by Joyce | Jun 30, 2016 | Kindjes |
Vorige vrijdag waren onze meisjes al 2 weken oud. Die dagen zijn voorbijgevlogen, al is er in de tussentijd natuurlijk ook veel gebeurd. Wennen aan elkaar, thuis opnieuw een beetje een routine vinden, en dan moest ik vorige week nog eens opnieuw opgenomen worden voor een curettage, zeg. Maar bon, ondertussen is alles in orde en zijn de mini’s zelfs al bijna 3 weken!
Lily-Rose en Lucy-Mae slapen héél veel. Eigenlijk zijn die quasi nooit wakker, maar ze worden gelukkig wel uit zichzelf wakker om te drinken. Dat was bij Elliot vaak wel anders, want die zou regelmatig te lange blokjes tussen voedingen gelaten hebben. De meisjes daarentegen komen consequent om de 2u. Soms is het al na anderhalf uur, soms laten ze eens 2,5 à 3 uur tussen, maar over ‘t algemeen kunnen we uitgaan van 2 uur. ‘s Nachts doen ze héél soms eens een blokje van 3 uur (vorige nacht zelfs eentje van 4u) als ze overdag veel gedronken hebben. Qua voedingen varieert het een beetje, maar per 24u zitten we op 10-13 voedingen. Meestal zijn het er 11 of 12. Dus die ‘regelmaat’ is er wel al, voor zover je met zulke kleine kindjes al van regelmaat kan spreken.
Al van bij de geboorte hapten ze allebei mooi aan en na het typische afvallen van de eerste dagen begonnen ze op dag 3 weer netjes bij te komen. Toen ze 8 dagen oud waren, zaten ze allebei alweer een stukje boven hun startgewicht. Toen we in ‘t ziekenhuis waren voor mijn curettage hebben we hen eens gewogen. Ze waren toen net geen 2 weken oud. Lily-Rose woog toen op de kop 3 kg (geboren met 2,650 kg) en Lucy-Mae woog 2,900 kg (geboren met 2,620 kg). Dus ja, ik vind dat wel netjes. :) Ik ben véél chiller over de borstvoeding dan de eerste keer trouwens. Bij Elliot maakte ik me nog heel veel zorgen, ook al omdat hij moeilijk wakker te krijgen was. Deze keer is ‘t een heel andere ervaring. De vroedvrouwen vonden het ook precies allemaal indrukwekkend dat ze bij ons niet moesten komen helpen om aan te leggen en dat dat allemaal zo goed ging, zeker aangezien we net twee kindjes tegelijk hadden gekregen. Fingers crossed dat het zo’n succesverhaal blijft!
Ah, en over het feit dat ze eeneiig zijn: er zijn wel een aantal verschilpunten, maar ze lijken toch wel echt héél erg hard op elkaar. De eerste week deden we Lily-Rose telkens roze kleertjes aan om te weten wie wie was, maar daar kijken we nu niet meer naar. Klaas en ik kunnen ze officieel uit elkaar houden nu. We hebben elkaar een paar keer getest door de meisjes andere kleertjes aan te doen enzo. :) Lucy-Mae heeft een roder velletje dan Lily-Rose en Lily-Rose heeft dan weer bollere oogjes en zachtere gelaatstrekken dan Lucy-Mae. Het ultieme herkenningspunt is het moedervlekje dat Lucy-Mae op haar beentje heeft. Maar toch, ik vind dat eigenlijk vreemd. Een eeneiige tweeling zou in principe echt identiek moeten zijn want het genetisch materiaal is krak hetzelfde, hé?
