by Joyce | Feb 19, 2017 | Kindjes |
Twee weekends geleden vierden we Elliots derde verjaardag. Het lijkt nog maar gisteren dat we vol verwachting uitkeken naar hoe dat zou zijn, na 9 maanden een bloedeigen kindje mogen verwelkomen en daar elke dag voor zorgen en van houden. Een vingerknip en ineens is hij 3 jaar oud en al een dubbele grote broer. Toen hij 1 werd, vond ik dat zó raar. Dat jaar was voorbijgevlogen en ik kon mij goed voorstellen dat 2 jaar veel minder speciaal zou aanvoelen omdat die eerste verjaardag toch echt een mijlpaal is. Maar toen werd hij 2 en vond ik dat dus nog zotter. En nu met 3, tja, kweenie, da’s precies elke verjaardag gekker en gekker, ouder en ouder. :)
We vierden zijn verjaardag opnieuw heel traditioneel, met koffie en taart in de namiddag en broodjes tegen de avond. Onze dichtste familie kwam meevieren en ook metie Lien was van de partij. Eindelijk, want vorig jaar moesten we haar helaas missen. Elliot kreeg een paar cadeautjes, maar er waren ook envelopjes met centjes omdat hij samen met zijn zussen spaart voor een schommel. De tuin van het nieuwe huis moet toch een beetje gevuld geraken, hé? :) Elliots oma maakte vla, mijn mémé maakte een hele resem taarten en ik hield het op een bescheiden dinocake. ‘t Is te zeggen: je kon er met veel verbeelding inderdaad de vorm van een dino in terugvinden. Maar Elliot vond het tof, en de bulldozerkaars maakte het uiteraard helemaal af. Toen we voor hem zongen werd hij superverlegen. Zo verlegen dat hij zijn gezicht begroef in mijn decolleté en begon te huilen. Mijn stoere man met het kleine hartje. <3 Het kaarsje wou hij ook niet uitblazen, dus deed ik het maar voor hem. Hij merkte dat dat precies toch nog wel wijs was en wou ook nog eens, dus staken we het kaarsje opnieuw aan.
En dan een overzichtje van wat hij tegenwoordig zoal kan/doet/zegt:
Een van de grootste ontwikkelingen over de afgelopen maanden is zijn taal. Sinds hij naar school gaat, is hij er echt met grote sprongen op vooruitgegaan. Hij maakt lange zinnetjes van allerlei woorden aan elkaar geplakt, maar een werkwoord vervoegen zal hij nog niet gauw doen (al hoor ik wel vaak voltooide deelwoorden als geloopt, wakker geword, gebrookt (gebroken),…). Vaak lijkt het ook alsof hij in een vorig leven een Duitser was, omdat hij zijn hulpwerkwoord helemaal achteraan een zin plakt. Hij spreekt nog vaak over zichzelf in de derde persoon waarbij hij zichzelf dan ook bij naam noemt, maar tegenwoordig zegt hij ook al regelmatig eens ‘ik’. Wat ook opvalt is dat hij nooit ‘ge’ of ‘gij’ zegt, maar altijd netjes ‘je’ of ‘jij’. Ik vind dat wel bijzonder, want wij zeggen altijd het eerste tegen hem. Dat zal de invloed van de school zijn, denk ik dan. :) Ik moet dringend eens werk maken van zijn uitsprakenschriftje. Dat bestaat al wel, maar ik vergeet het telkens in te vullen. Eentje dat ik er zeker in ga zetten: ‘Sssjjáns!’ Dat zei hij onlangs out of the blue, toen ik hem vastgespte in de auto en zei dat hij nu goed vast zat, haha! Oh, en die keer dat hij vast zat en riep: ‘Help mij!’ om vervolgens stilletjes te mompelen ‘… uit de nood.’ *lacht tranen met tuiten*
