Damn, er is nog nooit een half jaar zo hard voorbijgevlogen als deze eerste 6 maanden met een baby. Ik ging deze update eigenlijk vorige week al posten, maar aangezien we toen op vakantie waren met mijn ouders (meer daarover later!) heb ik een beetje vertraging opgelopen.

Op deze mooie vijfde dag van de achtste maand werd onze kleine man zes maanden oud. En hij zal het geweten hebben. We begonnen de ochtend met een broodkorstje. Hij vond dat heel interessant, hoewel er wel ook veel weer naar buiten kwam. :-) Toen we klaar waren met ontbijten, zijn we met Elliot naar de eendjes gegaan om hen de restjes te voederen. Elliot ziet heel graag beestjes. Behalve paarden. Daar is hij niet zo zot van.

Daarna zijn we naar een mooi plekje aan het meer gegaan waar ik Elliot aan de borst gevoed heb, terwijl Klaas foto’s maakte van ons. Ik wou al heel lang een mooie borstvoedingsfoto, maar in onze living kwam dat er precies niet van. Ik ben dus héél blij met het resultaat. Ze zullen een geweldige herinnering zijn aan deze prachtige periode van het moederschap.

‘s Namiddags at Elliot zijn eerste banaan…

… en gingen we naar het Kasteel van Bouillon (dat van Godfried, hé). De reden dat we naar de Ardennen gekomen waren, was eigenlijk gewoon omdat mijn vader dat kasteel eens wou bezoeken. Anyway, ik heb Elliot daar in de draagzak gestoken omdat dat echt niet te doen was met een buggy. ‘t Was vaak oppassen geblazen, maar het ging goed. Hij legde vaak zijn hoofdje volledig in zijn nek om omhoog en overal rondom zich te kunnen kijken. Er was ook een roofvogelshow en ik denk wel dat Elliot dat tof vond. Allez, hij heeft het toch een paar keer gemerkt toen er een vogel over zijn hoofd vloog. :-)

‘s Avonds zijn we dan aan het restaurantje aan de ingang van het park waar we verbleven iets gaan eten. ‘s Nachts heeft Elliot wel een nachtmerrie gehad. We denken dat er misschien iets te veel indrukken waren geweest tijdens de dag, want hij begon ineens te wenen en blééf maar wenen. Hem vasthouden, wiegen, zachtjes in zijn gezicht blazen, hem toespreken… Niets hielp. Zijn oogjes waren een klein beetje open, maar hij zag ons niet. We denken dus dat hij nog sliep. Na een tijdje ging het over, heeft hij een beetje gedronken en is hij terug in slaap gevallen. Die baby’s toch. :-)

Wat merken we nog aan 6 maanden? Hij zit nu echt heel flink rechtop en zet ook in een reflex zijn handje naast zich als hij merkt dat hij om zou vallen. Hij maakt kuchende geluidjes als hij aandacht wil en moet keihard lachen als we rare geluiden naar hem maken of als Klaas op zijn buikje blaast. Hij gromt (maar echt zoals een hond hé! Heel raar…) en hij trekt nog altijd graag aan mijn haar. Brillen zijn niet meer veilig voor hem. Hij kijkt héél graag in de spiegel omdat daar een kindje in woont dat altijd verlegen naar hem lacht. Hij wil alsmaar staan, trekt zich dan ook recht aan onze vingers en kan al even rechtopstaan in de zetel, met zijn poep tegen de rugleuning. We vinden ook dat zijn gebrabbel meer begint te lijken op echte woordjes. Niet dat hij herkenbare dingen zegt of zo, maar het zijn nu heel andere klanken dan de keelgeluiden die hij tot voor kort maakte. En verder is hij nog altijd zijn Zalige Zelf. :-)