Hier in ‘t dorp (hoe landelijk van mij!) is er elk jaar een Halloweenwandeling. Klaas en ik doen normaal niet gauw mee aan zulke dingen, maar dit is wel altijd leuk. Een wandeling van een uur of 2 en onderweg 4 kraampjes waar je in ruil voor bonnetjes iets te drinken en te snoepen krijgt. What’s not to love?! We doen al jaren mee en zelfs vorig jaar heb ik de wandeling volledig gedaan. Toch wel een beetje trots, want 7 kilometer is misschien niet zo ver, maar met een buik van 27 weken (of ietsje meer zelfs) en een pijnlijk bekken kan dat wel al eens tellen…
Dit jaar moést Elliot dus gewoon mee. We dachten hem eerst in de Mei Tai mee te nemen, maar voor zo’n lange afstand zag ik dat niet zitten en Klaas was nog herstellende van een buikgriep, dus werd het de buggy. Ik had vorig weekend een superwarme voetenzak voor erin gekocht, eentje met fleece, en dat in combinatie met een dikke jas (ook met fleece gevoerd), wollige wantjes en een suuuuperzalige fluffy konijnenmuts zorgde ervoor dat onze kleine man lekker zat te bakken in zijn buggy. Daar hebben we geen foto’s van, maar ik wou jullie zijn eerste outfit voor Halloween niet onthouden…
Hoe zalig is dat? We kregen dit pakje van mijn ouders. Klaas en ik zijn opgegroeid met Toy Story en toen de derde film uitkwam, zijn we die natuurlijk ook gaan bekijken in de cinema. En Tom Hanks is mijn held, dus dit pakje was echt ideaal. Anyway, Elliot was suuupermoe, maar bleef de eerste helft van de wandeling toch dapper wakker. Daarna is hij in slaap gevallen en was hij met geen stokken meer wakker te krijgen. Die Scandinaviërs zullen misschien dus toch gelijk hebben… Die leggen hun baby’s ook buiten te slapen, hé. ;-)
En nu hopen dat er op Halloween zelf wat griezelige films op tv zijn! ‘t Is de laatste jaren maar povertjes, heb ik de indruk.