Elliot is trouwens een flinke grote broer! De baby’s krijgen veel aaikes over hun hoofdje en hij geeft hen ook kusjes. Da’s een mijlpaaltje, want als hij ons een kus geeft, biedt hij eigenlijk gewoon zijn kruintje aan zodat wij hém een kus kunnen geven. Maar bij de baby’s drukt hij effectief zelf zijn mond tegen hun gezichtje. Ik moet dan wel zelf een zoengeluid maken, want dat heeft hij nog niet beet, haha! Dit weekend hebben ze alle drie samen in de zetel gedut. <3
Verder loopt dat hier eigenlijk allemaal wel vrij vlot, zo met 2 baby’s in plaats van 1. Overdag slapen ze vaak op mij of Klaas, of samen in hun park. Ik leg mijn worstenkussen dan rond hen, drapeer er een dekentje over en zo liggen ze dan heerlijk samen te dutten. Als ze wakker worden om te drinken geeft Klaas hen aan mij en dan leg ik ze gelijktijdig aan. Zo win ik toch een beetje tijd, want als ik ze een voor een aanleg, tja, dan doe ik eigenlijk een hele dag niets anders dan voeden. Bovendien gaat het voeden zo wel heel vlot, want ik krijg sneller een toeschietreflex én er gaat geen melk verloren want er ligt een kindje aan elke borst. Pampers zijn meestal voor Klaas, al heb ik er ondertussen zelf ook al meer ververst dan bij Elliot toen hij 3 weken oud was. Ik voel mij nu ook gewoon veel beter dan toen, dus ik draai hier wel alweer veel meer mee in huis. ‘s Nachts liggen ze trouwens bij ons in bed. Ik heb de indruk dat ze in een apart bedje niet zo goed zouden slapen en aangezien ze toch om de 2u drinken is het makkelijker om hen gewoon dicht bij mij te houden. Lily-Rose is ook een beetje zagerig ‘s nachts, die wil dan vaak in onze armen slapen. Dus ja, alles voor ‘t gemak, hé. :)
Het overheersende gevoel na 2 weken (bijna 3 ondertussen) is vooral Geluk. Dat valt hier voorlopig allemaal veel beter mee dan we verwacht hadden, al hoopten we natuurlijk dat het geen regelrechte ramp zou worden, hé. Dat Elliot na bijna 3 maanden ‘s avonds éindelijk weer vlot alleen gaat slapen, helpt natuurlijk wel. Tot de mini’s een week waren of zo moesten we consequent nog elke avond 1 à 1,5 uur naast hem liggen tot hij sliep. Tot we hem op een wondermooie avond eens toonden dat wij hem kunnen horen door de babyfoon. Klaas liet hem vanuit de slaapkamer door de babyfoon babbelen tegen mij en ik praatte terug vanuit de woonkamer. Het nachtlampje nog aan laten en hup, sindsdien is ‘t ok om de kamer te verlaten na het voorlezen. Gelukkig, want zo is er ‘s avonds nog wat quality time over, iets wat we de laatste maanden echt gemist hadden. Dus ja, wij kijken ‘s avonds heel veel films nu, hé. Elk met een baby op de borst. :)
by Joyce | Jun 14, 2016 | Kindjes, Zwangerschap |
De 37 weken heb ik nipt niet gehaald, want op vrijdag 10 juni kwamen ze in sneltempo ter wereld…
Wij zijn twee ongelooflijk schattige dochters rijker! Lily-Rose werd geboren om 6u35 met 2,650 kg en 49 cm. Lucy-Mae volgde om 6u40 met 2,620 kg en 48 cm.
In ‘t begin waren er nog duidelijke verschilpunten, maar elke dag lijken ze meer en meer op elkaar. De polsbandjes laten we dus nog even aan. :) Ze doen het allebei supergoed, krijgen allebei volop de borst en zijn gisteren opnieuw beginnen bijkomen. Gisteren zijn we ook met hen naar huis gekomen, dus nu is ‘t hier zo’n beetje alle hens aan dek. Hoewel het voorlopig overdag precies nog wel meevalt. De eerste nacht daarentegen, dat was iets anders. :)
Meer info volgt!
by Joyce | Feb 14, 2016 | Feest, Kindjes |
Vorig weekend vierden we een feestje want onze kleine, grote man werd twee! Twéé! Echt, ik vond dat nog vreemder dan toen hij één werd. Dan kan je nog een beetje spreken van een baby, maar nu bekijken de mensen mij toch maar aardig als ik het over mijn baby heb. Maar hij zal altijd mijn eerste baby blijven. <3
Vorig jaar werd hij op zijn verjaardag wakker met de windpokken, dit jaar was het minder erg. Een fikse verkoudheid en enkele dagen koorts. Hij voelde zich dus niet 100% dus besloten we om het vrij rustig te houden. We hebben niet te veel spel gemaakt van zijn cadeautjes, we hebben niet alles op alles gezet om verjaardagsfoto’s te nemen (we moeten nog altijd een foto maken met de Milestone Card van 2 jaar, oeps!) en op zijn feestje hebben we hem gewoon op zijn gemak gelaten in plaats van hem een kroon op te zetten (wil hij toch niet), met 15 man voor hem te zingen en hem een kaarsje uit te doen blazen.
