by Joyce | Mar 1, 2017 | Kindjes |
Het is al bijna een maand geleden, maar ik was deze fotootjes vergeten.
Onze meisjes zitten zelfstandig! Waar ze een week ervoor nog consequent omvervielen als we hen rechtop probeerden te zetten, besloten ze op Elliots verjaardag netjes op hun poep te balanceren. Ze waren dus net geen 8 maanden, gecorrigeerd juist 7 maanden oud, toen ze zelfstandig zaten. Ik vind dat best wel laat, want Elliot zat zonder steun op 5 maanden. Bij hem duurde het dan nog tot 13 maanden voor hij zijn eerste pasjes zette, maar hij stond al stevig op zijn beentjes rond 10 maanden, als ik me niet vergis. Dat zie ik bij de meisjes over anderhalve maand nog niet gebeuren. Zouden ze dan ook pas veel later stappen? Enerzijds vind ik het veel gemakkelijker als ze zelf kunnen stappen, maar anderzijds… Een peuter die zich nog van geen gevaar bewust is maar wel kan stappen is al een aanslag op mijn zenuwen. Twee zulke exemplaartjes zullen dus dagelijks voor een hartverzakking zorgen, denk ik. Misschien toch maar investeren in leibandjes? Haha!
Ik ga deze week nog hun achtmaandenpostje schrijven. Geweetwel, voor ze volgende week 9 maanden worden. *slechte moeder*
by Joyce | Feb 19, 2017 | Kindjes |
Twee weekends geleden vierden we Elliots derde verjaardag. Het lijkt nog maar gisteren dat we vol verwachting uitkeken naar hoe dat zou zijn, na 9 maanden een bloedeigen kindje mogen verwelkomen en daar elke dag voor zorgen en van houden. Een vingerknip en ineens is hij 3 jaar oud en al een dubbele grote broer. Toen hij 1 werd, vond ik dat zó raar. Dat jaar was voorbijgevlogen en ik kon mij goed voorstellen dat 2 jaar veel minder speciaal zou aanvoelen omdat die eerste verjaardag toch echt een mijlpaal is. Maar toen werd hij 2 en vond ik dat dus nog zotter. En nu met 3, tja, kweenie, da’s precies elke verjaardag gekker en gekker, ouder en ouder. :)
We vierden zijn verjaardag opnieuw heel traditioneel, met koffie en taart in de namiddag en broodjes tegen de avond. Onze dichtste familie kwam meevieren en ook metie Lien was van de partij. Eindelijk, want vorig jaar moesten we haar helaas missen. Elliot kreeg een paar cadeautjes, maar er waren ook envelopjes met centjes omdat hij samen met zijn zussen spaart voor een schommel. De tuin van het nieuwe huis moet toch een beetje gevuld geraken, hé? :) Elliots oma maakte vla, mijn mémé maakte een hele resem taarten en ik hield het op een bescheiden dinocake. ‘t Is te zeggen: je kon er met veel verbeelding inderdaad de vorm van een dino in terugvinden. Maar Elliot vond het tof, en de bulldozerkaars maakte het uiteraard helemaal af. Toen we voor hem zongen werd hij superverlegen. Zo verlegen dat hij zijn gezicht begroef in mijn decolleté en begon te huilen. Mijn stoere man met het kleine hartje. <3 Het kaarsje wou hij ook niet uitblazen, dus deed ik het maar voor hem. Hij merkte dat dat precies toch nog wel wijs was en wou ook nog eens, dus staken we het kaarsje opnieuw aan.
