Verbeelding Book Challenge 2017: gelezen in april, mei en juni

Hè hè. Waar ik in maart slechts één boek las, kan ik er nu verhoudingsgewijs toch wat meer van mijn lijstje afvinken. In april las ik twee boeken en begon ik aan een derde dat ik pas halverwege mei uitlas. Daarna las ik op ongeveer een weekje een heel dun non-fictie boekje, begon ik aan een gigantische klepper die ik halverwege juni uitlas en sloot ik de maand af met nog een young adult. Gemiddeld lees ik dus blijkbaar zo’n 2 romans per maand. Dat is voor velen misschien niet zo veel, maar als je bedenkt dat ik enkel op de trein lees (4 dagen per week telkens een dik uur) vind ik dat precies toch nog niet zo slecht. Niet dat ik mij moet verantwoorden. Maar ge kent dat wel, hé. En ik ben ook een beetje aan ’t kijken of ik kanslagen in mijn opzet om de Verbeelding Book Challenge toch volledig te kunnen voltooien tegen eind dit jaar. Het zal nipt worden. :)

Het smelt – Lize Spit

In Eva’s geboortejaar worden in het kleine Vlaamse Bovenmeer slechts twee andere kinderen geboren, allebei jongens. De drie maken er hun hele jeugd samen maar het beste van, tot de puberteit aanbreekt. Opeens ontstaan er andere verhoudingen. De jongens bedenken wrede plannen en de bedeesde Eva kan hieraan meedoen of haar enige vrienden verraden. Die keuze is geen keuze. Dertien jaar na een snikhete zomer die volledig uit de hand loopt, keert Eva terug naar haar geboortedorp met een blok ijs in de kofferbak. Gaandeweg wordt duidelijk dat zij dit keer de plannen bepaalt.

Starten deed ik met Het smelt van Lize Spit. Ik kon een exemplaar lenen van mijn collega, waardoor Het smelt kon meetellen voor puntje 25. Initieel begon ik vol verwachting te lezen, want ik wist dat dit boek overal bejubeld werd en ook mijn collega was enthousiast, maar tegelijkertijd hoorde ik van veel mensen dat ze het zwaar overroepen vonden. Dat zorgde ervoor dat ik niet goed kon inschatten wat voor leeservaring het zou worden, maar ik was toch aangenaam verrast. Alles was ZO Vlaamsch, en de beschrijving van Eva’s prille jeugdjaren zo herkenbaar voor mij, een kind van de jaren negentig, dat ik al tijdens het lezen van de eerste pagina’s vaak grinnikte. Ik moest wel af en toe eens terugbladeren door de hoofdstukken om te weten of ik nu aan het lezen was over haar jeugd in het algemeen, of over de dag waarop alles voor haar veranderde en die had geleid tot wat ze nu, in de hoofdstukken die zich in het heden afspelen, van plan was. Een aspect waar veel lezers over struikelen is hoe expliciet bepaalde scènes zijn, en daar kan ik eigenlijk best wel inkomen. Op die momenten werd het vaak wat ongeloofwaardig, maar anderzijds zijn mensen tot alles in staat, dacht ik dan… Oh, en voor wie zich afvraagt wat er nu precies smelt (cfr. de titel): ik had het dus echt tot in de allerlaatste hoofdstukken niet door, hé seg! Geen idee of ik nu echt zo clueless ben of gewoon niet genoeg aan ’t nadenken was, haha! Ik was wel wat teleurgesteld over het einde dat onwaarschijnlijk grotesk was, hoewel ik het tegelijkertijd ook geniaal vond en in Eva’s plaats wellicht ook zotte plannen zou willen smeden om mij te wreken. Ik had het eigenlijk ook niet zien aankomen, wat voor mij altijd een pluspunt is. Los van de bovenstaande kritiek en de negatieve ervaringen van andere lezers, vond ik het bovenal heel goed geschreven. Ik genoot echt van de schrijfstijl, het beeldend taalgebruik, de sfeerschepping. En dat voor een auteur die maar enkele jaren ouder is dan ik. Trauma!


