Vorige vrijdag waren onze meisjes al 2 weken oud. Die dagen zijn voorbijgevlogen, al is er in de tussentijd natuurlijk ook veel gebeurd. Wennen aan elkaar, thuis opnieuw een beetje een routine vinden, en dan moest ik vorige week nog eens opnieuw opgenomen worden voor een curettage, zeg. Maar bon, ondertussen is alles in orde en zijn de mini’s zelfs al bijna 3 weken!

Lily-Rose en Lucy-Mae slapen héél veel. Eigenlijk zijn die quasi nooit wakker, maar ze worden gelukkig wel uit zichzelf wakker om te drinken. Dat was bij Elliot vaak wel anders, want die zou regelmatig te lange blokjes tussen voedingen gelaten hebben. De meisjes daarentegen komen consequent om de 2u. Soms is het al na anderhalf uur, soms laten ze eens 2,5 à 3 uur tussen, maar over ‘t algemeen kunnen we uitgaan van 2 uur. ‘s Nachts doen ze héél soms eens een blokje van 3 uur (vorige nacht zelfs eentje van 4u) als ze overdag veel gedronken hebben. Qua voedingen varieert het een beetje, maar per 24u zitten we op 10-13 voedingen. Meestal zijn het er 11 of 12. Dus die ‘regelmaat’ is er wel al, voor zover je met zulke kleine kindjes al van regelmaat kan spreken.

Al van bij de geboorte hapten ze allebei mooi aan en na het typische afvallen van de eerste dagen begonnen ze op dag 3 weer netjes bij te komen. Toen ze 8 dagen oud waren, zaten ze allebei alweer een stukje boven hun startgewicht. Toen we in ‘t ziekenhuis waren voor mijn curettage hebben we hen eens gewogen. Ze waren toen net geen 2 weken oud. Lily-Rose woog toen op de kop 3 kg (geboren met 2,650 kg) en Lucy-Mae woog 2,900 kg (geboren met 2,620 kg). Dus ja, ik vind dat wel netjes. :) Ik ben véél chiller over de borstvoeding dan de eerste keer trouwens. Bij Elliot maakte ik me nog heel veel zorgen, ook al omdat hij moeilijk wakker te krijgen was. Deze keer is ‘t een heel andere ervaring. De vroedvrouwen vonden het ook precies allemaal indrukwekkend dat ze bij ons niet moesten komen helpen om aan te leggen en dat dat allemaal zo goed ging, zeker aangezien we net twee kindjes tegelijk hadden gekregen. Fingers crossed dat het zo’n succesverhaal blijft!

Ah, en over het feit dat ze eeneiig zijn: er zijn wel een aantal verschilpunten, maar ze lijken toch wel echt héél erg hard op elkaar. De eerste week deden we Lily-Rose telkens roze kleertjes aan om te weten wie wie was, maar daar kijken we nu niet meer naar. Klaas en ik kunnen ze officieel uit elkaar houden nu. We hebben elkaar een paar keer getest door de meisjes andere kleertjes aan te doen enzo. :) Lucy-Mae heeft een roder velletje dan Lily-Rose en Lily-Rose heeft dan weer bollere oogjes en zachtere gelaatstrekken dan Lucy-Mae. Het ultieme herkenningspunt is het moedervlekje dat Lucy-Mae op haar beentje heeft. Maar toch, ik vind dat eigenlijk vreemd. Een eeneiige tweeling zou in principe echt identiek moeten zijn want het genetisch materiaal is krak hetzelfde, hé?

Elliot is trouwens een flinke grote broer! De baby’s krijgen veel aaikes over hun hoofdje en hij geeft hen ook kusjes. Da’s een mijlpaaltje, want als hij ons een kus geeft, biedt hij eigenlijk gewoon zijn kruintje aan zodat wij hém een kus kunnen geven. Maar bij de baby’s drukt hij effectief zelf zijn mond tegen hun gezichtje. Ik moet dan wel zelf een zoengeluid maken, want dat heeft hij nog niet beet, haha! Dit weekend hebben ze alle drie samen in de zetel gedut. <3

Verder loopt dat hier eigenlijk allemaal wel vrij vlot, zo met 2 baby’s in plaats van 1. Overdag slapen ze vaak op mij of Klaas, of samen in hun park. Ik leg mijn worstenkussen dan rond hen, drapeer er een dekentje over en zo liggen ze dan heerlijk samen te dutten. Als ze wakker worden om te drinken geeft Klaas hen aan mij en dan leg ik ze gelijktijdig aan. Zo win ik toch een beetje tijd, want als ik ze een voor een aanleg, tja, dan doe ik eigenlijk een hele dag niets anders dan voeden. Bovendien gaat het voeden zo wel heel vlot, want ik krijg sneller een toeschietreflex én er gaat geen melk verloren want er ligt een kindje aan elke borst. Pampers zijn meestal voor Klaas, al heb ik er ondertussen zelf ook al meer ververst dan bij Elliot toen hij 3 weken oud was. Ik voel mij nu ook gewoon veel beter dan toen, dus ik draai hier wel alweer veel meer mee in huis. ‘s Nachts liggen ze trouwens bij ons in bed. Ik heb de indruk dat ze in een apart bedje niet zo goed zouden slapen en aangezien ze toch om de 2u drinken is het makkelijker om hen gewoon dicht bij mij te houden. Lily-Rose is ook een beetje zagerig ‘s nachts, die wil dan vaak in onze armen slapen. Dus ja, alles voor ‘t gemak, hé. :)

Het overheersende gevoel na 2 weken (bijna 3 ondertussen) is vooral Geluk. Dat valt hier voorlopig allemaal veel beter mee dan we verwacht hadden, al hoopten we natuurlijk dat het geen regelrechte ramp zou worden, hé. Dat Elliot na bijna 3 maanden ‘s avonds éindelijk weer vlot alleen gaat slapen, helpt natuurlijk wel. Tot de mini’s een week waren of zo moesten we consequent nog elke avond 1 à 1,5 uur naast hem liggen tot hij sliep. Tot we hem op een wondermooie avond eens toonden dat wij hem kunnen horen door de babyfoon. Klaas liet hem vanuit de slaapkamer door de babyfoon babbelen tegen mij en ik praatte terug vanuit de woonkamer. Het nachtlampje nog aan laten en hup, sindsdien is ‘t ok om de kamer te verlaten na het voorlezen. Gelukkig, want zo is er ‘s avonds nog wat quality time over, iets wat we de laatste maanden echt gemist hadden. Dus ja, wij kijken ‘s avonds heel veel films nu, hé. Elk met een baby op de borst. :)