Ai ai ai, ik heb mijn hoop (zie het einde van deze post) niet waar kunnen maken… Ik moet 8 en 10 weken toch weer bundelen!

Pfff. Ik moet bekennen dat ik op deze foto’s vooral naar de kleertjes heb gekeken om te weten wie wie ook alweer was. In ‘t echt zie ik het wel goed! Lily-Rose begint een mooi kopje haar te krijgen (zie je op de foto van 10 weken, zij ligt links) terwijl Lucy-Mae nog eerder lange donsjes heeft. Sommige dagen zijn ze haast identiek en op andere dagen kan ik in één oogopslag zeggen wie wie is. Echt heel bizar. Op de bovenste foto zie je trouwens Lucy-Mae met de watermeloen en Lily-Rose met de ananas. :)

Ik blijf een beetje op de sukkel met de dutjes overdag. Meestal is er telkens eentje die vrij makkelijk in slaap valt in het park (meestal is dat Lucy-Mae) en eentje die het moeilijker heeft (meestal Lily-Rose). Na een paar dagen bedacht ik dat ik de baby die het lastiger heeft gewoon efkes in de draagdoek zou moeten steken tot ze goed in slaap is zodat ik ze dan ook in het park kan leggen, maar toen kregen we ineens een hittegolf en werd het onmenselijk om de draagdoek te gebruiken. Ik merk trouwens dat ze in het park soms elkaar wakker beginnen te maken, maar gelukkig zijn er nog altijd genoeg momenten waarop ze gelijktijdig en lang genoeg slapen. Eergisteren of gisteren (echt jongens, ik heb géén besef van tijd meer!) was wel een rotdag op dutjesvlak. Het was 17u voor ze éindelijk eens tegelijkertijd aan ‘t slapen waren. De dagen ervoor begon ik al te merken dat Rosie pas na lang wroeten in slaap viel en dat Lulu alweer wakker werd als Rosie eindelijk 5 minuten sliep. Ja, dat zijn dagen waarop je niks gedaan krijgt, hé. Maar bon, eens het minder warm is, ga ik dan gewoon de baby die ‘t moeilijk heeft in de draagdoek stoppen en eventueel gewoon daarin laten dutten. Dan kan die ook haar zusje niet wakker maken als ik haar weer in ‘t park zou proberen leggen.

‘s Avonds beginnen ze wel een duidelijk ritme te krijgen. Zo rond een uur of 8 willen ze drinken (niet gelijktijdig, want ze willen dat tegenwoordig precies niet meer) en dan is ‘t van: Lily-Rose, Lucy-Mae, Lily-Rose, Lucy-Mae. Een beetje clusteren dus, maar ik kom er eigenlijk nog goed vanaf want ze willen elk maar 2 keer aan de borst en de tweede keer is ‘t eigenlijk meer uit zuigbehoefte dan omdat ze echt nog honger/dorst hebben. Tegen 21u-21u30 zijn ze klaar en dan vallen ze in slaap. ‘t Is te zeggen: Lucy-Mae valt in slaap. Ongeveer een uur later volgt Lily-Rose pas. ‘t Is echt frappant hoeveel langer het bij haar duurt voor ze zich kan overgeven aan de slaap. Misschien zit er ergens wel iets verkeerd en moet ik er toch eens mee naar de osteopaat gaan? Anyway, ze vallen dan dus in slaap en als ze zoals Elliot als minibaby zouden doen, zouden ze dan rond middernacht opnieuw nog eens drinken om dan door te slapen tot een uur of 6. Maar dat doen ze dus niet, hoewel ze in aantal uren volgens mij dus wel doorslapen. Technisch gezien. Want de eerstvolgende keer dat ze zich opnieuw melden om te drinken is dan tussen 3 en 4 normaal gezien. Heel soms is ‘t later dan 4u. Maar ik vind dat dus echt niet fijn he. Ik zou véél liever hebben dat ze om middernacht nog eens drinken, want ik vind het toch wel een heel lange blok om tussen te laten. Ik zette al mijn wekker om 1u ‘s nachts om hen op mijn vraag aan te leggen, maar die bleven gewoon doorknorren. Na een kwartier heb ik het dan maar opgegeven en ben ik ook opnieuw gaan slapen… Door dat lange doorslapen denk ik wel niet dat ik nog aan 10 voedingen per dag kom. 8 nog wel. Hoop ik. Maandag mogen we nog eens naar K&G, dus ik ben benieuwd wat hun gewichtjes gaan zijn. Je voelt wel dat Lily-Rose een stuk zwaarder is geworden dan Lucy-Mae. Dat was altijd al wel zo, maar het verschil was niet zo heel groot.

En dan nu, wat voor mij de belangrijkste ontwikkeling van de laatste weken is: sinds hun 9 weken lachen ze officieel! De zaterdag dat we in Frankrijk waren (daarover blog ik later nog eens) kon ik Lucy-Mae voor echt doen lachen. Bij Lily-Rose duurde het nog een dagje langer voor ik er echt van overtuigd was, maar eigenlijk was zij al zeker een week af en toe aan ‘t glimlachen maar was ik nooit zeker of het bewust was. Voor Lucy-Mae ga ik dus die zaterdag als officiële datum gebruiken, maar voor Lily-Rose twijfel ik. Stom, want bij Elliot was ik echt 100% zeker. Ik weet dat het eigenlijk niet belangrijk is, maar toch. Dat zijn die kleine mijlpaaltjes waar ik om een of andere reden te veel waarde aan hecht en waarvan ik wil dat het echt júst is. De kaartjes waren ook niet mee op weekend dus we moeten die foto’s van hun eerste lachje nog altijd trekken, seg. Schandalig! Ik ben wel heel blij dat ze nu lachen, dat geeft toch meteen een heel andere dimensie aan de band met je baby. <3 Bij Elliot was dat al na ongeveer 3 weken, dus nu had ik natuurlijk het gevoel dat ik er keilang op moest wachten. Ergens was dat wel te verwachten, want Elliot was met zijn 10 dagen overtijd eigenlijk al bijna 5 weken toen hij sociaal lachte. De meisjes deden dat pas op 9 weken, maar waren meer dan 3 weken te vroeg. Dus ja. :)

Ook nieuw: ze zijn langere blokken wakker overdag! En dan is ‘t een beetje schipperen tussen op schoot zitten, onder de speelboog naar de lichtjes kijken en in de relax de boel in de gaten houden. Ik wissel af wanneer ik zie dat ze zich beginnen te vervelen of opnieuw moe worden. En onze peuter? Tja, die vindt de speelboog ineens ook weer heel tof, hé. :) ‘Foto makeeeeen?’

Mijn drie bloedjes samen… <3 Ik zie nu trouwens dat de meisjes toevallig vaak dezelfde outfits dragen op de foto’s hierboven. No worries, ze hebben meer dan 2 pakjes per baby. ^^