by Joyce | Dec 9, 2016 | Dagelijks leven |
Het zit er weer op. Dagen werden afgeteld, Sinterklaasliedjes gezongen, snoep rondgestrooid en cadeautjes gegeven. En nu is Sinterklaas weer naar Spanje. Of was het Turkije? Het was de eerste keer dat Elliot echt besefte wat er ging gebeuren en volledig mee was in het Sintverhaal en net zoals ik vorig jaar had gedacht, maakte dat het dit jaar extra magisch. Elliot zette zijn schoen, maar we moesten hem wel nog even herinneren aan het feit dat hij ook twee zusjes heeft die nog niet zelf hun schoentje konden zetten. In de slofjes stopte hij een suikerklontje, in zijn eigen schoen een wortel en zijn tekening voor de Sint.
Sinterklaas zorgde ook dit jaar weer voor een mengelmoes van cadeautjes. Een beetje gewoon speelgoed, een beetje knutselgerief (2 kleurboekjes, waskrijtjes van Panda en dikke potloden), een beetje uitdaging voor de hersentjes (puzzels en een boek). Oh, en een dinoverkleedpakje! <3
Dit jaar waren er voor het eerst ook diertjes van Schleich. Een setje van 4 oceaandieren, een duo dino’s en nog een enkele koe en varken.
Die variatie vinden de Sint en zijn Pieten fijn, en wij stiekem ook wel. Je kan toch ook geen auto’s blijven geven, hé? Hoewel de Sint wel nog rap dat jeepke van Playmobil in zijn speelgoedzak stopte toen hij merkte dat Elliot toch om een auto bleef vragen. :)
Lily-Rose en Lucy-Mae werden ook niet vergeten. Zij krijgen allebei een stoffen pop met konijnenoren en een houten kralending (seriously, geen idee hoe ik dat anders moet noemen). Voor hen samen was er ook een houten stapelpop die de Sint maanden geleden al van hun geboortelijst plukte. :)
Allez ja, een belachelijk volle Sinttafel eigenlijk, dus je zou kunnen zeggen dat de Sint overdreven heeft. Maar eigenlijk toch niet, want die mens was gewoon op de hoogte van ‘t feit dat wij nu bij mijn ouders wonen en in plaats van op twee adressen te komen heeft hij het dus gebundeld. Vandaar dat hier dus ook een aantal Transformers en een hele reeks figuurtjes uit The Good Dinosaur op Elliot stonden te wachten. En het politiekonijn en de vos uit Zootopia, wat een zalige film!
En Elliot? Die was in de wolken, hé. :)
Ook dit jaar kijk ik al uit naar volgend jaar, want volgens mij gaat hij dan ‘voor echt’ zelf een lijstje kunnen maken, knip- en plakwerk enzo. :)
by Joyce | Dec 4, 2016 | Kindjes |
Or should I say ‘meters en peter’? Het concept voor deze blogpost zit al lang in mijn hoofd en nu ik later deze week plan te schrijven over het geboortekaartje en doopsuiker (jaaaaaa, in de week dat de meisjes 6 maanden oud worden, so what?) leek het me een goed idee om eerst eens te vertellen over hoe we meters en een peter zochten voor onze meisjes. En over hoe we het hen gevraagd hebben. Deze maand zal het 1 jaar geleden zijn dat we hen de grote vraag stelden. Let’s celebrate!
Voor Klaas en ik aan kinderen begonnen, zeiden we altijd dat ze sowieso mijn broer en Klaas zijn zus als peter en meter zouden vragen. Toen ik zwanger werd van Elliot realiseerden we ons dat we dan meteen een ‘probleem’ hadden als ik nog eens zwanger zou zijn, want na Elliot zou ons rijtje broers en zussen al uitgeput zijn. Op dat moment beslisten we dus om nog steeds mijn broer als peter te vragen en voor een van mijn oudste vriendinnen te gaan als meter. Dat Klaas zijn zus op haar beurt meter zou worden van ons volgende kind stond op dat moment dus al vast, en ik denk dat zij dat ook al wel wist. Omdat Elliot dan een familielid en een vriendin als peter en meter had, wilden we die lijn doortrekken voor kind 2. Naast mijn schoonzus zouden we dan de beste vriend van Klaas als peter vragen. Zo was alles netjes geregeld, hé?
