Vandaag werd Elliot 15 maanden. Nu we alle Milestone Cards op twee na gebruikt hebben (daarover hieronder meer) is het heel gemakkelijk om een regelmatige foto met update te vergeten. Ik denk dat ik nu om de 3 maanden een post ga schrijven. Maandelijks zou wat overkill zijn hé?

Voor wie zich afvraagt wat er op de foto hierboven juist te zien is: ‘t is Elliot in zijn ballenbad, gezien door het open “dak”. :)

Sinds zijn verjaardag hebben we hier nog efkes gesukkeld met constante snotneuzen en keelpijn (wij alle drie dus) maar ik denk dat we erdoor zijn. Misschien doordat het opnieuw mooier weer wordt? Het mag in ieder geval zo blijven, want wat een verademing om niet meer overal volgesnotterde zakdoekjes mee te moeten zeulen.

Elliot stapt ondertussen vol vertrouwen rond en begint regelmatig een versnelling hoger te schakelen. Op sommige momenten is hij meer aan het lopen dan aan het stappen. Hij vindt het hilarisch als we hem gaan “pakken” en stormt dan schaterlachend weg. Drempels beginnen ook steeds vlotter te gaan, maar hij is wel nog heel voorzichtig.

In de keukenkast herontdekten we twee speelgoedvarkentjes van Flo en Juul. We hebben ze hen opnieuw gegeven en nu vindt Elliot het súperleuk om zo’n varken weg te gooien (lees: 1 meter voor zijn voeten te laten landen :)) en dan te zien hoe de honden zich erop gooien. De laatste dagen is hij trouwens verschillende lachjes aan het uitproberen. De geluiden die soms uit dat klein manneke komen… Onvoorstelbaar.

2 weken geleden ben ik gestopt met kolven. Dat was toch wel een mijlpaal, om verschillende redenen. Enerzijds is het weer een beetje loslaten, weer een teken dat mijn mannetje groter en zelfstandiger wordt en mij minder nodig heeft. Dat stoppen met kolven was uiteraard mijn eigen beslissing (als ik hopelijk binnenkort kan starten met werken ga ik daar ook niet meer kolven, dus ik wou dat nu alvast afbouwen) en niet die van Elliot. Maar hij maakt er dus geen enkel probleem van, wat pakweg 6 maanden geleden volgens mij wel het geval zou geweest zijn. Anderzijds betekent dat dat Elliot overdag in de opvang nu geen moedermelk meer drinkt. ‘s Ochtends eet hij daar nu een boterham (en néé, daar drinkt hij geen melk bij ze, wat denkt ge nu, water is beter! :)) en ‘s namiddags drinkt hij een flesje amandelmelk. Ik merk wel dat dat hem minder vult, want hij eet vlak na dat flesje ook al goed fruit terwijl hij vroeger nog eventjes wou wachten. En nu het dan toch over eten gaat: die jongen eet zooo graag en zooo veel. Als hij thuiskomt van de opvang wil hij eerst een beetje spelen, maar tegen dat Klaas begint te koken begint meneertje lastig te worden. Als het dan wat te lang duurt eer het eten op tafel staat, is het jammeren en zagen. Dan gaat hij aan zijn eetstoel staan en heft hij zijn ene beentje op, alsof hij in zijn stoel zou willen klimmen. In ‘t weekend staat een van ons twee ook op met hem (want tegenwoordig is het om 8 uur wel tijd om op te staan, hoor, los van ‘t feit dat hij in de opvang tot 9u30 slaapt…) en dan ontbijt hij meteen. Als de andere ouder dan opstaat en anderhalf uur later ook begint te ontbijten, dan neemt Elliot gewoon zijn tweede ontbijt. Echt. Wat een fretzak. :) Maar ‘t is echt zalig om hem bezig te zien, zijn smakgeluidjes te horen, zijn gezichtje te zien als hij nieuwe dingen proeft en ontdekt. En tegenwoordig lukt het met bestek ook al heel goed!

Spreken doet hij nog altijd niet (mama en papa zeggen zijn dus de enige twee Milestone Cards die we nog niet gebruikt hebben), maar we merken wel dat hij ongelooflijk veel begrijpt en heel goed duidelijk kan maken wat hij wil. Als we hem iets opdragen doet hij ook effectief wat we vragen, hij neemt de telefoon op als we “tring tring” zeggen, hij stopt de afstandsbediening in onze handen als hij tv wil kijken, hij wijst naar ALLES, en nog zo veel meer. Onlangs vond ik in de living een stukje van een autootje, maar de rest ervan was nergens te bespeuren. Elliot was in de slaapkamer, dus ik ga bij hem en vraag hem waar de rest van dat autootje was, waarop ik hem het stukje toon. Hij kijkt naar mij, ik zié hem nadenken, en ineens loopt hij mij voorbij. Terwijl ik denk “gaat die nu effectief weten wat ik hem vraag? Gaat hij nog wéten waar hij dat autootje gelaten heeft?” loopt hij uit de slaapkamer de gang in, door de keuken, de living in… en récht naar de bijplaats waar dat autootje lag. Hij raapt het op en brengt het mij. Echt. Zoiets belachelijk simpel, maar mijn moederhartje smolt en ik kon niet trotser zijn. :)

Tegenwoordig wil hij ook met alles helpen. Als hij zin heeft, tenminste. Maar hij helpt dus met speelgoed opruimen, hij komt mij helpen om die loodzware (*ahum*) deur van de vaatwasser te sluiten, hij gooit zijn vuile was in de wasmand, hij helpt mij de wasmachine en droogkast insteken en aanzetten (en weet zelf al héél goed op welke knopjes hij moet duwen),… In alle eerlijkheid moet ik wel toegeven dat het hele wasgebeuren niet altijd even vlot verloopt. Hij lijkt nog altijd te denken dat hij eerst iets uit de wasmand/wasmachine moet halen voor hij er iets in kan steken. Maar bon, het manneke is nog maar 15 maanden, hij zal het nog wel leren, zeker? :)

En dan nog iets dat we de laatste weken heel erg gemerkt hebben: die jongen wil niet meer binnen zijn. Echt. Hij heeft “Buiten” ontdekt. En omdat hij niet zo graag in het gras stapt (vol met putten en niveauverschillen) kruipt hij buiten vooral rond. Dus ik draai heel veel waskes hé. Buiten zit hij dan met ons in de moestuin, hij speelt in de hoop aarde die we nog liggen hebben, hij gaat in het kot van de honden kijken… Eeeeennnn hij ontdekte het hekje naar de oprit en het feit dat hij langs daar in de garage binnen kan. De supermysterieuze garage waar papa allerlei stoere papadingen doet. De oprit is echter niet afgesloten dus mag Elliot daar niet op z’n eentje rondlopen en datzelfde geldt voor de garage, want daar ligt heel veel oud, versleten, vuil gereedschap en materiaal. Niet echt veilig voor een peuter dus. Maar daar heeft Elliot geen oren naar. Dat resulteert dan in de volgende fotoreeks, die perfect weergeeft hoe Elliots Leven Buiten er tegenwoordig uitziet.

Toch wel een béétje grappig hé?