by Joyce | Mar 11, 2015 | Feest, Kindjes |
Waarschuwing: deze post bevat een shitload foto’s. Excuses! Maar als je dat niet interessant vindt, dan scroll je maar verder hé. :)
Oef, zeg. Het is er eindelijk van gekomen om de vele foto’s van het groeifeest eens te sorteren en in een blogje te gieten. We begonnen de dag met het gaan versieren van het zaaltje. Dat was niet ver van mijn ouders, dus hebben we Elliot daar in zijn bedje gelegd zodat ik Klaas en mijn pa een beetje kon commanderen over wat waar moest staan. :-) Ik had een vlaggenlijn gehaakt (en kreeg er nog eentje van mijn ma) en een tijdlijn van polaroids voorzien die Elliots leven het voorbije jaar weergaf. Ik stempelde kaartjes met daarop de verschillende dessertjes en een medemama uit mijn mamagroepje was superlief en maakte voor ons 2 krijtbordjes die we daarna konden afdrukken bij de printshop. Het ene was een welkomstbordje dat ik aan de deur zette, het andere bestond uit Elliots “statistieken”. Ik was wel heel bang dat ik van de zaal geen mooi geheel zou kunnen maken wat de versiering betrof, maar gelukkig vond ik kleine ballonnetjes in de Hema die ik ook zo’n beetje als rode draad kon gebruiken. Ik gebruikte ze als centerpieces op de tafels en bond er een aantal aan de stoelen.
De viering zou om 15u beginnen, dus tegen 14u15 ging ik naar mijn ouders om Elliot uit bed te halen en hem nog eens aan te leggen. Tegen 14u45 was ik met hem in de zaal en kon zijn feestje beginnen. We startten met een viering in samenwerking met het huisvandeMens. We hebben er héél bewust voor gekozen hebben om Elliot niet te dopen, maar dat betekent niet dat wij (of ik, tenminste) niet geloven. Ik geloof in vele dingen en ik sta zeker en vast ook achter de vele basiswaarden die je niet enkel in het christendom terugvindt. Daarom vind ik het ook belangrijk dat Elliot zingeving in zijn leven heeft, met een aantal rituelen die daarbij horen. Voor mij begon dat met zijn groeifeest, een afsluiting van zijn babyperiode en een viering van zijn groeien het voorbije jaar. We kozen een aantal teksten en liedjes uit, vroegen enkele belangrijke mensen in Elliots leven om voor te lezen en dachten zelf ook na over wat wij hem wilden zeggen. Toen Klaas en ik 5 jaar samen waren, maakte ik voor hem een boekje met daarin 100 redenen waarom ik van hem hou. Voor Elliot bedachten we dus ook een hele resem redenen waarom we hem graag zien:
… omdat je het knapste manneke ter wereld bent.
… omdat je altijd zo hevig bent.
… omdat je zo zalig kan schaterlachen als we op je buik blazen.
… omdat je bijna altijd supervrolijk bent.
… omdat je zo stoer kan grommen.
… omdat je het meest geweldige eerste kindje bent dat ouders zich kunnen wensen.
… omdat we zelfs na een jaar nog talloze mooie momentjes hebben wanneer je bij mij komt drinken.
… omdat je soms ons gezicht probeert op te eten.
… omdat je zo zot bent van beestjes.
… omdat je zo graag in het grote bed slaapt.
… omdat je zweetpateekes de beste van de wereld zijn.
… omdat je meestal maar één kous aan hebt.
… omdat je zo blij en trots bent als je iets nieuws hebt geleerd.
… omdat je wapperende handjes ondertussen je handelsmerk geworden zijn.
… omdat je altijd maar vooruit wil en meer wil kunnen.
… omdat het zo’n zalig zicht is als je danst en headbangt.
… omdat je hoofdje zo heerlijk heen en weer wiebelt als je ’t aan ’t uitleggen bent.
… omdat je stiekem af en toe toch wel graag knuffelt.
… omdat je mondje alsmaar wijder open gaat naarmate je enthousiasme groter wordt.
… omdat je zo’n geweldig onderwerp bent om te fotograferen.
… omdat je zo’n zalig zoete babyadem hebt.
… omdat je zo graag kiekeboe speelt.
… omdat je net als ik zo veel van Fisher Price houdt.
… omdat je je duimpje gebruikt om overal aan te voelen.
… omdat jouw blij snoetje altijd onze dag opvrolijkt.
… omdat rondkruipen quasi altijd gepaard moet gaan met zo veel mogelijk lawaai.