En toen hadden we boem patat nog een extra koppel meters/peters nodig. We kozen voor 2 vriendinnen van mij maar we wisten eigenlijk niet hoe zij daar tegenover zouden staan. Allebei hebben ze (minstens) een zus, dus het is goed mogelijk dat ze ooit nog eens als meter gevraagd zullen worden. (Vriendin 1 werd trouwens 2 maanden na mijn bevalling effectief al voor de tweede keer meter!) Ik had hen nog niet verteld dat ik zwanger was, maar ze wisten wel dat we aan het proberen waren. Van vriendin 1 wist ik zeker dat ze enthousiast en volmondig ‘ja!’ zou zeggen als we haar de vraag stelden, maar van vriendin 2 was ik niet zeker. Dus moest ik dat met een omwegje vragen, hé. Ik belde haar met een smoesje op en landde het gesprek vlotjes op het kiezen van meters en peters en dat ik blij was dat ik nog niet aan een derde kind moest denken want dat we dan een probleem hadden… ‘Want ja, ik zou dan denken aan een vriendin of zo, maar je weet toch nooit op voorhand wat die gaan zeggen, hé. En stel dat ze dan geen nee durven zeggen…’ Zo kwam ik te weten dat zij het meterschap vollenbak zag zitten, zonder het haar effectief te moeten vragen en zonder dat ze ook maar iets in de gaten had. Voilà, we hadden onze 3 meters en 1 peter!
Maar dan moesten we hen ook nog effectief vragen… We besloten de zwangerschapsaankondiging meteen te combineren met de grote vraag, vooral omdat ik vermoedde dat vriendin 2 verder zou beginnen redeneren als ik daar een aantal weken over liet gaan. De peter van Lucy-Mae kwam op bezoek rond zijn verjaardag (nog geen maand na de verjaardag van Klaas), zogezegd gewoon om verjaardagscadeautjes uit te wisselen. Ik gaf hem eerst zijn kerstkaartje en wachtte tot hij de afsluiter las… Dat was supergrappig, want je ziet dan effectief gedurende een paar seconden de mensen hunne frank vallen, terwijl ze als afsluiter ‘Liefs, Klaas, Joyce, Elliot, <3 en <3’ lezen. Ik combineer de Vraag ook graag met een cadeautje. Deze keer heb ik nagedacht over wat de meters/peter typeert en hoe ik dat kon linken aan onze kindjes. Peter (hij heet ook effectief Peter!) heeft in de kunsten zijn nieuwe passie gevonden, dus voor hem stelde ik een setje potloden/verfjes/etc. samen.
Hij pakte alles uit en snapte duidelijk niet echt goed waarom hij dat nu cadeau kreeg, tot hij aan het kaartje kwam. ‘Huh? Nog een kaartje? Ik kreeg toch nog maar net een kerstkaartje?’ Toen hij dan las dat het de bedoeling was dat hij de inhoud zou gebruiken om samen met zijn petekind kunstwerkjes te maken, had hij het beet.
En dan ja, heel vereerd was hij. :)
Voor de peter had ik een ietwat mannelijker kaartje gekozen, want de meters kregen allemaal het onderstaande.
Voor de zus van Klaas (meter van Lucy-Mae) vulde ik een doos met allerlei bakspulletjes.
Sommige dingen uit de IKEA, maar het meeste uit Dille & Kamille, als ik me niet vergis. Ik stopte alles in een schoendoos die ik bekleedde met inpakpapier.
Die gaf ik af tijdens het uitdelen van onze Secret Santas op het kerstfeestje van Klaas zijn familie. Zo was iedereen daar ook meteen op de hoogte. :)
Dat betekent dus dat Lily-Rose twee meters heeft, mijn 2 vriendinnen. Gelukkig zitten zij allebei in mijn koekjesclub waardoor ik hen tegelijkertijd kon vragen. Ik zei nog niets (maar deed wel mijn uiterste best om mijn buikje te verdoezelen :)) en deelde toen het mijn beurt was mijn cupcakes uit. Voor mijn zwangerschapsaankondiging had ik 2 soorten gemaakt, een met een roze vulling en een met een blauwe. Ik wachtte tot iedereen een hap nam en toen een andere vriendin die wel al op de hoogte was, zei: ‘Tiens… Bij mij is het blauw… Bij jou roze?’ had iedereen het door. Hartelijke gelukwensen, vragen naar de uitgerekende datum en hoe ver ik was. Allez, you know the drill. Ik zei verder niks. Toen iedereen weer gekalmeerd (haha!) was, haalde ik weer mijn kerstkaartjes boven en zei langs mijn neus weg: ‘Allez, nu ik toch aan ‘t uitdelen ben, ga ik jullie nog rap efkes jullie kerstkaartjes geven.’ Ze deden de envelop open, lazen de kaartjes, en ik zag hoe bij iedereen de ogen verward bleven rusten op die twee hartjes… En toen ontplofte de bom aan tafel, iedereen was in de war, wou weten hoe het zat. Echt supergrappig! We babbelden er efkes over, weer over de bevaldatum die logischerwijs dus wat vroeger zou zijn dan wat ik daarvoor had gezegd, over het feit dat ze eeneiig zijn,… Toen iedereen bekomen was, zei ik dat ik nog kerstcadeautjes had gekocht. *weent nu al tranen van ‘t lachen* Toen moest ik efkes twee keer nadenken, want nu ze wisten dat er meteen ook een derde op komst was, kon het zijn dat vriendin 2 (die ik eerder al had gebeld om te polsen) meteen iets zou verwachten als ik eerst vriendin 1 vroeg. Dus ik gaf vriendin 2, die samen met mij taal- en letterkunde volgde en een bescheiden verzameling kinderboeken heeft, eerst haar cadeautje…
Ze was een beetje onwennig. Wel heel blij, want ze had dat boek nog niet en met boeken scoor je sowieso bij ons. Toen zag ze dat er binnenin nog een kaartje zat. Opnieuw verwarring, want ze had haar kerstkaartje toch al gehad?