IJstweeling
– S.K. Tremayne

Een van Sarahs dochters sterft. Maar kan zij zeker weten wie van de twee? Een jaar nadat een van hun identieke tweelingdochters, Lydia, door een ongeluk overlijdt, verhuizen Angus en Sarah Moorcroft naar een klein Schots eiland dat Angus van zijn oma heeft geërfd, in de hoop hun verwoeste leven weer op te pakken. Maar wanneer hun andere dochter, Kirstie, meent dat ze haar identiteit hebben verwisseld – dat zij Lydia is – stort hun wereld opnieuw in. Als de winter oprukt, en Angus voor zijn werk op het vasteland moet verblijven, lijkt het verleden Sarah in te halen en wordt Kirstie (of is het Lydia?) steeds onrustiger. Wat is er nou echt gebeurd op de fatale dag dat een van haar dochters overleed?

Dit boek kocht ik onlangs tweedehands en met een beetje verbeelding (ah ja, voor de Verbeelding Book Challenge!) kon ik die doen tellen voor punt 18. Het boek speelt zich af tijdens het sombere najaar op een guur Schots eilandje. Heel woest, heel onherbergzaam, heel afgelegen. Allez ja, heel Schots dus. Het hoofdpersonage is moeder van een eeneiige meisjestweeling, dus het hoeft niet gezegd te worden dat ik vanaf bladzijde 1 heel erg meeleefde. Een van de dochters, Lydia, stierf voor aanvang van het boek en de manier waarop het rouwproces beschreven werd, deed mij echt pijn. Langs alle kanten trok, wrong en scheurde het aan mijn moederhartje. Want iedereen met kinderen kan beamen dat het je grootste nachtmerrie als ouder is om je kind te zien sterven. Ik stond altijd heel erg stil bij hoe ik mij dan zou voelen en wat dat verlies met mij zou doen. Maar sinds de meisjes er zijn, verdwijnen die gedachtes steeds naar de achtergrond en is mijn focus compleet verschoven naar wat dat met mijn overlevende dochter zou doen, haar letterlijke tweelingziel verliezen. In IJstweeling wordt dat ook tot in detail omschreven, maar een thriller zou geen thriller zijn als er geen suspense in zou zitten: ongeveer een jaar na de dood van Lydia vertelt het overlevende zusje, Kirstie, ineens dat zij Lydia is en dat het eigenlijk Kirstie is die gestorven is. Zijde nog mee? Moeder begint uiteraard keihard te freaken en gaat gedurende de rest van het boek op onderzoek om uit te spitten wat er nu juist gebeurd is op het moment dat haar dochter stierf. De vader des huizes doet heel raar en verbergt duidelijk iets, maar ’t is pas in de laatste hoofdstukken dat de puzzelstukjes in elkaar vallen en we de ware toedracht leren kennen. Door die onvoorspelbaarheid en door de herkenbaarheid als tweelingmoeder heb ik dit boek toch graag gelezen, ook al was het voor mij persoonlijk zeker geen meesterwerk dat ik als absolute must read zou aanraden.


Ik ontsnapte uit Auschwitz
– Rudolf Vrba

Een minutieuze beschrijving van de verschrikkingen. In de morgen van 7 april 1944 klinkt alarm door vernietigingskamp Auschwitz. Het eerste teken dat twee gevangenen ontsnapt zijn. Samen met kampgenoot Alfred Wetzler slaagt Vrba erin als een van de vijf joodse gevangenen te ontsnappen. Vrba overleeft door zijn onvoorstelbare levenswil, zijn slimheid en soms door puur geluk. De bijna achteloze stijl waarin het boek geschreven is, maakt de beklemming ervan nog groter…

