by Joyce | Mar 1, 2017 | Kindjes |
Het is al bijna een maand geleden, maar ik was deze fotootjes vergeten.
Onze meisjes zitten zelfstandig! Waar ze een week ervoor nog consequent omvervielen als we hen rechtop probeerden te zetten, besloten ze op Elliots verjaardag netjes op hun poep te balanceren. Ze waren dus net geen 8 maanden, gecorrigeerd juist 7 maanden oud, toen ze zelfstandig zaten. Ik vind dat best wel laat, want Elliot zat zonder steun op 5 maanden. Bij hem duurde het dan nog tot 13 maanden voor hij zijn eerste pasjes zette, maar hij stond al stevig op zijn beentjes rond 10 maanden, als ik me niet vergis. Dat zie ik bij de meisjes over anderhalve maand nog niet gebeuren. Zouden ze dan ook pas veel later stappen? Enerzijds vind ik het veel gemakkelijker als ze zelf kunnen stappen, maar anderzijds… Een peuter die zich nog van geen gevaar bewust is maar wel kan stappen is al een aanslag op mijn zenuwen. Twee zulke exemplaartjes zullen dus dagelijks voor een hartverzakking zorgen, denk ik. Misschien toch maar investeren in leibandjes? Haha!
Ik ga deze week nog hun achtmaandenpostje schrijven. Geweetwel, voor ze volgende week 9 maanden worden. *slechte moeder*
by Joyce | Feb 19, 2017 | Kindjes |
Twee weekends geleden vierden we Elliots derde verjaardag. Het lijkt nog maar gisteren dat we vol verwachting uitkeken naar hoe dat zou zijn, na 9 maanden een bloedeigen kindje mogen verwelkomen en daar elke dag voor zorgen en van houden. Een vingerknip en ineens is hij 3 jaar oud en al een dubbele grote broer. Toen hij 1 werd, vond ik dat zó raar. Dat jaar was voorbijgevlogen en ik kon mij goed voorstellen dat 2 jaar veel minder speciaal zou aanvoelen omdat die eerste verjaardag toch echt een mijlpaal is. Maar toen werd hij 2 en vond ik dat dus nog zotter. En nu met 3, tja, kweenie, da’s precies elke verjaardag gekker en gekker, ouder en ouder. :)
We vierden zijn verjaardag opnieuw heel traditioneel, met koffie en taart in de namiddag en broodjes tegen de avond. Onze dichtste familie kwam meevieren en ook metie Lien was van de partij. Eindelijk, want vorig jaar moesten we haar helaas missen. Elliot kreeg een paar cadeautjes, maar er waren ook envelopjes met centjes omdat hij samen met zijn zussen spaart voor een schommel. De tuin van het nieuwe huis moet toch een beetje gevuld geraken, hé? :) Elliots oma maakte vla, mijn mémé maakte een hele resem taarten en ik hield het op een bescheiden dinocake. ‘t Is te zeggen: je kon er met veel verbeelding inderdaad de vorm van een dino in terugvinden. Maar Elliot vond het tof, en de bulldozerkaars maakte het uiteraard helemaal af. Toen we voor hem zongen werd hij superverlegen. Zo verlegen dat hij zijn gezicht begroef in mijn decolleté en begon te huilen. Mijn stoere man met het kleine hartje. <3 Het kaarsje wou hij ook niet uitblazen, dus deed ik het maar voor hem. Hij merkte dat dat precies toch nog wel wijs was en wou ook nog eens, dus staken we het kaarsje opnieuw aan.
