Kathleen van Verbeelding startte op 1 maart met 40 Dagen Bloggen. Dat is even simpel als het klinkt: gedurende 40 dagen schrijf je dagelijks een blogpost. Daar had ik wel zin in! Het is hier de laatste tijd veel te stil, niet omdat ik geen inspiratie heb, maar omdat ik mezelf niet voldoende meer kon motiveren om nog te schrijven. Er is altijd wel iets te doen dat belangrijker lijkt dan bloggen. Ik hoop dus dat 40 Dagen Bloggen the kick in the butt zal zijn die ik nodig heb. Je krijgt wel 6 snipperdagen (want op zondag wordt er ook niet gevast) en ik heb er al 2 gebruikt, seg. Gisteren en eergisteren. Maar vanaf nu ga ik keihard mijn best doen. Geen idee of ik daadwerkelijk elke dag ga bloggen, maar de intentie is er alvast. Vandaag is dus mijn tweede post, die van woensdag was de eerste.

Zoals ik in mijn vorige post schreef, moet ik me haasten om nog te bloggen over onze meisjes die 8 maanden oud zijn. Ik weet al niet meer precies wat echt kenmerkend was voor een maand geleden, dus dat gaat hier een korte post worden, ik voel het aan mijn water.

De belangrijkste mijlpaal is uiteraard dat ze zelfstandig begonnen te zitten, ongeveer een weekje voor ze 8 maanden werden. Dat voelde voor mij nogal aan alsof het van het ene moment op het andere gebeurde, want ik had het eigenlijk niet zien aankomen. En dan deden ze dat toch wel gelijktijdig, zeker? De eerste keer dat dat gebeurt, dat ze echt op één en dezelfde dag iets nieuws leren.

Lily-Rose heeft in deze foto’s het grijze kleedje aan, Lucy-Mae het zwarte. Nog eens een superdikke merci aan Joke voor de prachtige foto’s!

Nog een mijlpaal is dat ze begin februari naar de onthaalmoeder zijn beginnen gaan. Net zoals Elliot gaan ze bij mijn tante/meter en het geeft mij gemoedsrust te weten dat ze bij familie zijn en dat er goed voor hen gezorgd wordt. Uiteraard is het voor mijn tante ook aanpassen, want hoewel er al vaker twee kindjes tegelijkertijd startten in de opvang, was het wel de eerste keer dat ze een tweeling kreeg. Onze meisjes waren ook fervente flesweigeraars, maar na enkele dagen opvang was dat probleem gelukkig grotendeels van de baan. Op het moment dat ze 8 maanden werden, gingen ze nog geen week naar de opvang, dus ik ga daar nog niet te veel over vertellen. Zie dat ik in mijn volgende post niks meer te zeggen heb!

Wat vreemd zijn betreft, zijn ze wel compleet anders dan baby Elliot, trouwens. Die was nog geen 3 maanden oud als er al niemand meer naar hem mocht kijken omdat hij begon te wenen. Lily-Rose en Lucy-Mae daarentegen zijn veel socialer. Ze gaan eigenlijk zonder al te veel problemen op de arm bij mensen die ze niet/minder goed kennen. Maar ik heb dus geen idee of dat gewoon aan hun karakter ligt, of toch eerder aan het feit dat ik met twee baby’s noodgedwongen vaker eens eentje moest doorgeven aan iemand anders. Wellicht een combinatie van beide factoren. Gemakkelijk is het wel. :)

Ah, en nog één fotootje, voor zij die beweren dat onze miekes hard op Elliot beginnen te lijken. Hier is Elliot op 8 maanden…

I rest my case. :)