Qua dagdagelijkse routine is hij heel erg zijn grenzen aan het aftasten. Klaas mag niet veel meer doen wat betreft pamper verversen (yep, van zindelijkheid is hier nog totáál geen sprake, die paar keren dat hij een paar druppeltjes in zijn potje loste en ik al meteen de Milestone Card bovenhaalde zijn al lang verleden tijd) of aankleden, maar eigenlijk is het vooral zo dat Elliot altijd een ander slachtoffer uitkiest. Als ik zeg dat ik hem ga aankleden, wil hij dat omi het doet. Als omi zegt dat ze het gaat doen, wil hij dat papa het doet. Als Klaas zegt dat hij het gaat doen, moet ik het doen. Enzovoort. We moeten ook veel uitleggen en vooraf aankondigen, tegenwoordig is het zinnetje ‘Als de wijzer beneden staat (19u30) gaan we uw tandjes poetsen, hé?’ hier heel populair. Soms heeft dat effect, soms niet. Sinds een paar weken krijgt hij zelf zijn kousen (scheef) aan en ook zijn broek lukt. Zijn trui meestal ook, maar hier en daar moeten we wel nog wat helpen. Zijn schoenen krijgt hij zelf uit, maar nog niet aan. En zijn jas, dat heeft hij geleerd op school door die eerst op de grond te leggen en hem dan over zijn hoofd te zwaaien. Speciaal ze. Stiekem hoop ik dat hij dat op zijn 16e nog zo gaat doen, dan blijft hij vast voor altijd bij mij wonen omdat hij niet van ‘t straat geraakt. <3
Boekjes voorlezen en nog eens over de dag vertellen hoort nu ook echt bij zijn slaapritueel. Meestal leest Klaas het boekje voor (zijn favorieten wisselen, misschien moet ik daar eens apart over bloggen) en kom ik daarna nog eens langs om te vertellen over de dag. Tegenwoordig is ‘t wel vertellen over het nieuwe huis. Ik moet dan volledig beschrijven hoe zijn kamer eruit gaat zien. Echt, als dat kind niet voorbereid gaat zijn op de verhuis, dan weet ik het ook niet meer. En wees maar gerust dat ik het mag horen als ik iets ben vergeten vernoemen. :) Voor hij gaat slapen moet iedereen trouwens eerst nog een kus, knuffel, haa faaf (high five) en een vuistje krijgen. Zalig manneke!
Op school gaat het goed. De eerste maanden verliep het afscheid vaak moeilijk, hij wou niet dat ik vertrok, klampte zich vast, begon te huilen. Maar na een tijdje heeft hij zijn draai gevonden en nu amuseert hij zich en heeft hij vriendjes en vriendinnetjes gemaakt. Deze week was zijn juf ziek en toen merkten we wel dat het weer wat lastiger ging. Eens de juf terug was, ging hij er bij ‘t afzetten op school weer als een speer vandoor, de trap op naar de verkleedkoffer. Sinds hij naar school gaat, zingt hij ook. Zo fijn! Hij haalt dan wel alle liedjes door elkaar of vergeet bepaalde stukken. ‘Een van stof en een van leer, hier leg zakdoek nee-heer’ bijvoorbeeld. Sinterklaasliedjes begint hij nu ook ineens te zingen. Enkele maanden te laat, maar ok! Oh, en dansen doet hij tegenwoordig ook veel. Dat houdt dan gewoon in dat hij alsmaar in het rond draait, maar toch! Of hij laat met een scheef glimlachje en een verder volledig statisch lichaam zijn hoofd van links naar rechts knikken, haha.
En nog een paar kleine dingen: qua speelgoed gaat zijn voorkeur nog steeds naar hetzelfde: auto’s, auto’s en nog eens auto’s. Allez, daarmee bedoel ik uiteraard alles met wielen, hé. Dus ook camions, kranen, bulldozers, … Puzzelen vindt hij ook wel fijn, en sommige gezelschapsspelletjes. Maar daar moeten Klaas en ik dan ook echt tijd voor maken, om samen met hem te spelen, en dat schiet er momenteel een beetje bij in. Hij kijkt ook veel iPad. Ik wou dat eerst een beetje begrenzen, maar uiteindelijk speelt en knutselt hij op school al een hele dag en als hij thuiskomt speelt hij ook nog veel met zijn speelgoed. Dan is het wel ok als hij elke dag ook een uur schermpjes kijkt. We hebben in bad ook een mijlpaal bereikt: we mogen zijn haar afspoelen! Met de douchekop dan nog! En hij huilt dan niet meer! En hij maakt dan ook niet meer eerst nog een kwartier drama! Eindelijk heeft hij door dat hij gewoon zijn hoofd genoeg achterover moet houden. We moeten hem wel nog een handje geven. Maar toch. Victory! Hij is ook als zot aan ‘t groeien trouwens. Vorige maand kwam er letterlijk 1-1,5 cm per week bij. Ik denk dat hij nu 1 meter groot is en ongeveer 15 kg weegt.