… omdat het zo schattig is als je je hoofdje op onze schouder of borst komt leggen.
… omdat je zo graag wilde spelletjes speelt.
… en tot slot, omdat we nu door jou beseffen wat onvoorwaardelijke liefde is
en hoe belachelijk graag onze ouders ons wel niet moeten zien.
Mijn broer had ook zijn tekentalenten eens bovengehaald om een mooie boom te tekenen. Die knipte hij uit om vervolgens weer op een ander blad te plakken. Supertof, want dat zorgt voor extra dimensie. Op het einde van de viering mocht elke aanwezige dan met verf zijn vingerafdruk zetten om zo de boom leven en kleur te geven. Ik ben er echt verliefd op. Ik zoek nog een mooie kader om de tekening in te stoppen en dan krijgt ze voorlopig een veilig plaatsje tot Elliot een eigen kamer heeft waar we ze op kunnen hangen.
Na de viering kon iedereen genieten van de vele dessertjes. We hebben daarvoor hulp gekregen van heel veel superlieve mensen. Nog eens bedankt aan iedereen die zo gekokkereld heeft voor ons! :) We hadden nog heel veel over, dus we hebben nog veel meegegeven aan de gasten en de dagen erna konden we zelf ook nog veel snoepen. :) Op de taart was ik trouwens ook verliefd. Hoe mooi is die geworden, zeg?!
En natuurlijk mocht Elliot zijn eerste kaarsje uitblazen, met wat hulp van zijn papa! Eerst hebben we gezongen voor hem en toen wist hij zich echt geen houding te geven. Hij was heel erg onder de indruk. :)
En na het smikkelen mocht Elliot zijn cadeautjes openen! Hij kreeg heel wat leuks! Van de auto is hij grote fan omdat die stoere, brommende geluiden maakt, en in het ballenbad kruipt hij graag gillend rond terwijl hij de ballen voor zich uit duwt. Grote, kleine man van me! <3
We hebben echt genoten van de dag. Het was heel leuk om onze families nog eens samen te hebben en we waren vooral echt geraakt door het feit dat bijna iedere genodigde ook effectief mee is komen vieren. Het deed deugd te merken dat iedereen met Elliot mee wou vieren en we voelden ons heel geliefd. Bedankt!
by Joyce | Feb 8, 2015 | Kindjes |
Geen maanden meer, nee, een jaar! Cuh-ray-zay. Het verwondert mij dat ik niet geweend heb. :) Dit postje komt met een paar dagen vertraging omdat we er donderdag een familiedagje van gemaakt hebben. Elliot was thuis en Klaas had een dagje verlof. Elliot werd wakker om 9u en dan zijn we samen opgestaan en hebben we samen ontbeten. Allez ja, wij ontbeten en Elliot gooide zijn boterham op de grond omdat hij de honden zo graag ziet eten. :) Daarna speelde hij, kleedde ik hem aan en maakten we zijn laatste leeftijdmijlpaalfoto’s (wat een woord!).
Daarna was hij weer moe, dus tegen 11u ging hij opnieuw slapen. Ondertussen ging ik naar de printshop om de gephotoshopte krijtbordjes voor zijn groeifeest (dank u, Sarah!) te laten drukken. Ik pakte ook zijn cadeautje in, want daar was ik de dag ervoor niet meer aan toe gekomen.
Toen hij wakker werd, heeft hij eerst bij mij gedronken (Woohoo, 1 jaar borstvoeding! Nooit gedacht dat we dat zouden gedaan hebben. :)) en dan was het tijd om zijn pakje te openen.
Hij kreeg zes zakjes met plastic dieren. Echt heel veel beestjes, maar ze kwamen uit de Action en voor nog geen 3 euro voor een zakske kundetochniesukkelenhé? Als deze een succes blijken, kunnen we op termijn misschien investeren in Schleich. Zou wel tof zijn! Ik was trouwens ook bijna vergeten om hem zijn verjaardagskroon op te zetten! Hij vond het héél amusant om die binnen de kortste keren van zijn hoofd te trekken, maar het is toch gelukt om het vast te leggen op de gevoelige plaat. :)
Dju, dat is toch een schoon kind. :)
Na een beetje gespeeld te hebben, at hij nog wat fruit en dan was het tijd om te vertrekken! We wilden graag een uitstapje maken op Elliots verjaardag en ons eerste idee was het zwembad. Maar toen kwamen we erachter dat je in geen enkel zwembad in de buurt nog een zwemshort mag dragen, en Klaas is geen Speedo-man. Dus moesten we iets anders bedenken. Ik herinnerde me dan ineens de Brielmeersen in Deinze. Een mooi park, naar ‘t schijnt, en veel beestjes om naar te kijken, en een speeltuin. Dus wij daar naartoe. We waren er zogoed als alleen (want ja, het was megamegakoud en het sneeuwde!) en dat was wel bijzonder. Elliot zat gelukkig lekker ingeduffeld in zijn fleece voetenzak. Moeke en papa hadden het wat kouder, want die waren hun handschoenen vergeten. :)
Soms zijn mijn ogen al eens toe op een foto, ja.