En dan een overzichtje van wat hij tegenwoordig zoal kan/doet/zegt:
Een van de grootste ontwikkelingen over de afgelopen maanden is zijn taal. Sinds hij naar school gaat, is hij er echt met grote sprongen op vooruitgegaan. Hij maakt lange zinnetjes van allerlei woorden aan elkaar geplakt, maar een werkwoord vervoegen zal hij nog niet gauw doen (al hoor ik wel vaak voltooide deelwoorden als geloopt, wakker geword, gebrookt (gebroken),…). Vaak lijkt het ook alsof hij in een vorig leven een Duitser was, omdat hij zijn hulpwerkwoord helemaal achteraan een zin plakt. Hij spreekt nog vaak over zichzelf in de derde persoon waarbij hij zichzelf dan ook bij naam noemt, maar tegenwoordig zegt hij ook al regelmatig eens ‘ik’. Wat ook opvalt is dat hij nooit ‘ge’ of ‘gij’ zegt, maar altijd netjes ‘je’ of ‘jij’. Ik vind dat wel bijzonder, want wij zeggen altijd het eerste tegen hem. Dat zal de invloed van de school zijn, denk ik dan. :) Ik moet dringend eens werk maken van zijn uitsprakenschriftje. Dat bestaat al wel, maar ik vergeet het telkens in te vullen. Eentje dat ik er zeker in ga zetten: ‘Sssjjáns!’ Dat zei hij onlangs out of the blue, toen ik hem vastgespte in de auto en zei dat hij nu goed vast zat, haha! Oh, en die keer dat hij vast zat en riep: ‘Help mij!’ om vervolgens stilletjes te mompelen ‘… uit de nood.’ *lacht tranen met tuiten*
Qua dagdagelijkse routine is hij heel erg zijn grenzen aan het aftasten. Klaas mag niet veel meer doen wat betreft pamper verversen (yep, van zindelijkheid is hier nog totáál geen sprake, die paar keren dat hij een paar druppeltjes in zijn potje loste en ik al meteen de Milestone Card bovenhaalde zijn al lang verleden tijd) of aankleden, maar eigenlijk is het vooral zo dat Elliot altijd een ander slachtoffer uitkiest. Als ik zeg dat ik hem ga aankleden, wil hij dat omi het doet. Als omi zegt dat ze het gaat doen, wil hij dat papa het doet. Als Klaas zegt dat hij het gaat doen, moet ik het doen. Enzovoort. We moeten ook veel uitleggen en vooraf aankondigen, tegenwoordig is het zinnetje ‘Als de wijzer beneden staat (19u30) gaan we uw tandjes poetsen, hé?’ hier heel populair. Soms heeft dat effect, soms niet. Sinds een paar weken krijgt hij zelf zijn kousen (scheef) aan en ook zijn broek lukt. Zijn trui meestal ook, maar hier en daar moeten we wel nog wat helpen. Zijn schoenen krijgt hij zelf uit, maar nog niet aan. En zijn jas, dat heeft hij geleerd op school door die eerst op de grond te leggen en hem dan over zijn hoofd te zwaaien. Speciaal ze. Stiekem hoop ik dat hij dat op zijn 16e nog zo gaat doen, dan blijft hij vast voor altijd bij mij wonen omdat hij niet van ‘t straat geraakt. <3
Boekjes voorlezen en nog eens over de dag vertellen hoort nu ook echt bij zijn slaapritueel. Meestal leest Klaas het boekje voor (zijn favorieten wisselen, misschien moet ik daar eens apart over bloggen) en kom ik daarna nog eens langs om te vertellen over de dag. Tegenwoordig is ‘t wel vertellen over het nieuwe huis. Ik moet dan volledig beschrijven hoe zijn kamer eruit gaat zien. Echt, als dat kind niet voorbereid gaat zijn op de verhuis, dan weet ik het ook niet meer. En wees maar gerust dat ik het mag horen als ik iets ben vergeten vernoemen. :) Voor hij gaat slapen moet iedereen trouwens eerst nog een kus, knuffel, haa faaf (high five) en een vuistje krijgen. Zalig manneke!
Op school gaat het goed. De eerste maanden verliep het afscheid vaak moeilijk, hij wou niet dat ik vertrok, klampte zich vast, begon te huilen. Maar na een tijdje heeft hij zijn draai gevonden en nu amuseert hij zich en heeft hij vriendjes en vriendinnetjes gemaakt. Deze week was zijn juf ziek en toen merkten we wel dat het weer wat lastiger ging. Eens de juf terug was, ging hij er bij ‘t afzetten op school weer als een speer vandoor, de trap op naar de verkleedkoffer. Sinds hij naar school gaat, zingt hij ook. Zo fijn! Hij haalt dan wel alle liedjes door elkaar of vergeet bepaalde stukken. ‘Een van stof en een van leer, hier leg zakdoek nee-heer’ bijvoorbeeld. Sinterklaasliedjes begint hij nu ook ineens te zingen. Enkele maanden te laat, maar ok! Oh, en dansen doet hij tegenwoordig ook veel. Dat houdt dan gewoon in dat hij alsmaar in het rond draait, maar toch! Of hij laat met een scheef glimlachje en een verder volledig statisch lichaam zijn hoofd van links naar rechts knikken, haha.
En nog een paar kleine dingen: qua speelgoed gaat zijn voorkeur nog steeds naar hetzelfde: auto’s, auto’s en nog eens auto’s. Allez, daarmee bedoel ik uiteraard alles met wielen, hé. Dus ook camions, kranen, bulldozers, … Puzzelen vindt hij ook wel fijn, en sommige gezelschapsspelletjes. Maar daar moeten Klaas en ik dan ook echt tijd voor maken, om samen met hem te spelen, en dat schiet er momenteel een beetje bij in. Hij kijkt ook veel iPad. Ik wou dat eerst een beetje begrenzen, maar uiteindelijk speelt en knutselt hij op school al een hele dag en als hij thuiskomt speelt hij ook nog veel met zijn speelgoed. Dan is het wel ok als hij elke dag ook een uur schermpjes kijkt. We hebben in bad ook een mijlpaal bereikt: we mogen zijn haar afspoelen! Met de douchekop dan nog! En hij huilt dan niet meer! En hij maakt dan ook niet meer eerst nog een kwartier drama! Eindelijk heeft hij door dat hij gewoon zijn hoofd genoeg achterover moet houden. We moeten hem wel nog een handje geven. Maar toch. Victory! Hij is ook als zot aan ‘t groeien trouwens. Vorige maand kwam er letterlijk 1-1,5 cm per week bij. Ik denk dat hij nu 1 meter groot is en ongeveer 15 kg weegt.
Ah, en dan zijn zussen, hé… Af en toe ergert hij zich wel eens, bijvoorbeeld als hij exclusieve aandacht wil en we dat eventjes niet kunnen geven of als zijn zussen zijn speelgoed of iPad afnemen. Maar het grootste deel van de tijd is hij ontzeeeeettend lief voor hen. Ik maakte mij op voorhand zoveel zorgen dat hij zich achteruitgeschoven zou voelen of dat hij zijn zussen niet leuk zou vinden, maar daar lijkt niets van aan te zijn. Die krijgen kusjes en knuffels zonder dat we hem daartoe moeten aansporen, hij doet gekke dansjes of laat zich wild op de grond vallen omdat hij weet dat ze dan schaterlachen (‘Kijk! Lacht weer!!’) en als hij zou kunnen zou hij hen van hier naar daar dragen om mee voor hen te helpen zorgen. Hij is de grote broer die ik onze meisjes vanuit het diepste van mijn hart toewenste maar ik durfde niet hopen dat het effectief zo zou geweest zijn.
Lieve Elliot, ik heb nog nooit een manneke zo graag gezien als jij. Je papa komt heel dicht in de buurt, maar jij zal voor eeuwig en altijd mijn eerste baby’tje zijn. <3
by Joyce | Jan 23, 2017 | Kindjes |
Voor ik deze update begon te schrijven, ben ik eerst eens gaan lezen wat ik de vorige keer te vertellen had. Dat is ondertussen zo’n 2 maanden geleden en ik merk dat er qua ontwikkeling eigenlijk nog niet zo bijster veel veranderd is. Wat ik wel gek vond om terug te lezen was de paragraaf over onze routine en over hoe het jongleren met baby’s was. Maar daar vertel ik straks iets meer over.