Ze las het en toen volgde echt de meest zalige reactie ooit! Ze gilde, gooide het boek met kaartje en al op de tafel alsof er een spin over kroop, bedekte haar gezicht met haar handen, jammerde ‘Oh nee, hé! Ik ga wenen, hé!’ en begon toen effectief te wenen en stormde weg naar de keuken. Hahahahahaha. Toen ben ik haar wel achterna gegaan, om haar te troosten en te vragen of het wel ok was. Ze was mijn telefoontje al vergeten en had zich er totaal niet aan verwacht, en ‘t was allemaal zo veel na elkaar, zei ze. De aankondiging, het tweelingnieuws, de metervraag. Maar ze was heel blij en zei dat ze heel graag meter van ons kindje wou worden. :)
Voor vriendin 1 had ik dan ook nog een cadeautje en om haar nog efkes in de waan te laten, zei ik dat het een gewoon kerstcadeautje was, want dat we onze meter al gevraagd hadden. Zij kreeg een bon van & Other Stories en dit kaartje:
Ook supervereerd en heel blij!
Echt, zo warme herinneringen dat ik heb aan heel die periode. ‘t Was zo fijn om alles te bedenken en iedereen te verrassen. En ondertussen weten we zeker dat we goede keuzes gemaakt hebben. Love you guys! <3
by Joyce | Nov 24, 2016 | Kindjes |
De meisjes zijn allebei samen aan het slapen en een zieke Elliot zit naast mij iPad te kijken. Ik heb van mijn hart een steen gemaakt en ben beginnen schrijven, want ik voelde dat het er anders nooit meer van zou komen. Wat ik op hun 4 maanden zou geschreven hebben, weet ik al niet meer (dat voelt al zo lang geleden aan!) dus post ik nu maar gewoon een update van hoe ver ze staan op 5 maanden. Wat ondertussen ook alweer bijna 14 dagen geleden is, maar allez!
Ze zijn allebei beginnen rollen en hoewel ik die dag à peu près gemarkeerd heb in onze agenda, hebben we daar dus pas deze week een foto van gemaakt hé, seg. Dat kwam er gewoon maar niet van. Beter laat dan nooit, I guess. Ik merkte dat Lily-Rose 2 keer van buik naar rug had gerold toen ze 3,5 maanden (ongecorrigeerd :-o) was, maar daarna deed ze dat een hele tijd niet meer. Ik dacht dus dat zij de eerste zou zijn om het officieel te kunnen, maar Lucy-Mae verraste ons. Iets na hun vierde vermaanddag rolde zij voor ‘t eerst van haar rug naar haar buik. Lily-Rose liet keilang op zich wachten, want zij deed het pas opnieuw 2,5 weken later, begin november. Zij was dus net geen 5 maanden, maar ik denk dat ze gewoon een hele maand lang vergeten was dat ze dat kon, haha! Ik vind het wel een beetje vreemd dat ze enkel van rug naar buik rollen, maar wellicht geven we hen ook niet genoeg tummy time om het in de omgekeerde richting te proberen.
‘s Ochtends zijn ze ‘heel vroeg’ wakker, zo rond half 8-8u moet ik opstaan met hen. Ze worden wakker als een van ons twee opstaat om Elliot naar school te brengen. Tegen 10u zijn ze dan weer moe en dan beweeg ik hemel en aarde om ze allebei zover te krijgen dat ze een dutje doen. Dat duurt meestal 30-45 minuten en daarna is ‘t sleuren om hen tot aan het middageten te krijgen. Ik schrok dan wat boterhammetjes naar binnen en tegen 12u30 ten laatste ga ik met hen naar de slaapkamer voor hun middagdut. Ik leg ze dan een voor een aan en terwijl ik de laatste aan ‘t voeden ben, is de eerste meestal in slaap aan ‘t vallen in het worstenkussen. Als ik klaar ben met nummer 2, leg ik mij ook neer en dan valt zij in slaap in mijn armen. Dat is eigenlijk het simpelste, want zo ben ik erbij tot ze slapen. Ze spuwen altijd hun tutjes uit om dan gefrustreerd te zijn dat hun tut niet in hun mond zit. Baby’s, hé… Dan slapen ze meestal 2 à 2,5 uur. Soms durft er zelfs eentje 3u slapen. Meestal is dat Lucy-Mae. Rond het avondeten volgt er vaak ook nog een heel kort dutje en na het avondeten is er de avondspits, met 3 kinderen die allemaal op hetzelfde moment (19u30) moe zijn en naar bed moeten. Klaas maakt Elliot dan klaar terwijl ik met een van de meisjes op bed ga liggen om haar te voeden. Tot voor kort viel nummer 1 dan al in slaap en kon ik hetzelfde doen met nummer 2. Tegenwoordig zijn ze vlak na hun voeding echter weer klaarwakker en begint het tutjesspelletje opnieuw, tot ze rond 20u(30) definitief slapen. Over ‘t algemeen beginnen ze dan effectief aan hun nacht en slapen ze tot de ochtend, uiteraard wel met de nodige voedingen. Ik denk dat dat er dan 2 of 3 zijn. Ik tel ze niet meer, maar ik denk dat we in totaal nog aan 8 voedingen per dag komen. Ik maakte me daar een beetje zorgen over (het aantal leek me te weinig) maar ze volgen nog steeds netjes hun WHO-curve. Lily-Rose was op iets meer dan 4,5 maanden 6,750 kg en 65 cm, Lucy-Mae 6,640 kg en 66 cm. Ik vermoed dat ze een beetje verkeerd gemeten hebben want het zou de eerste keer ooit zijn dat Lucy-Mae groter is dan Lily-Rose.
Op zich heb ik onze routine dus wel ‘down’, maar ‘t is toch vaak een beetje jongleren met baby’s en op slechte momenten lijkt het wel alsof het alleen maar moeilijker wordt in plaats van gemakkelijker. Maar op de goeie momenten gaat het dan natuurlijk wel goed en ben ik toch fier op mijzelf dat ik het klaargespeeld krijg. :) Ze zijn trouwens rond 3,5 maanden echt beginnen lachen naar en brabbelen tegen elkaar en dat is zo vertederend dat het veel goed maakt. :)
Verder hebben ze ook al efkes hun handjes ontdekt (overal kwijl!) en trekken ze nog altijd graag aan mijn haar (overal haar!). Ze grijpen naar de speeltjes van hun speelboog en houden speelgoedjes vast om er in hun wipper/eetstoel op te tsjoezen. Sinds enkele weken zijn ze ook kwaad als ze in hun wipper zitten terwijl wij eten, dus nu zitten ze in eetstoelen van de IKEA. Eigenlijk zijn ze daar nog niet aan toe omdat ze nog niet zelfstandig zitten, maar met een kussen als ondersteuning lukt het wel om zo een kwartiertje mee aan tafel te zitten. En dan zijn ze echt blij, want ze zien alles. Die madammekes, toch. <3
We zien nu al dat Elliot hun grote held is. Hoe ze echt zo geamuseerd en met een lachend snuitje naar hem kunnen zitten kijken als hij aan ‘t spelen of gek aan ‘t doen is… Net alsof ze hem verliefde blikken toewerpen. En omgekeerd is er ook veel liefde, vind ik. Op voorhand maakte ik mij daar heel veel zorgen over en was ik bang dat hij de meisjes echt ging zien als lastposten die zijn ouders van hem hadden afgenomen. Dat zal op sommige momenten misschien wel zo zijn, maar over ‘t algemeen is hij ontzettend lief en zorgzaam. Hij geeft hun tutjes, gaat keivaak spontane aaitjes en knuffels geven, zou hen zelf uit bed halen als hij kon en hij deelt (nu toch nog ;)) al zijn speelgoed met hen. Lucy-Mae noemt hij Loes(ie)meej en Lily-Rose gewoon Woos. <3 En hij noemt hen zijn zusjes, maar vaak ook ‘zussemie’. Ma jongens, toch. Smelten, dat.