Elliot vond de geitjes megazalig en nu is het hier ten Huizeke Sluizeken dus officieel 2 tegen 1: wij willen een geitje!
Elliot zat ook nog eventjes op de schommel en hij vond dat tof, tot hij het na een halve minuut beu was en begon te jammeren. Baby’s, excuseer, peuters hé!
Daarna konden we het echt niet meer uithouden en zijn we terug naar huis gekeerd. Nog eventjes de Colruyt binnengesprongen (ook dat vindt Elliot superleuk, want in ‘t karreke krijgt hij dan altijd een broodkorstje om te smikkelen) en daarna zijn we naar mijn ouders gegaan om samen te eten. Voor ons was ‘t frituur, voor Elliot een groentebakje. Dat is ook altijd feest voor hem, want hij eet graag groentjes en in die bakjes zitten keiveel verschillende dingen, tot maïs, prinsessenboontjes en rode kool toe! Daarna gingen we naar huis en ging Elliot (héél) moe maar ongetwijfeld voldaan slapen. :)
En gisterenochtend… werd hij wakker met de windpokken. Perfecte timing, mijn lieve zoon, want vandaag vierden we zijn groeifeest! Later meer daarover!
by Joyce | Jan 3, 2015 | Dagelijks leven |
(Waarschuwing: deze post bevat héél veel woorden en héél weinig foto’s. Veel succes!)
De voorbije dagen heb ik heel wat mooie posts gelezen op andere blogs waarin nagegaan werd hoe het jaar geweest was. Ik had deze keer echt geen zin om dat te doen, ook al omdat mijn jaar maar om één zaak heeft gedraaid en ik dus snel uitverteld zou zijn:
Bovendien had ik voor 2014 ook geen goede voornemens gemaakt. Deels omdat ik er gewoon niet bij stil heb gestaan, maar ook omdat ik onbewust niet te veel plannen wou maken. Wie weet wat het moederschap mij zou brengen en hoe ik dat zou ervaren. Ik wou mezelf dus niet te veel doelstellingen opleggen. If anything was mijn enige goede voornemen gewoon: “Zo goed mogelijk mijn best doen”.
Mijn Kerst- en Nieuwjaarscadeautjes hebben er nu wel voor gezorgd dat ik voor het nieuwe jaar heb nagedacht over voornemens. Dit is mijn buit na Kerst bij de familie van Klaas en Nieuwjaar bij die van mij:
De twee boeken bovenaan, van Ellis en Mulisch, waren Secret Santa-cadeautjes voor Klaas. Hij leest graag, maar maakt er tegenwoordig geen tijd meer voor. Al zijn vrije tijd gaat nu naar zijn fotografie en dat begrijp ik ook wel. Het zijn wel twee romans waar ik zelf in geïnteresseerd ben. De Figuranten is het vervolg op Less Than Zero, een boek dat ik ooit eens ben beginnen lezen maar om een of andere reden nooit heb afgemaakt. Ik lees een boek wel liever in de originele taal (allez, voor zover ik die taal machtig ben, hé), maar ik maak wel al eens een uitzondering. Van Siegfried had ik nog nooit gehoord, maar de achterflap is veelbelovend. Het gaat blijkbaar over een schrijver die een groot geheim over Hitler ontdekt. Ik ben al benieuwd!