Uiterlijk vind ik dat ze er nog steeds ongeveer hetzelfde uitzien als 3 maanden geleden: Lily-Rose heeft een ronder gezichtje, Lucy-Mae heeft minder haar. Ik ben wel héél content dat die haartjes tegenwoordig zo goed aan het groeien zijn. Bij Lucy worden ze alsmaar langer en bij Lily kan ik er in principe zelfs al met gemak speldjes in steken. Als haar haartjes nat zijn, zit er trouwens redelijk wat krul in, dus ik ben benieuwd hoe het eruit zal zien als het echt lang is.
Zoals ik hier al schreef kregen ze allebei tandjes en op die dikke maand tijd is de stand 3,5-2 voor Lucy-Mae. Ze hebben allebei 2 tandjes onderaan, maar Lucy heeft er dus bovenaan ook al eentje en een tweede die zit te duwen om door te breken. Begin januari zijn we heel stilletjes gestart met vaste voeding, maar daar blog ik later nog eens over. We zijn recent ook naar K&G gegaan (toen waren ze de 7 maanden wel al net voorbij, maar soit) waar ze eindelijk nog eens gemeten en gewogen werden. Lily-Rose weegt 7,510 kg en is 69 cm groot, terwijl Lucy-Mae iets lichter en groter is: 7,270 kg en 69,5 cm. Ik heb het eens gecheckt en op die leeftijd was Elliot ongeveer even groot, maar woog hij wel een dikke kilo meer. :)
Zoals ik aan het begin van mijn post al zei, zijn er geen grote ontwikkelingssprongen gebeurd. Ze zitten ietsje steviger rechtop, maar nog steeds niet zelfstandig. Ik denk niet dat het bij Lucy-Mae nog lang zal duren, maar de rugspieren van Lily-Rose zijn duidelijk iets minder ontwikkeld. Ik steek het op het feit dat zij in mijn buik 9 (allez, 8) maanden in een bolletje gerold in mijn bekken heeft gelegen terwijl haar zus bovenop haar acrobatentoeren afwerkte en keiveel beweging had. :) Ze spelen nog steeds graag met verschillende speelgoedjes maar vinden het nog het leukst van al als we zelf actief met en tegen hen bezig zijn. Als Elliot thuis is, hebben we meestal niet veel werk aan hen, want dan zijn ze perfect content om toe te kijken hoe hij speelt. Vaak gaat hij dan expres gekke stoten uithalen en sinds ongeveer een maand hoor je dan 2 baby’s kirren en schaterlachen. <3
Dat is dan ook meteen wat mij in deze fase van hun leventje het meest opvalt: het feit dat ze ongelooflijk vaak echt heel goedgezind zijn. Ze halen voor het minste hun mooiste glimlach boven en er wordt gegiecheld en gegrijnsd. Ze grabbelen ook iedereen vast en proberen dan steevast het gezicht op te eten van de persoon die ze in hun scherpe babyklauwtjes hebben: mij en Klaas, maar ook Elliot en elkaar. Hoe ze zich tegenwoordig zo naar elkaar richten en elkaar ontdekken, da’s echt wonderlijk om te zien en doet mijn hart meerdere keren per dag smelten.