En dan een overzichtje van wat hij tegenwoordig zoal kan/doet/zegt:
Een van de grootste ontwikkelingen over de afgelopen maanden is zijn taal. Sinds hij naar school gaat, is hij er echt met grote sprongen op vooruitgegaan. Hij maakt lange zinnetjes van allerlei woorden aan elkaar geplakt, maar een werkwoord vervoegen zal hij nog niet gauw doen (al hoor ik wel vaak voltooide deelwoorden als geloopt, wakker geword, gebrookt (gebroken),…). Vaak lijkt het ook alsof hij in een vorig leven een Duitser was, omdat hij zijn hulpwerkwoord helemaal achteraan een zin plakt. Hij spreekt nog vaak over zichzelf in de derde persoon waarbij hij zichzelf dan ook bij naam noemt, maar tegenwoordig zegt hij ook al regelmatig eens ‘ik’. Wat ook opvalt is dat hij nooit ‘ge’ of ‘gij’ zegt, maar altijd netjes ‘je’ of ‘jij’. Ik vind dat wel bijzonder, want wij zeggen altijd het eerste tegen hem. Dat zal de invloed van de school zijn, denk ik dan. :) Ik moet dringend eens werk maken van zijn uitsprakenschriftje. Dat bestaat al wel, maar ik vergeet het telkens in te vullen. Eentje dat ik er zeker in ga zetten: ‘Sssjjáns!’ Dat zei hij onlangs out of the blue, toen ik hem vastgespte in de auto en zei dat hij nu goed vast zat, haha! Oh, en die keer dat hij vast zat en riep: ‘Help mij!’ om vervolgens stilletjes te mompelen ‘… uit de nood.’ *lacht tranen met tuiten*
Qua dagdagelijkse routine is hij heel erg zijn grenzen aan het aftasten. Klaas mag niet veel meer doen wat betreft pamper verversen (yep, van zindelijkheid is hier nog totáál geen sprake, die paar keren dat hij een paar druppeltjes in zijn potje loste en ik al meteen de Milestone Card bovenhaalde zijn al lang verleden tijd) of aankleden, maar eigenlijk is het vooral zo dat Elliot altijd een ander slachtoffer uitkiest. Als ik zeg dat ik hem ga aankleden, wil hij dat omi het doet. Als omi zegt dat ze het gaat doen, wil hij dat papa het doet. Als Klaas zegt dat hij het gaat doen, moet ik het doen. Enzovoort. We moeten ook veel uitleggen en vooraf aankondigen, tegenwoordig is het zinnetje ‘Als de wijzer beneden staat (19u30) gaan we uw tandjes poetsen, hé?’ hier heel populair. Soms heeft dat effect, soms niet. Sinds een paar weken krijgt hij zelf zijn kousen (scheef) aan en ook zijn broek lukt. Zijn trui meestal ook, maar hier en daar moeten we wel nog wat helpen. Zijn schoenen krijgt hij zelf uit, maar nog niet aan. En zijn jas, dat heeft hij geleerd op school door die eerst op de grond te leggen en hem dan over zijn hoofd te zwaaien. Speciaal ze. Stiekem hoop ik dat hij dat op zijn 16e nog zo gaat doen, dan blijft hij vast voor altijd bij mij wonen omdat hij niet van ‘t straat geraakt. <3
Boekjes voorlezen en nog eens over de dag vertellen hoort nu ook echt bij zijn slaapritueel. Meestal leest Klaas het boekje voor (zijn favorieten wisselen, misschien moet ik daar eens apart over bloggen) en kom ik daarna nog eens langs om te vertellen over de dag. Tegenwoordig is ‘t wel vertellen over het nieuwe huis. Ik moet dan volledig beschrijven hoe zijn kamer eruit gaat zien. Echt, als dat kind niet voorbereid gaat zijn op de verhuis, dan weet ik het ook niet meer. En wees maar gerust dat ik het mag horen als ik iets ben vergeten vernoemen. :) Voor hij gaat slapen moet iedereen trouwens eerst nog een kus, knuffel, haa faaf (high five) en een vuistje krijgen. Zalig manneke!
Op school gaat het goed. De eerste maanden verliep het afscheid vaak moeilijk, hij wou niet dat ik vertrok, klampte zich vast, begon te huilen. Maar na een tijdje heeft hij zijn draai gevonden en nu amuseert hij zich en heeft hij vriendjes en vriendinnetjes gemaakt. Deze week was zijn juf ziek en toen merkten we wel dat het weer wat lastiger ging. Eens de juf terug was, ging hij er bij ‘t afzetten op school weer als een speer vandoor, de trap op naar de verkleedkoffer. Sinds hij naar school gaat, zingt hij ook. Zo fijn! Hij haalt dan wel alle liedjes door elkaar of vergeet bepaalde stukken. ‘Een van stof en een van leer, hier leg zakdoek nee-heer’ bijvoorbeeld. Sinterklaasliedjes begint hij nu ook ineens te zingen. Enkele maanden te laat, maar ok! Oh, en dansen doet hij tegenwoordig ook veel. Dat houdt dan gewoon in dat hij alsmaar in het rond draait, maar toch! Of hij laat met een scheef glimlachje en een verder volledig statisch lichaam zijn hoofd van links naar rechts knikken, haha.