Zijn verjaardag was op vrijdag, dus Klaas en ik namen een dag verlof en hielden Elliot thuis van de opvang. ‘s Ochtends was hij om 6u al wakker, maar om half 9 wou hij toch weer slapen. Dus zijn wij lekker meegegaan en hebben we nog 2-3u geslapen met ons drietjes. :) ‘s Namiddags gingen we voor ‘t eerst naar de binnenspeeltuin en dat vond hij echt supertof. Klaas ging overal mee op en we moesten naar niets kijken want we waren er toch alleen. Na een dik uur spelen, was hij moe (ah ja, want toch ook een beetje ziek) en gingen we terug naar huis. ‘s Avonds gingen we naar mijn ouders en haalden we frietjes van de frituur.
De dag erna hadden we zijn feestje gepland en hoewel ik de biscuits voor de taart al de avond ervoor had gebakken was het toch weer een race tegen de klok om alles op tijd klaar te krijgen. De taart moest nog verder afgewerkt worden, maar ik moest ook nog opruimen en overal afstoffen zodat Klaas nog kon stofzuigen en dweilen. Daarna nog snel naar de Colruyt om brood en beleg voor ‘s avonds en dan konden we eindelijk de tafel dekken. Iedereen kwam aan, maar Elliot was dus echt kéihard onder de indruk, hé. Het eerst halfuur is hij niet van mijn schoot gekomen en zijn cadeautjes konden hem ook niet veel schelen. Zo veel volk in zijn huis, dat is hij niet gewoon. :)
In mijn mamagroepje postte iemand maanden geleden een foto van een bulldozertaart. Omdat Elliot zot is van alles dat met auto’s of camions of gewoon stoeregrotedingenmetwielen te maken heeft, heb ik die foto meteen opgeslagen om later als inspiratie te gebruiken. Ik maakte twee biscuits, een rechthoekige en een ronde, en sneed de rechthoekige nog eens doormidden zodat ik twee lagen had. Tussen die lagen deed ik slagroom (gemaakt door mijn mémé) en schijfjes banaan. Voor ik de ronde biscuit op de rechthoek zette, deed ik nog eens een laagje slagroom en banaan. Om de taart af te werken maakte ik een cream cheese frosting met cacaopoeder. Om de taart zo donker te krijgen (‘t moest nu eenmaal een berg aarde voorstellen) moest ik er wel zo veel cacaopoeder in kappen dat je van de Philadelphia eigenlijk niet veel meer smaakte. Bon, ‘t was nog altijd superlekker. :) Afwerken deed ik met wat losse cacaopoeder en de speelgoedjes voor op en rond de taart vond ik in de Zeeman voor 7 euro of zo. Ideaal! :) Elliot was keihard onder de indruk. De taart stond al op tafel toen ik mij stond te schminken en ik hoorde ineens niéts meer in de living. Ik vond dat keiverdacht en ging een beetje in paniek kijken of hij er niet van aan ‘t eten was. Maar hij stond dus naast de tafel, gewoon met zijn mondje open naar die taart te gapen, haha! Mijn mémé zorgde voor nog een heleboel andere taartjes. Zo was er ook nog flan, brésiliennetaart, kriekentaart en confituurtaart.
Het feestje sloten we af met belegde broodjes. Ik vraag mij nu af of dat overal zo is, dat verjaardagsfeestjes om 15u beginnen met koffie en taart en dat er dan om 18u broodjes worden gegeten. Of is dat iets dat regionaal gebonden is? Bij ons is de familie is dat alleszins de traditie. :)
Op ‘t einde van de avond was hij zo overprikkeld dat hij niet in slaap geraakte in zijn bedje. Dus heeft hij maar een beetje op mij geslapen. Ik vind het tof als hij in zijn bed slaapt en wij nog efkes iets met ons twee kunnen doen, maar stiekem vind ik dat toch nog altijd genieten, zo een slapend manneke op mijn arm. En dan maar snuffelen in zijn haar. Dat doet toch iets met mij, wetende dat het de laatste maanden zijn dat ik exclusief met hem bezig kan zijn.
Binnenkort post ik ook nog zijn 2 jaar-update, maar ik moet al mijn papiertjes nog eens samenrapen om te zien wat ik ga schrijven. Tegenwoordig zijn er hier veel goede voornemens, maar weinig uitvoering. Ik steek het handig op de combinatie drukke peuter in huis/naar mijn twee baby’s dragend lichaam proberen luisteren/voltijds werken!
by Joyce | Nov 22, 2015 | #boostyourpositivity, Kindjes |
Fieuw, amai. Ik ben hier nog eens geraakt. Er zaten hier vieze microben in huis waardoor ik enkel dinsdag ben gaan werken. Die ochtend dacht ik dat het wel alweer zou lukken, maar dat bleek dus niet zo te zijn. En wie ziek is, kan niet bloggen, hé.
