Dat onze meisjes al 9 maanden zijn, zeg. Ik kan er niet van over. Nog 2,5 korte maandjes en we ‘moeten’ al hun eerste verjaardag vieren. Ik merk dat dat mij meer raakt dan toen Elliots eerste verjaardag naderde. Toen was dat ook wel emo, maar ‘t ging me toen toch meer om Elliot zelf. Mijn eerste kindje dat geen baby meer zou zijn enzo. Maar nu… Het voelt heel raar aan om te bedenken dat mijn wellicht laatste kindjes ooit binnenkort baby af zijn. Ik ben daar nog niet klaar voor. :)

Schone foto hierboven, hé? Maar ‘t is niet altijd rozengeur en maneschijn. De foto hieronder is een behind the scenes… Lily-Rose vindt het waanzinnig grappig als Elliot of Lucy-Mae hard moeten huilen. *hihi*

Wat deze maand nog duidelijker werd dan tevoren is dat Lucy-Mae qua gedragingen het meest op Elliot lijkt. We noemen haar vaak ‘het manneke’ van de twee, omdat ze zo hevig is, net zoals baby Elliot dat was. Ze was ook de eerste die flesjes begon te drinken (Lily-Rose heeft het flesweigeren wat langer volgehouden toen ze naar de opvang begonnen te gaan) en ze maakt krak dezelfde draaiende bewegingen met haar handjes, alsof ze op een denkbeeldig brommerke zit. Dat was zo typisch Elliot, maar kijk, zijn kleinste zusje doet dat ook. :) We merken ook al maanden dat Elliot precies een iets hechtere band heeft met Lucy-Mae dan met Lily-Rose. Het was haar naam die hij als eerste zei en als hij een zusje komt knuffelen is het 9/10 keer Lucy. Geen idee of dat bewust is, want hij kan hen alleszins nog niet echt uit elkaar houden, denken we. Misschien is het iets gevoelsmatig?

Kort na hun achtste vermaanddag zijn ze gestart in de opvang en ze hebben het toch wel wat moeilijker gehad dan Elliot om het daar gewoon te worden. Ze gaan 4 dagen per week (Elliot ging voltijds), op woensdag zijn ze thuis bij mij. In het begin weigerden ze dus flesjes te drinken, maar ondertussen gaat dat eigenlijk goed. Gelukkig, want veel vaste voeding eten ze nog niet. Patatjes beginnen wel goed te lukken, maar fruitpap is geen succes. Dat spuwen ze altijd weer uit, om een of andere reden. Dat ze ineens meer vaste voeding aten dan ze gewoon waren zorgde tijdens de eerste weken net zoals bij Elliot wel voor heel veel krampjes en constipatie. Echt zielig. :( Vooral Lily-Rose had veel pijn, haar moesten we vaak een beetje helpen. Ze zijn ook altijd heel blij als we hen gaan ophalen. Vooral bij Lily valt dat op. Zij is mijn eerste (en enige) baby die mij echt vastklampt als ze mij terugziet aan het einde van de dag. Dan klemt ze haar armpjes in een death grip rond mijn nek en wil ze minutenlang tegen mijn borst liggen. Echt efkes komen bijtanken dus. <3 Lucy is chiller, net zoals Elliot. Die gaf gewoon een kus en een knuffel en dan ging hij spelen. :) Hieronder Lucy.

Ze zitten ondertussen heel goed zelfstandig, ze beginnen zichzelf ook een beetje te corrigeren als ze omver dreigen te vallen. Ze zitten nu vaak mee op het speeltapijt als Elliot ‘s avonds aan het spelen is. We leggen er meestal wel nog kussens rond, want ge weet toch nooit, hé. :) Ze beginnen ook zelf van zit naar lig en omgekeerd te gaan. Zich rechttrekken zie ik nog niet meteen gebeuren… Daarin zijn ze toch beduidend later dan Elliot. Benieuwd of dat ook betekent dat ze veel later gaan stappen… De meisjes zijn deze maand ook 2 keer samen in bad gegaan met mij. Het water stond redelijk hoog en ze vonden het superleuk om rechtop in bad te zitten, met hun handjes te spatten, met de bootjes te spelen. Echt heel fijn. <3

Verder zijn ze heel regelmatig ziek geweest. Elliot bracht snottebellen mee van school en Lucy-Mae kreeg er dan ook nog eens een dubbele oorontsteking en twee geperforeerde trommelvliezen bovenop. Gelukkig is de lente in ‘t land. Ze hebben wel nog altijd een loopneusje, maar ik ben stilaan aan ‘t hopen dat we Joop de Microob (zo leert Elliot dat op school, haha!) achterwege gaan kunnen laten. Over ‘t algemeen zijn ze vrolijk en tevreden zolang ze niet ziek zijn, maar ik merk toch dat de 9-maandensprong een heel pittige is. Veel verlatingsangst, immens veel aandacht vragen en heel snel malcontent zijn. Eigenlijk moeten we er zowat constant mee bezig zijn. Gelukkig vinden ze ‘t ook fijn om bij wijze van afwisseling hun broer gade te slaan. :) Hieronder Lily.

Oh, en waar ze ook duchtig mee verderdoen én meer last van lijken te hebben dan Elliot: tandjes! Ze laten niet zo goed in hun mondjes kijken, maar ik dénk dat Lily-Rose er nu 4 heeft (met nog 1 of 2 doorkomende tandjes) en Lucy-Mae 5 (met nog 3 doorkomende tandjes). Je zou voor minder ambetant doen, denk ik dan. :)

We gingen trouwens ook nog naar Kind & Gezin deze maand. Op 9 maanden waren Lily en Lucy respectievelijk 8,080 kg en 72 cm en 7,720 kg en 71 cm.

Zo veel rijkdom. <3