En nog een paar kleine dingen: qua speelgoed gaat zijn voorkeur nog steeds naar hetzelfde: auto’s, auto’s en nog eens auto’s. Allez, daarmee bedoel ik uiteraard alles met wielen, hé. Dus ook camions, kranen, bulldozers, … Puzzelen vindt hij ook wel fijn, en sommige gezelschapsspelletjes. Maar daar moeten Klaas en ik dan ook echt tijd voor maken, om samen met hem te spelen, en dat schiet er momenteel een beetje bij in. Hij kijkt ook veel iPad. Ik wou dat eerst een beetje begrenzen, maar uiteindelijk speelt en knutselt hij op school al een hele dag en als hij thuiskomt speelt hij ook nog veel met zijn speelgoed. Dan is het wel ok als hij elke dag ook een uur schermpjes kijkt. We hebben in bad ook een mijlpaal bereikt: we mogen zijn haar afspoelen! Met de douchekop dan nog! En hij huilt dan niet meer! En hij maakt dan ook niet meer eerst nog een kwartier drama! Eindelijk heeft hij door dat hij gewoon zijn hoofd genoeg achterover moet houden. We moeten hem wel nog een handje geven. Maar toch. Victory! Hij is ook als zot aan ‘t groeien trouwens. Vorige maand kwam er letterlijk 1-1,5 cm per week bij. Ik denk dat hij nu 1 meter groot is en ongeveer 15 kg weegt.
Ah, en dan zijn zussen, hé… Af en toe ergert hij zich wel eens, bijvoorbeeld als hij exclusieve aandacht wil en we dat eventjes niet kunnen geven of als zijn zussen zijn speelgoed of iPad afnemen. Maar het grootste deel van de tijd is hij ontzeeeeettend lief voor hen. Ik maakte mij op voorhand zoveel zorgen dat hij zich achteruitgeschoven zou voelen of dat hij zijn zussen niet leuk zou vinden, maar daar lijkt niets van aan te zijn. Die krijgen kusjes en knuffels zonder dat we hem daartoe moeten aansporen, hij doet gekke dansjes of laat zich wild op de grond vallen omdat hij weet dat ze dan schaterlachen (‘Kijk! Lacht weer!!’) en als hij zou kunnen zou hij hen van hier naar daar dragen om mee voor hen te helpen zorgen. Hij is de grote broer die ik onze meisjes vanuit het diepste van mijn hart toewenste maar ik durfde niet hopen dat het effectief zo zou geweest zijn.
Lieve Elliot, ik heb nog nooit een manneke zo graag gezien als jij. Je papa komt heel dicht in de buurt, maar jij zal voor eeuwig en altijd mijn eerste baby’tje zijn. <3
by Joyce | Feb 18, 2017 | Bouw |
Een tijdje geleden werd ik gecontacteerd door een journalist van De Standaard Magazine. Of we het zagen zitten om mee te werken aan een interview over opnieuw bij je ouders of schoonouders intrekken tijdens de bouw of verbouwing van je woning. We hebben daar een avond over moeten nadenken, maar uiteindelijk besloten we het toch te doen. Dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is, dat hoef ik jullie wellicht niet te vertellen. Ik denk dat iedereen wel kan inschatten hoe pittig het is om na jarenlange zelfstandigheid opeens weer een groot gezin te vormen met je ouders, zéker als je een heleboel kindjes mee verhuist. En het is niet enkel voor ons inleveren, ook voor mijn ouders is het uiteraard een uitdaging. Maar bovenal zijn we hen natuurlijk gewoon heel dankbaar dat we hier zo lang mogen wonen. Zonder hen was het voor ons simpelweg niet haalbaar geweest om ons eigen huis te bouwen, zowel financieel als praktisch.
Het resultaat van het interview stond vandaag in De Standaard Magazine.
Zot, hé!
by Joyce | Jan 23, 2017 | Kindjes |
Voor ik deze update begon te schrijven, ben ik eerst eens gaan lezen wat ik de vorige keer te vertellen had. Dat is ondertussen zo’n 2 maanden geleden en ik merk dat er qua ontwikkeling eigenlijk nog niet zo bijster veel veranderd is. Wat ik wel gek vond om terug te lezen was de paragraaf over onze routine en over hoe het jongleren met baby’s was. Maar daar vertel ik straks iets meer over.
