Fieuw, amai. Ik ben hier nog eens geraakt. Er zaten hier vieze microben in huis waardoor ik enkel dinsdag ben gaan werken. Die ochtend dacht ik dat het wel alweer zou lukken, maar dat bleek dus niet zo te zijn. En wie ziek is, kan niet bloggen, hé.
Het laatste thema van #boostyourpositivity gaat over kindjes, en dan vooral over quality time. Toch fijner om over te schrijven dan over een ontbijt, vind ik stiekem. Ik moet zeggen dat ik die quality time een pak trickier vind sinds ik ga werken. Toen ik nog thuis was met hem, was elke dag quality time. Als Klaas dan thuiskwam van het werk, was het zijn moment en deed ik wat grotere huishoudelijke taken waar ik overdag niet aan toe was gekomen. Toen ik nog thuis was, maar Elliot al naar de opvang ging, was het ook nog simpel. Dan kwam hij tegen 16u30 aan en speelde ik met hem terwijl Klaas (of wij samen, met Elliot dan) aan het eten begon. Maar nu…
Ik stond er nooit echt bij stil, maar eigenlijk pakte ik het de afgelopen maand compleet verkeerd aan. We waren weliswaar alle drie thuis tegen 17u, maar dat betekende dan meestal dat Elliot op zijn eentje begon te spelen of wat tv keek terwijl ik de luiertas en -emmer leegde, opruimde, de was deed, Klaas aan het eten begon, enzovoort. Tegen dat het tijd was om aan tafel te gaan, was Elliot compleet onhandelbaar. Huilen, krijsen, zich op zijn buik op de grond gooien. Ik verstond er niks van. Tot ik de situatie voorlegde in de Facebookgroep van Natuurlijk Ouderschap en ik mij door de reacties realiseerde dat Elliot simpelweg gewoon niet genoeg positieve aandacht kreeg. Hij had ons al een hele dag moeten missen en dan kwam hij thuis met ons en moest hij ons weer missen. Ik heb toen het roer omgegooid en vanaf nu hou ik mij bij thuiskomst minstens een halfuur, en vaak langer, met hem bezig. We spelen met zijn auto’s, bouwen torens met de Duplo, lezen boekjes, kijken samen een beetje tv. Of ik vraag hem om te helpen met de was, of om zijn brooddoos naar de keuken te brengen. Dat vindt hij ook fijn, en da’s ook quality time hé, elkaar helpen. Dan eten we samen en ook daarna blijf ik erover waken dat we responsiever zijn. Als hij aandacht wil, krijgt hij die. En als ik merk dat hij al efkes op zijn eentje aan ‘t spelen is, zet ik mij bij hem en doe ik wat mee. En wonder boven wonder: sindsdien zijn er quasi geen temper tantrums meer voor het eten. Of hoe simpel het soms toch kan zijn…
Hoe gaat dat bij jullie? Zaten jullie ook ooit al met de handen in het haar om dan ineens tot het besef te komen dat de oplossing eigenlijk overduidelijk was?
De nieuwe challenges voor #boostyourpositivity waren een foto van je gezonde lunch en van je bureau posten. In die gezonde maaltijden ben ik niet zo hard geslaagd. Op woensdag ging ik lunchen met een vriendin. Maakt dat van mij nu officieel een Volwassene? Ze is wel oorspronkelijk een internetvriendin. Ben ik dan nog altijd Volwassen? Anyway. We gingen burgers eten. Ik houuuu van burgers. Give me all the burgers. Yum. Maar niet zo gezond dus.
Ik heb ook de indruk dat het eten op ‘t werk niet héél gezond is. Allez, niet dat het keivettige brol is en dat er niets ongezonder bestaat of zo, hé. Maar gewoon. Niet zo veel groentjes, maar wel veel pasta/rijst/puree en altijd met saus. Mij hoor je niet klagen, want ik ben verlekkerd op dat alles, maar mijn lijn doet het natuurlijk geen deugd. Maar zoals mijn moeder altijd zegt: ‘Een ronde lijn is ook een lijn.’ Dus ja.
