by Joyce | Aug 31, 2015 | Persoonlijk |
Miljaar, zeg. Eindelijk. Het is zover. Ein-de-lijk. Ik heb werk. Voltijds, een vast contract, een échte job. Zei ik al ‘eindelijk’?
Blijkbaar bestond bij een aantal van mijn lezers het idee dat ik thuisblijfmoeder was. Dat ik een bewuste keuze gemaakt had om thuis te blijven bij Elliot. Hoe graag ik ook zou willen dat dat een haalbare kaart was voor ons gezin, het is niet zo. Toen ik in 2011 afstudeerde, besloot ik het te proberen in ‘t onderwijs, “want ge weet toch nooit dat ik dat nog wel tof vind om te doen en dan is al die vakantie toch wel mooi meegenomen, hé?” Helaas was die vakantie het mij niet waard, want na amper één schooljaar voelde ik al dat leerkracht zijn niet mijn ding was. Ik besloot mij opnieuw te focussen op mijn andere droomjob (alhoewel velen het wellicht vreemd zullen vinden om dit een droomjob te noemen): ambtenaar worden bij een FOD. Ik begon via Selor weer te solliciteren voor alles waarvoor ik in aanmerking kwam. We zijn dan september 2012. De eerste job die uit de bus kwam was opniéuw een onderwijsjob. En met ons trouwfeest dat er in december aan zat te komen, besloot ik die voltijdse aanbieding te aanvaarden. De centen waren belangrijker. In een klap zorgde dat ervoor dat ik zowat voor niks anders meer kon solliciteren, want recht op sollicitatieverlof had ik niet, en mijn klassen zomaar “in toezicht steken”, dat was not done.
Ondertussen was het mei 2013 en werd ik zwanger. Er was een kans dat ik in september terug zou mogen keren naar school, maar ik bleef ook nog verder solliciteren bij de overheid gedurende de vakantie. Eind augustus bleek dat ik niet meer terug kon naar mijn vorige school en uiteraard was ik tegen dan bijna 20 weken ver en was een andere job vinden heel moeilijk. Ik bleef Selor op de voet volgen, maar deed ook andere sollicitaties, waaronder in de privé. Ik solliciteerde zelfs ook als verkoopster, op zoek naar een doodgewone job tot aan mijn zwangerschapsverlof. En bij elke sollicitatie zag ik de ogen van mijn interviewer afdwalen naar mijn buik (hoewel ik die tot een week of 26 nog kon verstoppen onder een goed gekozen blazer). Wanneer ik interimkantoren inlichtte over het feit dat ik 26 weken zwanger was en “of het bedrijf in kwestie daar geen probleem van zou maken”, hoorde ik hen aarzelen. Dat dat toch wel een belangrijk stuk informatie was. Dat het “misschien beter was om af te wachten en daarna opnieuw te solliciteren”. Juist, ja.
Ik beviel en ging in zwangerschapsverlof. Tijdens mijn zwangerschapsverlof deed ik nog een paar sollicitaties en begin mei 2014 was mijn “babyvakantie” officieel voorbij. Elliot had pas vanaf september een plaatsje bij de onthaalmoeder, dus de ideale situatie was dat ik thuis zou kunnen blijven tot dan. Maar toch, ik moest en zou solliciteren want er moest weer geld binnenkomen. Als ik werk vond, konden we voor Elliots opvang ook wel weer een oplossing vinden. Maar. ik. vond. dus. niks. Toen kreeg ik een mailtje om deel te nemen aan een opleiding in de banksector. Cursussen en workshops in september en oktober en een (miniem) betaalde stage in november en december. Ik greep die kans met beide handen en was 4 maanden bezig. Misschien zou ik daarna wel bij de bank kunnen beginnen? Die stage bleek totáál niet te zijn wat ik voor ogen had en het enige dat ik er bijleerde was dat de bank echt niets voor mij was. In september kwamen er wel interessante vacatures tevoorschijn op Selor. Op 1 september schreef ik me in voor een bepaalde selectie (er waren er veel meer, maar voor deze post is alleen deze selectie van belang). Omdat ik voor de eerste computertest nog vrijgesteld was, was het wachten op de tweede. Die legde ik af op 3 oktober. Toen ik daar ook voor geslaagd was, mocht ik naar het interview op 29 oktober. Omdat er zo veel sollicitanten waren, duurde het heel lang voor ik wist of ik voor dat interview geslaagd was. Bovendien moest mijn rangschikking ook goed genoeg zijn, want anders was ik er misschien wel door, maar zou ik toch geen job krijgen. Op 19 januari van dit jaar kreeg ik dan eindelijk het nieuws dat ik geslaagd was én in de laureatenlijst stond. Ondertussen had ik eind december ook al een mailtje gekregen dat ze voor diezelfde FOD nog mensen zochten voor een hoger niveau. Daar besloot ik ook voor te solliciteren, wat resulteerde in nog een interview op 11 februari. Op 16 maart hoorde ik dat ik er ook voor die selectie door was en in de laureatenlijst stond.
