by Joyce | Jan 8, 2017 | Bouw |
Wisten jullie al dat wij aan ‘t bouwen zijn? Als je mij volgt op Instagram of Facebookvriendjes met me bent waarschijnlijk wel, maar hoewel ik al zeker een jaar regelmatig schrijf dat ik er nog eens over ga bloggen is dat tot nu toe niet gebeurd. Heel lang was er niks concreets te melden, maar nu het nieuwe jaar begonnen is en we halverwege zijn met de technieken, wordt het toch stilaan tijd om alles eens te documenteren. Anders is ‘t de moeite niet meer, hé?
Eerst gaan we wel efkes terug in de tijd. 5 jaar, om precies te zijn. In de herfst van 2011 kochten we ons oud huis (of ‘het witte huis’ zoals Elliot het noemt) met als bedoeling er nog een jaar of 5 ‘goedkoop’ in te wonen zoals het was en het dan te slopen om een nieuwbouw op dezelfde plaats op te trekken. Af en toe kwamen er nog wel andere kansen op ons pad (zo hebben we vorige zomer effectief banken gedaan en budgetten opgesteld om een oud herenhuis te kopen) maar we kwamen altijd weer terug bij die nieuwbouw. Enerzijds voor het gemak van een blank canvas waarin we niet zouden moeten klooien door het prutswerk van vorige eigenaars, anderzijds omdat ik ondertussen op emotioneel vlak al niet meer weg wou van dat stukje grond. Het was ons eerste eigen huisje, we trouwden er, startten er ons gezin. Het plan was om eind 2016 alles in gang te trekken om dan in 2017 te bouwen, maar het is dus een jaartje eerder geworden. Eind vorig jaar kregen we het tweelingnieuws en beslisten we dat ons huis toch echt te klein zou zijn voor drie kindjes, zeker aangezien we eigenlijk maar 1 echte slaapkamer hadden.
Meteen na die allereerste echo-met-twee-hartjes namen we opnieuw contact op met onze architect, die gelukkig het jaar ervoor al een plan voor onze houtskeletbouw had uitgewerkt. Die zette de puntjes op de i en na wat malchance met een aannemer die ons maandenlang op een raming liet wachten (die dan verdikke nog eens keihard boven budget uitkwam), vonden we ons ding bij Sibomat. 2 dagen voor ik beviel hadden we daar nog de keuzedag, wat zoveel inhield als alles tot in detail bespreken, dus het plan op zich, de materialen, de formaliteiten,… Ergens in juli ontvingen we onze bouwvergunning en in de eerste week van september werd het grootste deel van ons huis gesloopt.
Kippenvel, dat. Elliot was op school en Klaas en ik waren met de meisjes op de achterbank naar het huis gereden om te kijken. Ik heb efkes een paar traantjes gelaten, want het was echt the end of an era. En ja, vanaf dat moment was er ook geen terugkeren meer. Het rechtse deel van het huis (waar onze living met daarachter bijplaats en badkamer zat) is blijven staan om later omgebouwd te worden tot garage.
Op een paar dagen tijd was alles dat gesloopt moest worden gesloopt, maar was ook al het puin geruimd en het terrein weer geëgaliseerd. Daarna was het nog anderhalve maand wachten op de funderingen. Die tijd konden we goed gebruiken, want Klaas (en vooral mijn vader, schoonplusvader en grootvader eigenlijk, want Klaas moest toen nog voltijds werken) moest toen nog het dak van de toenmalige living halen, omdat er anders instortingsgevaar was. Of dat zeiden de buren toch. :)
De funderingen hou ik voor een volgende post, anders wordt het hier te lang. Ik heb uiteraard al een hele onderverdeling gemaakt in mijn hoofd, een serie posts binnen de categorie #huizekesluizekenbouwt. Dat is trouwens ook de hashtag waarmee je op Instagram de werken terugvindt, in case you’re interested. :)
Meer lezen? Je vindt hier deel 2 terug.
by Joyce | Jan 3, 2017 | Kindjes |
Man, ik was keiiiiihard verschoten toen ik onlangs in het mondje van Lily-Rose keek. Dat ging zo: ik dacht dat ik iets wits zag in de mond van Lucy-Mae. Ik checkte, maar het was een random wit puntje, geen idee wat het was eigenlijk. Puur op mijn gevoel af besloot ik bij Lily ook eens te kijken en holy moly, onderaan in haar tandvlees zag ik een wit randje uitsteken! Zo vroeg! Allez, ze was wel ruim 6 maanden (maar nog geen 6 maanden gecorrigeerd), maar toch… Elliot had zijn eerste tand pas op ruim 8 maanden, dus ik verwachtte me er deze keer nog niet aan. En zelf was ik ook 9 maanden oud voor ik mijn eerste tand had. Maar ja, Klaas werd blijkbaar geboren met een tand en ze moeten toch iets van hun papa hebben, hé? Soit, het kaartje werd bovengehaald en mijn kleine Rosie ging op de foto.
