by Joyce | Apr 25, 2015 | Dagelijks leven |
Naar jaarlijkse traditie vertrokken we vorige zaterdag naar de Ardennen voor een weekendje met de kant van de familie van Klaas zijn papa. We bleven tot maandag en hebben ontzettend veel chance gehad met het weer. We logeerden in een ruim huis met een heel grote tuin en deden twee keer een barbecue. Elliot overwon eindelijk zijn vrees voor gras, ‘t is te zeggen: hij durft er nu in stappen en rondkruipen. :) Hier thuis wou hij dat niet. Op zondag gingen we naar een wildpark en maandag konden we eindelijk onze nieuwe Tula Toddler uittesten tijdens een lange wandeling. Ik had die de dag ervoor ook al gebruikt om Elliot op mijn buik te dragen in het wildpark toen hij de buggy beu was, maar maandag was dus rugdraagdag. :) Ik ben er wel heel tevreden van, want zelfs met de Mei Tai kreeg ik na 5 minuten rugpijn als ik Elliot op mijn buik droeg. Met de Tula was dat helemaal niet het geval. Trouwens, in dat wildpark zijn we een stukje verloren gelopen want ineens liepen we effectief tussen de herten in plaats van op de afgebakende paadjes errond. Living on the edge!
En nog twee foto’s die ik zelf nam (dat ziet ge wel aan het hip filterke hé?), mijn grote man die met zijn camera op de zonsondergang wachtte en mijn kleine man moe maar voldaan op de terugweg naar huis:
Tot volgend jaar, Ardennen!
by Joyce | Apr 6, 2015 | Dagelijks leven |
Het was misschien niet Elliots eerste Pasen, maar het was wél de eerste Pasen waarop hij zelf paaseitjes kon rapen! Ik had niet verwacht dat hij er nu al iets aan zou gehad hebben, maar hij zit nu toevallig in de fase van “ik ruim keigraag op!” Dus eitjes oprapen en in een zakje gooien, dat was dolle pret!
Hier thuis bracht de paashaas vooral chocolade, maar ook een speelset van Haba. En voor de aandachtige lezers/kijkers: ja, dat is een hechtstrip naast Elliots oogje. Blijkbaar heeft hij dan toch iets van zijn petie geërfd, want zaterdag viel hij voor ‘t eerst een gat in zijn hoofd. Foei, salontafel! Gelukkig was het helemaal niet zo erg, maar het bloedde toch ferm. En ik was dan nog alleen met hem ook. Mijn moederhartje! Maar bon, ik vind dat het hem wel héél bad ass maakt. Niet? :)
Daarna gingen we naar mijn ouders, want daar waren de paasklokken ook voorbijgevlogen! Die hadden precies wel wat meer hun best gedaan dan de paashaas… Veel chocolade, maar ook mooie houten blokken, een dekbedovertrek en ondergoed van Transformers (weer petie-invloed :)) eeeennnnn vier kuikentjes! Die waren zo belachelijk schattig, zeg. De rest van de dag was één grote tweestrijd voor mij, want ik wou ze keigraag vastpakken, maar ik ben er toch ook bang van. Dus heb ik ze maar mooi in hun kooitje gelaten. Ik wou ze wel echt mee naar huis nemen, maar zolang wij nog niet gebouwd hebben, is er hier nog geen mooi plekje om hen in de tuin te laten lopen. Dus mogen ze bij mijn ouders blijven.
Daarna aten we taart en ‘s avonds broodjes. Elliot heeft veel gespeeld en ik heb nog wat gehaakt. De perfecte paaszondag, vond ik!
by Joyce | Jan 22, 2015 | Dagelijks leven |
Klaas ging onlangs door zijn foto’s en toen merkten we dat hij nooit de foto’s van Elliot in de sneeuw bewerkt had! Toen het onlangs sneeuwde, zijn we natuurlijk met onze kleine man naar buiten gegaan. Warm ingeduffeld en met zijn stoere Batmanbotten aan.
Hij vond het suuuperleuk, maar dat lag eerder aan het feit dat we met de honden speelden en die hun rubberen varken achterna zaten alsof hun leven ervan afhing.
Ik denk dat we alles samen maar zo’n 10 minuutjes buiten zijn geweest. Op die tijd was Elliot al minstens 6 keer zijn botten verloren (misschien toch nog een beetje te groot dus?). En toen ik, even behendig als mijn moeder, Juuls varkentje weggooide en dat op het hoofd van Klaas landde, waarna hij met camera en al omvergelopen werd door Juul, was het officieel tijd om weer naar binnen te gaan. Hoera voor ons stoofke!
by Joyce | Aug 29, 2014 | Dagelijks leven |
Hoe cute is Elliot als kabouter? :-)
Iedereen die mij kent, weet dat ik al van jongs af aan droomde van een eigen gezinnetje. Een man, een paar kindjes, een vrolijke beestenboel. Zalig leek (en lijkt) me dat. Hoewel er veel aan te merken valt op ons huis, ben ik hier toch gelukkig. Volgens mij komt dat omdat dit ons eerste échte eigen huis is. De plek waar we voor het eerst met opvoedkundige projectjes (onze honden) startten, waar we besloten te trouwen, waar we aan kinderen begonnen. En dus ook Elliots eerste thuis. Maar we zijn hier nog lang niet klaar. Dus werd het blijkbaar nog eens tijd voor gezinsuitbreiding!
