen. Zo verlegen dat hij zijn gezicht begroef in mijn decolleté en begon te huilen. Mijn stoere man met het kleine hartje. <3 Het kaarsje wou hij ook niet uitblazen, dus deed ik het maar voor hem. Hij merkte dat dat precies toch nog wel wijs was en wou ook nog eens, dus staken we het kaarsje opnieuw aan.
En dan een overzichtje van wat hij tegenwoordig zoal kan/doet/zegt:
Een van de grootste ontwikkelingen over de afgelopen maanden is zijn taal. Sinds hij naar school gaat, is hij er echt met grote sprongen op vooruitgegaan. Hij maakt lange zinnetjes van allerlei woorden aan elkaar geplakt, maar een werkwoord vervoegen zal hij nog niet gauw doen (al hoor ik wel vaak voltooide deelwoorden als geloopt, wakker geword, gebrookt (gebroken),…). Vaak lijkt het ook alsof hij in een vorig leven een Duitser was, omdat hij zijn hulpwerkwoord helemaal achteraan een zin plakt. Hij spreekt nog vaak over zichzelf in de derde persoon waarbij hij zichzelf dan ook bij naam noemt, maar tegenwoordig zegt hij ook al regelmatig eens ‘ik’. Wat ook opvalt is dat hij nooit ‘ge’ of ‘gij’ zegt, maar altijd netjes ‘je’ of ‘jij’. Ik vind dat wel bijzonder, want wij zeggen altijd het eerste tegen hem. Dat zal de invloed van de school zijn, denk ik dan. :) Ik moet dringend eens werk maken van zijn uitsprakenschriftje. Dat bestaat al wel, maar ik vergeet het telkens in te vullen. Eentje dat ik er zeker in ga zetten: ‘Sssjjáns!’ Dat zei hij onlangs out of the blue, toen ik hem vastgespte in de auto en zei dat hij nu goed vast zat, haha! Oh, en die keer dat hij vast zat en riep: ‘Help mij!’ om vervolgens stilletjes te mompelen ‘… uit de nood.’ *lacht tranen met tuiten*
Qua dagdagelijkse routine is hij heel erg zijn grenzen aan het aftasten. Klaas mag niet veel meer doen wat betreft pamper verversen (yep, van zindelijkheid is hier nog totáál geen sprake, die paar keren dat hij een paar druppeltjes in zijn potje loste en ik al meteen de Milestone Card bovenhaalde zijn al lang verleden tijd) of aankleden, maar eigenlijk is het vooral zo dat Elliot altijd een ander slachtoffer uitkiest. Als ik zeg dat ik hem ga aankleden, wil hij dat omi het doet. Als omi zegt dat ze het gaat doen, wil hij dat papa het doet. Als Klaas zegt dat hij het gaat doen, moet ik het doen. Enzovoort. We moeten ook veel uitleggen en vooraf aankondigen, tegenwoordig is het zinnetje ‘Als de wijzer beneden staat (19u30) gaan we uw tandjes poetsen, hé?’ hier heel populair. Soms heeft dat effect, soms niet. Sinds een paar weken krijgt hij zelf zijn kousen (scheef) aan en ook zijn broek lukt. Zijn trui meestal ook, maar hier en daar moeten we wel nog wat helpen. Zijn schoenen krijgt hij zelf uit, maar nog niet aan. En zijn jas, dat heeft hij geleerd op school door die eerst op de grond te leggen en hem dan over zijn hoofd te zwaaien. Speciaal ze. Stiekem hoop ik dat hij dat op zijn 16e nog zo gaat doen, dan blijft hij vast voor altijd bij mij wonen omdat hij niet van ‘t straat geraakt. <3
Boekjes voorlezen en nog eens over de dag vertellen hoort nu ook echt bij zijn slaapritueel. Meestal leest Klaas het boekje voor (zijn favorieten wisselen, misschien moet ik daar eens apart over bloggen) en kom ik daarna nog eens langs om te vertellen over de dag. Tegenwoordig is ‘t wel vertellen over het nieuwe huis. Ik moet dan volledig beschrijven hoe zijn kamer eruit gaat zien. Echt, als dat kind niet voorbereid gaat zijn op de verhuis, dan weet ik het ook niet meer. En wees maar gerust dat ik het mag horen als ik iets ben vergeten vernoemen. :) Voor hij gaat slapen moet iedereen trouwens eerst nog een kus, knuffel, haa faaf (high five) en een vuistje krijgen. Zalig manneke!