Ah, en dan zijn zussen, hé… Af en toe ergert hij zich wel eens, bijvoorbeeld als hij exclusieve aandacht wil en we dat eventjes niet kunnen geven of als zijn zussen zijn speelgoed of iPad afnemen. Maar het grootste deel van de tijd is hij ontzeeeeettend lief voor hen. Ik maakte mij op voorhand zoveel zorgen dat hij zich achteruitgeschoven zou voelen of dat hij zijn zussen niet leuk zou vinden, maar daar lijkt niets van aan te zijn. Die krijgen kusjes en knuffels zonder dat we hem daartoe moeten aansporen, hij doet gekke dansjes of laat zich wild op de grond vallen omdat hij weet dat ze dan schaterlachen (‘Kijk! Lacht weer!!’) en als hij zou kunnen zou hij hen van hier naar daar dragen om mee voor hen te helpen zorgen. Hij is de grote broer die ik onze meisjes vanuit het diepste van mijn hart toewenste maar ik durfde niet hopen dat het effectief zo zou geweest zijn.
Lieve Elliot, ik heb nog nooit een manneke zo graag gezien als jij. Je papa komt heel dicht in de buurt, maar jij zal voor eeuwig en altijd mijn eerste baby’tje zijn. <3
by Joyce | Sep 26, 2016 | Kindjes |
Mo vent toch. Ik ben beschaamd. Héél beschaamd. Dat het zo lang heeft moeten duren voor ik nog eens een post aan Elliot gewijd heb. De laatste ging over zijn doen en laten op 21 maanden en daarna schreef ik ook nog wel over zijn tweede verjaardagsfeestje, maar daarna bleef het stil. Ik had niet zo goed bijgehouden wat hij allemaal wanneer deed en zei en hoe meer de tijd verstreek, hoe meer ik vergat en hoe erger ik ertegen op zag om mijn hoogzwangere brein te moeten pijnigen. Maar kijk, ik ga mijn best doen, al zal deze post dus totaal niet zo uitgebreid worden als de vorige. Sorry, zoon. :(
Ik eindigde de post over 21 maanden met een stukje over het feit dat Elliot in een lastige fase leek te zitten. Eigenlijk is dat nog niet veranderd. Volgens mij is hij toen beginnen peuterpuberen en is hij daar nu nog steeds mee bezig. Hij kan ongelooflijk veel drama maken over schijnbaar niets en dan op een heel zagerig toontje kermen dat het ‘gaaaanieee’. Ik heb de voorbije maanden ook 37 keer per dag zijn knuffels en tut gehaald. Hij laat die achter op de salontafel en wil ze dan hebben aan de keukentafel. Daar laat hij ze achter om ze dan op te eisen als hij op de verzorgingstafel ligt. Daar blijven ze liggen tot hij zich in de zetel realiseert dat het knuffeltijd is. Echt. Om gek van te worden. Als ik die dan niet ging halen was het huilen en janken en daar kan ik niet tegen. Nu Lily-Rose en Lucy-Mae er zijn, kan ik echter niet zomaar meer meegaan in elke gril die in zijn knappe hoofdje opkomt, dus sinds ongeveer een week ben ik gestopt met als een mak lammetje zijn knuffels en tut telkens te gaan zoeken. Hij heeft daar efkes heel lastig over gedaan, maar (en ik hou nu hout vast) hij heeft precies de klik gemaakt dat zijn benen ook best goed werken en hij zijn spullen zelf kan gaan halen. Fingers crossed dat het zo blijft!