Toen dacht ik dat ik er was. De federale aanwervingsstop was wel nog van kracht, maar die zou eind maart hopelijk opgeheven worden, na het bespreken van de begroting. Eind maart came and went. Geen nieuws. Misschien door de paasvakantie? Ik richtte mij op eind april. Op 30 april werd bekendgemaakt dat de aanwervingsstop opgeheven zou worden. Nu zou mijn oproepingsbrief elk moment kunnen komen. Dacht ik. Op 12 mei kreeg ik een mailtje dat hoewel de stop inderdaad voorbij was, de FOD toch nog steeds geen nieuwe mensen kon aannemen. De ministerraad legde nog extra voorwaarden op voor de begroting en daar moest eerst aan voldaan worden vooraleer ze tot aanwerving konden overgaan. Geduld, geduld. Ik werd echt gek van onzekerheid. Wij hebben nog zo veel dromen, zo veel dingen die we nog willen verwezenlijken, maar alles valt of staat met die job die ik moet zien te bemachtigen. En nog liever vandaag dan morgen.
Ondertussen vreesde ik toch al een paar maanden dat die job er niet de eerste maanden zou komen. Ik ging naar interimkantoren en legde uit dat ik op zoek was naar tijdelijke opdrachten. Korte interims om de periode te overbruggen tot ik kon beginnen aan de FOD. Overal kreeg ik hetzelfde te horen. Voor een functie met optie vast wilden ze mij niet laten solliciteren omdat ik niet zou blijven. Voor korte opdrachten zou het moeilijk worden omdat ik niet de nodige ervaring of het juiste diploma heb. (Na 4 jaar unief is het voor mij inderdaad héél moeilijk om een simpele administratieve bureaujob uit te oefenen, of om rekken te vullen of aan de kassa van een winkel te staan. *insert roloog* Ik wil hier totaal niet neerbuigend overkomen, hé. Maar jobstudenten zijn er toch ook maar voor maximum 2 maanden en aan hen moet toch ook alles eerst geleerd worden? Waarom konden ze het mij dan niet leren?) Ik solliciteer bij vertaalbureaus, maar omdat ik enkel Engels in de aanbieding heb en mijn Zweeds verleerd ben, kom ik niet echt in aanmerking, want de pool van vertalers Engels is groot. Kan ik nu echt nergens aan de slag? Het gaat zelfs zo ver dat ik solliciteer bij 4 of 5 poetsbedrijven. Die mij vervolgens een vriendelijke mail terugsturen dat ze op basis van mijn diploma vinden dat ik eerst in die richting werk moet zoeken. Het beste van al was nog dat ze mij geen job konden aanbieden omdat ik niet over eigen vervoer beschikte. Want blijkbaar is er geen enkele poetsvrouw in België die met het openbaar vervoer of met de fiets gaat werken… Ik mocht wel bij één bedrijf op gesprek gaan, meteen bij de grote baas. Hij kon mij door mijn diploma geen job aanbieden, maar hij “wou mij toch eens gezien hebben, want dat was toch iets raars, een universitair die komt solliciteren als poetshulp”.