In deze post vroeg ik jullie naar tips voor een gezond ontbijt en op dat vlak heb ik toch al vooruitgang geboekt, vind ik. Ik eet nu yoghurt met granola, uit mijn speciale beker van de Action. Sinds vrijdag ben ik overgeschakeld op magere ipv volle yoghurt en da’s toch weer even aanpassen. Maar niets dat een goede kwak honing niet oplost, me dunkt.
Van mijn bureau wou ik ook geen foto maken. Ten eerste weet ik eigenlijk niet of dat ‘done’ is, zo als ambtenaar. Ten tweede is het niet speciaals, ik heb er zelfs nog geen foto van mijn kroost. Het kadertje heb ik wel al. Goede voornemens enzo.
Hoe gaat dat nu feitelijk op het werk, vraagt ge u af? Wel ja, de hele voorgeschiedenis deed ik hier al uit de doeken en op mijn huidig werk ben ik volgens mij nog niet lang genoeg om al grote toekomstuitspraken te doen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik er graag ben. De materie interesseert me en de collega’s zijn tof. Ik kijk uit naar alles dat ik er nog ga leren en ik hoop mij nog een beetje op te kunnen werken. Toen ik werkloos was, wou ik nog liefst van al in een wereld leven waarin je van één inkomen rond kon komen en dat denk ik soms wel nog. Stiekem zou ik wel graag thuisblijfmoeder zijn, toch tot alle kindjes naar school gaan, maar ik zie ook in dat dat financieel nu eenmaal niet haalbaar is als we nog een beetje vooruit willen gaan in het leven. Vandaar dat ik ook heel gelukkig ben dat ik mijn job niet gewoon verdraag maar hem effectief graag doe. Ik dacht op voorhand ook dat een voltijdse job mij te zwaar zou vallen in combinatie met een gezin, maar eigenlijk valt dat heel goed mee. Ik ben natuurlijk nog maar een maand bezig, maar ik hoor altijd dat de eerste maanden het zwaarst zijn, ook qua vermoeidheid… Eigenlijk ben ik niet vermoeider dan toen ik werkloos was en ik heb ook niet het gevoel dat mijn gezinsleven lijdt onder het feit dat ik nu ga werken. Volgens mij is dat voor een groot stuk te wijten aan mijn werkuren: ik begin weliswaar heel vroeg (om 6u50 neem ik de trein om nog geen uur later te beginnen werken), maar dat betekent ook dat ik netjes om 16u45 opnieuw aankom in het station waar mijn vent en peuter al op mij staan te wachten. Het is nog geen 17u als we allemaal weer samen thuis zijn. En doordat Klaas en ik warm eten op het werk (en Elliot in de opvang) hoeft er ‘s avonds niets meer gekookt te worden. Daar sparen we ook weer tijd mee uit.
Ik hoop echt dat ik zo positief ga blijven over mijn job, want voorlopig ben ik een happy camper!
Week 2 van de #boostyourpositivity-campagne! Vorige week konden we schrijven over onze ochtendroutine, maar dat had ik de week ervoor al gedaan. Deze week is de opdracht de volgende: ‘What’s your perfect morning song? Van welk nummer worden jullie vrolijk? Staan jullie gezwind op? Welke tune tovert spontaan een glimlach op je gezicht? Deel jouw #myperfectmorningsong’ Daar moest ik toch even over nadenken.
Want ik heb eigenlijk geen ochtendliedje. Wat een rare opdracht ook eigenlijk. :) Ik bedacht echter wel al gauw dat ik het over een ietwat andere boeg kon gooien. Ik ontbijt op het werk en mijn collega’s zetten de radio aan van zodra ze op het werk aankomen. Altijd Studio Brussel, dus ik ben ineens weer mee met alle nieuwe liedjes. En blijkbaar zijn er toch twee die ik best kan pruimen en ondertussen met mijn ochtenden associeer.
Låpsley – Hurt me
Coasts – Oceans
Dat lied van Coasts doet mij trouwens denken aan Dance The Way I Feel van Ou Est Le Swimming Pool. En dus krijg ik daar een heel raar gevoel van, want als ik Dance The Way I Feel hoor, moet ik altijd denken aan de zanger ervan die zelfmoord pleegde op Pukkelpop. Soms heb ik wel morbide gedachten. Heel soms. Zo vroeg op de ochtend. Tja. Wadoedederaaneh?
