#huizekesluizekenbouwt – deel 1: de sloop
Wisten jullie al dat wij aan ‘t bouwen zijn? Als je mij volgt op Instagram of Facebookvriendjes met me bent waarschijnlijk wel, maar hoewel ik al zeker een jaar regelmatig schrijf dat ik er nog eens over ga bloggen is dat tot nu toe niet gebeurd. Heel lang was er niks concreets te melden, maar nu het nieuwe jaar begonnen is en we halverwege zijn met de technieken, wordt het toch stilaan tijd om alles eens te documenteren. Anders is ‘t de moeite niet meer, hé?
Eerst gaan we wel efkes terug in de tijd. 5 jaar, om precies te zijn. In de herfst van 2011 kochten we ons oud huis (of ‘het witte huis’ zoals Elliot het noemt) met als bedoeling er nog een jaar of 5 ‘goedkoop’ in te wonen zoals het was en het dan te slopen om een nieuwbouw op dezelfde plaats op te trekken. Af en toe kwamen er nog wel andere kansen op ons pad (zo hebben we vorige zomer effectief banken gedaan en budgetten opgesteld om een oud herenhuis te kopen) maar we kwamen altijd weer terug bij die nieuwbouw. Enerzijds voor het gemak van een blank canvas waarin we niet zouden moeten klooien door het prutswerk van vorige eigenaars, anderzijds omdat ik ondertussen op emotioneel vlak al niet meer weg wou van dat stukje grond. Het was ons eerste eigen huisje, we trouwden er, startten er ons gezin. Het plan was om eind 2016 alles in gang te trekken om dan in 2017 te bouwen, maar het is dus een jaartje eerder geworden. Eind vorig jaar kregen we het tweelingnieuws en beslisten we dat ons huis toch echt te klein zou zijn voor drie kindjes, zeker aangezien we eigenlijk maar 1 echte slaapkamer hadden.
Meteen na die allereerste echo-met-twee-hartjes namen we opnieuw contact op met onze architect, die gelukkig het jaar ervoor al een plan voor onze houtskeletbouw had uitgewerkt. Die zette de puntjes op de i en na wat malchance met een aannemer die ons maandenlang op een raming liet wachten (die dan verdikke nog eens keihard boven budget uitkwam), vonden we ons ding bij Sibomat. 2 dagen voor ik beviel hadden we daar nog de keuzedag, wat zoveel inhield als alles tot in detail bespreken, dus het plan op zich, de materialen, de formaliteiten,… Ergens in juli ontvingen we onze bouwvergunning en in de eerste week van september werd het grootste deel van ons huis gesloopt.
Kippenvel, dat. Elliot was op school en Klaas en ik waren met de meisjes op de achterbank naar het huis gereden om te kijken. Ik heb efkes een paar traantjes gelaten, want het was echt the end of an era. En ja, vanaf dat moment was er ook geen terugkeren meer. Het rechtse deel van het huis (waar onze living met daarachter bijplaats en badkamer zat) is blijven staan om later omgebouwd te worden tot garage.
Op een paar dagen tijd was alles dat gesloopt moest worden gesloopt, maar was ook al het puin geruimd en het terrein weer geëgaliseerd. Daarna was het nog anderhalve maand wachten op de funderingen. Die tijd konden we goed gebruiken, want Klaas (en vooral mijn vader, schoonplusvader en grootvader eigenlijk, want Klaas moest toen nog voltijds werken) moest toen nog het dak van de toenmalige living halen, omdat er anders instortingsgevaar was. Of dat zeiden de buren toch. :)
De funderingen hou ik voor een volgende post, anders wordt het hier te lang. Ik heb uiteraard al een hele onderverdeling gemaakt in mijn hoofd, een serie posts binnen de categorie #huizekesluizekenbouwt. Dat is trouwens ook de hashtag waarmee je op Instagram de werken terugvindt, in case you’re interested. :)
Meer lezen? Je vindt hier deel 2 terug.
