“Ja, ‘t is gebeurd.” Dat zou een niet nader genoemde quizmaster van op den teevee zeggen. Sinds eergisteren staat Elliots eerste tandje erdoor. Ik heb ‘s ochtends niets gevoeld, maar toen hij ‘s avonds terug was van de opvang voelde ik met mijn vinger een scherp randje. Volgens mij heeft hij er eigenlijk niet zo veel last van gehad, dus da’s toch al iets. :-) Uiteraard hoort bij deze mijlpaal ook een kaartje.

Zijn body’tje is wel toepasselijk hé, zo met die alligator erop? En zie naar dat apenvoetje! <3

Ik weet dat een tandje krijgen natuurlijk niets zegt over leeftijd en groeien en groot worden, maar toch. Elke mijlpaal is voor mij een beetje dubbel. Enerzijds ben ik telkens ongelooflijk fier op dat kleine mannetje, maar anderzijds is het ook een beetje bittersweet voor mij. De tijd vliegt voorbij en telkens opnieuw sta ik daar dan bij stil. Soms zou het fijn zijn om even op de pauzeknop te kunnen duwen, om nog ietsje langer te kunnen genieten van hoe hij nu is. Maar dat zeg ik bij elke mijlpaal en bij elke volgende mijlpaal is het leven met hem gewoon nóg leuker geworden. Wat gaat dat niet geven over een paar jaren? :-)