Onze kleine baby heeft al drie dagen (hoge) koorts. Vanochtend haalde hij zelfs een whopping 39,9°. Hoe zielig het ook is, de extra knuffeligheid vind ik toch wel leuk. Meestal is hij te stoer om zijn hoofdje nog op onze borst te leggen, hoor!
Gelukkig is hij niet al te huilerig. Hij doet wel extreem korte dutjes en is dan extreem snel opnieuw moe. Maar als hij wakker is, is hij nog steeds vrij vrolijk en lief.
En beeldschoon. Dat natuurlijk ook.
En content dat hij is!
Ongeveer twee weken na zijn achtste vermaanddag kreeg hij dus zijn eerste tandje. Dat postte ik hier ook al, met het bijhorende kaartje natuurlijk. En pal op zijn negende vermaanddag bleek dat tandje een vriendje gekregen te hebben! Vlak ernaast, dus zijn 2 onderste bijtertjes heeft hij nu. Ze zijn wel nog klein, maar toch, they’re there.
De voorbije maand heeft Elliot veel geoefend om te kruipen. Hij maakte soms de juiste schuifelende bewegingen, maar zijn knietjes gleden nog vaak weg op onze gladde laminaat. Hij liet zich dan op zijn buikje vallen en zo begon hij ineens op korte tijd echt mobiel te worden, en supersnel dan nog ook! Ik schrijf deze post bijna een week na zijn negende vermaanddag, dus ondertussen kan ik ook zeggen dat hij sinds een paar dagen officieel kruipt! (Post met het kaartje volgt nog.) Eindelijk, zeg. Het zat er eigenlijk al zeker een maand aan te komen en zoals hij hevig is, had ik gedacht dat hij na een maand of 6, 7 wel al zou gekropen hebben. Maar anderzijds was ik zelf ook laat met kruipen, maar kon ik een maandje later of zo wel al stappen. We zullen zien hoe het hier evolueert. :-)
Verder trekt hij zich ook niet meer alleen aan ons recht. Ook in zijn park staat hij binnen de kortste keren recht (bij de OM zit hij daar blijkbaar nooit meer in neer, want hij wil altijd staan) en aan de salontafel doet hij ook pogingen, maar die is minder makkelijk om zich aan recht te trekken. Eens hij dan recht staat, zet hij ook al een paar pasjes langs de tafel of het park. En fier dat hij dan is!
Hij begint nu ook te knuffelen, merken we. Zijn hoofdje eventjes op onze schouder of borst leggen. Maar boys will be boys, het moment is ook altijd snel weer gepasseerd. Maar toch, de momentjes zijn er! <3
“Ja, ‘t is gebeurd.” Dat zou een niet nader genoemde quizmaster van op den teevee zeggen. Sinds eergisteren staat Elliots eerste tandje erdoor. Ik heb ‘s ochtends niets gevoeld, maar toen hij ‘s avonds terug was van de opvang voelde ik met mijn vinger een scherp randje. Volgens mij heeft hij er eigenlijk niet zo veel last van gehad, dus da’s toch al iets. :-) Uiteraard hoort bij deze mijlpaal ook een kaartje.
Zijn body’tje is wel toepasselijk hé, zo met die alligator erop? En zie naar dat apenvoetje! <3
Ik weet dat een tandje krijgen natuurlijk niets zegt over leeftijd en groeien en groot worden, maar toch. Elke mijlpaal is voor mij een beetje dubbel. Enerzijds ben ik telkens ongelooflijk fier op dat kleine mannetje, maar anderzijds is het ook een beetje bittersweet voor mij. De tijd vliegt voorbij en telkens opnieuw sta ik daar dan bij stil. Soms zou het fijn zijn om even op de pauzeknop te kunnen duwen, om nog ietsje langer te kunnen genieten van hoe hij nu is. Maar dat zeg ik bij elke mijlpaal en bij elke volgende mijlpaal is het leven met hem gewoon nóg leuker geworden. Wat gaat dat niet geven over een paar jaren? :-)
Het lijkt pas gisteren dat ik hier kwam posten over Elliots zevende vermaanddag. Kan er iemand de tijd even stopzetten?
Gisteren werd onze kleine man dus 8 maanden. Vandaag moesten we naar Kind & Gezin voor zijn afspraak van 6 maanden (ze lopen daar wat achter, denk ik). Elliot weegt exact 9 kg en is 74,5 cm groot. Ne lange smalle, zoals zijn papa dus. :-)
Ik vind dat er in vergelijking met vorige maand niet zo heel veel veranderd is, maar hij is wel nóg actiever tegenwoordig. Hij rolt heen en weer in de zetel en sinds gisteren maakt hij echt aanstalten om te kruipen. Hij zit al langer op handen en knieën en “wipt” dan naar voor en naar achter, maar ‘t is pas sinds gisteren dat we zijn knietjes effectief een beetje naar voor zien schuiven. Misschien dat het dus niet meer zo heel lang zal duren voor hij zijn eerste “kruipje zet”. :-) Verder wil hij altijd maar staan en trekt hij zich constant recht aan onze schouders en kleren. Hij wiebelt nog erg, maar hij begint steeds steviger te staan. Hij zit nog altijd graag op zijn denkbeeldig brommertje en hij is opnieuw gestart met grommen, vooral als hij het de honden hoort doen. Hij is héééél blij als we liedjes zingen voor hem en geeft ons dan de breedste smile ooit. Verder laat hij tegenwoordig ook erg zijn rrrrrr rollen. Misschien zal hij dan toch met de Gentsche rrrr spreken, zoals zijn papa! En zijn haar? Dat moet weer eens geknipt worden. Maar ik vind het wel mooi zoals het nu is, eigenlijk. :-)
Ik ben heel benieuwd of ik in zijn volgende post ga kunnen schrijven dat hij kruipt…
Sinds vorige vrijdag is mijn (allez goed, onze) kleine, kleine baby 7 maanden. Nog 5 maandjes (da’s 2 maanden minder dan dat hij al bestaat!) en hij is een jaar. EEN JAAR. En dan is mijn baby geen baby meer, maar een peuter. Waar gaat al die tijd heen? *cue the waterworks*
De laatste keer dat de vroedvrouw langskwam, woog Elliot bijna 8,400 kg. Zijn zotte gewichtstoename is een beetje aan ‘t afnemen. Over 2 weken moeten we opnieuw naar Kind & Gezin en ik ben benieuwd hoe groot hij nu al gaat zijn.
Wat kunnen we nog melden?
Elliot zit echt superflink en valt zogoed als niet meer om. Toch vertrouw ik hem nog niet om echt alleen op de grond te zitten. Je weet nooit, hé. Hij trekt zichzelf heel goed recht tot staan aan onze handen en doet ook hetzelfde aan onze kleren als hij op onze schoot zit. Om een of andere reden doet hij dat niet in zijn park. Ik denk dat hij niet beseft dat dat daar ook kan. :-) Hij is ongelofelijk graag buiten en aangezien we de laatste tijd veel in de tuin aan het werken zijn, betekent dat dus dat Elliot heel vaak in zijn relax op het gras naar ons zit te kijken. Hij doet het goed bij de onthaalmoeder en lijkt zich daar wel te amuseren. Hij is héél blij als we hem daar ‘s avonds opnieuw gaan oppikken, zo blij dat als we hem niet binnen de 5 seconden uit de eetstoel/het park halen, hij begint te wenen. :-) Het gebeurt heel vaak dat hij aan iets wil voelen en dan gebruikt hij énkel zijn duimpje waarmee hij dan zo’n beetje aan het voorwerp in kwestie krabbelt. Megacute! Zijn handjes doen nog steeds van “vroem vroem” en steken nog altijd alles dat hij te pakken kan krijgen in zijn mondje. Hij houdt van onze huisdieren en slaapt heel graag. Hij krijgt nog steeds volop borstvoeding (nu overdag dus in flesjes) en eet ook wat meer vaste voeding bij zijn onthaalmoeder. Thuis oefenen we wel verder en sommige dingen beginnen echt al supergoed te gaan. Banaan eet hij al heel flink, telkens een half banaantje in zijn vuistje en dan maar smullen. Tomaat eet hij ook heel graag en komkommer vindt hij ook leuk omdat dat fris is aan zijn “tandjes”. Hij is suuupervrolijk en zaagt eigenlijk alleen als hij moe is. Als hij blij is ons te zien, wipt hij op en neer op onze arm terwijl hij op onze schouders slaat. Hij probeert ook op onze buik en borst omhoog te klimmen en tsjoest graag op ons gezicht. Wat een Zalig Manneke. <3
Damn, er is nog nooit een half jaar zo hard voorbijgevlogen als deze eerste 6 maanden met een baby. Ik ging deze update eigenlijk vorige week al posten, maar aangezien we toen op vakantie waren met mijn ouders (meer daarover later!) heb ik een beetje vertraging opgelopen.