Over 2 weken zijn ze al 6 maanden, zeg. Kunnen jullie dat geloven?
by Joyce | Oct 29, 2016 | Reizen |
Een beetje later dan gepland, maar ik wou er toch nog over bloggen omdat ik jullie dit pareltje niet wil onthouden: ons uitje naar Pas-de-Calais. Cap Blanc-Nez en Cap Gris-Nez om specifiek te zijn. In augustus gingen we hier een weekend naartoe met mijn ouders (en mijn broer en zijn lief), echt het zaligste weekend ooit. Ik dacht steeds dat de Caps gewoon bijzonder waren omdat ze respectievelijk zo wit en zo grijs waren, maar dat is dus helemaal niet het geval. Als je geluk hebt met het weer, en dat hadden wij echt keihard, dan is het daar wondermooi. Prachtige grassige kliffen van waarop je een magnifiek uitzicht hebt, een strakke blauwe hemel en een zee die zo blauw is dat ik niet wist dat die zo dicht bij huis te vinden is. De ontplofte kop haar moet je er wel bij nemen, want het is daar belachelijk winderig. Dat was eigenlijk te verwachten, maar ik had daar dus niet bij stilgestaan.
Vanop Cap Gris-Niz heb je natuurlijk uitzicht op de witte kliffen van Blanc-Nez (volgens mij staan die hier zelfs om een of andere reden nergens op de foto’s), wat de vergezichten daar extra mooi maakt. Op Cap Blanc-Nez kan je wel veel uitgebreider wandelen en is er keuze uit verschillende routes, afhankelijk van of je een lange of korte wandeling wil maken. Als ik me niet vergis zijn de eerste drie foto’s hieronder vanop Blanc-Nez en de andere vanop Gris-Nez.
Wij verbleven in Wissant, een stadje dat eigenlijk perfect gelegen is tussen de twee Caps. Ik denk dat het in beide richtingen ongeveer een 9 km was of zo. Blijkbaar zaten we in ons huisje op wandelafstand van het strand, supertof want bij de boeking hadden mijn ouders dat niet gemerkt! Elliot heeft er zijn vrees voor zand overwonnen. Een geluk, want op school zijn er hele grote zandbakken!
En op de dijk stond een draaimolentje. <3
We bezochten ook Nausicaá, een heel groot aquarium waar je uren kan rondlopen zonder je te vervelen. Elliot is blijkbaar grote fan van visjes kijken, dat ontdekten we eerder in de Zoo. De kans om een bezoekje aan een echt aquarium te brengen konden we dus niet laten liggen. We hebben daar wel niet zo veel foto’s gemaakt omdat we zo druk in de weer waren met kinderen managen, maar bon.
Toen we daar de laatste dag op de Grijze Neus liepen, hebben Klaas en ik gezegd dat we er later sowieso nog terugkeren, al is het maar voor een daguitstapje. Het is nét niet te ver rijden om ‘s ochtends te vertrekken en ‘s avonds terug te keren, maar ‘t is er heerlijk uitwaaien en ik denk dat het láng zal duren voor we die uitzichten beu zijn. Elliot vond het er ook heel indrukwekkend en ik ben vrij zeker dat dat voor onze meisjes ook zal gelden. Zeker een aanrader dus!
by Joyce | Oct 12, 2016 | Dagelijks leven |
Dit is de voorlaatste zomerpost die hier dit jaar zal verschijnen. Aangezien we eind juli verhuisd zijn naar mijn ouders en zij rechtover een dreef en velden wonen, zijn we deze zomer precies vaker gaan wandelen dan vorig jaar. Soms nam Klaas zijn camera mee, soms liet hij hem thuis. We wandelden altijd hetzelfde toertje, maar dat kon Elliot niet schelen. ‘t Is ook verbazingwekkend hoe snel zo’n peuter dingen onthoudt. Tijdens een wandeling toonden we Elliot bijvoorbeeld hoefsporen in opgedroogde modder. De wandeling erna wees hij in de verte naar diezelfde plek en riep hij enthousiast iets over paardjes. Het duurde efkes voor we snapten wat hij bedoelde, maar toen onze euro viel stonden we weer maar eens versteld van hem. Onze kleine, grote man. <3
Anyway, ik bekeek nog eens ons fotoarchief op de computer van Klaas en selecteerde mijn favoriete foto’s. Op de laatste foto na allemaal gemaakt tijdens één wandeling. :)
Binnenkort herfstkleuren. <3