Op school gaat het goed. De eerste maanden verliep het afscheid vaak moeilijk, hij wou niet dat ik vertrok, klampte zich vast, begon te huilen. Maar na een tijdje heeft hij zijn draai gevonden en nu amuseert hij zich en heeft hij vriendjes en vriendinnetjes gemaakt. Deze week was zijn juf ziek en toen merkten we wel dat het weer wat lastiger ging. Eens de juf terug was, ging hij er bij ‘t afzetten op school weer als een speer vandoor, de trap op naar de verkleedkoffer. Sinds hij naar school gaat, zingt hij ook. Zo fijn! Hij haalt dan wel alle liedjes door elkaar of vergeet bepaalde stukken. ‘Een van stof en een van leer, hier leg zakdoek nee-heer’ bijvoorbeeld. Sinterklaasliedjes begint hij nu ook ineens te zingen. Enkele maanden te laat, maar ok! Oh, en dansen doet hij tegenwoordig ook veel. Dat houdt dan gewoon in dat hij alsmaar in het rond draait, maar toch! Of hij laat met een scheef glimlachje en een verder volledig statisch lichaam zijn hoofd van links naar rechts knikken, haha.
En nog een paar kleine dingen: qua speelgoed gaat zijn voorkeur nog steeds naar hetzelfde: auto’s, auto’s en nog eens auto’s. Allez, daarmee bedoel ik uiteraard alles met wielen, hé. Dus ook camions, kranen, bulldozers, … Puzzelen vindt hij ook wel fijn, en sommige gezelschapsspelletjes. Maar daar moeten Klaas en ik dan ook echt tijd voor maken, om samen met hem te spelen, en dat schiet er momenteel een beetje bij in. Hij kijkt ook veel iPad. Ik wou dat eerst een beetje begrenzen, maar uiteindelijk speelt en knutselt hij op school al een hele dag en als hij thuiskomt speelt hij ook nog veel met zijn speelgoed. Dan is het wel ok als hij elke dag ook een uur schermpjes kijkt. We hebben in bad ook een mijlpaal bereikt: we mogen zijn haar afspoelen! Met de douchekop dan nog! En hij huilt dan niet meer! En hij maakt dan ook niet meer eerst nog een kwartier drama! Eindelijk heeft hij door dat hij gewoon zijn hoofd genoeg achterover moet houden. We moeten hem wel nog een handje geven. Maar toch. Victory! Hij is ook als zot aan ‘t groeien trouwens. Vorige maand kwam er letterlijk 1-1,5 cm per week bij. Ik denk dat hij nu 1 meter groot is en ongeveer 15 kg weegt.
Ah, en dan zijn zussen, hé… Af en toe ergert hij zich wel eens, bijvoorbeeld als hij exclusieve aandacht wil en we dat eventjes niet kunnen geven of als zijn zussen zijn speelgoed of iPad afnemen. Maar het grootste deel van de tijd is hij ontzeeeeettend lief voor hen. Ik maakte mij op voorhand zoveel zorgen dat hij zich achteruitgeschoven zou voelen of dat hij zijn zussen niet leuk zou vinden, maar daar lijkt niets van aan te zijn. Die krijgen kusjes en knuffels zonder dat we hem daartoe moeten aansporen, hij doet gekke dansjes of laat zich wild op de grond vallen omdat hij weet dat ze dan schaterlachen (‘Kijk! Lacht weer!!’) en als hij zou kunnen zou hij hen van hier naar daar dragen om mee voor hen te helpen zorgen. Hij is de grote broer die ik onze meisjes vanuit het diepste van mijn hart toewenste maar ik durfde niet hopen dat het effectief zo zou geweest zijn.
