Twee weekends geleden vierden we Elliots derde verjaardag. Het lijkt nog maar gisteren dat we vol verwachting uitkeken naar hoe dat zou zijn, na 9 maanden een bloedeigen kindje mogen verwelkomen en daar elke dag voor zorgen en van houden. Een vingerknip en ineens is hij 3 jaar oud en al een dubbele grote broer. Toen hij 1 werd, vond ik dat zó raar. Dat jaar was voorbijgevlogen en ik kon mij goed voorstellen dat 2 jaar veel minder speciaal zou aanvoelen omdat die eerste verjaardag toch echt een mijlpaal is. Maar toen werd hij 2 en vond ik dat dus nog zotter. En nu met 3, tja, kweenie, da’s precies elke verjaardag gekker en gekker, ouder en ouder. :)

We vierden zijn verjaardag opnieuw heel traditioneel, met koffie en taart in de namiddag en broodjes tegen de avond. Onze dichtste familie kwam meevieren en ook metie Lien was van de partij. Eindelijk, want vorig jaar moesten we haar helaas missen. Elliot kreeg een paar cadeautjes, maar er waren ook envelopjes met centjes omdat hij samen met zijn zussen spaart voor een schommel. De tuin van het nieuwe huis moet toch een beetje gevuld geraken, hé? :) Elliots oma maakte vla, mijn mémé maakte een hele resem taarten en ik hield het op een bescheiden dinocake. ‘t Is te zeggen: je kon er met veel verbeelding inderdaad de vorm van een dino in terugvinden. Maar Elliot vond het tof, en de bulldozerkaars maakte het uiteraard helemaal af. Toen we voor hem zongen werd hij superverlegen. Zo verlegen dat hij zijn gezicht begroef in mijn decolleté en begon te huilen. Mijn stoere man met het kleine hartje. <3 Het kaarsje wou hij ook niet uitblazen, dus deed ik het maar voor hem. Hij merkte dat dat precies toch nog wel wijs was en wou ook nog eens, dus staken we het kaarsje opnieuw aan.

En dan een overzichtje van wat hij tegenwoordig zoal kan/doet/zegt:

Een van de grootste ontwikkelingen over de afgelopen maanden is zijn taal. Sinds hij naar school gaat, is hij er echt met grote sprongen op vooruitgegaan. Hij maakt lange zinnetjes van allerlei woorden aan elkaar geplakt, maar een werkwoord vervoegen zal hij nog niet gauw doen (al hoor ik wel vaak voltooide deelwoorden als geloopt, wakker geword, gebrookt (gebroken),…). Vaak lijkt het ook alsof hij in een vorig leven een Duitser was, omdat hij zijn hulpwerkwoord helemaal achteraan een zin plakt. Hij spreekt nog vaak over zichzelf in de derde persoon waarbij hij zichzelf dan ook bij naam noemt, maar tegenwoordig zegt hij ook al regelmatig eens ‘ik’. Wat ook opvalt is dat hij nooit ‘ge’ of ‘gij’ zegt, maar altijd netjes ‘je’ of ‘jij’. Ik vind dat wel bijzonder, want wij zeggen altijd het eerste tegen hem. Dat zal de invloed van de school zijn, denk ik dan. :) Ik moet dringend eens werk maken van zijn uitsprakenschriftje. Dat bestaat al wel, maar ik vergeet het telkens in te vullen. Eentje dat ik er zeker in ga zetten: ‘Sssjjáns!’ Dat zei hij onlangs out of the blue, toen ik hem vastgespte in de auto en zei dat hij nu goed vast zat, haha! Oh, en die keer dat hij vast zat en riep: ‘Help mij!’ om vervolgens stilletjes te mompelen ‘… uit de nood.’ *lacht tranen met tuiten*

Qua dagdagelijkse routine is hij heel erg zijn grenzen aan het aftasten. Klaas mag niet veel meer doen wat betreft pamper verversen (yep, van zindelijkheid is hier nog totáál geen sprake, die paar keren dat hij een paar druppeltjes in zijn potje loste en ik al meteen de Milestone Card bovenhaalde zijn al lang verleden tijd) of aankleden, maar eigenlijk is het vooral zo dat Elliot altijd een ander slachtoffer uitkiest. Als ik zeg dat ik hem ga aankleden, wil hij dat omi het doet. Als omi zegt dat ze het gaat doen, wil hij dat papa het doet. Als Klaas zegt dat hij het gaat doen, moet ik het doen. Enzovoort. We moeten ook veel uitleggen en vooraf aankondigen, tegenwoordig is het zinnetje ‘Als de wijzer beneden staat (19u30) gaan we uw tandjes poetsen, hé?’ hier heel populair. Soms heeft dat effect, soms niet. Sinds een paar weken krijgt hij zelf zijn kousen (scheef) aan en ook zijn broek lukt. Zijn trui meestal ook, maar hier en daar moeten we wel nog wat helpen. Zijn schoenen krijgt hij zelf uit, maar nog niet aan. En zijn jas, dat heeft hij geleerd op school door die eerst op de grond te leggen en hem dan over zijn hoofd te zwaaien. Speciaal ze. Stiekem hoop ik dat hij dat op zijn 16e nog zo gaat doen, dan blijft hij vast voor altijd bij mij wonen omdat hij niet van ‘t straat geraakt. <3