Het laatste thema van #boostyourpositivity gaat over kindjes, en dan vooral over quality time. Toch fijner om over te schrijven dan over een ontbijt, vind ik stiekem. Ik moet zeggen dat ik die quality time een pak trickier vind sinds ik ga werken. Toen ik nog thuis was met hem, was elke dag quality time. Als Klaas dan thuiskwam van het werk, was het zijn moment en deed ik wat grotere huishoudelijke taken waar ik overdag niet aan toe was gekomen. Toen ik nog thuis was, maar Elliot al naar de opvang ging, was het ook nog simpel. Dan kwam hij tegen 16u30 aan en speelde ik met hem terwijl Klaas (of wij samen, met Elliot dan) aan het eten begon. Maar nu…
Ik stond er nooit echt bij stil, maar eigenlijk pakte ik het de afgelopen maand compleet verkeerd aan. We waren weliswaar alle drie thuis tegen 17u, maar dat betekende dan meestal dat Elliot op zijn eentje begon te spelen of wat tv keek terwijl ik de luiertas en -emmer leegde, opruimde, de was deed, Klaas aan het eten begon, enzovoort. Tegen dat het tijd was om aan tafel te gaan, was Elliot compleet onhandelbaar. Huilen, krijsen, zich op zijn buik op de grond gooien. Ik verstond er niks van. Tot ik de situatie voorlegde in de Facebookgroep van Natuurlijk Ouderschap en ik mij door de reacties realiseerde dat Elliot simpelweg gewoon niet genoeg positieve aandacht kreeg. Hij had ons al een hele dag moeten missen en dan kwam hij thuis met ons en moest hij ons weer missen. Ik heb toen het roer omgegooid en vanaf nu hou ik mij bij thuiskomst minstens een halfuur, en vaak langer, met hem bezig. We spelen met zijn auto’s, bouwen torens met de Duplo, lezen boekjes, kijken samen een beetje tv. Of ik vraag hem om te helpen met de was, of om zijn brooddoos naar de keuken te brengen. Dat vindt hij ook fijn, en da’s ook quality time hé, elkaar helpen. Dan eten we samen en ook daarna blijf ik erover waken dat we responsiever zijn. Als hij aandacht wil, krijgt hij die. En als ik merk dat hij al efkes op zijn eentje aan ‘t spelen is, zet ik mij bij hem en doe ik wat mee. En wonder boven wonder: sindsdien zijn er quasi geen temper tantrums meer voor het eten. Of hoe simpel het soms toch kan zijn…
Hoe gaat dat bij jullie? Zaten jullie ook ooit al met de handen in het haar om dan ineens tot het besef te komen dat de oplossing eigenlijk overduidelijk was?
by Joyce | Nov 6, 2015 | Kindjes |
Elliot werd gisteren 21 maanden! Dat vraagt om een update. Tegen de volgende zal hij gewoon 2 jaar zijn, jong. Mijn lief, klein, snoezelig baby’tje. *snif* Da’s echt gewoon gestoord. Ik heb daar geen ander woord voor.
18 maanden
– Zegt al een hele tijd ‘raaaahhh’ als ik vraag wat de leeuw doet. Doet sinds een paar dagen na zijn 18e vermaanddag ook ‘huuuu’ als ik vraag wat een paard dan doet. Meer zelfs, ik hoorde hem dat voor het eerst doen toen hij een puzzelstukje met daarop een paard over de zetel liet galopperen.
– Zoekt graag uit wie het hardste hoofd heeft, hij of de persoon die hij knuffelt. *armpjes rond de nek van de persoon in kwestie en dan zijn hoofd keiiiihard tegen dat van de ontvanger duwen*
– Sprak officieel zijn eerste woordje (‘papa’, wat hij tegen Klaas maar ook tegen andere personen en dingen zegt, buiten beschouwing gelaten). Toen we in de Ardennen waren, werden we wakker en hoorden we door het open raam de koeien loeien. Elliot keek naar mij, wees naar het raam en zei ‘buite’. Zo typisch dat dat zijn eerste woordje is geworden, hij is echt ontzettend graag buiten.
– Doet nu ook een kat (‘mi-au’), een hond (‘grrrr’… Ah ja, want de onze grommen…) en een varken (een keelgeluid ‘rrrrrrr’ want hij snapt nog niet hoe hij moet knorren door zijn neus) na.
– Tand 13, de tweede hoektand, is een feit!