Mijn eigen Secret Santa gaf mij een boekenbon van Standaard Boekhandel. Voor mij is dat zowat het beste cadeau dat ik me kan inbeelden. Boeken zijn zo persoonlijk dat ik het bijvoorbeeld heel moeilijk vind om zelf een boek uit te gaan kiezen voor mijn beste vriendin. Laat staan dat ik dat zou kunnen voor iemand die ik niet echt goed ken. Dan is een bon het ideale cadeau. Ik begon meteen online een lijstje op te stellen, en zoals dat altijd gaat bij mij heb ik toch nog 20 euro extra moeten betalen, want eens ik mijn winkelmandje begin vol te laden, kan ik moeilijk stoppen. Ik kocht dus ook nog 12 Years A Slave van Solomon Northup, Het Diner van Herman Koch, The Book Thief van Markus Zusak, Woesten van Kris Van Steenberge en De engelenmaker van Stefan Brijs. Van 12 Years A Slave zag ik eerder dit jaar de film en ik was compleet verkocht. Slavernij is ook een thema dat mij nogal aanspreekt, dus ik kijk ernaar uit dit boek te lezen. Over Het diner en Woesten heb ik al veel goeds gehoord en ook de achterflap intrigeert mij. In Het diner gaan twee koppels op restaurant om over alles behalve hun twee zoons te praten. Die hebben blijkbaar iets uitgespookt waardoor ze in “Opsporing verzocht” zijn gekomen. Woesten is een roman over het begin van de twintigste eeuw en vertelt het verhaal van een tweeling waarvan de ene broer een wel heel triest leven leidt. Ik lees supergraag familieromans, romans die het verhaal van een familie over de generaties heen beschrijven. Tijdens mijn studies ontdekte ik er zo een paar (van Jonathan Safran Foer, Nicole Krauss, Judy Budnitz en Jeffrey Eugenides) en ze konden me stuk voor stuk boeien van begin tot einde. Ik heb het idee dat Woesten deze sfeer een beetje gaat benaderen, maar ben het niet zeker. Ik hoop alleszins van wel! Over The Book Thief en De engelenmaker heb ik nog geen recensies gelezen, maar de eerste gaat over een meisje dat tijdens WOII boeken steelt. Ik lees heel graag over WOII en de Holocaust. De engelenmaker kwam ik per toeval tegen toen ik boeken zocht en de samenvatting sprak me meteen aan. In dit boek keert een geheimzinnige dokter na 20 jaar terug naar zijn geboortedorp met drie ernstig zieke kinderen. Veel gefluister en geheimdoenerij precies. Dat maakt mij altijd zó nieuwsgierig hé!
De onderste twee boeken kreeg ik van mijn ouders. In Haken en Kleur: Feest van Claire Boeter & Saskia Laan staan een aantal leuke haakprojectjes. Ik koos het boekje uit omdat er een patroon voor een vlaggenlijn in staat. Die wil ik haken om te gebruiken als decoratie op Elliots groeifeest en tijdens zijn cake smash. Veilig bevallen van Beatrijs Smulders werd mij aangeraden door mijn medejanuarimama’s. Néé, opnieuw bevallen is nog lang niet aan de orde, maar ooit willen we wel een broertje of zusje voor Elliot en dan wil ik de bevalling van hem liefst niet opnieuw meemaken. Het lijkt me een heel interessant boek, erg van toepassing op mensen die graag natuurlijk ouderschap verkennen en toepassen.
Na deze héél lange uitleg over mijn nieuwe vondsten kom ik nu dus aan het uiteindelijke onderwerp van mijn blog: mijn voornemens.
1. Meer lezen. Ik hou zó hard van lezen, maar om een of andere reden komt het er nooit meer van om daar ook effectief tijd voor te maken. Vroeger las ik in bed, maar tegenwoordig ga ik maar op het laatste nippertje slapen, en als je naast een slapende baby ligt, wil je ook niet te veel licht en ritselende bladen… Toen ik zwanger was, lag ik uren in bad te weken met een boek. Na mijn bevalling was in bad gaan ten eerste niet heel aangenaam meer en ten tweede het uitgelezen moment voor die baby om luidkeels om zijn moeder te beginnen blèren. Ergens in de eerste weken van Elliots leven ben ik dus van lange badjes overgestapt naar snelle douches. Dus vanaf nu ga ik weer meer in bad gaan ook, leesgelegenheid opzoeken! Ik zit ook op Goodreads, een app waar je leestips van je vrienden kan terugvinden en je eigen leesgedrag kan bijhouden, en die doen elk jaar een challenge. Je bepaalt zelf hoeveel boeken je het komende jaar wil lezen en dat spel houdt dat dan bij voor jou. Ik heb mijn teller dit jaar, net zoals vorig jaar, op 12 gezet. Heel weinig in vergelijking met de meesten, maar met een baby in huis lijkt 1 uitgelezen boek per maand mij al heel mooi. Op Pinterest vond ik ook deze challenge die mij héél cool lijkt. Ik denk dat ik dit lijstje gewoon in mijn achterhoofd ga houden en op ‘t gemakske ga afwerken. Soms weet ik niet goed welk boek ik zou kiezen en dan is het misschien tof als ik eens een andere manier heb om een keuze te maken. Ik ga trouwens ook eens een mooi schriftje kopen in de Hema om daarin een lijstje bij te houden van welke boeken ik nog wil kopen. Op Goodreads hou ik mijn gelezen boeken wel bij, maar niet wat ik nog wil lezen. Ik ben me nu ook aan ‘t afvragen of ik telkens een postje zou schrijven over het boek dat ik net gelezen heb, maar iets houdt mij precies nog tegen. We zien wel.