Uiterlijk vind ik dat ze er nog steeds ongeveer hetzelfde uitzien als 3 maanden geleden: Lily-Rose heeft een ronder gezichtje, Lucy-Mae heeft minder haar. Ik ben wel héél content dat die haartjes tegenwoordig zo goed aan het groeien zijn. Bij Lucy worden ze alsmaar langer en bij Lily kan ik er in principe zelfs al met gemak speldjes in steken. Als haar haartjes nat zijn, zit er trouwens redelijk wat krul in, dus ik ben benieuwd hoe het eruit zal zien als het echt lang is.
Zoals ik hier al schreef kregen ze allebei tandjes en op die dikke maand tijd is de stand 3,5-2 voor Lucy-Mae. Ze hebben allebei 2 tandjes onderaan, maar Lucy heeft er dus bovenaan ook al eentje en een tweede die zit te duwen om door te breken. Begin januari zijn we heel stilletjes gestart met vaste voeding, maar daar blog ik later nog eens over. We zijn recent ook naar K&G gegaan (toen waren ze de 7 maanden wel al net voorbij, maar soit) waar ze eindelijk nog eens gemeten en gewogen werden. Lily-Rose weegt 7,510 kg en is 69 cm groot, terwijl Lucy-Mae iets lichter en groter is: 7,270 kg en 69,5 cm. Ik heb het eens gecheckt en op die leeftijd was Elliot ongeveer even groot, maar woog hij wel een dikke kilo meer. :)
Zoals ik aan het begin van mijn post al zei, zijn er geen grote ontwikkelingssprongen gebeurd. Ze zitten ietsje steviger rechtop, maar nog steeds niet zelfstandig. Ik denk niet dat het bij Lucy-Mae nog lang zal duren, maar de rugspieren van Lily-Rose zijn duidelijk iets minder ontwikkeld. Ik steek het op het feit dat zij in mijn buik 9 (allez, 8) maanden in een bolletje gerold in mijn bekken heeft gelegen terwijl haar zus bovenop haar acrobatentoeren afwerkte en keiveel beweging had. :) Ze spelen nog steeds graag met verschillende speelgoedjes maar vinden het nog het leukst van al als we zelf actief met en tegen hen bezig zijn. Als Elliot thuis is, hebben we meestal niet veel werk aan hen, want dan zijn ze perfect content om toe te kijken hoe hij speelt. Vaak gaat hij dan expres gekke stoten uithalen en sinds ongeveer een maand hoor je dan 2 baby’s kirren en schaterlachen. <3
Dat is dan ook meteen wat mij in deze fase van hun leventje het meest opvalt: het feit dat ze ongelooflijk vaak echt heel goedgezind zijn. Ze halen voor het minste hun mooiste glimlach boven en er wordt gegiecheld en gegrijnsd. Ze grabbelen ook iedereen vast en proberen dan steevast het gezicht op te eten van de persoon die ze in hun scherpe babyklauwtjes hebben: mij en Klaas, maar ook Elliot en elkaar. Hoe ze zich tegenwoordig zo naar elkaar richten en elkaar ontdekken, da’s echt wonderlijk om te zien en doet mijn hart meerdere keren per dag smelten.
Daar komt dan nog eens bij dat het precies allemaal een stuk gemakkelijker is geworden sinds hun zesde vermaanddag. Tijdens de eerste zes maanden van hun leven vond ik het allemaal heel zwaar. Een tweelingmama die ik volg op Instagram zei het onlangs eens zo: ‘De tweelingwolk is hier niet roze, zeker niet, eerder grijs. (…) Veel frustraties en kilo’s geduld vliegen de deur uit! Maaaaar net als 1 klein lachje doet een badje wonderen. Bestaat er zoiets als een grijze wolk met veel blinkertjes?’ En eigenlijk was dat het exact: mijn wolk was niet roze. Echt grijs zou ik ze ook niet genoemd hebben. Maar het was zo verdomd zwaar en zulk hard werk met zo’n constante verantwoordelijkheid dat het toch eerder grijs dan roze was. Maar er waren ook elke dag kleine geluksmomentjes, de blinkertjes in de grijze wolken. En ineens, zo ongeveer 2-3 weken nadat ze 6 maanden geworden waren, viel mijn euro. Dat ik mij niet meer kon herinneren wanneer de laatste keer was geweest dat ik had gedacht ‘dat er 1 baby te veel was, waaaaarommmm moesten die nu met 2 zijn, dat is toch onmenselijk, dat is niet natuurlijk, dit is veel te moeilijk!’ Echt, de laatste keer dat ik dat toen had gedacht was al zo lang geleden dat ik het mij niet meer voor de geest kon halen. En onmiddellijk realiseerde ik mij ook dat irrationele gedachtes à la ‘Hoe zou dat eigenlijk werken, zo’n vondelingenschuif? Zou er daar een leeftijdslimiet op staan? En hoe zou ik dan moeten kiezen welke van de twee ik daar in leg? Dat zou nu toch keizielig zijn? Misschien kan ik ze dan elk de helft van een medaillon geven zodat ze elkaar later kunnen terugvinden…’ (waar ik mij uiteraard meteen na het vormen in mijn hoofd al schuldig over voelde) a thing of the past waren. En dat zijn ze gelukkig ook gebleven. And then it hit me: we hadden ons eerste half jaar als tweelingouders overleefd. En toen werd het overleven vervangen door simpelweg leven en genieten. <3
by Joyce | Jan 11, 2017 | Bouw |
Weten wat aan deze post voorafgaat? Lees dan eerst deel 1 van onze bouwreeks.