– Kan mij superhard ‘ne keer goed vastpakken’. 2 stevige, lichtjes knijpende peuterarmpjes rond mijn nek. Zalig. <3
– Huilt niet alleen meer hartverscheurend als we hem zeggen dat iets niet mag. Nu roept hij er ook nog dingen bij. Niks verstaanbaars, hé. Maar toch!
– Had zijn eerste conversatie met mij. Ik: ‘Zeg, zoude gij dat hier ne keer niet opruimen?’ Hij: ‘Neeh.’ Ik: ‘Awel, da’s proper, da.’ Hij: ‘Jah.’ Toen stond ik toch efkes versteld, hoor! Ons eerste gesprekje. En al direct tegenspreken. Dat belooft!
– Klopt met zijn hand naast zich in de zetel of op de grond als hij wil dat je naast hem gaat zitten. Cuuuuute!
– Kreeg terwijl zijn eerste twee hoektanden aan het doorbreken waren ineens de andere twee er nog als cadeautje bij! Hij ontbreekt nu nog 5 tandjes: zijn 4 achterste kiezen en 1 van zijn onderste zijsnijtanden (is dat een woord?). Hoe raar is dat? Ik vraag mij af of hij dat tandje misschien gewoon niet heeft.
– Kan al een tijdje bijna al zijn lichaamsdelen tonen: hoofd, handen, voeten, buik, neus, oren en mond (‘Aaahhh!’). Ogen snapt hij nog niet zo goed, klinkt te hard als oren, denk ik. We zijn ook bezig om hem aan te leren waar zijn tong is door ze uit te steken. Ah, en zijn piemel kan hij ook al aanwijzen. Dan geeft hij eens een vriendelijk klopje op zijn pamper, haha. Boys will be boys!
– Zegt ‘tutje’, maar eigenlijk klinkt dat eerder als uitademen, of een zucht. Ik kan het moeilijk beschrijven.
19 maanden
– Speelt (eigenlijk al maanden) supergraag verstoppertje. Hij kan dat echt lang volhouden. Hij gaat dan achter het (doorzichtige) gordijn staan en dan moeten wij tegen elkaar toneel spelen. ‘Huh. Weet gij waar Elliot is?’ ‘Tiens. Nee, waar is die nu?’ ‘Hij zal misschien bij omi of opi zijn?’ ‘Ah ja, dat kan! Of buiten, hé?’ ‘Misschien moeten we toch maar eens roepen?’ ‘Ok. Elliot? Ellioooot?! Elliot?!? Waar zijde gij? Ik zie u niet!!’ Hij kan echt gemakkelijk een halve minuut achter ‘t gordijn staan voor hij zich laat zien.
– Kijkt graag elke dag naar zijn lievelingsfilm, Homeward Bound. In ‘t begin weende hij mee als het griezelig of ontroerend was, maar nu niet meer. Hij begint te gillen en te lachen als hij ziet dat ik naar Netflix ga en de film start. Mijn favoriet moment was toen we daarnet samen keken en ik een beetje begon te wenen en jammeren toen de kat in het water viel. ‘Oh nee, de poes ligt in ‘t water, kijk nu, poesje ligt in ‘t water!’ Hij kwam naar mij, zette zich op zijn knietjes en sloeg zijn armpjes rond mijn nek om mij te troosten. Soms krauwelt hij dan ook met zijn vingertjes vanachter in mijn nek, zoals ik bij hem doe. Zuuuuucht.
– Zegt ‘auto’ (al komt het er eerder als ‘toto’ uit).
– Blaast op zijn eten (allez, eigenlijk blaast hij omhoog, zodat zijn froe omhoog waait :)) en zegt ‘wah’ als we hem iets geven dat warm is of waarvan hij denkt dat het warm zal zijn.
– Zit opnieuw in een moekefase. Als ik thuis ben en hij is kwaad of overstuur kan Klaas er niks meer mee aanvangen. Dan heeft hij mij nodig. Schattig, vind ik dat. Dat hij constant achter mij aan loopt, om ‘t even waar ik naartoe ga, vind ik iets minder… Maar eigenlijk moet ik daar van genieten, hé? Straks is hij 16 en wil hij niet meer met mij gezien worden, haha!
– Kan goed uit een gewone beker drinken.
– Zegt ‘kaka’ als ik hem zijn vuile luier toon. Allez, eigenlijk is ‘t meer “eiiiiiihhh, kak-ka! :) :)” Heel vadsig. Maar ik ben content met elk nieuw woordje! En de eerste stap naar zindelijkheid is nu gezet, hé.