Half juli hoor ik geruchten dat de lijst waarop ik het eerst terechtkwam binnenkort geconsulteerd zou worden. Ik hoor echter niets over de tweede lijst. Ik trek mijn stoute schoenen aan en stuur op 17 juli een mailtje naar de dienst Wervingen. Die vertellen mij dat de lijst inderdaad geraadpleegd zal worden, maar dat ze er geen termijn op kunnen plakken. Op 23 juli krijg ik het jobaanbod voor de eerste lijst. Ik moet mijn keuzes (wat dienst en standplaats betreft) doorgeven tegen 31 juli. Ik doe het diezelfde dag nog. De dag erna krijg ik prompt nog een mailtje, dit keer voor de tweede lijst. Opnieuw krijg ik een jobaanbod en de vraag om mijn keuzes tegen 2 augustus door te geven. Opnieuw mail ik dezelfde dag nog terug. En toen was het weer wachten. Want al die sollicitanten moeten op de juiste plaats gezet worden. Ik krijg schrik, want ik hoor dat als de dienst Wervingen je niet op jouw gekozen standplaatsen kan zetten, je weer op de lijst belandt en je dus geen job krijgt, of toch niet op korte termijn. Het bange afwachten en de onzekerheid van de afgelopen maanden gaat verder.
En dan vandaag. Dé Dag. De dag die ongetwijfeld voor een van de grootste veranderingen van mijn leven zal zorgen. Van ons leven als gezin. Ik krijg mijn officiële oproepingsbrief. Ik mag starten op 16 september.
Van 1 september 2014 tot 16 september 2015.
Zó gemakkelijk is dat, ambtenaar worden.
Laat de flauwe mopjes maar komen. Ik kan ze wel aan. Ik ben gelukkig. :)
by Joyce | Aug 28, 2015 | Persoonlijk |
Annick tagde mij gisteren in haar post met 25 vragen. Of ik even dezelfde vragen wou beantwoorden? Bajaat, mijn kind! Dat doet er mij trouwens aan denken dat zij mij een hele tijd geleden ook eens tagde voor iets gelijkaardigs, maar dat ik dat grat vergeten ben. Oeps! Ik maak er werk van. ;)
1. Heb je huisdieren?
Ja! We hebben 2 border collies, Flo en Juul. We hebben ook een kat die elke dag naar huis komt, Zelda, een kater die soms naar huis komt (maar ‘t is nu zomer, hij is op vrijersvoeten), O’Malley, en dan 3 katten die we al keilang niet meer gezien hebben. Ik denk dat ze bang zijn van de honden en niet meer naar huis durven komen. Soms zie ik er nog wel eentje lopen en dan probeer ik ze te lokken, maar ze loopt altijd weer weg. Vroeger hadden we ook een gigantische viskom. Dat was de eerste hobby die Klaas ooit had, voor hij besloot om de wekelijkse opkuis van die viskom in te ruilen voor een properdere hobby en een camera kocht.
2. Noem drie dingen op die het dichtst bij je zijn.
Mijn iPhone, het bakske van de tv en een fles water. Spannend, hé?
3. Hoe is het weer nu?
Een beetje bewolkt, maar zonnig! Ik vind dat wisselvallig weer echt een miserie. Gisteren deed ik Elliot naar de opvang een t-shirt aan en regende het heel de dag. Vanochtend dacht ik: “Ze gaan mij hier niet weer liggen hebben!” en deed hem een longsleeve aan. Tja…
4. Rij je met de auto? Zo ja, heb je al eens een ongeluk gehad?
Ja en nee. Allez, ik heb wel eens per ongeluk mijn moeder haar auto een heel zacht totje gegeven toen ik mij parkeerde. *giechel*
5. Hoe laat was je deze morgen wakker?
Om zes uur. Zoals gewoonlijk op een weekdag.
6. Wanneer heb je voor het laatst gedoucht?
Daarnet! Vandaag is kuisdag, dus eerst kuisen en dan douchen.
7. Wat is de laatste film die je hebt gezien?
San Andreas, gisteren. Superlang op gewacht en het was een zaaaaaaalige film. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik geen referentie ben als het gaat om goeie films. Ik zie keigraag rampenfilms. 2012? Beste film ooit gemaakt. Allez, als je Independence Day niet meerekent, natuurlijk.
8. Wat staat er in je laatste sms’je?
“Thuis eens kijken naar mijn iMessages? Kan niks versturen vanop laptop.” Klaas is mijn technieker.