Dat ik bij Lucy onder het oppervlak van haar tandvlees ook al iets klaar zag zitten, dat had ik diezelfde dag al door. 2 dagen later brak ook bij haar het eerste tandje door.
Om een of andere reden duurde het bij haar langer om de foto te maken, zodanig lang dat ze tegen het fotomoment stiekem al twéé (2!) tanden had. 2 dagen na haar eerste tand kwam zijn gebuur ook vrolijk piepen. En zo stak mijn kleine Lucy Lou Who opnieuw haar zus voorbij. Al een paar keer is het mij opgevallen dat Lily eerst is met een mijlpaaltje, om dan op de voet gevolgd te worden door Lucy die er dan meteen nog een schepje bovenop doet. Met dat rollen was het ook zo. Misschien met zitten binnenkort ook? Al zal het nog wel even duren voor ze zelfstandig gaan zitten, denk ik. :)
by Joyce | Dec 18, 2016 | Winactie |
Jaaa, er valt iets te winnen! Waarom? Om het weekend af te sluiten. Omdat ik mij helemaal warm en foezelig voel na twee dagen uitstapjes maken met mijn kroost. Omdat mijn frank gevallen is dat Kerstmis er écht bijna aankomt.
Ik schreef hier over ons kerstkaartje en over het feit dat ik een tegoedcode kreeg omdat er met twee kaartjes iets mis was gelopen. Ietsje later kwam ik tot het besef dat ik die tegoedcode eigenlijk niet meer nodig had, want ik kwam nét toe met de kaartjes die wel in orde waren. Duhussss: ik geef mijn tegoedcode weg! Er valt 10 euro te winnen die je vrij kan spenderen op de website van Greetz.be. Je hebt die kaartjes dan nooit meer op tijd voor de feestdagen, zeg je? Mo da geeft niet! Je kan er ook willekeurige wenskaarten bestellen, of zelfs cadeautjes zoals bloemen, chocolade en verzorgingsproducten. In principe kan je je bestelling dan nog ontvangen tegen Kerst.
Wil je ook kans maken? Laat dan hieronder gewoon een comment achter. Op woensdag 21 december om 18u laat ik Elliots onschuldige kinderhand een briefje trekken.
by Joyce | Dec 16, 2016 | Dagelijks leven |
Kerstmis komt eraan en dat betekent ook kaartjes versturen! Wanneer wij precies gestart zijn met een gezamenlijke kerstkaart weet ik niet meer, maar de eerste keer zal toch al een jaar of 5 geleden zijn, denk ik. Ik maakte me er wel graag gemakkelijk vanaf door kaartjes te kopen in de Hema of Action. Niks werk aan, gewoon een kerstwens schrijven en versturen. Maar dit jaar deden we het anders!
Ik werd gecontacteerd door Greetz met de vraag of ik hun kerstkaartenservice wou uitproberen. Dat moesten ze mij geen twee keer vragen! Klaas en ik bekeken samen de verschillende kerstkaarten en na diep nadenken besloten we dat we na 9 jaar samen, 4 jaar huwelijk en 3 kinderen misschien toch wel écht klaar waren voor een serieuze stap in onze relatie: een kerstkaart met foto. We vinden ‘t zelf leuker om van vrienden en familie kaartjes te krijgen waarop we het hele gezin in plaats van enkel de kindjes te zien krijgen, dus was het al gauw zeker dat we met ons vijven zouden poseren. Vorig weekend gingen we op bezoek bij mijn schoonouders en dat leek ons het uitgelezen plekje voor een foto. Het nemen van de foto duurde letterlijk 15 seconden, want Elliot had er totaal geen zin in. Dat er geen enkel kind naar het vogeltje kijkt (laat staan aan het lachen is), moeten de mensen ons maar vergeven. Ik vind het al keigoed dat er niemand aan ‘t huilen is, haha!
Klaas bewerkte de foto en ondertussen koos ik een ontwerpje en zocht ik een passend tekstje. Bij het uploaden van onze foto stootte ik wel steevast op problemen, maar blijkbaar lag dat aan mijn browser (Safari) want toen ik via Chrome herbegon, lukte het zonder enig probleem. Het ontwerpen ging supervlot, wat mij aangenaam verraste. Normaal gezien ben ik echt slecht met van die dingen, dé reden dat ik nog nooit een boekbundel van mijn blog of een fotoalbum van de kindjes heb gemaakt. Onze foto kon ik nog een beetje verslepen tot hij precies gekadreerd was zoals ik wou en binnenin kon ik netjes mijn tekstje typen. Ik kon ook nog spelen met lettertype, -grootte en -kleur, heel fijn!
Na een paar dagen kreeg ik mijn bestelling en opende ik vol verwachting het pakje. Het kaartje zag er precies uit als verwacht, echt heel mooi en stijlvol. Twee kaartjes (toevallig telkens het bovenste kaartje van een bundeltje) waren wel wat afgesleten aan de randjes. Toen ik dat via mail liet weten, kreeg ik prompt nog eens een tegoedcode om wat extra kaartjes te bestellen. Ik ben dus echt heel tevreden van hun service! De enveloppen werden bovendien netjes meegeleverd, dus na een halfuurtje adressen schrijven en postzegels kleven kon alles meteen op de post.
