Wie mij kent, weet dat ik graag eens averechts doe. Nu het weer frisser wordt en de blaadjes aan de bomen hun mooie herfstkleuren krijgen vind ik het dus tijd om nog eens terug te blikken op enkele uitstapjes die we in augustus maakten. De intentie was er toen ook al, maar met Elliot die thuis was, de baby’s die nog zo klein waren en nog wat laatste dingen die we moesten afwerken aan de verhuis had ik altijd wel iets beters te doen dan te bloggen. Scusi!

In dezelfde week dat we met de trein naar de Zoo gingen, namen we ook de auto naar Oostende. Ik had hier en daar gehoord dat Dinos Alive, een dinotentoonstelling, daar neergestreken was en wij wilden daar keigraag naartoe met Elliot. Omdat een medejanuarimama in Oostende op vakantie was, spraken we eerst met haar af om te lunchen in de luchthaven. Ik stelde mij voor dat Elliot superveel opstijgende en landende vliegtuigen zou kunnen zien, maar op die 2 uur dat we daar waren hebben we er dus maar eentje zien opstijgen. Blijkbaar is dat daar dus toch niet zo druk. :) Hij heeft wel heel hard rondgerend met Lukas.

Daarna gingen we allemaal samen ook nog eventjes naar het Noordzeeaquarium. Dat was suuuuuperklein, maar na ons uitstapje naar de Zoo wisten we dat Elliot behalve naar dino’s ook heel graag naar vissen kijkt. Ik stoor mij trouwens keihard aan mijn buik in de foto’s hieronder, maar give me a break, ik was nog maar 6 weken bevallen. :) En ‘t was dit of géén foto’s!

Na het aquarium scheidden onze wegen en gingen wij met ons vijven naar Dinos Alive. Man, echt. Sommige mensen hadden mij op voorhand doen twijfelen of het donker, het lawaai en de imposante dino’s zelf Elliot niet zouden bang maken. Maar dat was dus helemaal niet het geval. Hij vond het za-lig. Die dino’s bewogen ook echt en ik weet eigenlijk niet of Elliot nu denkt dat dino’s echt bestaan of dat hij wel goed doorheeft dat die nep waren… Hij heeft met open mond staan kijken, hij heeft geschreeuwd van verwondering en hij is een keer heel aandoenlijk een beetje geschrokken omdat hij omhoog keek en daar een pterodactylus (ofzoiets, hij vloog alleszins!) boven zijn hoofd zag hangen.

Obligate foto van de terugrit:

Het lijkt hier wel alsof we gewoon met z’n drietjes op stap waren, maar Lily-Rose en Lucy-Mae waren effectief mee! Ze zaten in de dubbele buggy en hoewel dat een zwaar gevaarte is en er zowel in de luchthaven als bij Dinos Alive heel veel trappen waren, waren er altijd mensen die spontaan hielpen met heffen! Zo fijn. :) Ik ben die week (in de Zoo ook) wel nog nooit in mijn leven zo vaak aangestaard en aangesproken geweest. Soms is dat wel leuk, maar op andere momenten dacht ik ook: ‘Jaaa, het is een tweeling, jaaa, ze zijn eeneiig, jaaa, we hebben onze handen vol. En laat mij nu op mijn gemak wandelen met mijn gezin.’ Haha! Maar ja, de mensen willen daar precies over babbelen, zelfs al kennen ze je helemaal niet. Een paar weken erna was ik met één van de meisjes naar de Dreamland geweest omdat ik snel iets moest halen en toen ik zo met haar in mijn kar door de winkel liep, vond ik het ontzettend bizar dat ik precies onzichtbaar was. Niemand die naar mij keek, niemand die mij tegen mij begon te praten over mijn baby. En zo ontzettend chill dat dat was, zo op pad met 1 kindje. Zo zie je maar dat je perspectief steeds opnieuw verschuift, want 2 jaar geleden zou het zweet mij nog uitgebroken zijn bij het idee op mijn eentje met een Elliot van 2-3 maanden oud naar de winkel te moeten gaan. :)

Later deze week post ik nog een blogje over ons weekend in Frankrijk en eentje met wat foto’s van wandelingen die we deze zomer maakten en vanaf dan verwelkomen we definitief de herfst!