9. Wat is je ringtone?
*mring mring* Denk ik. Mijn telefoon staat altijd op stil. Een overblijfsel van toen baby Elliot op mijn arm sliep overdag. <3
10. Ben je al eens in een ander land geweest?
Ja, ja. Ik post daar binnenkort eens over. :)
11. Hou je van sushi?
Ik heb dat nog nooit gegeten, maar ik denk niet dat ik het heel lekker zou vinden…
12. Heb je ooit medicijnen geslikt om sneller in slaap te vallen?
Nee.
13. Waar doe je je boodschappen?
In de Colruyt exclusively.
14. Heb je broers en zussen?
Ik heb een broertje, Elliots peter.
15. Heb je een computer of een laptop?
Een laptop. We hebben niet genoeg bureauruimte voor een desktop en ik zit veel te graag in mijn zetelke als ik computer.
16. Hoe oud zal je zijn de volgende keer dat je je verjaardag mag vieren?
26! Da’s de “verkeerde” kant van de 25 al, hé…
17. Draag je een bril of lenzen?
Lenzen. Een een bril om van de badkamer naar de slaapkamer te stappen ‘s avonds. ‘s Ochtends in de omgekeerde richting, hoewel ik meestal mijn lenzen pas na het ontbijt in doe. :)
18. Verf je je haar?
Ja. Maar ik zou consequenter moeten zijn.
19.Wat ben je vandaag nog van plan?
Straks Elliot halen in de opvang, dan frietjes van de frituur halen om bij mijn ouders op te eten en dan weet ik het nog niet goed. Waarschijnlijk samen met Klaas een filmpje kijken, maar dat zal vrij laat zijn want hij heeft vanavond nog een fotoshoot.
20. Wanneer heb je voor het laatst gehuild?
Goh. Dat weet ik eigenlijk niet meer. Ik denk dat het al efkes geleden is, want tegenwoordig ben ik emotioneel redelijk stabiel, haha!
21. Wat is je favoriete pizzabeleg?
Zeevruchten! Van Pizza Italia. Mmmmmm.
22. Eet je liefst een hamburger of een cheeseburger?
Een hamburger. Ik eet ook heel graag gourmet burgers, ge weet wel, zo van die “high-end” hamburgers. Maar hier in de buurt nog nergens een restaurant gevonden dat dat serveert. :(
23. Heb je al eens een nachtje doorgetrokken?
Als in een hele nacht niet slapen, ook niet tegen het ochtendgloren? Ik denk het niet. Op festivals of op die paar keren dat ik aan de unief uitging werd het weleens heel laat, maar ik ging tegen de ochtend wel altijd slapen. Mijn moeke zei altijd dat slaap belangrijk is. :)
24. Wat is de kleur van je ogen?
Bruin. Maar ze zijn lichter aan ‘t worden, meer zoals die van mijn ma. Of zoals mijn pa het noemt: “koestrontgroen”. Schoon, hé? Da’s echte liefde.
25. Merk je het verschil tussen Pepsi en Coca Cola?
Natuurlijk da!
Voila. Ik durf wedden dat jullie superblij zijn dat jullie nu zo veel van mij weten. :) Ik wil even veel weten van Inge, Sarah en Stephanie!
by Joyce | Aug 27, 2015 | Persoonlijk |
Argggghhhhh, sómmige dagen, hé. Op sommige dagen zou ik echt muilperen willen uitdelen.
Het begon allemaal deze morgen in mijn melkherberg toen ik naar de RVA moest bellen. Vorige week had ik immers een fijne oproepingsbrief gekregen waarin ik aangespoord werd om volgende maandag naar het regionale kantoor te gaan voor het bespreken van mijn inspanningen om werk te zoeken. Aangezien ik werk heb (en daar ging ik nog een enthousiaste post over schrijven eens het officieel was, maar kijk, ge weet het nu zo, hé. En nu hopen dat ik het niet gejinxt heb…) en nu enkel nog op de brief wacht die mij vertelt waar en wanneer ik mag beginnen, hoopte ik dat gesprek te mogen overslaan. Helaas, no such luck. Ik mag wel de mail meebrengen waarin staat dat ik mag beginnen en dan “geldt dat zeker als een bewijs van uw inspanningen”, maar ja, langsgaan zal toch moeten. Zelfs al kan ik waarschijnlijk 2 weken na het gesprek beginnen. *fingers crossed*
Daarna ging ik de propere was uit de wasmachine in de droogkast laden om dan te ontdekken dat een nieuwe trui van Klaas roze afgegaan was (ja echt, roze!) op een van mijn wit-met-grote-kleurrijke-bloemen bloesjes. Ik was vergeten dat die trui nog niet gewassen was. Hopelijk krijg ik dat nog goed.