Daar komt dan nog eens bij dat het precies allemaal een stuk gemakkelijker is geworden sinds hun zesde vermaanddag. Tijdens de eerste zes maanden van hun leven vond ik het allemaal heel zwaar. Een tweelingmama die ik volg op Instagram zei het onlangs eens zo: ‘De tweelingwolk is hier niet roze, zeker niet, eerder grijs. (…) Veel frustraties en kilo’s geduld vliegen de deur uit! Maaaaar net als 1 klein lachje doet een badje wonderen. Bestaat er zoiets als een grijze wolk met veel blinkertjes?’ En eigenlijk was dat het exact: mijn wolk was niet roze. Echt grijs zou ik ze ook niet genoemd hebben. Maar het was zo verdomd zwaar en zulk hard werk met zo’n constante verantwoordelijkheid dat het toch eerder grijs dan roze was. Maar er waren ook elke dag kleine geluksmomentjes, de blinkertjes in de grijze wolken. En ineens, zo ongeveer 2-3 weken nadat ze 6 maanden geworden waren, viel mijn euro. Dat ik mij niet meer kon herinneren wanneer de laatste keer was geweest dat ik had gedacht ‘dat er 1 baby te veel was, waaaaarommmm moesten die nu met 2 zijn, dat is toch onmenselijk, dat is niet natuurlijk, dit is veel te moeilijk!’ Echt, de laatste keer dat ik dat toen had gedacht was al zo lang geleden dat ik het mij niet meer voor de geest kon halen. En onmiddellijk realiseerde ik mij ook dat irrationele gedachtes à la ‘Hoe zou dat eigenlijk werken, zo’n vondelingenschuif? Zou er daar een leeftijdslimiet op staan? En hoe zou ik dan moeten kiezen welke van de twee ik daar in leg? Dat zou nu toch keizielig zijn? Misschien kan ik ze dan elk de helft van een medaillon geven zodat ze elkaar later kunnen terugvinden…’ (waar ik mij uiteraard meteen na het vormen in mijn hoofd al schuldig over voelde) a thing of the past waren. En dat zijn ze gelukkig ook gebleven. And then it hit me: we hadden ons eerste half jaar als tweelingouders overleefd. En toen werd het overleven vervangen door simpelweg leven en genieten. <3
by Joyce | Jan 3, 2017 | Kindjes |
Man, ik was keiiiiihard verschoten toen ik onlangs in het mondje van Lily-Rose keek. Dat ging zo: ik dacht dat ik iets wits zag in de mond van Lucy-Mae. Ik checkte, maar het was een random wit puntje, geen idee wat het was eigenlijk. Puur op mijn gevoel af besloot ik bij Lily ook eens te kijken en holy moly, onderaan in haar tandvlees zag ik een wit randje uitsteken! Zo vroeg! Allez, ze was wel ruim 6 maanden (maar nog geen 6 maanden gecorrigeerd), maar toch… Elliot had zijn eerste tand pas op ruim 8 maanden, dus ik verwachtte me er deze keer nog niet aan. En zelf was ik ook 9 maanden oud voor ik mijn eerste tand had. Maar ja, Klaas werd blijkbaar geboren met een tand en ze moeten toch iets van hun papa hebben, hé? Soit, het kaartje werd bovengehaald en mijn kleine Rosie ging op de foto.
Dat ik bij Lucy onder het oppervlak van haar tandvlees ook al iets klaar zag zitten, dat had ik diezelfde dag al door. 2 dagen later brak ook bij haar het eerste tandje door.
Om een of andere reden duurde het bij haar langer om de foto te maken, zodanig lang dat ze tegen het fotomoment stiekem al twéé (2!) tanden had. 2 dagen na haar eerste tand kwam zijn gebuur ook vrolijk piepen. En zo stak mijn kleine Lucy Lou Who opnieuw haar zus voorbij. Al een paar keer is het mij opgevallen dat Lily eerst is met een mijlpaaltje, om dan op de voet gevolgd te worden door Lucy die er dan meteen nog een schepje bovenop doet. Met dat rollen was het ook zo. Misschien met zitten binnenkort ook? Al zal het nog wel even duren voor ze zelfstandig gaan zitten, denk ik. :)
by Joyce | Dec 14, 2016 | Kindjes |
Zoals ik hier al zei, stond er nog een blogpostje over het geboortekaartje en de doopsuiker van onze meisjes op het programma. Klaas maakte gisteren nog een paar laatste foto’s van het geboortekaartje, dus nu kan ik eindelijk alles ook hier delen!
Ik begin tijdens mijn zwangerschappen altijd al heel vroeg na te denken over het geboortekaartje omdat ik dat graag in orde heb mocht de baby te vroeg komen en omdat onze doopsuikers daar qua stijl ook telkens bij aanleunen. Van zodra we wisten dat we deze keer meisjes verwachtten, begon ik Pinterest te checken om te zien of ik daar iets vond dat mij aanstond. Ik vond enkele kaartjes met varens, ik vond er enkele met beertjes, ik vond er in een mooi fris groen en koraal. En toen besloot ik alles te combineren. Gelukkig is mijn broer tegenwoordig een beetje handig met Illustrator en ging hij akkoord om het ontwerp te maken. Hij tekende een beer uit en de vogeltjes voegden we eraan toe voor het speelse effect. Oorspronkelijk was er maar één vogeltje, maar toen bedacht ik dat de beer symbool kon staan voor Elliot en de vogeltjes voor zijn zusjes, dus tekenden we er nog een vogeltje extra bij. Aan het bloemenpatroon is heel lang gesleuteld tot het juist zat, ook qua kleuren. Daarna zocht ik nog wat verschillende lettertypes bij elkaar en zo was ons geboortekaartje geboren. De bloemetjes lopen op de achterkant trouwens gewoon door. De eerste twee foto’s zijn wel van mindere kwaliteit aangezien ik die zelf heb gemaakt met mijn iPhone.
Wat het doopsuiker betreft, had ik nog voor ik zwanger werd al beslist dat ik voor baby 2 eens zakjes wou naaien om daar suikerbonen in te stoppen. Het bloemenpatroon van het kaartje liet ik hier op stof drukken en daarna ging ik bij mijn mémé om samen zakjes te naaien. Ze maakte er een paar als proef en toen we begonnen af te spreken wanneer ik opnieuw langs zou gaan om ze effectief te maken, vroeg ze hoeveel ik er nodig had. Ik zei dat ik er een 70-tal gerekend had en toen zei ze simpelweg: ‘Tegen morgen zullen ze klaar zijn.’ En inderdaad, de dag erna kreeg ik een sms’je dat ze alle 70 klaar waren, compleet met voering en al. Ik moest dan enkel nog de gaatjes maken voor het lintje en het lintje erdoor rijgen. De labeltjes (met op de achterkant nog de namen van onze meisjes) lieten we drukken bij dezelfde drukker die ook het geboortekaartje deed.
Naast suikerbonen hadden we ook nog snoepjes. Bij Elliot kozen we voor badzand, maar deze keer bleven we dus in de categorie ‘eetbaar’. De harde snoepjes lieten we opnieuw in ongeveer dezelfde kleuren maken (op deze foto’s zijn ze iets feller dan in ‘t echt) bij Rocks & Rolls Candy in Sluis. We kozen voor de smaak kers-passievrucht. Suuuuuperlekker! Deze snoepjes stopte ik in mooie glazen potjes die ik bij Action vond. Om de potjes nog wat aan te kleden haakte ik samen met mijn moeder heel fijne ovaaltjes waaraan we 2 labeltjes bevestigden: vooraan de tekening met het beertje, achteraan de namen van de meisjes.
Het geheel presenteerden we op een witte taartschotel die ik nog gebruikt heb voor Elliots groeifeest. Daarop zetten we de potjes met in het midden een wit boompje van de AVA waarin we dan de zakjes hingen.
De kindjes kregen een bellenblaas met gepersonaliseerde wikkel en een ouderwetse lekstok. De staander knutselde mijn moeder zelf in elkaar door het bloemenpatroon enkele keren zelf af te printen en dan van knip- en plakwerk te doen.
Ik ben echt supercontent met hoe alles er uiteindelijk uitzag. Het is al het werk dubbel en dik waard geweest. En ik had natuurlijk ook chance dat de grootmoeder en overgrootmoeder in spé zo blij waren dat er eindelijk een viergeslacht kwam. ;-)
by Joyce | Dec 4, 2016 | Kindjes |
Or should I say ‘meters en peter’? Het concept voor deze blogpost zit al lang in mijn hoofd en nu ik later deze week plan te schrijven over het geboortekaartje en doopsuiker (jaaaaaa, in de week dat de meisjes 6 maanden oud worden, so what?) leek het me een goed idee om eerst eens te vertellen over hoe we meters en een peter zochten voor onze meisjes. En over hoe we het hen gevraagd hebben. Deze maand zal het 1 jaar geleden zijn dat we hen de grote vraag stelden. Let’s celebrate!