Tijdens de zwangerschap (en ik werd zwanger toen hij 20 maanden was, dus sinds de vorige update) was hij ongelooflijk high maintenance. Al zijn hele leven (zo klinkt hij plots erg oud :)) heeft hij fases waarin ‘s avonds gaan slapen bijzonder moeilijk was. Ik liet hem dan telkens opnieuw uit bed komen, nog even bij ons in de woonkamer blijven, en een halfuurtje later lukte het dan meestal wel om te slapen. Maar nu dus niet meer. Met als gevolg dat wij élke avond zonder uitzondering bij hem in bed moesten blijven liggen tot hij sliep. In ‘t begin duurde dat een halfuurtje, maar op den duur lagen we anderhalf uur naast hem. Ik hield mijzelf dan altijd wakker, omdat ik zelf ook nog iets aan mijn avond met Klaas wou hebben, maar hoe zwangerder ik werd, hoe lastiger het werd om mijn draai te vinden in bed én om er geruisloos weer uit te komen zodat hij niet opnieuw zou wakker worden. Meestal ging Klaas dus mee met Elliot, maar die viel dan altijd in slaap nog voor Elliot sliep! En dan zat ik toch weer een hele avond alleen. Echt, we hebben daar veel ambras over gehad en ik ben echt radeloos geweest omdat ik niet wist hoe ik dat ging moeten bolwerken eens er twee kleine baby’tjes zouden zijn die ons constant nodig zouden hebben. Tegen dat de meisjes 2-3 weken oud waren, maakte Elliot ineens een klik (ook omdat we hem hadden uitgelegd dat wij hem konden horen door de babyfoon) en ging hij zonder problemen slapen. Dat heeft een paar weken geduurd en ineens lukte het wéér niet meer. Echt, ik werd zot, hé. Toen de meisjes 7 weken waren, verhuisden we naar mijn ouders en sindsdien is er meestal geen probleem meer. Soms wel nog een beetje moeite om hem in bed te krijgen en dan zelf weer te mogen vertrekken, maar over ‘t algemeen is hij er ok mee. Ik hoop echt met heel mijn hart dat dat zo gaat blijven als we opnieuw naar ons eigen huis verhuisd zijn…
Wat zijn zusjes betreft, is alles eigenlijk heel positief. Ik was vooraf heel bang dat hij zich opzijgeschoven zou voelen of simpelweg jaloers of gemeen tegen hen zou zijn, maar dat is dus helemaal niet het geval. We merken wel dat hij het soms wat moeilijk heeft met de verdeelde aandacht, maar we proberen toch vooral te focussen op hem als hij thuis. Als de meisjes dan rustig zijn en niet huilen, zitten ze meestal gewoon in hun relax en houden we ons bezig met grote broer. Zijn zusjes krijgen heel veel spontane knuffels en kusjes van hem, hij maakt zich (soms :)) zichtbaar zorgen als ze huilen, hij wil hen van de slaapkamer naar de woonkamer dragen en hij vraagt vaak zelf om een zusje op zijn schoot te zetten. En dan zegt hij: ‘Foto maken?!’ <3
Hij is nog steeds gek van auto’s, vrachtwagens, bussen, kranen, bulldozers en alles maar dan ook alles dat wielen heeft of dat groot en lawaaierig is. Hij houdt er enorm van om trein- en autobanen in elkaar te steken. De laatste maanden heeft hij het bestaan van dinosaurussen ontdekt en daar is hij ook superenthousiast over. Ik weet niet meer of ik er eerst over ben begonnen, maar in any case it stuck. Deze zomer gingen we naar de dinotentoonstelling in Oostende (ga ik nog eens over bloggen), we verzamelden de dinoplaatjes van de AH, hij keek verschillende keren naar The Good Dinosaur en Jurassic Park (ja, echt!) en we kochten zijn eerste kleren met dino’s erop.
Hij kent al een tijdje alle kleuren. De eerste kleurtjes die hij kende, waren wit en zwart. En dan paars. Hoe raar is dat? Andere kinderen beginnen met rood en blauw. Geel is lang een moeilijke geweest, hij zegt nog steeds ‘leel’. En ‘soot’ in plaats van rood. Zo zei ik dat zelf ook toen ik klein was. Hij begint ook stilaan te tellen, snapt hoeveel 2 is. Tellen gaat op dit moment zo: een, twee, die, vijf, twee, tien. Haha!