Toen ging ik de post uit de brievenbus halen. Het regende. Een bestelwagen passeerde en vond het niet nodig om de plas naast mijn brievenbus te ontwijken. Dus nu zit ik hier onder een dekentje in mijn onderbroek te bloggen terwijl mijn broek hangt te drogen.
En dan zat er in de brievenbus nog een briefje van de postbode. Dat ik niet thuis was en ik mijn pakje in het postkantoor kan afhalen. KWASKIKWELTHUIS. Aaarrrghhhh, die postbode. Die verdient de Muilpeer Van De Dag. Vorige week exact hetzelfde liedje: ik was gewoon thuis, net zoals vandaag, en toch zat er zo’n briefje in de post. Mocht ik ook naar het postkantoor lopen om ocharme 3 nieuwe tutjes voor Elliot te gaan ophalen. Vandaag was het een nieuwe handtas uit de Veritas. De rits van mijn oude tas heeft het na 3 jaar begeven. Ik duidde expres thuislevering aan zodat ik na de werkuren niet tot in het centrum zou moeten met de auto, want in de regen ga ik niet met de fiets ze! En nu mag ik toch nog naar het postkantoor in ‘t centrum rijden, hé. Ugh. Ik denk dat onze eigen postbode in verlof is en er nu een vervanger zijn rondes doet. Ik ga het vragen. En mijn ongenoegen uiten. Koeltjes hé. Maar toch. En vragen of ze mijn verzending dan ook gaan terugbetalen, als ze de levering toch niet uitvoeren. De verzending van die handtas was wel gratis, maar dat moeten zij niet weten, hé?
Allechance bracht de koerierdienst toch ook nog iets tofs vandaag, dus er is wel een lichtpuntje:
Denk allemaal eens aan mij morgen, als ik ga zagen in het postkantoor!
by Joyce | Aug 25, 2015 | Reizen |
Sinds een paar jaar gaan mijn ouders elke zomer een dagje naar Engeland met mijn broer. Hij verzamelt Transformers en in de Toys R Us in Medway vindt hij vaak nog stuks die ze hier in België niet verkopen. Normaal gezien gingen we vorig jaar opnieuw mee, maar we realiseerden ons te laat dat ze ons niet met Elliot op de ferry zouden laten aangezien hij nog geen kids-ID had. Gelukkig was dat dit jaar anders!
We stonden iets na vijven op (geeeeuw!) zodat we om 6u konden vertrekken. Elliot deed nog een goede dut in de auto en tegen dat we aankwamen in Calais was hij klaarwakker en belachelijk enthousiast bij het zien van al die gigantische vrachtwagens.
Onze ferry vertrok om 8u40 en anderhalf uur later (9u10 in Engeland) kwamen we aan in Dover. Bij het vertrek vanuit Calais gingen we even op het dek en zagen we het vasteland achter ons kleiner worden. We ontbeten aan boord en Elliot amuseerde zich kostelijk aan het raam.
Serieus, precies alsof hij door het raam staat te plassen hier. :)
` 
We gingen ook even snuisteren in het winkeltje en daar verkochten ze toch wel een van mijn meest favoriete snoepjes, zeker? Op de terugweg had ik trouwens nog een paar ponden over, dus ging ik nog eens terug en kocht ik 2 boekjes.
Ik kan me niet meer herinneren of Elliot nog geslapen heeft tijdens de rit van Dover naar Medway, maar hij was alleszins heel vrolijk toen we aankwamen. En al zeker toen hij al het speelgoed zag en een paar dingen mocht uitkiezen. Elliot speelt tegenwoordig heel graag met autootjes. Groot en klein, hout, metaal of plastic, met of zonder geluid, het maakt allemaal niet uit. Zolang het maar rijdt. Het racewagentje rijdt met een druk op het middelste knopje vanzelf een aantal meter vooruit. Dolle pret voor de rest van de dag! Ze hadden er trouwens een hele afdeling houten speelgoed. Al een geluk dat we niet rijk zijn en ons huis geen extra speelkamers heeft, of we waren met een aanhangwagentje moeten terugkomen. :)
Ik vond er ook dit “latch board”. Voor ‘t eerst ontdekt op de blog van Young House Love, maar volgens mij vind je dat hier in België niet.