– Wijst nu ook eindelijk zijn ogen aan.
– Krijgt zijn laatste onderste zijsnijtand terwijl zijn vier hoektanden nog aan het doorkomen zijn. Hij moet nu enkel nog zijn 4 achterste kiezen krijgen. En dan kunnen ze weer allemaal uitvallen over een paar jaar.
– Is duchtig aan ‘t oefenen voor de peuterpuberteit. De meest belachelijke dingen gaan gepaard met huilen en krijsen en languit op de grond gaan liggen. Het liefst van al kwijlt hij dan nog extra veel en smeert hij zijn kwijl dan uit over de grond. Hij blijft ook effectief liggen tot ik hem ga oprapen, zelfs al zou dat 10 minuten duren. Ik probeer hem wel zo snel mogelijk te troosten en ‘t is dan ook meestal heel snel over.
– Zegt, echt serieus, ‘doppe’. Ik hoorde hem dat eens zeggen, maar dacht dat het gewoon een toevallige klank op het juiste moment was. Tot hij het een paar dagen later opnieuw zei toen hij zijn frietje uitstak naar mijn potje mayonaise…
– Heeft eindelijk beet hoe zijn loopautootje werkt.
– Zegt ‘bij’. Een van zijn lievelingsprogramma’s is De Bijenkorf en hij zegt dan ook effectief blij ‘bij’ als dat begint. En als hij een Mayawafeltje krijgt bij mijn ouders wijst hij naar Maya en zegt hij het ook. Met een superschattig stemmetje. <3
20 maanden
– Laat het (al eventjes) soms merken als hij een vuile pamper heeft. Dan duwt hij tegen zijn pamper en zegt ‘kak-ka’. ‘t Is wel altijd spannend, want soms zit er dan niks in. Hij heeft mij regelmatig goed liggen, ja.
– Lijkt onderscheid te kunnen maken tussen kaka en pipi. Ik ben daar fier op, ja.
– Danst ongelooflijk graag. Eigenlijk tolt hij dan gewoon huppelend op een been rond zijn as, maar toch. Ik heb nog nooit zoiets schattigs gezien. Zucht.
– Kan redelijk goed verschillende vormpjes in zijn vormenstoof steken. Ik dacht ook dat hij nog geen torens kon bouwen, maar onlangs was hier een universiteitsstudent voor een vervolgonderzoek (ik nam daaraan deel tijdens mijn zwangerschap en ze zijn nog altijd nieuwe zaken aan ‘t onderzoeken) en toen ik hem met een paar blokjes toonde wat de bedoeling was, maakte hij doodleuk een toren van bijna 10 blokjes! Toen vielen ze om en was ik heel benieuwd wat hij ging doen. Daarna maakte hij een supernette toren! Wel een horizontale. Maar toch. :P
– Zegt ‘pij(n)’. Ik had dat al eens gehoord, maar een paar dagen geleden deed ik zijn nieuwe laarsjes uit en nam hij zijn enkel vast terwijl hij ‘pij’ zei. Ik keek en zag een open blaar op zijn enkel. Heel zielig, maar ik was wel echt trots dat hij duidelijk kon maken waar hij pijn had. Ietsje daarna hetzelfde met zijn knie. Hij was een paar uur ervoor gevallen en had blijkbaar zijn knie geschaafd.
– Wuift met zijn handje naar de honden terwijl hij met zijn hoofdje een ‘allez, kom naar hier’-beweging maakt. De honden snappen het niet.
– Heeft ontdekt dat hij in plaats van te huilen ons ook aan onze vinger uit de zetel kan komen sleuren als hij hulp wil.
– Trekt al efkes een stuk toiletpapier van de rol en wil ons dan ‘helpen’. Ik zeg dan: ‘Kuis uw eigen poep maar af!’ Waarna hij door zijn knietjes gaat en met dat toiletpapier tussen zijn benen begint te schrobben. *grijnst* Toiletpapier gaat in het toilet en dan is ‘t zwaaien geblazen als ik doorsjas.
– Doet, als hij denkt dat iemand slaapt of op tv kindjes ziet die naar bed gaan, zijn vinger voor zijn mond, loert samenzweerderig naar ons en zegt héél zachtjes ‘ssshhhh…’ Smelten, dat.
– Zegt, volgens mij, ook ‘pakke’ als hij wil dat we hem iets geven.
