Ahhh, week 22. De week waarin ik het rustiger aan mag beginnen doen. :)

Vorige zaterdag was het nog eens tijd voor een bezoekje aan de gynaecoloog. De baby’tjes werden op 494 en 497 gram geschat en doen het nog steeds super. Allebei even veel vruchtwater, goede bloeddoorstroming in de hersenen, navelstrengen en hartjes, alles ziet er goed uit en ze zijn heel levendig. Mijn baarmoederhals werd opnieuw gemeten en waar die tijdens de vorige controle nog 4,8 cm was, was dat nu ietsje verlengd tot 5,2 cm. Zo badass van mij! De gyn zei dat dat op zich niet zo raar was, want dat de baarmoederhals eigenlijk gewoon een spier is die van dag tot dag een beetje korter of een beetje langer kan zijn. Als ik me niet vergis zei ze dat er pas vanaf 2,5 cm een risico op vroeggeboorte is, dus voorlopig zitten we nog héél safe. De linkse/bovenste baby heeft zich wel opnieuw gedraaid en ligt nu dus weer met de voetjes naar beneden. Dat komt omdat die het meeste plaats heeft. De rechtse/onderste baby blijft consequent met het hoofdje naar beneden liggen en aangezien we bij het meten van de baarmoederhals dat hoofdje er telkens vlak naast zien liggen, heb ik goede hoop dat het ook dat baby’tje zal zijn dat het eerst geboren zal worden. Een natuurlijke bevalling zou dan mogelijk moeten zijn, zelfs als de bovenste baby in stuit zou blijven liggen.

Ik voel nu echt heel veel beweging, zowat overal in mijn buik. De gynaecoloog vroeg of ik de baby’s al kon onderscheiden van elkaar, maar dat lukte me niet omdat ik door de eerdere controle nog dacht dat ze allebei met hun hoofdje naar beneden lagen. Ondertussen weet ik dat dat niet meer zo is, dus nu weet ik telkens heel goed wat er gaande is daarbinnen: ik voel vooral schopjes bovenaan rechts, in mijn ribben (da’s de baby die met het hoofdje naar beneden ligt die met de voetjes schopt), en onderaan/opzij links (da’s dan de andere baby, die met de voetjes naar beneden ligt). Ik merk ook regelmatig dat als de ene begint te bewegen, de andere wakker wordt en begint mee te doen. Dat belooft. :) Klaas heeft voorlopig nog niets gevoeld, maar da’s omdat het er eigenlijk nog niet van gekomen is om hem eens snel snel bij mij te roepen als ik ze bezig voel. Ze hebben net als grote broer een beetje plankenkoorts, want als ik de bewegingen probeer te filmen vallen ze ineens stil. :)

Het geboortekaartje is zogoed als af en nu mijn zwangerschapsverlof afgelopen maandag officieel gestart is, ga ik stilaan eens werk maken van de doopsuikers. Ik weet al exact wat het moet worden, ‘t is de uitwerking die een beetje op zich liet wachten. Ook aan de geboortelijst is nog veel werk, maar dat komt allemaal wel in orde. Ik merk wel dat het klopt dat je bij een tweede (en derde) alles meer op ‘t gemak doet. Nu ja, bij Elliot was ik al van in ‘t begin thuis, dus ik had wel een grote voorsprong toen, maar toch…

Benieuwd naar week 22 van Elliot?