Voor Klaas en ik aan kinderen begonnen, zeiden we altijd dat ze sowieso mijn broer en Klaas zijn zus als peter en meter zouden vragen. Toen ik zwanger werd van Elliot realiseerden we ons dat we dan meteen een ‘probleem’ hadden als ik nog eens zwanger zou zijn, want na Elliot zou ons rijtje broers en zussen al uitgeput zijn. Op dat moment beslisten we dus om nog steeds mijn broer als peter te vragen en voor een van mijn oudste vriendinnen te gaan als meter. Dat Klaas zijn zus op haar beurt meter zou worden van ons volgende kind stond op dat moment dus al vast, en ik denk dat zij dat ook al wel wist. Omdat Elliot dan een familielid en een vriendin als peter en meter had, wilden we die lijn doortrekken voor kind 2. Naast mijn schoonzus zouden we dan de beste vriend van Klaas als peter vragen. Zo was alles netjes geregeld, hé?
En toen hadden we boem patat nog een extra koppel meters/peters nodig. We kozen voor 2 vriendinnen van mij maar we wisten eigenlijk niet hoe zij daar tegenover zouden staan. Allebei hebben ze (minstens) een zus, dus het is goed mogelijk dat ze ooit nog eens als meter gevraagd zullen worden. (Vriendin 1 werd trouwens 2 maanden na mijn bevalling effectief al voor de tweede keer meter!) Ik had hen nog niet verteld dat ik zwanger was, maar ze wisten wel dat we aan het proberen waren. Van vriendin 1 wist ik zeker dat ze enthousiast en volmondig ‘ja!’ zou zeggen als we haar de vraag stelden, maar van vriendin 2 was ik niet zeker. Dus moest ik dat met een omwegje vragen, hé. Ik belde haar met een smoesje op en landde het gesprek vlotjes op het kiezen van meters en peters en dat ik blij was dat ik nog niet aan een derde kind moest denken want dat we dan een probleem hadden… ‘Want ja, ik zou dan denken aan een vriendin of zo, maar je weet toch nooit op voorhand wat die gaan zeggen, hé. En stel dat ze dan geen nee durven zeggen…’ Zo kwam ik te weten dat zij het meterschap vollenbak zag zitten, zonder het haar effectief te moeten vragen en zonder dat ze ook maar iets in de gaten had. Voilà, we hadden onze 3 meters en 1 peter!
Maar dan moesten we hen ook nog effectief vragen… We besloten de zwangerschapsaankondiging meteen te combineren met de grote vraag, vooral omdat ik vermoedde dat vriendin 2 verder zou beginnen redeneren als ik daar een aantal weken over liet gaan. De peter van Lucy-Mae kwam op bezoek rond zijn verjaardag (nog geen maand na de verjaardag van Klaas), zogezegd gewoon om verjaardagscadeautjes uit te wisselen. Ik gaf hem eerst zijn kerstkaartje en wachtte tot hij de afsluiter las… Dat was supergrappig, want je ziet dan effectief gedurende een paar seconden de mensen hunne frank vallen, terwijl ze als afsluiter ‘Liefs, Klaas, Joyce, Elliot, <3 en <3’ lezen. Ik combineer de Vraag ook graag met een cadeautje. Deze keer heb ik nagedacht over wat de meters/peter typeert en hoe ik dat kon linken aan onze kindjes. Peter (hij heet ook effectief Peter!) heeft in de kunsten zijn nieuwe passie gevonden, dus voor hem stelde ik een setje potloden/verfjes/etc. samen.
Hij pakte alles uit en snapte duidelijk niet echt goed waarom hij dat nu cadeau kreeg, tot hij aan het kaartje kwam. ‘Huh? Nog een kaartje? Ik kreeg toch nog maar net een kerstkaartje?’ Toen hij dan las dat het de bedoeling was dat hij de inhoud zou gebruiken om samen met zijn petekind kunstwerkjes te maken, had hij het beet.
En dan ja, heel vereerd was hij. :)
Voor de peter had ik een ietwat mannelijker kaartje gekozen, want de meters kregen allemaal het onderstaande.
Voor de zus van Klaas (meter van Lucy-Mae) vulde ik een doos met allerlei bakspulletjes.