De afgelopen zomer moest ik niks van nieuwe kleren kopen, want alles van vorige zomer paste nog omdat ik het toen een beetje ruim had gekocht. Schoenen moet ik wel keivaak kopen, we zitten al aan maatje 27, alstublieft!
Over de zomer gesproken: dat is echt zijn seizoen, hé. Eigenlijk is elk seizoen goed, maar in de zomer speelt hij zooo veel buiten. Hij kan ook echt genieten van wandelingen en kan al lang en ver stappen voor hij moe wordt. Wat een buitenkind is dat. Ik hoop dat dat altijd zo blijft. <3
En de grootste verandering van al? Sinds 1 september gaat hij naar school. Maar deze post is al heel lang geworden, dus ik ga de bijhorende Milestone Junior Card en wat meer info daarover voor een later moment houden. Misschien wacht ik nog tot het eerste oudercontact, dan zal hij het ook al wat meer gewoon zijn op school en kan ik hopelijk schrijven dat hij ondertussen ‘s ochtends niet meer uit mijn armen geplukt hoeft te worden door de juf. *spoiler alert* Maar hij doet het wel al heel goed, hoor!
Snif. Niet te geloven dat dat klein baby’tje dat gisteren nog in mijn armen lag nu al naar school gaat. Ik heb een kind dat naar school gaat. Hoe raar is dat? De mensen gaan zeker denken dat ik al 30 ben of zo! *grijns*
En gewoon nog twee stoeffoto’s, want omg, hoe knap is mijne zoon? <3
Volgende update op 3 jaar! Ik ga alvast een potje bleiten.
by Joyce | Nov 6, 2015 | Kindjes |
Elliot werd gisteren 21 maanden! Dat vraagt om een update. Tegen de volgende zal hij gewoon 2 jaar zijn, jong. Mijn lief, klein, snoezelig baby’tje. *snif* Da’s echt gewoon gestoord. Ik heb daar geen ander woord voor.
18 maanden
– Zegt al een hele tijd ‘raaaahhh’ als ik vraag wat de leeuw doet. Doet sinds een paar dagen na zijn 18e vermaanddag ook ‘huuuu’ als ik vraag wat een paard dan doet. Meer zelfs, ik hoorde hem dat voor het eerst doen toen hij een puzzelstukje met daarop een paard over de zetel liet galopperen.
– Zoekt graag uit wie het hardste hoofd heeft, hij of de persoon die hij knuffelt. *armpjes rond de nek van de persoon in kwestie en dan zijn hoofd keiiiihard tegen dat van de ontvanger duwen*
– Sprak officieel zijn eerste woordje (‘papa’, wat hij tegen Klaas maar ook tegen andere personen en dingen zegt, buiten beschouwing gelaten). Toen we in de Ardennen waren, werden we wakker en hoorden we door het open raam de koeien loeien. Elliot keek naar mij, wees naar het raam en zei ‘buite’. Zo typisch dat dat zijn eerste woordje is geworden, hij is echt ontzettend graag buiten.
– Doet nu ook een kat (‘mi-au’), een hond (‘grrrr’… Ah ja, want de onze grommen…) en een varken (een keelgeluid ‘rrrrrrr’ want hij snapt nog niet hoe hij moet knorren door zijn neus) na.
– Tand 13, de tweede hoektand, is een feit!
– Kan mij superhard ‘ne keer goed vastpakken’. 2 stevige, lichtjes knijpende peuterarmpjes rond mijn nek. Zalig. <3
– Huilt niet alleen meer hartverscheurend als we hem zeggen dat iets niet mag. Nu roept hij er ook nog dingen bij. Niks verstaanbaars, hé. Maar toch!
– Had zijn eerste conversatie met mij. Ik: ‘Zeg, zoude gij dat hier ne keer niet opruimen?’ Hij: ‘Neeh.’ Ik: ‘Awel, da’s proper, da.’ Hij: ‘Jah.’ Toen stond ik toch efkes versteld, hoor! Ons eerste gesprekje. En al direct tegenspreken. Dat belooft!
– Klopt met zijn hand naast zich in de zetel of op de grond als hij wil dat je naast hem gaat zitten. Cuuuuute!