Het was reikhalzend uitkijken naar half oktober, want dan zouden de échte werken eindelijk van start gaan. Alles tot en met de gesloten ruwbouw zouden we laten doen, maar daarna gingen we zo veel mogelijk zelf in handen nemen. Onze funderingen werden dus uitgegraven en de rioleringen werden gelegd. Ik ga daar gewoon wat fotootjes van posten want ik kan jullie daar uiteraard niet meer details over geven, hé. Funderingen en al. Nogal saai, je kan dat niet decoreren enzo. Allez ja, ik viel een beetje in slaap tijdens dat onderdeel van de bouwbesprekingen. :) Elliot vond het uiteraard wel allemaal de maks! Ik denk dat die later in de bouw gaat. Ofwel wordt hij boer zodat hij met tractors kan rijden.
Daarna werd de vloerplaat gegoten.
Toen kreeg ik een paniekske want dat zag er veel te klein uit! Een drietal weken later ging de montage van start. Op de foto’s hieronder zie je het huis mooi groeien. Op dag 1 werden de muren van het gelijkvloers gezet, op dag 2 de verdiepingsvloer, op dag 3 kwam de eerste verdieping met het plafond er al op en tegen dag 5 of 6 was het huis klaar tot en met het dak en moesten er enkel nog wat kleine afwerkingen gebeuren. Zalig om dat zo snel vooruit te zien gaan, maar vooral ook supermaf!
Bij dezen weten jullie nu ook met welke firma we bouwen. :)
Anderhalve week na de start van de ruwbouw was ons huis ‘af’ en kon Klaas erin om met de afwerking te beginnen. Alle technieken (sanitair, elektriciteit, ventilatie, zonneboiler en vloerverwarming op aardgas) doen we zelf en zijn het eerste punt op ons lijstje. Vloerverwarming houden we tot het allerlaatste, want als alle andere technieken af zijn, wordt eerst de PUR gespoten. Dan hebben we een week de tijd om de vloerverwarming te leggen en dan wordt de chape gegoten. PUR en chape doen we niet zelf trouwens. De plafonds en de zolder moeten nog geïsoleerd worden en vervolgens moet daar ook nog gyproc tegen komen. Dat doen we dan weer zelf, maar de opstop (het wegwerken van de naden en vijsgaten) laten we dan weer doen door een opstopper omdat dat echt netjes moet gebeuren. Eens dat achter de rug is, kunnen we beginnen vloeren en kan de trap (nog iets dat we uitbesteden) geplaatst worden. Dan moeten we enkel nog de sanitaire toestellen installeren (allez ja, zorgen dat we een bad, douche, lavabo’s en wc’s hebben) en muurtegeltjes hangen en dan zijn we ‘klaar’. ‘t Is te zeggen: dan kunnen we verhuizen. Uiteraard zijn er dan nog verschillende afwerkingspunten maar ik heb daar op dit moment nog niet echt zicht op, dus daar schrijf ik later wel eens in meer detail over. Veel van die laatste afwerking zal ook afhangen van hoeveel tijd en geld we nog hebben (pakweg de trap behandelen en verven of de muren van het gelijkvloers primeren en verven) dus dat is sowieso een beetje moeilijk om in te schatten nu. :)
De volgende post in onze reeks wordt er eentje over de technieken en isolatie. Eigenlijk zou ik die beter laten schrijven door Klaas, want ik vind dat een regelrechte snoozefest en weet er dus bitter weinig over. Maar ik kan jullie wel vertellen hoe wij te werk zijn gegaan om het zo betaalbaar mogelijk te houden. Straks wordt het toch nog een interessante post, zeg!