2. Werk maken van onze moestuin. Sinds mijn laatste posts over onze tuin hebben we nog een klein beetje verdergewerkt, maar op het moment dat we misschien nog een paar weken werk zouden gehad hebben, besloot onze waterpomp weer voor problemen te zorgen. Klaas is zich daar dan bezig mee beginnen houden en de tuin werd op de lange baan geschoven. Wat moeten we nog doen? Het hek en de boog verven (heeft wel al een laag gekregen), nog een paar groentebedden in elkaar steken en beitsen, de bedden vullen met goede grond/compost, rondom de bedden worteldoek + schors leggen, en het tuinpaadje verder aanleggen (dat is wel al voor een groot stuk klaar en zal normaal nog maar een extra dagje duren). Dus zolang het nu nog koud is buiten, ga ik me efkes een beetje bezighouden met uitdokteren wat we juist willen zaaien/planten en hoe ik dat dan juist moet doen. Eens het een beetje warmer en droger wordt, kunnen we de moestuin verder in orde brengen, zodat we aan de start van het moestuinseizoen klaar voor actie zijn.
3. Deftig leren haken. Ik ga er meteen in vliegen, want als ik tegen Elliots groeifeest een vlaggenlijn én een kroon wil haken, zal ik mij mogen haasten. Over 1 maand en 4 dagen is het al zover!
4. Nog meer geduld en begrip leren hebben. Vooral wat Elliot betreft, maar ook in mijn relaties met anderen. Ik zeg vaak te snel wat ik vind en niet iedereen neemt mij dat in dank af. Soms is ‘t beter om gewoon te zwijgen in plaats van altijd in discussie te willen gaan. Pick your battles.
5. Tot een betere verstandhouding komen met mijn eigen moeder. Een kind krijgen heeft veel van onze gelijkenissen aangetoond (je baby niet laten huilen, snel troosten, overall gewoon een liefdevolle ouder zijn en je kind op de eerste plaats zetten) maar heeft ook veel verschilpunten blootgelegd. Als er één karaktertrek is die ik van mijn moeder heb geërfd, dan is het wel het feit dat ik vind dat ik altijd gelijk heb. Ook als ik ongelijk heb hé. Dan heb ik nog gelijk. Da’s echt, hoor. Maar dat zorgt er dus wel voor dat we allebei heel koppig zijn en altijd het laatste woord willen hebben. Als ik dan andere keuzes maak dan zij indertijd, zorgt dat vaak voor wrijving. De laatste tijd gaat het wel al veel beter, maar toch is het een issue dat regelmatig komt bovendrijven. Dus, aan mijn eigen moeder: ik besef dat het mogelijk is dat je mij dit misschien niet in dank gaat afnemen, dat ik dit hier zo openbaar post, maar het is een onderwerp dat mij al maanden bezighoudt en waar ik héél erg mee zit. Voornemen Vijf is er dus eentje waar ik samen met jou aan wil werken, moeke. Meer rust, een betere verstandhouding en meer begrip voor elkaar. Moeder en grootmoeder worden moet ons nóg dichter bij elkaar brengen, niet uit elkaar drijven. :-)
6. Uitstapjes maken met Klaas en Elliot. Deze zomer zou ik toch graag eens met Elliot naar de zee gaan, maar ook de Brielmeersen in Deinze wil ik eens bezoeken. Het is daar naar ‘t schijnt echt de moeite, dus ik wil dat wel eens zelf gaan uitchecken. Pairi Daiza zou ik ook graag nog eens doen. Ik hoop dat Elliot er dit jaar meer aan zal hebben dan vorig jaar.
Voilà. Mijn zes voornemens voor 2015. Ik denk dat ze perfect haalbaar zijn, dus ik zie het volledig zitten!