Eind april begon ik dit boek te lezen, ook een dat ik tweedehands voor enkele eurootjes op de kop kon tikken. De Tweede Wereldoorlog heeft mij altijd geïnteresseerd/geïntrigeerd en het vak over traumaliteratuur dat ik tijdens mijn Master volgde, was mijn meest favoriete vak ooit. Hoewel ik al enkele romans rond dit thema las, was dit mijn eerste non-fictie boek. Rudolf Vrba is een Slowaakse man die een verslag schreef over hoe hij als tiener in de concentratiekampen belandde, daar gedurende jaren wist te overleven én er zelfs in slaagde te ontsnappen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik grote ogen trok van dit boek. Om die reden liet ik het meetellen voor punt 22 (een ver-van-je-bed-boek oftewel een boek dat zich aan de andere kant van de wereld afspeelt) want qua thematiek is het effectief een ver-van-mijn-bedverhaal.Toen ik pakweg Maus las, vond ik wat daarin beschreven werd al zo erg en zo gruwelijk dat ik me er maar moeilijk een beeld van kon vormen. Wat in Ik ontsnapte uit Auschwitz beschreven wordt, is echter nog 10 keer erger. Ik las dingen waarvan ik zou denken dat ze grandioos overdreven zijn door een op sensatie beluste auteur. Bovendien realiseerde ik mij hoe weinig ik eigenlijk wist over het leven in de kampen. Om een of andere reden had ik er bijvoorbeeld nooit bij stilgestaan dat er in Auschwitz (quasi) geen kinderen en vrouwen leefden. Mijn redenering was gewoon dat die niet lang overleefden, maar nu ontdekte ik dat zij vaak zelfs de binnenkant van het kamp niet zagen omdat zij rechtstreeks van het perron naar de gaskamers gebracht werden. Hoe vreselijk is dat, jong? Echt, nooit bij stilgestaan. Nog een schel die van mijn ogen viel: de mishandeling en brutaliteit van de kampwachters. Hoewel het grootste deel van de gevangenen volgens mij inderdaad stierf van ontbering, waren er ook talloze mannen die simpelweg mishandeld, gefolterd, vermoord, geëxecuteerd werden. Om de meest belachelijke redenen eerst.

Bon, ik verwachtte mij aan een vrij saai, stoffig boek, maar was aangenaam verrast. Het relaas van Vrba las heel vlot, er was veel aandacht voor detail, achteraan het boek zaten extra aanhangsels om nog meer duiding te geven en eigenlijk was het ook heel spannend, hoewel ik op voorhand al wist dat hij effectief was kunnen ontsnappen. Een aanrader voor wie geïnteresseerd is in dit duister stukje geschiedenis en meer wil weten dan wat we standaard op school te blokken krijgen.


How2Talk2Kids. Effectief communiceren met kinderen
– Adele Faber en Elaine Mazlish

‘Ik ga niet naar mijn kamer. Je bent niet de baas over mij.’
‘Je doet gewoon wat ik zeg en daarmee uit.’

Na dit bekende tafereel voelen zowel kind als opvoeder zich boos. Gelukkig kan het ook anders. Adele Faber en Elaine Mazlish hebben een respectvolle manier van communiceren ontwikkeld waar alle partijen zich zoveel beter bij voelen. Faber en Mazlish bieden praktische effectieve communicatievaardigheden, gebaseerd op de theorie van de bekende psycholoog dr. Haim Ginott, direct toepasbaar op elk kind van 2 tot 20 jaar. Aan bod komt o.a: Beter omgaan met de negatieve gevoelens van je kind. Grenzen stellen terwijl de relatie met je kind goed blijft en zich zelfs verdiept. Het kind neemt verantwoordelijkheid voor zijn gedrag en komt zelf met oplossingen. Effectief prijzen en je kind bevrijden uit een vaste rol. Hierdoor krijgt je kind meer zelfvertrouwen en een positiever zelfbeeld.

Dit (non-fictie, dus puntje 14) boek was ik al heel vaak tegengekomen in verschillende Facebookgroepjes. Sinds Elliot naar school gaat, is hij veel mondiger geworden en is het dus makkelijker geworden om het met hem over bepaalde zaken te hebben. Omdat hij de afgelopen maanden duchtig geoefend heeft om een perfecte peuterpuber te worden, leek de tijd aangebroken om dit boekje effectief eens te doorbladeren. Het geeft een alternatieve kijk op opvoeden (googelen op ‘onvoorwaardelijk ouderschap’) waarbij uitgegaan wordt van respectvolle communicatie en leren omgaan met de gevoelens en behoeftes van het kind. Je krijgt ook tips over hoe je kan opvoeden zonder straffen en belonen en waarom dat niet betekent dat je grenzeloos opvoedt. Heel interessant, heel vlot om te lezen, heel erg praktisch uitgewerkt. Maar ik moet er geen tekeningske bij maken dat de theorie veel simpeler is dan de praktijk, hé? ;-) Toch probeer ik zo veel mogelijk van de tips toe te passen in ons dagelijks leven, want ik sta wel volledig achter deze visie op opvoeden.


Een klein leven 
– Hanya Yanagihara

Vier studievrienden zoeken samen hun weg in New York: de charmante acteur Willem, de excentrieke kunstenaar JB, de getalenteerde architect Malcolm en Jude St. Francis. Jude is teruggetrokken, slim en raadselachtig, en zijn vrienden weten beter dan vragen te stellen over zijn verleden. Ze proberen zijn pijn te verlichten, maar naarmate de decennia verstrijken dringt zich de vraag op of Jude wel verlost kan worden van de demonen uit zijn verleden.

