Alle foto’s in deze blog werden vorige zondag genomen door Joke van South Africa Meets Belgium.

Ik heb het hier nog niet verteld, maar deze maand hoorde ik dat ik geselecteerd ben om deel te nemen aan het Jongerenplan Banksector, een samenwerking tussen Febelfin Academy en VDAB. Dat betekent dat ik gedurende september en oktober lessen en workshops over de banksector zal volgen en dan in november en december een bedrijfsstage mag doen. Dat is natuurlijk een supermooie kans die ik met beide handen wil grijpen. Ik ga er heel veel uit leren en bovendien zal het een mooie aanvulling voor mijn cv zijn.

Maar dat betekent ook dat ik vanaf volgende week mijn kleine mannetje moet achterlaten. En daar heb ik het moeilijk mee. Moeilijker dan verwacht, blijkbaar. Ik moest gisteren naar de Kick-Off meeting van de opleiding en dus ging Elliot een dagje wennen bij de onthaalmoeder. Dat is trouwens ook mijn meter en dat hij dus opgevangen wordt door familie helpt mijn gemoed wel, merk ik. Om 8u10 kon ik hem thuis in bed nog eens aanleggen, waarna ik hem aankleedde en met hem naar de opvang vertrok. Om 8u25 vertrok ik daar weer, om uiteindelijk iets na tweeën terug te zijn. Hij heeft het daar heel goed gedaan. Hij is om half 9 meteen naar bed gegaan en heeft dan geslapen tot half 11. Dan heeft hij een beetje gespeeld en om 11u dronk hij zijn flesje mooi leeg. Om 12u heeft hij dan wat broccoli gegeten en tegen 12u30 was hij alweer moe. Toen ik daar aankwam, lag hij nog te slapen. Hij heeft één keer heel hard gehuild, maar dat was uit sympathie met een ander kindje dat was beginnen wenen. Alles is dus goed verlopen. Ik content.

Tot deze nacht. Eerst droomde ik dat ik ergens op kamp was, zonder Elliot, en dat ik ineens het nieuws kreeg dat hij in zijn slaap gestorven was. In mijn droom begon ik dan alles op te lijsten waar ik spijt van had en wat ik anders zou gedaan hebben als ik terug in de tijd kon gaan. Ik werd wakker en vertelde mijn mamagroepje op Facebook over mijn droom. Dan viel ik weer in slaap. Toen droomde ik dat de wereld ging vergaan en dat ik een oude man aan het helpen was bij het inpakken van zijn spullen. Ineens strompelt die met een huilende Elliot in zijn armen naar buiten en legt Elliot daar in ‘t midden van de straat. Die man begint te huilen en zegt dat Elliot de reden is dat de wereld vergaat, want God vindt dat hij hier niet mag zijn. Ten eerste: wát? En ten tweede: God? What’s that all about? Het lijkt alleszins duidelijk dat mijn onderbewuste er toch ferm mee bezig is en ik het blijkbaar toch niet zo goed zie zitten om Elliot achter te moeten laten.

Maar ik weet dat het moet. We willen Elliot (en latere broer/zus) alles kunnen bieden en hem een betere plek geven om op te groeien, met een eigen kamer en genoeg plaats om te spelen en knutselen. En daar heb je tegenwoordig twee inkomens voor nodig. Pessimisten zullen dan argumenteren dat een kind niets heeft aan veel speelgoed en een mooi huis als zijn ouders er niet zijn voor hem omdat ze drukke jobs hebben. Ik vind echter dat een werkende moeder (en vader) geen probleem hoeft te zijn. We wonen in een land waar kinderen op 2,5 jaar naar school beginnen te gaan. En als je thuisblijfmoeder bent, maar je kind(eren) op school zit(ten), wat doe je dan? Elke dag kuisen? Thanks, but no thanks. Dus ik ga gewoon mijn best doen om de tijd dat we wél allemaal thuis zijn zo leuk mogelijk te maken. Quality above quantity.

Edit: a little birdy is me komen vertellen dat deze laatste paragraaf heel veroordelend en grof is naar thuisblijfmoeders toe. Ik snap zelf niet zo goed waarom, maar soit, een verduidelijking: ik zeg hier niét dat thuisblijven voor niémand werkt. Er zijn zeker gezinnen waar dat wel goed gaat en waar het financieel wel haalbaar is. Wat ik hierboven zeg is dat het voor ons geen haalbare kaart is. We hebben nog een te grote (bouw)droom die 100% zeker géén werkelijkheid kan worden als ik thuisblijfmoeder zou worden. En dan probeer ik mezelf maar wat te troosten met het feit dat Elliot ook niets heeft aan een moeder die misschien wel altijd thuis is voor hem maar die zich constant zorgen moet maken over de financiële situatie van haar gezin.