Ik wou hier al 3 maanden geleden over schrijven. Ik deed dat ook, maar publiceerde het niet omdat iedereen dan zou weten dat we voor een tweede kindje gingen. Nu we opnieuw dat kritieke eerste trimester voorbij zijn, is de tijd aangebroken om te delen wat al van in september door mijn hoofd spookt.
18/09/2015 – Mijn rationele kant speelt tikkertje met mijn emotionele kant. Ik zie ook wel in dat het beter is dat het in een vroeg stadium fout gaat dan dat je vol verwachting uitkijkt naar de echo op 12 weken en dan te horen krijgt dat je kindje een ernstige afwijking zal hebben. Maar toch ben ik triest, voel ik me alsof ik een groot verlies heb geleden. Het heeft een hele tijd geduurd voor ik opnieuw zwanger kon worden, want blijkbaar hoor ik bij the lucky few (en eigenlijk is dat echt zo, hé, want simpelweg geen cyclus hebben is nog altijd de handigste anticonceptie als je (nog) niet zwanger wil worden) die geen cyclus krijgen zolang ze nog regelmatig borstvoeding geven. Ik was al bijna 4 maanden gestopt met de pil en al een dikke maand aan het afbouwen toen ik vlak voor Elliots 17e vermaanddag merkte dat mijn lijf opnieuw ‘werkte’. Supergelukkig was ik. Opnieuw zwanger kunnen worden én ik had er niet eens volledig voor moeten afbouwen. Het heeft 5 maanden geduurd voor ik zwanger was van Elliot, maar ik hoopte dat het nu op 3 maanden zou lukken. We stonden versteld toen het al in de tweede ronde raak was. Op 14 september had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Helaas was ons geluk van korte duur.
Want gisteren verloor ik ons kindje. Een vruchtje eigenlijk, nog geen echt kindje. Maar toch voelt het aan als een echt verlies, een falen. Ik wist nog maar 3 dagen dat ik zwanger was, was net de 4 weken voorbij. Maar toch was ik al voorzichtig enthousiast. Op de onthaaldag van mijn nieuwe job was ik exact 4 weken ver. De dag erna, mijn eerste echte werkdag op mijn eigen kantoor, begon ik ‘s namiddags te bloeden. De zwangerschapstest die ik meteen deed toen ik thuiskwam was plots negatief. Ook de bloedtest van de dag ervoor, waarvan ik pas diezelfde avond de resultaten zou krijgen, bracht geen goed nieuws. Ongeveer een uur later verloor ik het vruchtje.
Nooit gedacht dat mij dat zou overkomen. En toch had ik de week ervoor, nog voor ik zelfs maar een vermoeden had dat ik zwanger zou kunnen zijn, nog gezegd tegen een van de januarimama’s dat ik precies het gevoel had dat ik eerst nog een miskraam zou ‘moeten’ krijgen voor het een plakkertje zou zijn. Heel vreemd. Ik had ook geen enkele reden om dat te denken, want ik was er nog nooit mee geconfronteerd geweest. Elliot was er ineens gewoon. Zonder eerst een miskraam te hebben. Ik vraag mij ook af of ons volgende geboren kindje zal aanvoelen als ons derde kind. Want nu voel ik me wel alsof ik ons tweede kindje verloren ben, zelfs al was het nog niet meer dan een klompje celletjes…
In mijn groepje zitten een aantal mama’s die ook ooit al een miskraam te verwerken kregen, en ook in mijn dichte familie zijn er geweest. Maar voor mij persoonlijk was het een ver-van-mijn-bedshow. En ‘t is pas eens het je zelf overkomt en je het schoorvoetend vertelt aan andere vrouwen dat de verhalen komen. Dat ze het ook al hebben meegemaakt. En hun moeders, grootmoeders, tantes, vriendinnen ook. Dat het bij minstens 1 op 10 zwangerschappen, gemerkt of ongemerkt, fout gaat.
En toch is dat precies een taboe. Toch wordt het onderwerp een beetje doodgezwegen, omdat het pijnlijk is voor zij die het verlies moeten dragen. En misschien ook omdat hun omgeving gewoon niet weet hoe er gereageerd moet worden. Vandaar dus dit blogbericht.
Ik verloor een kindje. Net zoals zo veel andere vrouwen. En ik heb verdriet. Net zoals zo veel andere vrouwen. En dat is ok.
De nieuwe zwangerschap heeft ervoor gezorgd dat ik mijn miskraam veel meer in perspectief heb kunnen plaatsen. De kindjes die nu onderweg zijn voelen gewoon aan als nummer 2 en 3 in plaats van 3 en 4. Achteraf bekeken, maar da’s natuurlijk persoonlijk, was het volgens mij niet zozeer het gevoel dat ik een kindje verloren had, maar wel de verwachting en het verlangen ernaar. Ik word niet meer emotioneel of down als ik eraan denk, maar dat betekent niet dat er nog steeds geen dag voorbijgaat dat dat klein sterretje mijn gedachten kruist…
Ik hou telkens kleine aandenkens bij doorheen de zwangerschap die ik dan verzamel in een herinneringenkoffertje. Dat begint standaard met mijn laatste pilstrip en mijn positieve zwangerschapstesten. Omdat het fout aanvoelde om die zomaar weg te gooien, heb ik een klein kistje gekocht en het geverfd en versierd met een sterretje. Heel eenvoudig, maar zo heb ik toch een plekje om die paar kleine dingetjes van ons sterretje bij te houden. Ik ga er nog een afdruk van deze blog en mijn eerste en enige buikfoto van die zwangerschap bij stoppen. Closure, zonder te vergeten.