Ahhh, de gigantische klepper van meer dan 700 pagina’s, punt 1 van de Verbeelding Book Challenge. Ik had nog geen idee welk boek ik wou lezen voor dit punt (ik dacht aan It van Stephen King, maar dat telt meer dan 1000 pagina’s en hou ik dus misschien beter voor de Verbeelding Book Challenge 2020?) maar toen mijn schoonmoeder mijn lijstje onder ogen kreeg, raadde ze mij Een klein leven aan. Ze was er net in begonnen en vond het al heel goed. Ik checkte online eens de samenvatting maar met zo’n kort tekstje kon het verhaal zelf uiteraard nog alle kanten uit. Toen mijn collega het boek kort erna las én supergoed vond, plooide ik en mocht ik zijn exemplaar lenen. En man. Wat.een.verhaal. Ik kan er eigenlijk niet meer over vertellen dan wat ik hierboven al kopieerde van de flaptekst, maar het was zooo schoon. Zo rauw, zo aangrijpend, zo hartverwarmend. Er is niks zo hartverscheurend als na 650 bladzijden denken dat het eindelijk allemaal in orde is gekomen, om dan bij de laatste 100 bladzijden nog door elkaar gerammeld te worden en compleet in shock aan het voorlaatste hoofdstuk te moeten beginnen. Tijdens de laatste hoofdstukken moest ik op de trein mijn tranen bedwingen en het is láng geleden dat een boek dat nog teweegbracht bij mij. Een onwaarschijnlijk mooi boek dat ik nu al mijn liefst gelezen roman van 2017 durf noemen én een plaatsje in mijn top 5 aller tijden krijgt. Als je dit jaar slechts 1 boek leest, laat het dan alsjeblief dit zijn.


13 reasons why 
– Jay Asher

Stel je voor. Je zit op de middelbare school en bent verliefd – op het meest bijzondere meisje van de klas natuurlijk. Een tijdlang bewonder je haar vanuit de verte. Je weet zeker dat je haar nooit kunt krijgen. En dan opeens, is er die avond. Er gebeurt niets, maar jullie praten, er is een klik, en een belofte van meer.
En dan is ze er opeens niet meer. Ze is dood. Hannah heeft zelfmoord gepleegd. Daarvoor had ze niet één maar dertien redenen. Er zijn, volgens haar, dertien schuldigen. En die klaagt ze persoonlijk aan in een getuigenis die ze op cassettebandjes heeft opgenomen.
En dan liggen opeens die bandjes voor jouw deur…

Het is niet van mijn gewoonte om Young Adult verhalen te lezen maar omdat ik de gelijknamige serie op Netflix ijzersterk vond, wou ik 13 reasons why wel een kans geven. Bovendien was mijn beschikbare boekenvoorraad uitgeput en kon ik deze vrij goedkoop aan mijn boekenkast toevoegen. Er staat een nummer in de titel, dus punt 12.

Het boek op zich vond ik okee. En daarmee is alles eigenlijk ook gezegd. Geen idee of dat aan het boek op zich ligt, of aan het feit dat ik de serie eerst zag. Die was heel diepgaand, veel meer uitgewerkt, wat ook normaal is als je een boek van amper 288 pagina’s omzet naar een reeks van 13 afleveringen van ongeveer 50 minuten. In het boek leren we enkel Clay en Hannah echt kennen, terwijl van de andere personages slechts een eenzijdig beeld wordt gegeven. Dat is in de serie uiteraard anders. Ondanks het onderwerp (pesten, seksueel geweld, zelfmoord) een ‘luchtig’ boek dat ik op enkele dagen uitlas, maar een aanrader zou ik het nu niet noemen. In plaats daarvan moet je de serie maar eens checken op Netflix, al was het maar om den Tony in al zijn glorie te kunnen aanschouwen. *grijns*


Mijn lijstje ziet er ondertussen zo uit:

  1. Een boek met meer dan 700 pagina’s (ieder jaar een beetje meer)   Een klein leven – Hanya Yanagihara
  2. Een boek met minder dan 200 pagina’s (om het voorgaande puntje te compenseren)
  3. Een boek geschreven door meerdere auteurs
  4. Een boek geschreven door iemand die jonger is dan jou
  5. Een boek waarvan er wereldwijd minstens 100.000 exemplaren werden verkocht
  6. Een self published boek (een boek dat niet werd uitgegeven bij een grote uitgeverij, maar zelf door de auteur werd uitgegeven. Ik heb nooit gezegd dat deze challenge makkelijk ging zijn. ? )
  7. Een boek gepubliceerd in 2017
  8. Een boek geschreven door een celebrity (filmster, muzikant,…)
  9. Een boek met een titel die meer dan vier woorden telt (want er gaat niets boven een boek met een lange titel)
  10. Een boek met een titel die bestaat uit één woord
  11. Een boek met een kleur in de titel
  12. Een boek met een nummer in de titel   13 reasons why – Jay Asher
  13. Een boek met een illustratie op de cover  The Miniaturist – Jessie Burton
  14. Een non-fictie boek    Effectief communiceren met kinderen – Adele Faber & Elaine Mazlish
  15. Een boek over boeken of waarin boeken een belangrijke rol spelen
  16. Een boek over reizen of waarin een reis een belangrijke rol speelt (roadtrip, wandeltocht,…)
  17. Een boek over muziek of waarin muziek een belangrijke rol speelt
  18. Een boek waarin één van de seizoenen centraal staat   IJstweeling– S. K. Tremayne
  19. Een boek waarin meerdere generaties van één familie aan bod komen
  20. Een boek gepubliceerd voor je geboren werd  Pride and Prejudice – Jane Austen
  21. Een boek dat je al een keertje las
  22. Een ver-van-je-bed-boek oftewel een boek dat zich aan de andere kant van de wereld afspeelt   Ik ontsnapte uit Auschwitz – Rudolf Vrba
  23. Een boek dat zich afspeelt in een land waar je al een keertje op reis bent geweest
  24. Een boek uit de bibliotheek
  25. Een boek dat je leende van een vriend(in) of een mede Verbeelding Book Club lid   Het smelt– Lize Spit
  26. Een boek met een vleugje magie erin (full on fantasy of magisch realisme)
  27. Een boek dat je ooit op school moest lezen om te zien wat je er nu van denkt of om het eindelijk te lezen omdat je het toen niet las
  28. Een boek dat iedereen en z’n moeder al heeft gelezen, behalve jij  Het meisje in de trein– Paula Hawkins
  29. Een boek dat ergens ter wereld op de verbannen lijst staat
  30. Een eerste deel in een reeks

Weten wat ik eerder dit jaar al las? Hier zijn mijn overzichtjes van februari en maart.

#huizekesluizekenbouwt – deel 4: PUR, vloerverwarming en chape

Weten wat aan deze post voorafgaat? Lees dan eerst deel 1deel 2 en deel 3 van onze bouwreeks. 

Zoals ik op het einde van mijn vorige post liet uitschijnen, kwamen we nog voor verrassingen te staan toen we aan de vloeropbouw konden beginnen. Alle technieken, op de vloerverwarming na, en de isolatie waren af. Dat betekende dat we onze vloerisolatie (PUR) en chape konden inplannen. Wat wij echter niet wisten was dat die werken op het gelijkvloers pas uitgevoerd konden worden eens het metselwerk langs buiten klaar was. Zolang dat niet gestart was, zaten we immers nog met kieren onder de muren. Op zich was dat geen probleem geweest, ware het niet dat het metselwerk een vertraging van zowat 3 maanden opliep omdat de a-holes van de ramenfirma ons keihard gejost hebben. (Meer daarover in een aparte blogpost.) Zo komt het dus dat de volledige vloeropbouw (op de eigenlijke tegels na) op de eerste verdieping en zolder dus al in januari in orde was, om vervolgens pas eind april/begin mei door het gelijkvloers gevolgd te worden.

Eind januari werd dus op 1 dag tijd op de eerste verdieping PUR gespoten.

Daarna kon Klaas meteen aan de slag met de vloerverwarming. Het lastigste daaraan was het afrollen van de leidingen, want die waren ontzettend zwaar. Gelukkig had hij hulp van mijn vader en schoonvader en moest er op de zolder geen vloerverwarming komen, waardoor de klus toch op tijd geklaard was.

Precies 1 week na de PUR werd de chape gegoten, deze keer ook op zolder. Hoewel we op de zolder geen PUR hebben, lieten we wel een akoestische mat onder de chape leggen. Als we daar later een slaapkamer voor ons zouden maken, gaat dat toch wat geluid dempen naar de kindjes toe.

