Ik had deze post ook een andere titel kunnen geven, namelijk: “Die keer dat ik op zondag besliste om in de Ecoshop een taartplateau te gaan zoeken en met iets geheel anders naar huis kwam.”

Want ja, voor Elliots groeifeest ben ik eigenlijk op zoek naar een heel grote plateau om zijn taart op uit te stallen. Ik denk niet dat ik er eentje ga vinden die groot genoeg is. Normaal zou er hier vorige zondag om de hoek een rommelmarkt geweest zijn. Wegens een technisch probleem werd die afgeschaft, maar ik wou toch een uitstapje maken om te zien of ik geen plateau vond. Dus sms’te ik mijn vaste gaan-we-ne-keer-daar-of-daar-naartoe-maatje (mijn moeder) en ‘t was al snel in de sjakos. De Ecoshop zou het worden. We kwamen binnen, keken rond en vonden een heel oude, robuuste schommelstoel. Mijn ma verloor er haar hart aan, dus lieten we een medewerker een grote rode V van Verkocht op het etiketje schrijven. We stapten verder en ohmijngodjes! Daar stond hij! De Poäng! Toen ik 39 weken ver was, moesten we nog bij de pa van Klaas gaan Nieuwjaar vieren. Heel mijn zwangerschap lang heb ik last gehad van mijn bekken en die laatste maanden werd het er niet bepaald beter op. Die Poäng was de enige zetel waar ik een uur of 2 zonder pijn in heb kunnen zitten. Zalig. Ik verkondigde diezelfde avond nog aan Klaas dat ik zeker zo’n stoel moest hebben als ik de volgende keer zwanger zou zijn. Sindsdien heb ik dat aan nog meer mensen verteld. Te veel. Zodanig veel dat ik besefte dat de mensen direct iets zouden vermoeden als ik ooit op Facebook zou stoefen met een nieuwe Poäng. Dus eigenlijk komt dit nog goed uit, hé? Als er nu iemand denkt dat ik stiekem zwanger ben, dan zullen ze over een maand of 3 merken dat dat niet het geval is. 1-0 voor mij!

Eigenlijk hoefde ik er geen voetenbankje bij, maar nu ik mij er eens in geïnstalleerd heb, vind ik dat toch wel zalig. De zetel en het bankje zijn nog in supergoeie staat, geen krasjes of niks. Alleen in het voetenbankje ontbreekt een vijs. Ik kon de twee samen voor 35 euro op de kop tikken. Daarkundenievoorsukkelenhé? Toen ik thuiskwam, checkte ik de site van IKEA en nieuw zou het mij in totaal 80 euro gekost hebben.

Ik vind IKEA echt een zalige winkel. Ik vind er zogoed als altijd mijn goesting en meestal valt de prijs ook goed mee. Maar tegelijkertijd vind ik het toch een beetje jammer wanneer we weer eens daar belanden voor een nieuw meubel. Want je wéét gewoon dat je buurman datzelfde meubel ook heeft staan, hé? Vandaar dat ik de kussens van de zetel en het bankje nog opnieuw ga (laten) overtrekken. Als ik alles nieuw had gekocht in de IKEA zou ik tot groot jolijt van Klaas (*sarcasmebordje*) voor dit kussen gekozen hebben, maar dan is het nog iets dat veel mensen hebben, natuurlijk. Dus ik ga binnenkort op zoek naar een mooi stofje zodat ik dan eens lief in de ogen van mijn mémé kan gaan kijken. :-)

En nog een fotootje, omdat hij zelfs als hij verkouden is (ja, ‘t is weer van dat) nog altijd ongelooflijk knap is: