Mo vent toch. Ik ben beschaamd. Héél beschaamd. Dat het zo lang heeft moeten duren voor ik nog eens een post aan Elliot gewijd heb. De laatste ging over zijn doen en laten op 21 maanden en daarna schreef ik ook nog wel over zijn tweede verjaardagsfeestje, maar daarna bleef het stil. Ik had niet zo goed bijgehouden wat hij allemaal wanneer deed en zei en hoe meer de tijd verstreek, hoe meer ik vergat en hoe erger ik ertegen op zag om mijn hoogzwangere brein te moeten pijnigen. Maar kijk, ik ga mijn best doen, al zal deze post dus totaal niet zo uitgebreid worden als de vorige. Sorry, zoon. :(

Ik eindigde de post over 21 maanden met een stukje over het feit dat Elliot in een lastige fase leek te zitten. Eigenlijk is dat nog niet veranderd. Volgens mij is hij toen beginnen peuterpuberen en is hij daar nu nog steeds mee bezig. Hij kan ongelooflijk veel drama maken over schijnbaar niets en dan op een heel zagerig toontje kermen dat het ‘gaaaanieee’. Ik heb de voorbije maanden ook 37 keer per dag zijn knuffels en tut gehaald. Hij laat die achter op de salontafel en wil ze dan hebben aan de keukentafel. Daar laat hij ze achter om ze dan op te eisen als hij op de verzorgingstafel ligt. Daar blijven ze liggen tot hij zich in de zetel realiseert dat het knuffeltijd is. Echt. Om gek van te worden. Als ik die dan niet ging halen was het huilen en janken en daar kan ik niet tegen. Nu Lily-Rose en Lucy-Mae er zijn, kan ik echter niet zomaar meer meegaan in elke gril die in zijn knappe hoofdje opkomt, dus sinds ongeveer een week ben ik gestopt met als een mak lammetje zijn knuffels en tut telkens te gaan zoeken. Hij heeft daar efkes heel lastig over gedaan, maar (en ik hou nu hout vast) hij heeft precies de klik gemaakt dat zijn benen ook best goed werken en hij zijn spullen zelf kan gaan halen. Fingers crossed dat het zo blijft!

Tijdens de zwangerschap (en ik werd zwanger toen hij 20 maanden was, dus sinds de vorige update) was hij ongelooflijk high maintenance. Al zijn hele leven (zo klinkt hij plots erg oud :)) heeft hij fases waarin ‘s avonds gaan slapen bijzonder moeilijk was. Ik liet hem dan telkens opnieuw uit bed komen, nog even bij ons in de woonkamer blijven, en een halfuurtje later lukte het dan meestal wel om te slapen. Maar nu dus niet meer. Met als gevolg dat wij élke avond zonder uitzondering bij hem in bed moesten blijven liggen tot hij sliep. In ‘t begin duurde dat een halfuurtje, maar op den duur lagen we anderhalf uur naast hem. Ik hield mijzelf dan altijd wakker, omdat ik zelf ook nog iets aan mijn avond met Klaas wou hebben, maar hoe zwangerder ik werd, hoe lastiger het werd om mijn draai te vinden in bed én om er geruisloos weer uit te komen zodat hij niet opnieuw zou wakker worden. Meestal ging Klaas dus mee met Elliot, maar die viel dan altijd in slaap nog voor Elliot sliep! En dan zat ik toch weer een hele avond alleen. Echt, we hebben daar veel ambras over gehad en ik ben echt radeloos geweest omdat ik niet wist hoe ik dat ging moeten bolwerken eens er twee kleine baby’tjes zouden zijn die ons constant nodig zouden hebben. Tegen dat de meisjes 2-3 weken oud waren, maakte Elliot ineens een klik (ook omdat we hem hadden uitgelegd dat wij hem konden horen door de babyfoon) en ging hij zonder problemen slapen. Dat heeft een paar weken geduurd en ineens lukte het wéér niet meer. Echt, ik werd zot, hé. Toen de meisjes 7 weken waren, verhuisden we naar mijn ouders en sindsdien is er meestal geen probleem meer. Soms wel nog een beetje moeite om hem in bed te krijgen en dan zelf weer te mogen vertrekken, maar over ‘t algemeen is hij er ok mee. Ik hoop echt met heel mijn hart dat dat zo gaat blijven als we opnieuw naar ons eigen huis verhuisd zijn…