Sommige dingen uit de IKEA, maar het meeste uit Dille & Kamille, als ik me niet vergis. Ik stopte alles in een schoendoos die ik bekleedde met inpakpapier.
Die gaf ik af tijdens het uitdelen van onze Secret Santas op het kerstfeestje van Klaas zijn familie. Zo was iedereen daar ook meteen op de hoogte. :)
Dat betekent dus dat Lily-Rose twee meters heeft, mijn 2 vriendinnen. Gelukkig zitten zij allebei in mijn koekjesclub waardoor ik hen tegelijkertijd kon vragen. Ik zei nog niets (maar deed wel mijn uiterste best om mijn buikje te verdoezelen :)) en deelde toen het mijn beurt was mijn cupcakes uit. Voor mijn zwangerschapsaankondiging had ik 2 soorten gemaakt, een met een roze vulling en een met een blauwe. Ik wachtte tot iedereen een hap nam en toen een andere vriendin die wel al op de hoogte was, zei: ‘Tiens… Bij mij is het blauw… Bij jou roze?’ had iedereen het door. Hartelijke gelukwensen, vragen naar de uitgerekende datum en hoe ver ik was. Allez, you know the drill. Ik zei verder niks. Toen iedereen weer gekalmeerd (haha!) was, haalde ik weer mijn kerstkaartjes boven en zei langs mijn neus weg: ‘Allez, nu ik toch aan ‘t uitdelen ben, ga ik jullie nog rap efkes jullie kerstkaartjes geven.’ Ze deden de envelop open, lazen de kaartjes, en ik zag hoe bij iedereen de ogen verward bleven rusten op die twee hartjes… En toen ontplofte de bom aan tafel, iedereen was in de war, wou weten hoe het zat. Echt supergrappig! We babbelden er efkes over, weer over de bevaldatum die logischerwijs dus wat vroeger zou zijn dan wat ik daarvoor had gezegd, over het feit dat ze eeneiig zijn,… Toen iedereen bekomen was, zei ik dat ik nog kerstcadeautjes had gekocht. *weent nu al tranen van ‘t lachen* Toen moest ik efkes twee keer nadenken, want nu ze wisten dat er meteen ook een derde op komst was, kon het zijn dat vriendin 2 (die ik eerder al had gebeld om te polsen) meteen iets zou verwachten als ik eerst vriendin 1 vroeg. Dus ik gaf vriendin 2, die samen met mij taal- en letterkunde volgde en een bescheiden verzameling kinderboeken heeft, eerst haar cadeautje…
Ze was een beetje onwennig. Wel heel blij, want ze had dat boek nog niet en met boeken scoor je sowieso bij ons. Toen zag ze dat er binnenin nog een kaartje zat. Opnieuw verwarring, want ze had haar kerstkaartje toch al gehad?
Ze las het en toen volgde echt de meest zalige reactie ooit! Ze gilde, gooide het boek met kaartje en al op de tafel alsof er een spin over kroop, bedekte haar gezicht met haar handen, jammerde ‘Oh nee, hé! Ik ga wenen, hé!’ en begon toen effectief te wenen en stormde weg naar de keuken. Hahahahahaha. Toen ben ik haar wel achterna gegaan, om haar te troosten en te vragen of het wel ok was. Ze was mijn telefoontje al vergeten en had zich er totaal niet aan verwacht, en ‘t was allemaal zo veel na elkaar, zei ze. De aankondiging, het tweelingnieuws, de metervraag. Maar ze was heel blij en zei dat ze heel graag meter van ons kindje wou worden. :)
Voor vriendin 1 had ik dan ook nog een cadeautje en om haar nog efkes in de waan te laten, zei ik dat het een gewoon kerstcadeautje was, want dat we onze meter al gevraagd hadden. Zij kreeg een bon van & Other Stories en dit kaartje:
Ook supervereerd en heel blij!
Echt, zo warme herinneringen dat ik heb aan heel die periode. ‘t Was zo fijn om alles te bedenken en iedereen te verrassen. En ondertussen weten we zeker dat we goede keuzes gemaakt hebben. Love you guys! <3
