Elliot werd gisteren 21 maanden! Dat vraagt om een update. Tegen de volgende zal hij gewoon 2 jaar zijn, jong. Mijn lief, klein, snoezelig baby’tje. *snif* Da’s echt gewoon gestoord. Ik heb daar geen ander woord voor.

18 maanden

– Zegt al een hele tijd ‘raaaahhh’ als ik vraag wat de leeuw doet. Doet sinds een paar dagen na zijn 18e vermaanddag ook ‘huuuu’ als ik vraag wat een paard dan doet. Meer zelfs, ik hoorde hem dat voor het eerst doen toen hij een puzzelstukje met daarop een paard over de zetel liet galopperen.

– Zoekt graag uit wie het hardste hoofd heeft, hij of de persoon die hij knuffelt. *armpjes rond de nek van de persoon in kwestie en dan zijn hoofd keiiiihard tegen dat van de ontvanger duwen*

– Sprak officieel zijn eerste woordje (‘papa’, wat hij tegen Klaas maar ook tegen andere personen en dingen zegt, buiten beschouwing gelaten). Toen we in de Ardennen waren, werden we wakker en hoorden we door het open raam de koeien loeien. Elliot keek naar mij, wees naar het raam en zei ‘buite’. Zo typisch dat dat zijn eerste woordje is geworden, hij is echt ontzettend graag buiten.

– Doet nu ook een kat (‘mi-au’), een hond (‘grrrr’… Ah ja, want de onze grommen…) en een varken (een keelgeluid ‘rrrrrrr’ want hij snapt nog niet hoe hij moet knorren door zijn neus) na.

– Tand 13, de tweede hoektand, is een feit!

– Kan mij superhard ‘ne keer goed vastpakken’. 2 stevige, lichtjes knijpende peuterarmpjes rond mijn nek. Zalig. <3

– Huilt niet alleen meer hartverscheurend als we hem zeggen dat iets niet mag. Nu roept hij er ook nog dingen bij. Niks verstaanbaars, hé. Maar toch!

– Had zijn eerste conversatie met mij. Ik: ‘Zeg, zoude gij dat hier ne keer niet opruimen?’ Hij: ‘Neeh.’ Ik: ‘Awel, da’s proper, da.’ Hij: ‘Jah.’ Toen stond ik toch efkes versteld, hoor! Ons eerste gesprekje. En al direct tegenspreken. Dat belooft!

– Klopt met zijn hand naast zich in de zetel of op de grond als hij wil dat je naast hem gaat zitten. Cuuuuute!

– Kreeg terwijl zijn eerste twee hoektanden aan het doorbreken waren ineens de andere twee er nog als cadeautje bij! Hij ontbreekt nu nog 5 tandjes: zijn 4 achterste kiezen en 1 van zijn onderste zijsnijtanden (is dat een woord?). Hoe raar is dat? Ik vraag mij af of hij dat tandje misschien gewoon niet heeft.

– Kan al een tijdje bijna al zijn lichaamsdelen tonen: hoofd, handen, voeten, buik, neus, oren en mond (‘Aaahhh!’). Ogen snapt hij nog niet zo goed, klinkt te hard als oren, denk ik. We zijn ook bezig om hem aan te leren waar zijn tong is door ze uit te steken. Ah, en zijn piemel kan hij ook al aanwijzen. Dan geeft hij eens een vriendelijk klopje op zijn pamper, haha. Boys will be boys!

– Zegt ‘tutje’, maar eigenlijk klinkt dat eerder als uitademen, of een zucht. Ik kan het moeilijk beschrijven.

19 maanden

– Speelt (eigenlijk al maanden) supergraag verstoppertje. Hij kan dat echt lang volhouden. Hij gaat dan achter het (doorzichtige) gordijn staan en dan moeten wij tegen elkaar toneel spelen. ‘Huh. Weet gij waar Elliot is?’ ‘Tiens. Nee, waar is die nu?’ ‘Hij zal misschien bij omi of opi zijn?’ ‘Ah ja, dat kan! Of buiten, hé?’ ‘Misschien moeten we toch maar eens roepen?’ ‘Ok. Elliot? Ellioooot?! Elliot?!? Waar zijde gij? Ik zie u niet!!’ Hij kan echt gemakkelijk een halve minuut achter ‘t gordijn staan voor hij zich laat zien.

– Kijkt graag elke dag naar zijn lievelingsfilm, Homeward Bound. In ‘t begin weende hij mee als het griezelig of ontroerend was, maar nu niet meer. Hij begint te gillen en te lachen als hij ziet dat ik naar Netflix ga en de film start. Mijn favoriet moment was toen we daarnet samen keken en ik een beetje begon te wenen en jammeren toen de kat in het water viel. ‘Oh nee, de poes ligt in ‘t water, kijk nu, poesje ligt in ‘t water!’ Hij kwam naar mij, zette zich op zijn knietjes en sloeg zijn armpjes rond mijn nek om mij te troosten. Soms krauwelt hij dan ook met zijn vingertjes vanachter in mijn nek, zoals ik bij hem doe. Zuuuuucht.

– Zegt ‘auto’ (al komt het er eerder als ‘toto’ uit).

– Blaast op zijn eten (allez, eigenlijk blaast hij omhoog, zodat zijn froe omhoog waait :)) en zegt ‘wah’ als we hem iets geven dat warm is of waarvan hij denkt dat het warm zal zijn.

– Zit opnieuw in een moekefase. Als ik thuis ben en hij is kwaad of overstuur kan Klaas er niks meer mee aanvangen. Dan heeft hij mij nodig. Schattig, vind ik dat. Dat hij constant achter mij aan loopt, om ‘t even waar ik naartoe ga, vind ik iets minder… Maar eigenlijk moet ik daar van genieten, hé? Straks is hij 16 en wil hij niet meer met mij gezien worden, haha!