– Kreeg terwijl zijn eerste twee hoektanden aan het doorbreken waren ineens de andere twee er nog als cadeautje bij! Hij ontbreekt nu nog 5 tandjes: zijn 4 achterste kiezen en 1 van zijn onderste zijsnijtanden (is dat een woord?). Hoe raar is dat? Ik vraag mij af of hij dat tandje misschien gewoon niet heeft.
– Kan al een tijdje bijna al zijn lichaamsdelen tonen: hoofd, handen, voeten, buik, neus, oren en mond (‘Aaahhh!’). Ogen snapt hij nog niet zo goed, klinkt te hard als oren, denk ik. We zijn ook bezig om hem aan te leren waar zijn tong is door ze uit te steken. Ah, en zijn piemel kan hij ook al aanwijzen. Dan geeft hij eens een vriendelijk klopje op zijn pamper, haha. Boys will be boys!
– Zegt ‘tutje’, maar eigenlijk klinkt dat eerder als uitademen, of een zucht. Ik kan het moeilijk beschrijven.
19 maanden
– Speelt (eigenlijk al maanden) supergraag verstoppertje. Hij kan dat echt lang volhouden. Hij gaat dan achter het (doorzichtige) gordijn staan en dan moeten wij tegen elkaar toneel spelen. ‘Huh. Weet gij waar Elliot is?’ ‘Tiens. Nee, waar is die nu?’ ‘Hij zal misschien bij omi of opi zijn?’ ‘Ah ja, dat kan! Of buiten, hé?’ ‘Misschien moeten we toch maar eens roepen?’ ‘Ok. Elliot? Ellioooot?! Elliot?!? Waar zijde gij? Ik zie u niet!!’ Hij kan echt gemakkelijk een halve minuut achter ‘t gordijn staan voor hij zich laat zien.
– Kijkt graag elke dag naar zijn lievelingsfilm, Homeward Bound. In ‘t begin weende hij mee als het griezelig of ontroerend was, maar nu niet meer. Hij begint te gillen en te lachen als hij ziet dat ik naar Netflix ga en de film start. Mijn favoriet moment was toen we daarnet samen keken en ik een beetje begon te wenen en jammeren toen de kat in het water viel. ‘Oh nee, de poes ligt in ‘t water, kijk nu, poesje ligt in ‘t water!’ Hij kwam naar mij, zette zich op zijn knietjes en sloeg zijn armpjes rond mijn nek om mij te troosten. Soms krauwelt hij dan ook met zijn vingertjes vanachter in mijn nek, zoals ik bij hem doe. Zuuuuucht.
– Zegt ‘auto’ (al komt het er eerder als ‘toto’ uit).
– Blaast op zijn eten (allez, eigenlijk blaast hij omhoog, zodat zijn froe omhoog waait :)) en zegt ‘wah’ als we hem iets geven dat warm is of waarvan hij denkt dat het warm zal zijn.
– Zit opnieuw in een moekefase. Als ik thuis ben en hij is kwaad of overstuur kan Klaas er niks meer mee aanvangen. Dan heeft hij mij nodig. Schattig, vind ik dat. Dat hij constant achter mij aan loopt, om ‘t even waar ik naartoe ga, vind ik iets minder… Maar eigenlijk moet ik daar van genieten, hé? Straks is hij 16 en wil hij niet meer met mij gezien worden, haha!
– Kan goed uit een gewone beker drinken.
– Zegt ‘kaka’ als ik hem zijn vuile luier toon. Allez, eigenlijk is ‘t meer “eiiiiiihhh, kak-ka! :) :)” Heel vadsig. Maar ik ben content met elk nieuw woordje! En de eerste stap naar zindelijkheid is nu gezet, hé.
– Wijst nu ook eindelijk zijn ogen aan.
– Krijgt zijn laatste onderste zijsnijtand terwijl zijn vier hoektanden nog aan het doorkomen zijn. Hij moet nu enkel nog zijn 4 achterste kiezen krijgen. En dan kunnen ze weer allemaal uitvallen over een paar jaar.
– Is duchtig aan ‘t oefenen voor de peuterpuberteit. De meest belachelijke dingen gaan gepaard met huilen en krijsen en languit op de grond gaan liggen. Het liefst van al kwijlt hij dan nog extra veel en smeert hij zijn kwijl dan uit over de grond. Hij blijft ook effectief liggen tot ik hem ga oprapen, zelfs al zou dat 10 minuten duren. Ik probeer hem wel zo snel mogelijk te troosten en ‘t is dan ook meestal heel snel over.