Hoooooooo, nu had ik jullie allemaal goed liggen, hé? Haha. Deze twee cuties verschenen eergisteren op de Facebookpagina van onze dierenartsenpraktijk. Ik zuchtte eens, toonde het aan Klaas en hij sprak zijn veto uit. Gisterenmiddag kreeg ik dan opeens een berichtje van hem, waarin datzelfde Facebookbericht nog eens stond, en de melding dat ik zijn zegen had. ‘s Avonds zijn we dan bij de voorlopige eigenaars van de katjes langsgegaan en we konden ze onmiddellijk meenemen. We waren niet 100% zeker of het jongens of meisjes waren en ze waren ook nog niet gevaccineerd, dus gingen we vanavond eerst en vooral naar de dierenarts om alles in orde te brengen. Het bleken dus effectief twee kattinnetjes te zijn (Klaas is een klein beetje teleurgesteld – als het jongens waren geweest, hadden ze Robin en William geheten). Het katje aan de linkerkant is Mrs. Euphegenia Doubtfire en het katje aan de rechterkant is Zelda. Welkom!
by Joyce | Aug 2, 2014 | Uitstap |
Klaas en ik zeggen al enkele jaren dat we eens wat meer uitstapjes moeten maken tijdens zijn verlof. Nu Elliot er is, hebben we daar eindelijk werk van gemaakt. Niet dat hij er al veel aan had, maar het was toch fijn om een gezinsuitstapje te doen. Elliot houdt van dieren (‘t is te zeggen, onze honden vindt hij alvast tof) dus besloten we naar een dierentuin of zoo te gaan. Aangezien we Planckendael en de Zoo te ver vonden, werd het Pairi Daiza. En dat is ons heel goed bevallen.
We zijn redelijk vroeg vertrokken, maar het was toch wel weer een halfuur later dan voorzien. Wij zien ons bed te graag. Elliot heeft de hele autorit naar daar geslapen, dus toen we arriveerden was hij goedgezind. We gingen eerst langs de kinderboerderij waar hij alvast zijn ogen uitkeek. Al leek het soms wel of hij de andere kindjes interessanter vond dan de dieren.
Dit geitje was meer geïnteresseerd in Elliot dan Elliot in hem. Onze kleine vent zat in zijn buggy en het geitje kwam met zijn neus tegen Elliots handje wrijven. Elliot keek zelfs amper in de richting van het geitje. :-)
Ik ging vooral voor de olifanten en die waren eigenlijk het eerste dat we zagen toen we in het park aankwamen. Ze kwamen net buiten toen wij aan hun omheining stonden. Toch altijd een beetje ontzagwekkend om zulke gigantische dieren op een paar meter van jou te zien staan.
Er was ook nog een andere olifant die (volgens mij toch) helemaal alleen zat, Suzy. Ik zat er wel een beetje mee in want ze leek me nogal eenzaam. Dit was volgens mij wel de grootste olifant van het park.
Na de olifanten begon Elliot het een beetje lastig te krijgen. Hij had honger en was moe. We gingen even zitten zodat hij kon drinken en daarna heeft hij het toch wel even moeilijk gehad om in slaap te geraken. Er was gewoon te veel te zien. :-)
We zagen ook nog wat andere ontzagwekkende beestjes:
Dan zagen we nog wat grappige beestjes:
We zagen mooie, maar ook rare vogels.
En Timon en Pumbaa (dat is dus effectief met dubbele a, hé! Google het maar eens!) waren er ook.
En dit vonden we een mooi gebouw. We vroegen ons af of het gewoon een nagemaakt decor zou geweest zijn, maar blijkbaar is het een authentieke abdijtoren.
En als laatste, mijn meest favoriete foto van de dag.
De panda’s hebben we niet gezien. Keeeiiilange rijen, jong! We zagen het niet zitten om een halfuur aan te schuiven. Elliot vond de zeehonden trouwens ook heel leuk, maar daar hebben we geen foto’s van. Als eerste gezinsuitstap was dit eigenlijk ideaal. Klaas en ik hebben zelfs geen enkele keer gememd tegen elkaar, een wonder! Het was een geslaagde dag en we gaan zeker nog terug, als Elliot wat groter is.