– Kan goed uit een gewone beker drinken.

– Zegt ‘kaka’ als ik hem zijn vuile luier toon. Allez, eigenlijk is ‘t meer “eiiiiiihhh, kak-ka! :) :)” Heel vadsig. Maar ik ben content met elk nieuw woordje! En de eerste stap naar zindelijkheid is nu gezet, hé.

– Wijst nu ook eindelijk zijn ogen aan.

– Krijgt zijn laatste onderste zijsnijtand terwijl zijn vier hoektanden nog aan het doorkomen zijn. Hij moet nu enkel nog zijn 4 achterste kiezen krijgen. En dan kunnen ze weer allemaal uitvallen over een paar jaar.

– Is duchtig aan ‘t oefenen voor de peuterpuberteit. De meest belachelijke dingen gaan gepaard met huilen en krijsen en languit op de grond gaan liggen. Het liefst van al kwijlt hij dan nog extra veel en smeert hij zijn kwijl dan uit over de grond. Hij blijft ook effectief liggen tot ik hem ga oprapen, zelfs al zou dat 10 minuten duren. Ik probeer hem wel zo snel mogelijk te troosten en ‘t is dan ook meestal heel snel over.

– Zegt, echt serieus, ‘doppe’. Ik hoorde hem dat eens zeggen, maar dacht dat het gewoon een toevallige klank op het juiste moment was. Tot hij het een paar dagen later opnieuw zei toen hij zijn frietje uitstak naar mijn potje mayonaise…

– Heeft eindelijk beet hoe zijn loopautootje werkt.

– Zegt ‘bij’. Een van zijn lievelingsprogramma’s is De Bijenkorf en hij zegt dan ook effectief blij ‘bij’ als dat begint. En als hij een Mayawafeltje krijgt bij mijn ouders wijst hij naar Maya en zegt hij het ook. Met een superschattig stemmetje. <3

20 maanden

– Laat het (al eventjes) soms merken als hij een vuile pamper heeft. Dan duwt hij tegen zijn pamper en zegt ‘kak-ka’. ‘t Is wel altijd spannend, want soms zit er dan niks in. Hij heeft mij regelmatig goed liggen, ja.

– Lijkt onderscheid te kunnen maken tussen kaka en pipi. Ik ben daar fier op, ja.

– Danst ongelooflijk graag. Eigenlijk tolt hij dan gewoon huppelend op een been rond zijn as, maar toch. Ik heb nog nooit zoiets schattigs gezien. Zucht.

– Kan redelijk goed verschillende vormpjes in zijn vormenstoof steken. Ik dacht ook dat hij nog geen torens kon bouwen, maar onlangs was hier een universiteitsstudent voor een vervolgonderzoek (ik nam daaraan deel tijdens mijn zwangerschap en ze zijn nog altijd nieuwe zaken aan ‘t onderzoeken) en toen ik hem met een paar blokjes toonde wat de bedoeling was, maakte hij doodleuk een toren van bijna 10 blokjes! Toen vielen ze om en was ik heel benieuwd wat hij ging doen. Daarna maakte hij een supernette toren! Wel een horizontale. Maar toch. :P

– Zegt ‘pij(n)’. Ik had dat al eens gehoord, maar een paar dagen geleden deed ik zijn nieuwe laarsjes uit en nam hij zijn enkel vast terwijl hij ‘pij’ zei. Ik keek en zag een open blaar op zijn enkel. Heel zielig, maar ik was wel echt trots dat hij duidelijk kon maken waar hij pijn had. Ietsje daarna hetzelfde met zijn knie. Hij was een paar uur ervoor gevallen en had blijkbaar zijn knie geschaafd.

– Wuift met zijn handje naar de honden terwijl hij met zijn hoofdje een ‘allez, kom naar hier’-beweging maakt. De honden snappen het niet.

– Heeft ontdekt dat hij in plaats van te huilen ons ook aan onze vinger uit de zetel kan komen sleuren als hij hulp wil.

– Trekt al efkes een stuk toiletpapier van de rol en wil ons dan ‘helpen’. Ik zeg dan: ‘Kuis uw eigen poep maar af!’ Waarna hij door zijn knietjes gaat en met dat toiletpapier tussen zijn benen begint te schrobben. *grijnst* Toiletpapier gaat in het toilet en dan is ‘t zwaaien geblazen als ik doorsjas.

– Doet, als hij denkt dat iemand slaapt of op tv kindjes ziet die naar bed gaan, zijn vinger voor zijn mond, loert samenzweerderig naar ons en zegt héél zachtjes ‘ssshhhh…’ Smelten, dat.

– Zegt, volgens mij, ook ‘pakke’ als hij wil dat we hem iets geven.

Er zijn ongetwijfeld nog superveel dingen die ik vergeet. Het is hier de laatste tijd zeker niet altijd rozengeur en maneschijn, want Elliot lijkt al efkes in een heel lastige sprong te zitten. Veel drama, veel eigenzinnigheid, zijn eigen willetje komt nog meer naar boven dan anders. Ik moet heel vaak efkes een chillpil nemen. Al een geluk dat Patience mijn middle name is. *kuch* Maar bovenal is hij toch echt een heerlijk mannetje. We ontdekken steeds meer van zijn persoonlijkheid en ik herken veel van mezelf in hem.

Ik vraag me af of hij over 3 maanden misschien al kleine tweewoordzinnetjes zal maken. Ik hoop het wel en zou het alleszins heel fijn vinden. Wanneer begonnen jullie kindjes echt te boomen wat woordenschat betreft?