Boekjes voorlezen en nog eens over de dag vertellen hoort nu ook echt bij zijn slaapritueel. Meestal leest Klaas het boekje voor (zijn favorieten wisselen, misschien moet ik daar eens apart over bloggen) en kom ik daarna nog eens langs om te vertellen over de dag. Tegenwoordig is ‘t wel vertellen over het nieuwe huis. Ik moet dan volledig beschrijven hoe zijn kamer eruit gaat zien. Echt, als dat kind niet voorbereid gaat zijn op de verhuis, dan weet ik het ook niet meer. En wees maar gerust dat ik het mag horen als ik iets ben vergeten vernoemen. :) Voor hij gaat slapen moet iedereen trouwens eerst nog een kus, knuffel, haa faaf (high five) en een vuistje krijgen. Zalig manneke!

Op school gaat het goed. De eerste maanden verliep het afscheid vaak moeilijk, hij wou niet dat ik vertrok, klampte zich vast, begon te huilen. Maar na een tijdje heeft hij zijn draai gevonden en nu amuseert hij zich en heeft hij vriendjes en vriendinnetjes gemaakt. Deze week was zijn juf ziek en toen merkten we wel dat het weer wat lastiger ging. Eens de juf terug was, ging hij er bij ‘t afzetten op school weer als een speer vandoor, de trap op naar de verkleedkoffer. Sinds hij naar school gaat, zingt hij ook. Zo fijn! Hij haalt dan wel alle liedjes door elkaar of vergeet bepaalde stukken. ‘Een van stof en een van leer, hier leg zakdoek nee-heer’ bijvoorbeeld. Sinterklaasliedjes begint hij nu ook ineens te zingen. Enkele maanden te laat, maar ok! Oh, en dansen doet hij tegenwoordig ook veel. Dat houdt dan gewoon in dat hij alsmaar in het rond draait, maar toch! Of hij laat met een scheef glimlachje en een verder volledig statisch lichaam zijn hoofd van links naar rechts knikken, haha.

En nog een paar kleine dingen: qua speelgoed gaat zijn voorkeur nog steeds naar hetzelfde: auto’s, auto’s en nog eens auto’s. Allez, daarmee bedoel ik uiteraard alles met wielen, hé. Dus ook camions, kranen, bulldozers, … Puzzelen vindt hij ook wel fijn, en sommige gezelschapsspelletjes. Maar daar moeten Klaas en ik dan ook echt tijd voor maken, om samen met hem te spelen, en dat schiet er momenteel een beetje bij in. Hij kijkt ook veel iPad. Ik wou dat eerst een beetje begrenzen, maar uiteindelijk speelt en knutselt hij op school al een hele dag en als hij thuiskomt speelt hij ook nog veel met zijn speelgoed. Dan is het wel ok als hij elke dag ook een uur schermpjes kijkt. We hebben in bad ook een mijlpaal bereikt: we mogen zijn haar afspoelen! Met de douchekop dan nog! En hij huilt dan niet meer! En hij maakt dan ook niet meer eerst nog een kwartier drama! Eindelijk heeft hij door dat hij gewoon zijn hoofd genoeg achterover moet houden. We moeten hem wel nog een handje geven. Maar toch. Victory! Hij is ook als zot aan ‘t groeien trouwens. Vorige maand kwam er letterlijk 1-1,5 cm per week bij. Ik denk dat hij nu 1 meter groot is en ongeveer 15 kg weegt.

Ah, en dan zijn zussen, hé… Af en toe ergert hij zich wel eens, bijvoorbeeld als hij exclusieve aandacht wil en we dat eventjes niet kunnen geven of als zijn zussen zijn speelgoed of iPad afnemen. Maar het grootste deel van de tijd is hij ontzeeeeettend lief voor hen. Ik maakte mij op voorhand zoveel zorgen dat hij zich achteruitgeschoven zou voelen of dat hij zijn zussen niet leuk zou vinden, maar daar lijkt niets van aan te zijn. Die krijgen kusjes en knuffels zonder dat we hem daartoe moeten aansporen, hij doet gekke dansjes of laat zich wild op de grond vallen omdat hij weet dat ze dan schaterlachen (‘Kijk! Lacht weer!!’) en als hij zou kunnen zou hij hen van hier naar daar dragen om mee voor hen te helpen zorgen. Hij is de grote broer die ik onze meisjes vanuit het diepste van mijn hart toewenste maar ik durfde niet hopen dat het effectief zo zou geweest zijn.

Lieve Elliot, ik heb nog nooit een manneke zo graag gezien als jij. Je papa komt heel dicht in de buurt, maar jij zal voor eeuwig en altijd mijn eerste baby’tje zijn. <3