Vorig weekend zijn we voor ‘t eerst naar de kermis gegaan met Elliot. We hadden op voorhand niet echt plannen gemaakt, maar zaterdagavond vroegen we ons wel ineens af hoe hij het daar zou vinden. ‘t Is ook zo’n beetje jaarlijkse traditie om met mijn ouders oliebollen te gaan eten op de kermis, dus zijn we na het avondeten gewoon vertrokken. En Elliot vond het allemaal best. Zolang hij maar kan rondkijken, is alles goed voor meneer. Op dat vlak is het echt een ongelooflijk makkelijk kind (en op de meeste andere vlakken ook).

We zijn ook naar het meest simpele kraampje gegaan met hem, want je kan toch niet met je kind naar de kermis gaan en hem dan niets laten doen, hé? Dus gingen we naar het touwtrekkraam (heet dat eigenlijk zo?). Je weet wel, allemaal touwtjes die aan het plafond van het kraam hangen en dan mag je aan een bepaald aantal touwtjes trekken.

Het komt erop neer dat ik dat dus in zijn plaats gedaan heb, want Elliot was zo onder de indruk dat hij de touwtjes maar gewoon vastnam, maar er verder niks mee deed.

Hij heeft wel een dolfijn gewonnen. That’s our boy!

En toen we daarna dan oliebollen gingen eten, heeft hij bij Klaas op schoot gezeten, en ook bij zijn omi. En maar kirren en spelen en lief doen. Zucht. :-) Puuuurrrr-fection!