Lieve Elliot, ik heb nog nooit een manneke zo graag gezien als jij. Je papa komt heel dicht in de buurt, maar jij zal voor eeuwig en altijd mijn eerste baby’tje zijn. <3
by Joyce | Oct 10, 2016 | Uitstap |
Wie mij kent, weet dat ik graag eens averechts doe. Nu het weer frisser wordt en de blaadjes aan de bomen hun mooie herfstkleuren krijgen vind ik het dus tijd om nog eens terug te blikken op enkele uitstapjes die we in augustus maakten. De intentie was er toen ook al, maar met Elliot die thuis was, de baby’s die nog zo klein waren en nog wat laatste dingen die we moesten afwerken aan de verhuis had ik altijd wel iets beters te doen dan te bloggen. Scusi!
In dezelfde week dat we met de trein naar de Zoo gingen, namen we ook de auto naar Oostende. Ik had hier en daar gehoord dat Dinos Alive, een dinotentoonstelling, daar neergestreken was en wij wilden daar keigraag naartoe met Elliot. Omdat een medejanuarimama in Oostende op vakantie was, spraken we eerst met haar af om te lunchen in de luchthaven. Ik stelde mij voor dat Elliot superveel opstijgende en landende vliegtuigen zou kunnen zien, maar op die 2 uur dat we daar waren hebben we er dus maar eentje zien opstijgen. Blijkbaar is dat daar dus toch niet zo druk. :) Hij heeft wel heel hard rondgerend met Lukas.
Daarna gingen we allemaal samen ook nog eventjes naar het Noordzeeaquarium. Dat was suuuuuperklein, maar na ons uitstapje naar de Zoo wisten we dat Elliot behalve naar dino’s ook heel graag naar vissen kijkt. Ik stoor mij trouwens keihard aan mijn buik in de foto’s hieronder, maar give me a break, ik was nog maar 6 weken bevallen. :) En ‘t was dit of géén foto’s!
Na het aquarium scheidden onze wegen en gingen wij met ons vijven naar Dinos Alive. Man, echt. Sommige mensen hadden mij op voorhand doen twijfelen of het donker, het lawaai en de imposante dino’s zelf Elliot niet zouden bang maken. Maar dat was dus helemaal niet het geval. Hij vond het za-lig. Die dino’s bewogen ook echt en ik weet eigenlijk niet of Elliot nu denkt dat dino’s echt bestaan of dat hij wel goed doorheeft dat die nep waren… Hij heeft met open mond staan kijken, hij heeft geschreeuwd van verwondering en hij is een keer heel aandoenlijk een beetje geschrokken omdat hij omhoog keek en daar een pterodactylus (ofzoiets, hij vloog alleszins!) boven zijn hoofd zag hangen.
Obligate foto van de terugrit:
Het lijkt hier wel alsof we gewoon met z’n drietjes op stap waren, maar Lily-Rose en Lucy-Mae waren effectief mee! Ze zaten in de dubbele buggy en hoewel dat een zwaar gevaarte is en er zowel in de luchthaven als bij Dinos Alive heel veel trappen waren, waren er altijd mensen die spontaan hielpen met heffen! Zo fijn. :) Ik ben die week (in de Zoo ook) wel nog nooit in mijn leven zo vaak aangestaard en aangesproken geweest. Soms is dat wel leuk, maar op andere momenten dacht ik ook: ‘Jaaa, het is een tweeling, jaaa, ze zijn eeneiig, jaaa, we hebben onze handen vol. En laat mij nu op mijn gemak wandelen met mijn gezin.’ Haha! Maar ja, de mensen willen daar precies over babbelen, zelfs al kennen ze je helemaal niet. Een paar weken erna was ik met één van de meisjes naar de Dreamland geweest omdat ik snel iets moest halen en toen ik zo met haar in mijn kar door de winkel liep, vond ik het ontzettend bizar dat ik precies onzichtbaar was. Niemand die naar mij keek, niemand die mij tegen mij begon te praten over mijn baby. En zo ontzettend chill dat dat was, zo op pad met 1 kindje. Zo zie je maar dat je perspectief steeds opnieuw verschuift, want 2 jaar geleden zou het zweet mij nog uitgebroken zijn bij het idee op mijn eentje met een Elliot van 2-3 maanden oud naar de winkel te moeten gaan. :)
Later deze week post ik nog een blogje over ons weekend in Frankrijk en eentje met wat foto’s van wandelingen die we deze zomer maakten en vanaf dan verwelkomen we definitief de herfst!
by Joyce | Sep 26, 2016 | Kindjes |
Mo vent toch. Ik ben beschaamd. Héél beschaamd. Dat het zo lang heeft moeten duren voor ik nog eens een post aan Elliot gewijd heb. De laatste ging over zijn doen en laten op 21 maanden en daarna schreef ik ook nog wel over zijn tweede verjaardagsfeestje, maar daarna bleef het stil. Ik had niet zo goed bijgehouden wat hij allemaal wanneer deed en zei en hoe meer de tijd verstreek, hoe meer ik vergat en hoe erger ik ertegen op zag om mijn hoogzwangere brein te moeten pijnigen. Maar kijk, ik ga mijn best doen, al zal deze post dus totaal niet zo uitgebreid worden als de vorige. Sorry, zoon. :(
Ik eindigde de post over 21 maanden met een stukje over het feit dat Elliot in een lastige fase leek te zitten. Eigenlijk is dat nog niet veranderd. Volgens mij is hij toen beginnen peuterpuberen en is hij daar nu nog steeds mee bezig. Hij kan ongelooflijk veel drama maken over schijnbaar niets en dan op een heel zagerig toontje kermen dat het ‘gaaaanieee’. Ik heb de voorbije maanden ook 37 keer per dag zijn knuffels en tut gehaald. Hij laat die achter op de salontafel en wil ze dan hebben aan de keukentafel. Daar laat hij ze achter om ze dan op te eisen als hij op de verzorgingstafel ligt. Daar blijven ze liggen tot hij zich in de zetel realiseert dat het knuffeltijd is. Echt. Om gek van te worden. Als ik die dan niet ging halen was het huilen en janken en daar kan ik niet tegen. Nu Lily-Rose en Lucy-Mae er zijn, kan ik echter niet zomaar meer meegaan in elke gril die in zijn knappe hoofdje opkomt, dus sinds ongeveer een week ben ik gestopt met als een mak lammetje zijn knuffels en tut telkens te gaan zoeken. Hij heeft daar efkes heel lastig over gedaan, maar (en ik hou nu hout vast) hij heeft precies de klik gemaakt dat zijn benen ook best goed werken en hij zijn spullen zelf kan gaan halen. Fingers crossed dat het zo blijft!
Tijdens de zwangerschap (en ik werd zwanger toen hij 20 maanden was, dus sinds de vorige update) was hij ongelooflijk high maintenance. Al zijn hele leven (zo klinkt hij plots erg oud :)) heeft hij fases waarin ‘s avonds gaan slapen bijzonder moeilijk was. Ik liet hem dan telkens opnieuw uit bed komen, nog even bij ons in de woonkamer blijven, en een halfuurtje later lukte het dan meestal wel om te slapen. Maar nu dus niet meer. Met als gevolg dat wij élke avond zonder uitzondering bij hem in bed moesten blijven liggen tot hij sliep. In ‘t begin duurde dat een halfuurtje, maar op den duur lagen we anderhalf uur naast hem. Ik hield mijzelf dan altijd wakker, omdat ik zelf ook nog iets aan mijn avond met Klaas wou hebben, maar hoe zwangerder ik werd, hoe lastiger het werd om mijn draai te vinden in bed én om er geruisloos weer uit te komen zodat hij niet opnieuw zou wakker worden. Meestal ging Klaas dus mee met Elliot, maar die viel dan altijd in slaap nog voor Elliot sliep! En dan zat ik toch weer een hele avond alleen. Echt, we hebben daar veel ambras over gehad en ik ben echt radeloos geweest omdat ik niet wist hoe ik dat ging moeten bolwerken eens er twee kleine baby’tjes zouden zijn die ons constant nodig zouden hebben. Tegen dat de meisjes 2-3 weken oud waren, maakte Elliot ineens een klik (ook omdat we hem hadden uitgelegd dat wij hem konden horen door de babyfoon) en ging hij zonder problemen slapen. Dat heeft een paar weken geduurd en ineens lukte het wéér niet meer. Echt, ik werd zot, hé. Toen de meisjes 7 weken waren, verhuisden we naar mijn ouders en sindsdien is er meestal geen probleem meer. Soms wel nog een beetje moeite om hem in bed te krijgen en dan zelf weer te mogen vertrekken, maar over ‘t algemeen is hij er ok mee. Ik hoop echt met heel mijn hart dat dat zo gaat blijven als we opnieuw naar ons eigen huis verhuisd zijn…