De chape moest vervolgens 3 weken drogen voor we mochten vloeren, maar omdat we door de vertragingen van de ramen toch niet meer gehaast waren, besloten we de laminaat nog achterwege te laten. Het was lang wachten tot we in mei op het gelijkvloers ook PUR, vloerverwarming en chape kregen, dus in de tussentijd voerde Klaas nog heel wat andere werken uit. Zo werden de plafonds en de zolder bezet met gyproc, werden daarna alle vijsgaten en naden opgestopt én primerde en verfde Klaas de volledige eerste verdieping. Hij legde er zelfs al laminaat. Zó lang hebben we moeten wachten.

Hieronder nog een paar fotootjes van het gelijkvloers. Netjes in volgorde, dus eerst PUR, dan de vloerverwarming erop, en dan als laatste een fotootje van de chape. Who knew dat dat zo droog was?! Ik docht dat dat vloeibaar op de werf arriveerde en uitgegoten werd, zoals beton.

Next up: het Tragische Verhaal van de Ramen!

Lily-Rose & Lucy-Mae | 11 maanden

De laatste maaaaand! *snif ende snotter* (Eigenlijk is ‘t ondertussen nog maar een dikke 2 weken, maar shhhtt.) Ik ben zo keihard niét klaar voor de eerste verjaardag van mijn baby’s. Nog nooit is een jaar zo snel gegaan. Op de buitenfoto’s hieronder draagt Lily-Rose het kleedje met bloemetjes en Lucy-Mae het jeansjurkje.

Eind april was Lily-Rose koortsig, maar Lucy-Mae was/is gelukkig supervrolijk. Een hele dag lang lacht ze, speelt ze op de speelmat en hangt ze het klein spook uit door ineens op een andere plaats te zitten dan waar we haar 2 minuten ervoor hebben neergezet. Echt een blij meisje. <3

Maar ons Roosje was dus ziek waardoor zij iets minder blij was. Ze was wat zeurderig, maar los van het koalaatje uithangen viel het nog mee, zeker niet te vergelijken met de maand ervoor. Maar ‘t is natuurlijk niet simpel om een aanhankelijk baby’tje te combineren met nog 2 andere kindjes die ook aandacht willen (I’m looking at you, Elliot!). Een tijdje geleden kwam Elliot met haar spelen, nam haar handje vast, trok dan zijn hand supersnel terug terwijl ik ‘auwch!’ zei en dat vond ze suuuupergrappig. Ze heeft echt zalig luidop gelachen. <3 De meisjes maken vaak luide, blije geluiden, maar echt luidop lachen of grinniken doen ze eigenlijk niet vaak. Maar als ze het doen, dan komt het door Elliot. <3 Zo mooi om te zien.

Lily-Rose begon trouwens kort voor hun elfde vermaanddag ook aanstalten te maken om te kruipen. Eindelijk, zeg. Ik blogde er nog niet over, maar Lucy-Mae kroop dus op 10 maanden en Lily-Rose op 11 maanden. Respectievelijk op 17 april en op 17 mei. Precies een maand verschil dus. Zotte miekes. :)

Wat een zalige pose op die laatste foto, niet? Haha!

Lily-Rose & Lucy-Mae | 10 maanden

Grandioos overtijd, want over 8 dagen worden ze al 11 maanden, maar beter laat dan nooit, hé?

Onze miekes zitten allebei officieel supergoed. Ze vallen quasi niet meer om, want ze leerden hun handje opzij zetten als ze voelen dat ze beginnen te wankelen. Ze gaan ook alle twee vlotjes van liggen naar zitten. Dat maakt hen direct een stuk zelfstandiger en we merken ook dat ze nu een stukje minder gefrustreerd zijn. Ze schuiven ook allebei op hun buik achteruit en Lucy-Mae maakt aanstalten om te kruipen. Bij haar zal het wel niet lang meer duren voor ze de woonkamer onveilig maakt, denk ik. :) Hieronder Lily-Rose.