Er zijn ongetwijfeld nog superveel dingen die ik vergeet. Het is hier de laatste tijd zeker niet altijd rozengeur en maneschijn, want Elliot lijkt al efkes in een heel lastige sprong te zitten. Veel drama, veel eigenzinnigheid, zijn eigen willetje komt nog meer naar boven dan anders. Ik moet heel vaak efkes een chillpil nemen. Al een geluk dat Patience mijn middle name is. *kuch* Maar bovenal is hij toch echt een heerlijk mannetje. We ontdekken steeds meer van zijn persoonlijkheid en ik herken veel van mezelf in hem.
Ik vraag me af of hij over 3 maanden misschien al kleine tweewoordzinnetjes zal maken. Ik hoop het wel en zou het alleszins heel fijn vinden. Wanneer begonnen jullie kindjes echt te boomen wat woordenschat betreft?
by Joyce | Aug 6, 2015 | Kindjes |
Vanaf nu ga ik de updates wat anders aanpakken. De laatste maanden heb ik een bestandje bijgehouden dat ik telkens aanvulde als ik aan iets nieuws dacht dat in het lijstje van Nieuwe Verwezenlijkingen paste. :) Minder werk en bovendien: zo hoef ik mij op dit moment het hoofd niet meer te breken over wat 3 maanden geleden typisch Elliot was. Ik ben er wel pas mee gestart toen hij al 16 maanden was, dus tussen de vorige update en deze zit eigenlijk een gat van 1 maand. Oh well!
16 maanden
– Wil in de zetel voortaan een dekentje om zijn beentjes te bedekken. Na-aper!
– Is 83,5 cm groot en weegt 10,840 kg.
– Heeft de kunst van het Loeren verfijnd. Gaat vaak gecombineerd met de meest minieme grijns ooit. Soms ziet hij eruit alsof hij op dat moment aan het plannen is hoe hij mij in mijn slaap wil vermoorden. So far nog geen ongelukken!
– Kan de katten en honden zacht aaien.
– Wil altijd buiten zijn en weent als we hem weer mee naar binnen nemen.
– Begon te dansen. Suuuuperschattig! Door zijn beentjes zakken en met zijn armen op en neer wapperen.
– Lóópt keivaak.
– Kan met gebaren, geluiden en intonatie perfect duidelijk maken wat hij wil. En vindt het bijgevolg dus niet nodig om te beginnen praten!
– Eet al een tijdje héél graag guacamole en hummus. Zalig manneke!
– Heeft over ‘t algemeen geen nachtvoeding meer nodig om door te slapen. We merken geregeld dat hij ‘s nachts wakker wordt en zelfs rechtop gaat zitten, maar dan legt hij zich eens goed, draait en keert wat en gaat opnieuw slapen. En dat voor een kind dat volgens velen altijd ‘s nachts zou willen blijven eten omdat hij het zo gewoon was. Voor de borstvoedsters die mijn blog lezen: er is licht aan het einde van de nachtvoedingstunnel. ;-)
– Is gek op treinen, vrachtwagens, tractors, bulldozers, kranen,… Hoe groter, hoe beter! En zeker als ze nog eens veel lawaai maken ook. Boys will be boys!
– Zegt (volgens ons toch) papa! Nu is het nog wachten op moeke. En het feit dat hij dat nog niet zegt, is niét omdat hij mij minder graag ziet, hoor! Da’s gewoon een veel moeilijker woord, hé. Edit: nope, ‘t is nog altijd ‘papa’ op random momenten. We zijn dus nog niet overtuigd. :)
– Zwaait opnieuw heel goed als hij vertrekt/denkt dat hij vertrekt/iemand anders vertrekt.
– Zegt “UHH!”, houdt zijn uitgestoken wijsvinger aan zijn oor en luistert aandachtig als hij iets (vooral een trein of vliegtuig) heeft gehoord.
– Heeft ook elk vliegtuig dat passeert gezien.
– Schudt consequent en bewust zijn hoofd als we hem iets vragen of aanbieden dat hij niet wil.
– Heeft blijkbaar kriebels onder zijn oksels. Ik heb hem nog nooit zo hard weten giechelen als wanneer ik héél traag met één vinger héél zachtjes onder zijn oksel kietel. Meer zelfs, hij moet mijn vinger nog maar in die richting zien gaan en hij klapt al dubbel. <3
– Komt zijn hoofdje tegen mijn gezicht leggen als ik om een “kusje?” vraag. Smelten, dat. :)
17 maanden
– Helpt ongelooflijk veel en doet dat ook heel graag. Elliot helpt de vaatwas leegmaken door alles in de kasten op te bergen, brengt zelf zijn brooddoos en koeltasje naar de vaatwas als hij thuiskomt van de opvang, doet zijn en onze vuile kleren in de wasmand, vult de wasmachine en droogkast en duwt de juiste knopjes in, dekt de tafel (gewoon alles op de tafel zetten uiteraard), ruimt soms ook de tafel af, ruimt zijn speelgoed op, gooit afval in de vuilbak en oud papier in de papiermand. Ik vergeet vast nog dingen. Maar you get the picture. :) Echt zalig. Hij vindt dat heel fijn, helpen. Hopelijk blijft het zo!