Maar sowieso zijn er nog, hé. Ik was van plan om vandaag aandachtig te luisteren, maar die radio is echt achtergrondgeluid precies. De dag was al bijna om toen ik eraan dacht en op dat moment was het allemaal boenkeboenkemuziek. En laat dat nu niet echt mijn ding zijn. :)
Oh! Nog vergeten. Mijn favoriete groep, Bloc Party, brengt binnenkort een nieuwe cd uit (of is hij al uit? Ik weet het niet, schaam op mij…) en nu hoor ik zowat elke dag Two More Years. Ik vind dat best raar, want volgens mij is dat eigenlijk niet eens zo’n bekend lied. Ze mogen ook eens hun andere liedjes draaien, hoor. :)
Hoe cool is da, een titel met een hashtag erin? Wreed cool, vind ik.
Ik heb besloten om deze maand deel te nemen aan de #boostyourpositivity-campagne. En de eerste opdracht is al meteen om te schrijven over je ochtendroutine. Ik heb dat nog geen week geleden gedaan, in deze post zelf, dus ik ga niet opnieuw schrijven, hé. :) Dus voeg ik hier nog eventjes de hashtag #boostyourpositivity aan toe!
Anyway.
Voor ik ging werken was de afspraak dat ik mee opstond met Klaas. Ik maakte Elliot dan klaar om te vertrekken en vulde zijn boekje voor de opvang aan. ‘s Avonds zorgde ik er al voor dat er propere luiers in zijn luiertas zaten en dat de luieremmer klaar voor vertrek was. Klaas was van boterhammendienst. Dat ging goed zo, en ik moest pas ten laatste om 6u30 opstaan om mijn venten om 6u45 uit te kunnen zwaaien.
Maar nu ga ik dus werken en moet ik om 6u45 méé de deur uit. Het is nog altijd wat zoeken, maar onze ochtendroutine ziet er al wat anders uit. De avond ervoor zorg ik er nog steeds voor dat Elliots opvangboekje in orde is en dat zijn luiers in de tas aangevuld zijn. Ik sta nu eerst op, tussen 6u05 en 6u10. Dan ga ik me wassen, aankleden en schminken. Rond 6u20 staat Klaas op om hetzelfde te doen en zijn boterhammen te maken. Tegen 6u30 haalt Klaas Elliot uit bed en begint hij hem klaar te maken. Rond dat tijdstip kom ik ook uit de badkamer.
Maar daar begint dus het probleem. Elliot zit in een ‘moekefase’ en hangt weer enorm aan mij, wat resulteert in huil- en krijsbuien als Klaas de ochtendshift voor zijn rekening neemt. Normaal zou ik dan nog snel mijn boterhammen moeten maken, maar dat gaat dus niet want ik moet overnemen van Klaas om het Gejank te stoppen.
Vanaf nu gaan we dus een nieuwe routine proberen. Als Klaas zichzelf heeft klaargemaakt, vliegt hij opnieuw de keuken in. :) I like my men in the kitchen. Daar maakt hij dan naast zijn eigen boterhammen ook nog die van mij. (Hoewel we binnenkort allebei warm gaan beginnen eten op het werk en ik nog een gezonder ontbijt dan boterhammen met choco wil vinden. Dat is trouwens niet simpel als je geen fan bent van muesli en havermout.) Als mijn werk in de badkamer erop zit, ga ik Elliot halen en aankleden. En dan is ‘t hopen dat we wél op tijd de deur uit geraken. :)
Was de ochtendspits bij jullie in ‘t begin ook zoeken? En alstublieft: zeg mij wat jullie eten bij het ontbijt. Ik heb inspiratie nodig! Het moet wel een beetje autoproof zijn, want geen tijd om thuis te ontbijten. :)
Over de avonturen van een roodharige dramaqueen, haar knappe, fotograferende man en hun 3 belachelijk schattige kindjes.