Ze spelen ook graag kiekeboe en lokken dat vaak zelf uit. Ze verstoppen zich dan bijvoorbeeld achter een fles die op tafel staat, zoeken oogcontact met de persoon die aan de overkant van de tafel, achter de fles, zit en bewegen dan hun hoofd van links naar rechts. Hilarisch, en súperschattig! <3 Ze schudden ook graag nee met hun hoofdjes, vooral Lucy-Mae dan. Dat betekent trouwens niks, uiteraard, het is enkel een uiting van het feit dat ze soms wilde zwijntjes zijn. :) Lily-Rose is de prater van de twee. Zij brabbelt heel veel (nvdr. ik schrijf dit een maand na datum en ondertussen is Lucy ook beginnen roépen) terwijl Lucy-Mae eerder fysiek is. We zeggen nu al vaak tegen elkaar dat Lily het brein is en Lucy de spieren. :) Lily is ook een iets groter knuffelbeest. ‘t Is echt bijzonder om te zien hoe 2 meisjes die zo hard op elkaar lijken toch zo’n verschillend karakter kunnen hebben. Hieronder Lucy-Mae.

Cijfertjes: ze dragen maatje 74-80, 80 vooral in kleedjes. Lily-Rose heeft 6 tandjes, Lucy-Mae heeft er 8. Elliot had er op zijn eerste verjaardag nog maar 6, zeg!

Oh, en vorige maand was er dus die pittige ontwikkelingssprong (9 maanden), maar nu zijn ze heel vrolijk, vooral Lucy. Lily is ook content, hoor, maar het valt meer op bij Lucy. Lily is immers meer gereserveerd, terwijl Lucy uitbundiger is. Ik vind dat soms wel jammer, dat anderen Lucy-Mae omschrijven als de blije en de vrolijke van de twee, want het is enkel door haar extraverte karaktertje dat dat meer tot uiting komt. Oh well, stille waters… :)

Verbeelding Book Challenge 2017: gelezen in maart

Een bedroevende leesmaand, zo zou je maart nog het best kunnen omschrijven. Ik las slechts één boek. Hoe dat komt, vraag je? Awel, ik zal het eens uitleggen.

Het begon allemaal deze morgen in mijn melkherberg. Toen ik pril zwanger was van de meisjes was ik net begonnen aan Pride and Prejudice. Een klassieker, maar toch had ik die nooit eerder gelezen. Nogal een schande eigenlijk, voor iemand die taal- en letterkunde met als hoofdtaal Engels studeerde. Nu ik erover nadenk, realiseer ik mij dat ik nog geen enkele grote klassieker gelezen heb. Great Expectations? Nope. Wuthering Heights? Onbekend voor mij. Mrs. Dalloway? Die ken ik niet. Tijdens mijn jaren aan de Blandijn moest ik zo veel andere, verplichte literatuur lezen dat er voor puur ontspannend lezen weinig tot geen tijd over was. Ik heb ze wel allemaal in mijn boekenkast staan, die klassiekers, omdat ik vond dat dat zo hoorde. Ze waren mijn goed voornemen, ge weet wel, voor als ik met pensioen ben en veel tijd heb. Maar anderhalf jaar geleden dacht ik: screw it, dat kan hier niet meer zijn, ik ga mij er toch aan wagen. Pride and Prejudice koos ik omdat ik wist dat die door de satire en het cynisme een van de meer toegankelijkere romans binnen het genre is.

Ik nam het boek mee op de trein en begon vol goede moed te lezen. Maar die taal. Ik moest me door elke pagina heen worstelen, wist aan het einde van een zin van 5 regels al niet meer wat er nu weer in het begin van die zin was gezegd en moest dan telkens opnieuw beginnen. Ik had er simpelweg niet bij stilgestaan dat ik nog het archaïsche taalgebruik van de negentiende eeuw zou voorgeschoteld krijgen. Nu ik alles even heb kunnen laten bezinken en opnieuw zit na te denken over het boek, merk ik dat ik het verhaal op zich best wel goed vond. Het bewijs daarvan is dat ik van plan ben de verfilming met Keira Knightley eens te bekijken. En dat wil veel zeggen, want Keira, da’s mijn vriendin niet. Nee, ik liep dus echt vast op de tekst op zich. Uiteindelijk bleef het boek in mijn handtas zitten en keek ik wat uit het treinraam en probeerde ik mij te focussen op het feit dat ik niet misselijk wou worden (pril zwanger, remember?). Toen ik in februari begon met de Verbeelding Book Challenge besloot ik eerst de boeken uit te lezen die ik al begonnen was. Ik begon met The Miniaturist en stopte daarna met vrij veel tegenzin Pride and Prejudice in mijn sjakos.

