by Joyce | Aug 11, 2014 | Kindjes, Opvoeding, Reizen |
Damn, er is nog nooit een half jaar zo hard voorbijgevlogen als deze eerste 6 maanden met een baby. Ik ging deze update eigenlijk vorige week al posten, maar aangezien we toen op vakantie waren met mijn ouders (meer daarover later!) heb ik een beetje vertraging opgelopen.
Op deze mooie vijfde dag van de achtste maand werd onze kleine man zes maanden oud. En hij zal het geweten hebben. We begonnen de ochtend met een broodkorstje. Hij vond dat heel interessant, hoewel er wel ook veel weer naar buiten kwam. :-) Toen we klaar waren met ontbijten, zijn we met Elliot naar de eendjes gegaan om hen de restjes te voederen. Elliot ziet heel graag beestjes. Behalve paarden. Daar is hij niet zo zot van.
Daarna zijn we naar een mooi plekje aan het meer gegaan waar ik Elliot aan de borst gevoed heb, terwijl Klaas foto’s maakte van ons. Ik wou al heel lang een mooie borstvoedingsfoto, maar in onze living kwam dat er precies niet van. Ik ben dus héél blij met het resultaat. Ze zullen een geweldige herinnering zijn aan deze prachtige periode van het moederschap.
‘s Namiddags at Elliot zijn eerste banaan…
… en gingen we naar het Kasteel van Bouillon (dat van Godfried, hé). De reden dat we naar de Ardennen gekomen waren, was eigenlijk gewoon omdat mijn vader dat kasteel eens wou bezoeken. Anyway, ik heb Elliot daar in de draagzak gestoken omdat dat echt niet te doen was met een buggy. ‘t Was vaak oppassen geblazen, maar het ging goed. Hij legde vaak zijn hoofdje volledig in zijn nek om omhoog en overal rondom zich te kunnen kijken. Er was ook een roofvogelshow en ik denk wel dat Elliot dat tof vond. Allez, hij heeft het toch een paar keer gemerkt toen er een vogel over zijn hoofd vloog. :-)
‘s Avonds zijn we dan aan het restaurantje aan de ingang van het park waar we verbleven iets gaan eten. ‘s Nachts heeft Elliot wel een nachtmerrie gehad. We denken dat er misschien iets te veel indrukken waren geweest tijdens de dag, want hij begon ineens te wenen en blééf maar wenen. Hem vasthouden, wiegen, zachtjes in zijn gezicht blazen, hem toespreken… Niets hielp. Zijn oogjes waren een klein beetje open, maar hij zag ons niet. We denken dus dat hij nog sliep. Na een tijdje ging het over, heeft hij een beetje gedronken en is hij terug in slaap gevallen. Die baby’s toch. :-)
Wat merken we nog aan 6 maanden? Hij zit nu echt heel flink rechtop en zet ook in een reflex zijn handje naast zich als hij merkt dat hij om zou vallen. Hij maakt kuchende geluidjes als hij aandacht wil en moet keihard lachen als we rare geluiden naar hem maken of als Klaas op zijn buikje blaast. Hij gromt (maar echt zoals een hond hé! Heel raar…) en hij trekt nog altijd graag aan mijn haar. Brillen zijn niet meer veilig voor hem. Hij kijkt héél graag in de spiegel omdat daar een kindje in woont dat altijd verlegen naar hem lacht. Hij wil alsmaar staan, trekt zich dan ook recht aan onze vingers en kan al even rechtopstaan in de zetel, met zijn poep tegen de rugleuning. We vinden ook dat zijn gebrabbel meer begint te lijken op echte woordjes. Niet dat hij herkenbare dingen zegt of zo, maar het zijn nu heel andere klanken dan de keelgeluiden die hij tot voor kort maakte. En verder is hij nog altijd zijn Zalige Zelf. :-)
by Joyce | Jul 26, 2014 | Opvoeding |
Ik durf wedden dat jullie allemaal op het puntje van jullie stoel zitten om te weten te komen wat die belangrijke mijlpaal dan wel inhoudt. Am I right? I’m right, right?
Eigenlijk is het een beetje een dubbele mijlpaal. Het zit namelijk zo: over een goeie 10 dagen wordt onze kleine man 6 maanden (snif, waar is die kleine baby heen die ‘s avonds uren op mijn arm voor tv lag te dutten?). Dat betekent dat we dan dus de 6 maanden borstvoeding gehaald hebben (exclusief dan nog!) én dat we gaan beginnen met vaste voeding.