Na de vorige jaren vooral Canterbury bezocht te hebben, besloten we dit jaar een ander stadje te verkennen. Na een kort autoritje kwamen we aan in Rochester, een heel gezellig stadje met veel leuke winkeltjes. Je kan er ook enkele plekken bezoeken die een rol spelen in de romans van Charles Dickens, maar daar hadden wij geen tijd meer voor.
Dikke liefde voor het winkeltje hierboven! Zulke hippe spulletjes, maar helaas ook aan hippe prijsjes…
Van Baggins Book Bazaar had ik meer verwacht na het lezen van de recensies op internet. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik helemaal niet genoeg tijd had om de winkel deftig uit te pluizen, want het aanbod was inderdaad gi-gan-tisch.
Terwijl ik nog eventjes in Baggins Book Bazaar aan het rondsnuisteren was, ging het manvolk naar een klein grasveldje met Elliot. Daar kon hij met zijn autootjes spelen. Veel toffer dan moeder vergezellen naar een duffe boekenwinkel!
Daarna gingen we iets eten in The Golden Lion. Ik was al verkocht toen ik de woorden “gourmet burgers” op de kaart zag staan. Heel lekker gegeten op het terras!
Na de lunch gingen we nog even terug naar een winkel met knutselmateriaal. Ik kocht er enkele rolletjes washitape en houten letters om later Elliots deur te versieren of zo. Misschien doe ik er nog iets anders mee. We zien wel. Ik vond er ook de kleurposters van Omy. Ik kijk al uit naar het moment dat ik die aan de muur of op de vloer ga kunnen plakken zodat Elliot kan kleuren.
Daarna merkten we dat het voor Elliot genoeg geweest was en beslisten we terug te rijden naar Dover. Op die manier kon Elliot het meest cruciale moment even een uurtje dutten in de auto. Dat was een groot succes, want op die manier bleef hij eigenlijk heel de dag vrolijk en hadden we echt een fijne dag.
In Dover verkenden we het kasteel. Een dure bedoening, vooral als je weet dat we er anderhalf uur voor sluitingstijd arriveerden, maar Klaas vond het zijn geld waard, al was het maar omdat hij er enkele heel mooie foto’s wist te maken.
‘s Avonds zochten we in Dover dan een plekje om te eten, wat eigenlijk niet zo simpel was. Je vindt er genoeg restaurantjes, maar als je ‘s middags al warm hebt gegeten, is dat ‘s avonds niet meer nodig natuurlijk. Uiteindelijk belandden we bij Subway en eigenlijk heeft dat ons superhard gesmaakt!
Om 21u20 plaatselijke tijd vertrok onze ferry, dus met het tijdsverschil waren we pas iets voor middernacht terug in Calais. Daarna moesten we nog een dik anderhalf uur rijden, dus wij zaten pas tegen 2u ‘s nachts in ons bedje. Voor zo’n leuk uitstapje hadden we dat natuurlijk wel over. En voor de twijfelaars: aan de linkerkant rijden ben je volgens Klaas na 10 minuten al gewoon en wij betaalden voor onze auto (want je betaalt niet per persoon maar per voertuig) slechts 23 euro retour. Voor dat geld maak je nog niet eens met twee personen een treinreisje naar Brussel. ;)
by Joyce | Aug 24, 2015 | Uitstap |
We gingen vorig weekend nog eens naar de kermis met Elliot. Ook dit keer lieten we hem eendjes vissen (met de handjes) en ging hij op de draaimolen. Hij zat er zelfs voor het eerst alleen op! Hij zat samen met 3 andere kindjes in de brandweerwagen. We hebben er geen foto’s van, vooral omdat we eigenlijk allebei met een bang hartje stonden te kijken of hij wel mooi zou blijven zitten. Maar dat was dus geen enkel probleem. :)
Ik ben echt benieuwd of hij tegen de volgende kermis telkens alleen op de draaimolen zal durven, maar ‘t is nog afwachten tot Pinksteren volgend jaar voor we dat zullen zien…
`