Ik liet mijzelf toe te beginnen lezen op het punt waar ik vorige keer gestopt was. Heel ver was ik toch nog niet geraakt én ik wist nog goed wat er allemaal gebeurd was in het verhaal. Bovendien begon ik pas in februari met de challenge en kwam het op deze manier dus een beetje op hetzelfde neer als starten in januari. Op sommige momenten merkte ik dat ik mijn boek weer in mijn handtas liet zitten, maar ik las toch dapper verder omdat ik mezelf had verplicht het uit te hebben tegen eind maart. En da’s nipt gelukt!

Zoals iedereen wist ik ook al zonder het boek gelezen te hebben dat Elizabeth uiteindelijk trouwt met Mr. Darcy. Ik wist ook dat dat niet zonder slag of stoot ging. Toen ik las wat ze van hem vond en hoe ze tegen hem sprak, begon ik me stiekem wel af te vragen hoe haar gevoelens voor hem tegen het einde van het boek zo zouden kunnen keren dat ze op een huwelijksaanzoek in zou gaan. Dus ja, zo werd ik toch een beetje benieuwd. Eens ik over de helft was, zat ik eindelijk ‘in’ het verhaal. Vanaf dat punt vond ik het echt goed, want er kwam eindelijk wat schot in de zaak. Het wordt duidelijk dat Elizabeth meer en meer klamme handjes krijgt van Mr. Darcy en net zoals in een stationsromannetje moét je dan gewoon verder lezen, ook al weet je perfect hoe het zal aflopen.  Jammer dat het boek tegen dan al bijna uit was. Oh, en wat een zalige kerel is Mr. Bennett. Zijn nonchalante houding tegenover zijn dochters en, vooral, zijn vrouw vond ik ontzettend grappig. Verfrissend om te lezen, want in andere klassiekers zou de vader des huizes zich wellicht heel anders gedragen. :) Drie sterretjes!

Mijn lijstje ziet er ondertussen zo uit:

  1. Een boek met meer dan 700 pagina’s (ieder jaar een beetje meer)
  2. Een boek met minder dan 200 pagina’s (om het voorgaande puntje te compenseren)
  3. Een boek geschreven door meerdere auteurs
  4. Een boek geschreven door iemand die jonger is dan jou
  5. Een boek waarvan er wereldwijd minstens 100.000 exemplaren werden verkocht
  6. Een self published boek (een boek dat niet werd uitgegeven bij een grote uitgeverij, maar zelf door de auteur werd uitgegeven. Ik heb nooit gezegd dat deze challenge makkelijk ging zijn. ? )
  7. Een boek gepubliceerd in 2017
  8. Een boek geschreven door een celebrity (filmster, muzikant,…)
  9. Een boek met een titel die meer dan vier woorden telt (want er gaat niets boven een boek met een lange titel)
  10. Een boek met een titel die bestaat uit één woord
  11. Een boek met een kleur in de titel
  12. Een boek met een nummer in de titel
  13. Een boek met een illustratie op de cover  The Miniaturist – Jessie Burton
  14. Een non-fictie boek
  15. Een boek over boeken of waarin boeken een belangrijke rol spelen
  16. Een boek over reizen of waarin een reis een belangrijke rol speelt (roadtrip, wandeltocht,…)
  17. Een boek over muziek of waarin muziek een belangrijke rol speelt
  18. Een boek waarin één van de seizoenen centraal staat
  19. Een boek waarin meerdere generaties van één familie aan bod komen
  20. Een boek gepubliceerd voor je geboren werd  Pride and Prejudice – Jane Austen
  21. Een boek dat je al een keertje las
  22. Een ver-van-je-bed-boek oftewel een boek dat zich aan de andere kant van de wereld afspeelt
  23. Een boek dat zich afspeelt in een land waar je al een keertje op reis bent geweest
  24. Een boek uit de bibliotheek
  25. Een boek dat je leende van een vriend(in) of een mede Verbeelding Book Club lid
  26. Een boek met een vleugje magie erin (full on fantasy of magisch realisme)
  27. Een boek dat je ooit op school moest lezen om te zien wat je er nu van denkt of om het eindelijk te lezen omdat je het toen niet las
  28. Een boek dat iedereen en z’n moeder al heeft gelezen, behalve jij  Het meisje in de trein – Paula Hawkins
  29. Een boek dat ergens ter wereld op de verbannen lijst staat
  30. Een eerste deel in een reeks

En hier is wat ik las in februari.