Wat zijn zusjes betreft, is alles eigenlijk heel positief. Ik was vooraf heel bang dat hij zich opzijgeschoven zou voelen of simpelweg jaloers of gemeen tegen hen zou zijn, maar dat is dus helemaal niet het geval. We merken wel dat hij het soms wat moeilijk heeft met de verdeelde aandacht, maar we proberen toch vooral te focussen op hem als hij thuis. Als de meisjes dan rustig zijn en niet huilen, zitten ze meestal gewoon in hun relax en houden we ons bezig met grote broer. Zijn zusjes krijgen heel veel spontane knuffels en kusjes van hem, hij maakt zich (soms :)) zichtbaar zorgen als ze huilen, hij wil hen van de slaapkamer naar de woonkamer dragen en hij vraagt vaak zelf om een zusje op zijn schoot te zetten. En dan zegt hij: ‘Foto maken?!’ <3
Hij is nog steeds gek van auto’s, vrachtwagens, bussen, kranen, bulldozers en alles maar dan ook alles dat wielen heeft of dat groot en lawaaierig is. Hij houdt er enorm van om trein- en autobanen in elkaar te steken. De laatste maanden heeft hij het bestaan van dinosaurussen ontdekt en daar is hij ook superenthousiast over. Ik weet niet meer of ik er eerst over ben begonnen, maar in any case it stuck. Deze zomer gingen we naar de dinotentoonstelling in Oostende (ga ik nog eens over bloggen), we verzamelden de dinoplaatjes van de AH, hij keek verschillende keren naar The Good Dinosaur en Jurassic Park (ja, echt!) en we kochten zijn eerste kleren met dino’s erop.
Hij kent al een tijdje alle kleuren. De eerste kleurtjes die hij kende, waren wit en zwart. En dan paars. Hoe raar is dat? Andere kinderen beginnen met rood en blauw. Geel is lang een moeilijke geweest, hij zegt nog steeds ‘leel’. En ‘soot’ in plaats van rood. Zo zei ik dat zelf ook toen ik klein was. Hij begint ook stilaan te tellen, snapt hoeveel 2 is. Tellen gaat op dit moment zo: een, twee, die, vijf, twee, tien. Haha!
De afgelopen zomer moest ik niks van nieuwe kleren kopen, want alles van vorige zomer paste nog omdat ik het toen een beetje ruim had gekocht. Schoenen moet ik wel keivaak kopen, we zitten al aan maatje 27, alstublieft!
Over de zomer gesproken: dat is echt zijn seizoen, hé. Eigenlijk is elk seizoen goed, maar in de zomer speelt hij zooo veel buiten. Hij kan ook echt genieten van wandelingen en kan al lang en ver stappen voor hij moe wordt. Wat een buitenkind is dat. Ik hoop dat dat altijd zo blijft. <3
En de grootste verandering van al? Sinds 1 september gaat hij naar school. Maar deze post is al heel lang geworden, dus ik ga de bijhorende Milestone Junior Card en wat meer info daarover voor een later moment houden. Misschien wacht ik nog tot het eerste oudercontact, dan zal hij het ook al wat meer gewoon zijn op school en kan ik hopelijk schrijven dat hij ondertussen ‘s ochtends niet meer uit mijn armen geplukt hoeft te worden door de juf. *spoiler alert* Maar hij doet het wel al heel goed, hoor!
Snif. Niet te geloven dat dat klein baby’tje dat gisteren nog in mijn armen lag nu al naar school gaat. Ik heb een kind dat naar school gaat. Hoe raar is dat? De mensen gaan zeker denken dat ik al 30 ben of zo! *grijns*
En gewoon nog twee stoeffoto’s, want omg, hoe knap is mijne zoon? <3
Volgende update op 3 jaar! Ik ga alvast een potje bleiten.