Wat zijn zusjes betreft, is alles eigenlijk heel positief. Ik was vooraf heel bang dat hij zich opzijgeschoven zou voelen of simpelweg jaloers of gemeen tegen hen zou zijn, maar dat is dus helemaal niet het geval. We merken wel dat hij het soms wat moeilijk heeft met de verdeelde aandacht, maar we proberen toch vooral te focussen op hem als hij thuis. Als de meisjes dan rustig zijn en niet huilen, zitten ze meestal gewoon in hun relax en houden we ons bezig met grote broer. Zijn zusjes krijgen heel veel spontane knuffels en kusjes van hem, hij maakt zich (soms :)) zichtbaar zorgen als ze huilen, hij wil hen van de slaapkamer naar de woonkamer dragen en hij vraagt vaak zelf om een zusje op zijn schoot te zetten. En dan zegt hij: ‘Foto maken?!’ <3

Hij is nog steeds gek van auto’s, vrachtwagens, bussen, kranen, bulldozers en alles maar dan ook alles dat wielen heeft of dat groot en lawaaierig is. Hij houdt er enorm van om trein- en autobanen in elkaar te steken. De laatste maanden heeft hij het bestaan van dinosaurussen ontdekt en daar is hij ook superenthousiast over. Ik weet niet meer of ik er eerst over ben begonnen, maar in any case it stuck. Deze zomer gingen we naar de dinotentoonstelling in Oostende (ga ik nog eens over bloggen), we verzamelden de dinoplaatjes van de AH, hij keek verschillende keren naar The Good Dinosaur en Jurassic Park (ja, echt!) en we kochten zijn eerste kleren met dino’s erop.

Hij kent al een tijdje alle kleuren. De eerste kleurtjes die hij kende, waren wit en zwart. En dan paars. Hoe raar is dat? Andere kinderen beginnen met rood en blauw. Geel is lang een moeilijke geweest, hij zegt nog steeds ‘leel’. En ‘soot’ in plaats van rood. Zo zei ik dat zelf ook toen ik klein was. Hij begint ook stilaan te tellen, snapt hoeveel 2 is. Tellen gaat op dit moment zo: een, twee, die, vijf, twee, tien. Haha!

De afgelopen zomer moest ik niks van nieuwe kleren kopen, want alles van vorige zomer paste nog omdat ik het toen een beetje ruim had gekocht. Schoenen moet ik wel keivaak kopen, we zitten al aan maatje 27, alstublieft!

Over de zomer gesproken: dat is echt zijn seizoen, hé. Eigenlijk is elk seizoen goed, maar in de zomer speelt hij zooo veel buiten. Hij kan ook echt genieten van wandelingen en kan al lang en ver stappen voor hij moe wordt. Wat een buitenkind is dat. Ik hoop dat dat altijd zo blijft. <3

En de grootste verandering van al? Sinds 1 september gaat hij naar school. Maar deze post is al heel lang geworden, dus ik ga de bijhorende Milestone Junior Card en wat meer info daarover voor een later moment houden. Misschien wacht ik nog tot het eerste oudercontact, dan zal hij het ook al wat meer gewoon zijn op school en kan ik hopelijk schrijven dat hij ondertussen ‘s ochtends niet meer uit mijn armen geplukt hoeft te worden door de juf. *spoiler alert* Maar hij doet het wel al heel goed, hoor!

Snif. Niet te geloven dat dat klein baby’tje dat gisteren nog in mijn armen lag nu al naar school gaat. Ik heb een kind dat naar school gaat. Hoe raar is dat? De mensen gaan zeker denken dat ik al 30 ben of zo! *grijns*

En gewoon nog twee stoeffoto’s, want omg, hoe knap is mijne zoon? <3

Volgende update op 3 jaar! Ik ga alvast een potje bleiten.