Toen ik zwanger was, wou ik me niet te hard focussen op die borstvoeding. Ik wou het niet jinxen. Ik hoorde zo veel verhalen over vrouwen waarbij het “niet lukte” en die “geen melk hadden”, dus ik was er redelijk nonchalant over en hield me gewoon voor dat ik borstvoeding zou geven als het lukte. En toen dat gelukkig het geval bleek te zijn, wilde ik de 3 maanden halen. En toen dat lukte, wilde ik de 6 maanden halen. En daarna? Daar had ik niet echt over nagedacht. Ik nam aan dat ik vanaf 6 maanden gewoon zou afbouwen tot Elliot enkel nog kunstvoeding dronk, omdat hij in september bij de onthaalmoeder moet starten. Maar eens we dan goed en wel vertrokken waren met die borstvoeding, merkte ik dat ik helemaal geen zin had om die intieme momenten die alleen ik met hem deel vaarwel te zeggen. Dus nu zou ik liefst van al borstvoeding kunnen geven tot hij 1 jaar is. Maar je weet wel, we zien wel hoe het gaat. Eens hij 1 jaar is, zou hij ook koemelk (of amandelmelk e.d.) mogen drinken i.p.v. groeimelk. Een voordeel, want die groeimelk vind ik toch maar een verkooppraatje, precies. En eigenlijk wil ik ook niet dat hij poedermelk moet drinken voor ocharme die paar maandjes die nog zouden overblijven tot hij 1 jaar is.
Bon, binnenkort beginnen we dus met vaste voeding en echt, ik kan op 2 handen niet meer tellen hoe vaak ik me al heb moeten verantwoorden omdat we daarmee wachten tot hij 6 maanden is. Los van het feit dat 6 maanden bij de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en Kind & Gezin (voor één keer hebben ze wél gelijk :-P) de officiële richtlijn is, is voor mij de belangrijkste reden het feit dat het spijsverteringsstelsel van een baby pas rond 6 maanden rijp genoeg is om vaste voeding te verteren. Bovendien is er ook minder risico op het ontwikkelen van allergieën (niet dat dat in onze families voorkomt, maar een allergie moet ooit érgens beginnen, dus better safe than sorry) en minder risico op overgewicht. Daar komt dan ook nog eens bij dat een kind vanaf 6 maanden ook zelf echt klaar is om te starten met vaste voeding. Wij merken dat de laatste weken heel goed aan Elliot. Zijn interesse in eten is enorm toegenomen en hij begint aan tafel kauwbewegingen te maken als hij ons ziet eten. Daarvoor deed hij dat helemaal niet. Over dat spijsverteringsstelsel heb ik een zeer verhelderend artikel gevonden dat goed uitlegt hoe het er daar vanbinnen in een baby’tje aan toe gaat.
Wanneer we binnenkort dan starten met vaste voeding zullen dat geen papjes zijn. We hebben besloten om dit meteen in stukjes aan te bieden. Dit heet de Rapley-methode of (oorspronkelijk) baby-led weaning. Ik heb er een heel goed boek, Eten voor de Kleintjes van Stefan Kleintjes, over gelezen, maar de belangrijkste informatie vind je ook hier, hier en hier terug. Eigenlijk komt het erop neer dat je de regie in handen van je kind laat. Je biedt wel zelf gezonde, gevarieerde voeding aan (in eerste instantie enkel groenten en fruit) maar je laat je kind zelf stukken nemen, naar zijn mond brengen, likken, sabbelen, slikken. Heel belangrijk om weten is dat het hier niet zozeer om het eten op zich gaat, als wel om het ontdekken van en experimenteren met smaken, kleuren en texturen. Bovendien is het algemeen geweten dat je je sneller eigen maakt wat je op je eentje hebt mogen uitproberen (dank u, lerarenopleiding!). De vaste voeding blijft ook bijvoeding. Dat betekent dat borstvoeding nog steeds het belangrijkste blijft en dat het “andere” eten er maar gewoon bij komt zodat een baby heel geleidelijk aan, op zijn eigen tempo, de overgang kan maken. Mooi, toch?
Omdat het de laatste tijd zo ontzettend warm is geweest, wilden we Elliot wel wat extra verkoeling bieden. Ik had er al vaak over gelezen, dus nu hebben we het eindelijk gedaan: Elliot kreeg een ijsje! Gemaakt van moedermelk, welteverstaan. :-)
Hij heeft er op 3 dagen 3 gegeten en hij vond het echt lekker en leuk!