Ook nog kerstkaartjes nodig? Op deze pagina vind je hun volledige aanbod! Naast (kerst)kaarten vind je bij Greetz trouwens nog heel wat andere producten, zoals boeketjes, geschenksetjes van Rituals en zelfs Tony’s Chocolonely! Hoe cool is dat seg, chocolade in uw brievenbus!
Deze post is een samenwerking met Greetz.be. Zoals altijd blijft wat hier geschreven staat 100% mijn mening.
by Joyce | Dec 14, 2016 | Kindjes |
Zoals ik hier al zei, stond er nog een blogpostje over het geboortekaartje en de doopsuiker van onze meisjes op het programma. Klaas maakte gisteren nog een paar laatste foto’s van het geboortekaartje, dus nu kan ik eindelijk alles ook hier delen!
Ik begin tijdens mijn zwangerschappen altijd al heel vroeg na te denken over het geboortekaartje omdat ik dat graag in orde heb mocht de baby te vroeg komen en omdat onze doopsuikers daar qua stijl ook telkens bij aanleunen. Van zodra we wisten dat we deze keer meisjes verwachtten, begon ik Pinterest te checken om te zien of ik daar iets vond dat mij aanstond. Ik vond enkele kaartjes met varens, ik vond er enkele met beertjes, ik vond er in een mooi fris groen en koraal. En toen besloot ik alles te combineren. Gelukkig is mijn broer tegenwoordig een beetje handig met Illustrator en ging hij akkoord om het ontwerp te maken. Hij tekende een beer uit en de vogeltjes voegden we eraan toe voor het speelse effect. Oorspronkelijk was er maar één vogeltje, maar toen bedacht ik dat de beer symbool kon staan voor Elliot en de vogeltjes voor zijn zusjes, dus tekenden we er nog een vogeltje extra bij. Aan het bloemenpatroon is heel lang gesleuteld tot het juist zat, ook qua kleuren. Daarna zocht ik nog wat verschillende lettertypes bij elkaar en zo was ons geboortekaartje geboren. De bloemetjes lopen op de achterkant trouwens gewoon door. De eerste twee foto’s zijn wel van mindere kwaliteit aangezien ik die zelf heb gemaakt met mijn iPhone.
Wat het doopsuiker betreft, had ik nog voor ik zwanger werd al beslist dat ik voor baby 2 eens zakjes wou naaien om daar suikerbonen in te stoppen. Het bloemenpatroon van het kaartje liet ik hier op stof drukken en daarna ging ik bij mijn mémé om samen zakjes te naaien. Ze maakte er een paar als proef en toen we begonnen af te spreken wanneer ik opnieuw langs zou gaan om ze effectief te maken, vroeg ze hoeveel ik er nodig had. Ik zei dat ik er een 70-tal gerekend had en toen zei ze simpelweg: ‘Tegen morgen zullen ze klaar zijn.’ En inderdaad, de dag erna kreeg ik een sms’je dat ze alle 70 klaar waren, compleet met voering en al. Ik moest dan enkel nog de gaatjes maken voor het lintje en het lintje erdoor rijgen. De labeltjes (met op de achterkant nog de namen van onze meisjes) lieten we drukken bij dezelfde drukker die ook het geboortekaartje deed.
Naast suikerbonen hadden we ook nog snoepjes. Bij Elliot kozen we voor badzand, maar deze keer bleven we dus in de categorie ‘eetbaar’. De harde snoepjes lieten we opnieuw in ongeveer dezelfde kleuren maken (op deze foto’s zijn ze iets feller dan in ‘t echt) bij Rocks & Rolls Candy in Sluis. We kozen voor de smaak kers-passievrucht. Suuuuuperlekker! Deze snoepjes stopte ik in mooie glazen potjes die ik bij Action vond. Om de potjes nog wat aan te kleden haakte ik samen met mijn moeder heel fijne ovaaltjes waaraan we 2 labeltjes bevestigden: vooraan de tekening met het beertje, achteraan de namen van de meisjes.
Het geheel presenteerden we op een witte taartschotel die ik nog gebruikt heb voor Elliots groeifeest. Daarop zetten we de potjes met in het midden een wit boompje van de AVA waarin we dan de zakjes hingen.
De kindjes kregen een bellenblaas met gepersonaliseerde wikkel en een ouderwetse lekstok. De staander knutselde mijn moeder zelf in elkaar door het bloemenpatroon enkele keren zelf af te printen en dan van knip- en plakwerk te doen.
Ik ben echt supercontent met hoe alles er uiteindelijk uitzag. Het is al het werk dubbel en dik waard geweest. En ik had natuurlijk ook chance dat de grootmoeder en overgrootmoeder in spé zo blij waren dat er eindelijk een viergeslacht kwam. ;-)