Hoe bitterzoet… De vreugde om de twee nieuwe leventjes, en ook verdriet over het kleine sterrezieltje. Want ook al is het heel heel pril, van het moment dat je weet dat je zwanger bent, droom je en maak je plannen en ben je een moeder voor dat kindje. Ik heb het ook meegemaakt, voor Nina kwam. Mooi geschreven.
Zie, exact wat ik schreef, hé… Je voelt je precies alleen in wat je meemaakt, tot je het openbaar maakt. En dan ineens komen de verhalen…
Ken dat gevoel! Bij mij was het tijdens mijn eerste zwangerschap dat het mis ging! Denk dat ik ongeveer 8 a 9 weken ver was! Twee maand na mijn miskraam was ik zwanger van Mona!
Als je dat zo hoort lijkt het wel alsof de vrouwen die géén miskraam kregen net de uitzonderingen zijn, in plaats van andersom… Je was dan ook snel opnieuw zwanger, hé? Toen ik mijn miskraam hadden, vertelden ze mij dat je vlak erna extra vruchtbaar bent. En effectief de maand erna was het opnieuw prijs.
Als je het nooit hebt meegemaakt kan je het je totaal niet voorstellen… Lijkt me zo moeilijk!
Ja, ik zei altijd dat ik hoopte het nooit mee te moeten maken. Maar ik dacht vroeger wel dat ik er rationeler over ging zijn. En dat rationele was er zeker wel, al meteen van in het begin. Maar toch, dat het ook emotioneel zo’n impact zou hebben, dat had ik onderschat.
Kword er stil van… Zelf heb ik het nog niet meegemaakt, maar kvind het zo goed dat je jouw verhaal deelt en aantoont dat je het (letterlijk) een plaats kan geven.
Dankjewel, Ester!
Wauw bedankt voor het delen.. Prachtig geschreven en zo herkenbaar. Pas als je gaat delen komen de verhalen. Juist omdat ik ook ervaar dat het zo een taboe is deel ik ons verhaal vaak, in de hoop dat meer mensen durven te delen. Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik ben zelf een deel van een tweeling (twee-eiig) maar absoluut speciaal! Geniet ervan!
Dankjewel! Ik verzwijg ook niet dat ik een miskraam heb gehad. Dat heeft weinig nut ook, hé? Het is nu eenmaal gebeurd, en het gebeurt bij zo veel vrouwen…
je beschrijft precies wat het is… mama van 3 sterretjes ondertussen :(
Oh Kirsten, ik had geen idee dat het er bij jou 3 zijn… :( Gelukkig nu een zalige dochter onderweg!
Hier word ik echt even stil van… Mensen delen vooral hun blijdschap, en zwijgen over het verdriet.
Heel mooi dat jullie je sterretje een plaatsje geven in jullie leven!
Ja, het blijft een beetje een taboe, hé. Ik moet wel zeggen dat het vooral ik was die het een plaats moest geven. Klaas vond het vooral erg voor mij maar zelf was hij daar heel pragmatisch over. Volgens mij is die het grootste deel van de tijd zelfs vergeten dat het ooit gebeurd is. Venten, hé. ;)
Het spijt me te lezen dat dit jullie overkwam. Mooi dat je een doosje maakte voor jullie sterretje. Dikke knuffel.
Dankjewel. :)
Ik weet niet goed wat zeggen en soms moeten er ook gewoon niet veel woorden zijn, dus hou ik het maar op: dikke knuffel xxx
Dankjewel!
Zeer stille meelezer van je blog, maar nu toch maar even reageren… Hier twee weken geleden een miskraam gehad, ook na ongeveer vier weken zwanger te zijn… Twee bloednames gehad om zeker te zijn dat het vruchtje niet levensvatbaar was, de avond van de tweede bloedname, op de 2e verjaardag van onze oudste, beginnen bloeden, en de dag erna het vruchtje verloren…
Ik herkende me heel erg in je verhaal! We hopen binnenkort dus ook een positieve zwangerschap te hebben, maar voel me er best onzeker over, wat als het weer misgaat…
Je de kt toch altijd dat het jou niet overkomt eh
Oh Ruth, wat triest dat het een post als deze moet zijn waarin je je herkent. :( Je denkt inderdaad dat het bij jou niet zal gebeuren, tot het dan ineens wel gebeurt. Ik wil je veel sterkte wensen en ik duim mee dat je binnenkort een plakkertje mag verwachten. Mij werd altijd gezegd dat je vlak na een miskraam extra vruchtbaar bent en in ons geval bleek dat te kloppen… Dikke knuffel!