Week 4-14
Yes! Het is er eindelijk van gekomen om een post te wijden aan mijn eerste trimester. Toen ik zwanger was van Elliot maakten we trouw elke week een buikfoto en schreef ik op mijn toenmalige blog neer hoe ik mij voelde, welke kwaaltjes ik had en wat we van ons voorbereidingslijstje konden afvinken. Ik vind het nog altijd superfijn om dat nog eens opnieuw te bekijken en sommige zwangere vriendinnen en kennissen keren nu nog af en toe terug naar die posts om te vergelijken met hun eigen zwangerschap en buik.
We hebben altijd gezegd dat we hetzelfde gingen doen tijdens mijn tweede zwangerschap en ik ben héél blij dat we dat opnieuw zo goed aan het volhouden zijn. Je merkt ook heel duidelijk het verschil in kwaliteit van de foto’s als je vergelijkt met de prille buikfoto’s van meer dan 2 jaar geleden. Anyway.
Ik deed mijn zwangerschapstest tijdens ons weekend naar Amsterdam. Die zondag was ik 4 weken ver en ik had toen logischerwijs de lightbox niet mee, dus die foto ziet er nog een beetje anders uit. Net zoals bij Elliot kreeg ik vanaf 5 weken al echt heel veel last van opgezette darmen, maar waar dat tijdens mijn eerste zwangerschap opnieuw verdween om dan vanaf een week of 9 à 10 een zwanger buikje te worden, is dat nu gewoon gebleven. Oeps! Mijn gewone broeken knelden daardoor al heel vroeg waardoor mijn buik er ook niet meer mooi uitzag op foto. Vanaf 8 weken draag ik in de foto’s hieronder dus zwangerschapskledij. Dagdagelijks ben ik dat pas vanaf 11 weken of zo beginnen doen, want vanaf toen was het echt niet meer te doen. En zowat iedereen op het werk wist toen toch al dat ik zwanger was, dus er was ook geen reden meer om het nog te verbergen.
Nog iets raars over de foto op 10 weken: mijn buik is daar ineens echt gigantisch. Het gekke is dat die foto gemaakt werd na een volledige week buikgriep en weinig eten. Ik woog toen 2 kilo minder dan mijn startgewicht. Op 13 weken heb ik me nog eens gewogen en toen zat ik er ook nog steeds 1 kilo onder. Compleet hetzelfde als bij Elliot dus. Vanaf nu ga ik wel beginnen bijkomen, denk ik, dus ik ben er niet rouwig om dat ik eventjes respijt heb gekregen. :) Ik vraag me wel af wat ik mag verwachten qua gewichtstoename, zo met twee kindjes in de buik… Op 12 weken heb ik de gyn trouwens wel gevraagd om eens aan mijn buik te voelen, want ik dacht zelf dat mijn baarmoeder al tot aan mijn navel zat. Dat leek mij zo waanzinnig hoog dat ik dat niet kon geloven. Maar ze voelde en trok een verbaasd gezicht en zei “Amai ja, die zit inderdaad al heel hoog!”
Vanaf 5 weken was ik een weekje een klein beetje misselijk, maar toen ging dat over. Om vervolgens op 7 weken vollenbak opnieuw toe te slaan. Ik heb toen Antimetil genomen om de misselijkheid een beetje tegen te gaan, maar ik heb mijn porseleinen vriend toch een paar keer mogen knuffelen. Da’s wellicht peanuts in vergelijking met andere zwangeren, maar toch meer dan bij Elliot. Ik had ook de hele ochtend hoofdpijn en een ijl gevoel in mijn hoofd. Echt megamottig. Deze keer was ik van dat alles wel al vanaf op 10 weken! Bij Elliot duurde het tot 18-20 weken. Toch gek hoe dat zo kan verschillen van zwangerschap tot zwangerschap. Verder ben ik nu veel meer moe, maar ik denk dat dat eerder een combinatie is van nét niet genoeg slapen en een drukke peuter in huis hebben. Sinds een goeie 12 weken heb ik alweer dagelijks harde buiken, maar aangezien ze niet pijnlijk zijn maak ik mij daar vrij weinig zorgen over. Bij Elliot begonnen die aan 19 weken ongeveer en ik ben toen ook netjes 10 dagen overtijd gegaan. Oh, en nog iets bijzonder fijns: de dag dat ik naar de 12-wekenecho moest, zat ik alweer efkes met een bang hartje omdat ik schrik had dat er iets fout zou gegaan zijn met een van de twee. Begon er niet eentje te schoppen toen ik aan mijn bureau zat! Echt. 12 weken en 2 dagen ver, en dat klein gespuis bewoog! Ik was daar echt niet goed van, maar ‘t was onmiskenbaar een baby’tje. Volledig hetzelfde als toen ik Elliot voor het eerst voelde bewegen maar dan in ‘t mini. De gyn bevestigde het ook, zeker in combinatie met die hoge baarmoeder. Sindsdien heb ik het wel niet meer elke dag gevoeld, wat resulteerde in een paniekuitstapje naar de materniteit op de ochtend van Kerstmis omdat ik bang was dat het fout gelopen was. Echt, tranen van geluk en opluchting toen ik ze dan allebei meteen driftig heen en weer zag wriemelen…
Voilà. Ik denk dat dat het zo’n beetje is, mijn belangrijkste kwaaltjes en hoe het tot nu toe al is geweest. Mijn kwaaltjes waren dus eigenlijk volledig dezelfde als bij Elliot, maar waar dat bij hem tot halverwege de zwangerschap bleef duren, lijk ik er nu al een 2 weken vanaf te zijn. Hopelijk blijft dat zo! Ik vind het wel nogal bizar, want ik had mij eigenlijk verwacht aan veel ergere kwaaltjes, met die dubbele hormonen enzo… Maar ik zal maar niet te vroeg juichen, zeker? ^^
Vanaf nu mogen jullie wekelijks op maandag een buikpostje verwachten. Dat is heel vaak, ja. Maar bon, als ‘t u niet interesseert, dan slaat ge die posts maar over, hé. ^^ Over de andere/emotionele kant van de zwangerschap, ge weet wel, ineens horen dat er twee kindjes op komst zijn, daar post ik binnenkort eens over!