– Speelt eigenlijk met niets écht. Zijn “spelen” bestaat voorlopig hoofdzakelijk uit al zijn speelgoed uithalen en dan weer opruimen. Wel heel netjes!
– Kan al eventjes de xylofoon, piano en gitaar “bespelen” als hij zijn instrumentenboekje leest. Bij de xylofoon en piano laat hij zijn handen over de toetsen op de pagina dansen, bij de gitaar tokkelt hij op zijn buik.
– Heeft 12 tandjes.
– Is zot van zijn grasmaaier. Nu heb ik twee venten om het gras af te rijden. :) Dit is meteen ook zijn lievelingsbezigheid tegenwoordig: met dat grasmasjien heel de living rondrijden en zien hoe Juul daar overenthousiast van wordt. Lachen en gieren!
– Toont, wanneer ik het nét weer vergeten ben, aan dat hij zelf heel goed weet wat hij nodig heeft. Hij was al een paar dagen wispelturiger dan anders, maar ik stond er niet echt bij stil omdat hij regelmatig eens zo’n periode heeft. Wel merkte ik dat hij tijdens het verluieren heel regelmatig het flesje Chamodent vastnam en mij duidelijk maakte dat hij een tabletje wou. Ik gaf hem dat dan, denkende dat “kindjes toch zelf goed aanvoelen wat ze nodig hebben”. En dan zag ik 2 dagen later toch wel een eerste hoektand piepen, zeker? Heel fijn van hem, vond ik. :)
– Kijkt, als hij weet dat hij iets ondeugends aan ‘t doen is, naar ons met zijn mond in een mooie o-vorm en een spottend lachje om zijn lippen. “Hoho, zie wat ik aan ‘t doen ben! Eigenlijk mag het niet, hé? Ga je er iets van zeggen of ga je lachen omdat ik er nu zo schattig uitzie?”
– Zegt volgens mij nu toch wel officieel “papa”. Hij zegt het té vaak op de juiste momenten. Ik denk dat we binnenkort het kaartje boven zullen halen.
– Heeft een nieuw “ding” wanneer we hem duidelijk maken dat wat hij doet niet mag. Hij legt dan zijn handje op zijn gezicht, laat zijn hoofd zakken zodat hij naar de grond kijkt, en blijft zo schuldbewust staan. Na een paar seconden komt hij dan eens door zijn vingers piepen, om te zien of we nog naar hem aan het kijken zijn. Heel moeilijk om dan je lach in te houden. :)
– Knikte voor het eerst “ja”! Ik kwam thuis met Elliot van de winkel, laadde de buggy uit, zette Elliot op de grond, en die ging met regenlaarzen en regenjas in bed zitten. Ik vroeg of hij wou slapen, en hij knikte ja! Ik dacht: “Ja ja, ‘t zal wel zijn. En dan jammeren en bleiten, zeker…” Ik deed zijn frak en laarzen uit, legde hem in zijn bedje, en meneertje ging slapen.
– Komt regelmatig zelf een kusje vragen door zijn hoofdje “aan te bieden”. Hij kijkt dan naar beneden zodat ik een zoen op zijn kruintje kan geven. <3
– Is weer in een sla-fase. We krijgen weer veel meppen, ja. En pitsen vindt hij ook heel fijn! Moeilijk om dan geduldig te blijven, maar ik weet dat het net zoals vorige keer opnieuw een fase is.
En nu, op exact 18 maanden? Al het bovenstaande. En hij krijgt nog steeds borstvoeding. Sinds juni wel een heel pak minder dan vroeger, we zitten nu nog op 2 voedingen: eentje ‘s ochtends en eentje als ik ga slapen. Dan neem ik hem bij ons in bed, drinkt hij nog een laatste keer om de nacht door te kunnen en valt hij weer lekker in slaap. <3 Wat een schone 18 maanden zijn dat toch al geweest. Grote verwondering, een klein beetje verdriet, immense blijdschap, uren pret, dolle verliefdheid, sporadische frustratie. Maar bovenal eindeloze liefde.