Op deze mooie vijfde dag van de achtste maand werd onze kleine man zes maanden oud. En hij zal het geweten hebben. We begonnen de ochtend met een broodkorstje. Hij vond dat heel interessant, hoewel er wel ook veel weer naar buiten kwam. :-) Toen we klaar waren met ontbijten, zijn we met Elliot naar de eendjes gegaan om hen de restjes te voederen. Elliot ziet heel graag beestjes. Behalve paarden. Daar is hij niet zo zot van.
Daarna zijn we naar een mooi plekje aan het meer gegaan waar ik Elliot aan de borst gevoed heb, terwijl Klaas foto’s maakte van ons. Ik wou al heel lang een mooie borstvoedingsfoto, maar in onze living kwam dat er precies niet van. Ik ben dus héél blij met het resultaat. Ze zullen een geweldige herinnering zijn aan deze prachtige periode van het moederschap.
‘s Namiddags at Elliot zijn eerste banaan…
… en gingen we naar het Kasteel van Bouillon (dat van Godfried, hé). De reden dat we naar de Ardennen gekomen waren, was eigenlijk gewoon omdat mijn vader dat kasteel eens wou bezoeken. Anyway, ik heb Elliot daar in de draagzak gestoken omdat dat echt niet te doen was met een buggy. ‘t Was vaak oppassen geblazen, maar het ging goed. Hij legde vaak zijn hoofdje volledig in zijn nek om omhoog en overal rondom zich te kunnen kijken. Er was ook een roofvogelshow en ik denk wel dat Elliot dat tof vond. Allez, hij heeft het toch een paar keer gemerkt toen er een vogel over zijn hoofd vloog. :-)
‘s Avonds zijn we dan aan het restaurantje aan de ingang van het park waar we verbleven iets gaan eten. ‘s Nachts heeft Elliot wel een nachtmerrie gehad. We denken dat er misschien iets te veel indrukken waren geweest tijdens de dag, want hij begon ineens te wenen en blééf maar wenen. Hem vasthouden, wiegen, zachtjes in zijn gezicht blazen, hem toespreken… Niets hielp. Zijn oogjes waren een klein beetje open, maar hij zag ons niet. We denken dus dat hij nog sliep. Na een tijdje ging het over, heeft hij een beetje gedronken en is hij terug in slaap gevallen. Die baby’s toch. :-)
Wat merken we nog aan 6 maanden? Hij zit nu echt heel flink rechtop en zet ook in een reflex zijn handje naast zich als hij merkt dat hij om zou vallen. Hij maakt kuchende geluidjes als hij aandacht wil en moet keihard lachen als we rare geluiden naar hem maken of als Klaas op zijn buikje blaast. Hij gromt (maar echt zoals een hond hé! Heel raar…) en hij trekt nog altijd graag aan mijn haar. Brillen zijn niet meer veilig voor hem. Hij kijkt héél graag in de spiegel omdat daar een kindje in woont dat altijd verlegen naar hem lacht. Hij wil alsmaar staan, trekt zich dan ook recht aan onze vingers en kan al even rechtopstaan in de zetel, met zijn poep tegen de rugleuning. We vinden ook dat zijn gebrabbel meer begint te lijken op echte woordjes. Niet dat hij herkenbare dingen zegt of zo, maar het zijn nu heel andere klanken dan de keelgeluiden die hij tot voor kort maakte. En verder is hij nog altijd zijn Zalige Zelf. :-)