– Zegt, echt serieus, ‘doppe’. Ik hoorde hem dat eens zeggen, maar dacht dat het gewoon een toevallige klank op het juiste moment was. Tot hij het een paar dagen later opnieuw zei toen hij zijn frietje uitstak naar mijn potje mayonaise…
– Heeft eindelijk beet hoe zijn loopautootje werkt.
– Zegt ‘bij’. Een van zijn lievelingsprogramma’s is De Bijenkorf en hij zegt dan ook effectief blij ‘bij’ als dat begint. En als hij een Mayawafeltje krijgt bij mijn ouders wijst hij naar Maya en zegt hij het ook. Met een superschattig stemmetje. <3
20 maanden
– Laat het (al eventjes) soms merken als hij een vuile pamper heeft. Dan duwt hij tegen zijn pamper en zegt ‘kak-ka’. ‘t Is wel altijd spannend, want soms zit er dan niks in. Hij heeft mij regelmatig goed liggen, ja.
– Lijkt onderscheid te kunnen maken tussen kaka en pipi. Ik ben daar fier op, ja.
– Danst ongelooflijk graag. Eigenlijk tolt hij dan gewoon huppelend op een been rond zijn as, maar toch. Ik heb nog nooit zoiets schattigs gezien. Zucht.
– Kan redelijk goed verschillende vormpjes in zijn vormenstoof steken. Ik dacht ook dat hij nog geen torens kon bouwen, maar onlangs was hier een universiteitsstudent voor een vervolgonderzoek (ik nam daaraan deel tijdens mijn zwangerschap en ze zijn nog altijd nieuwe zaken aan ‘t onderzoeken) en toen ik hem met een paar blokjes toonde wat de bedoeling was, maakte hij doodleuk een toren van bijna 10 blokjes! Toen vielen ze om en was ik heel benieuwd wat hij ging doen. Daarna maakte hij een supernette toren! Wel een horizontale. Maar toch. :P
– Zegt ‘pij(n)’. Ik had dat al eens gehoord, maar een paar dagen geleden deed ik zijn nieuwe laarsjes uit en nam hij zijn enkel vast terwijl hij ‘pij’ zei. Ik keek en zag een open blaar op zijn enkel. Heel zielig, maar ik was wel echt trots dat hij duidelijk kon maken waar hij pijn had. Ietsje daarna hetzelfde met zijn knie. Hij was een paar uur ervoor gevallen en had blijkbaar zijn knie geschaafd.
– Wuift met zijn handje naar de honden terwijl hij met zijn hoofdje een ‘allez, kom naar hier’-beweging maakt. De honden snappen het niet.
– Heeft ontdekt dat hij in plaats van te huilen ons ook aan onze vinger uit de zetel kan komen sleuren als hij hulp wil.
– Trekt al efkes een stuk toiletpapier van de rol en wil ons dan ‘helpen’. Ik zeg dan: ‘Kuis uw eigen poep maar af!’ Waarna hij door zijn knietjes gaat en met dat toiletpapier tussen zijn benen begint te schrobben. *grijnst* Toiletpapier gaat in het toilet en dan is ‘t zwaaien geblazen als ik doorsjas.
– Doet, als hij denkt dat iemand slaapt of op tv kindjes ziet die naar bed gaan, zijn vinger voor zijn mond, loert samenzweerderig naar ons en zegt héél zachtjes ‘ssshhhh…’ Smelten, dat.
– Zegt, volgens mij, ook ‘pakke’ als hij wil dat we hem iets geven.
Er zijn ongetwijfeld nog superveel dingen die ik vergeet. Het is hier de laatste tijd zeker niet altijd rozengeur en maneschijn, want Elliot lijkt al efkes in een heel lastige sprong te zitten. Veel drama, veel eigenzinnigheid, zijn eigen willetje komt nog meer naar boven dan anders. Ik moet heel vaak efkes een chillpil nemen. Al een geluk dat Patience mijn middle name is. *kuch* Maar bovenal is hij toch echt een heerlijk mannetje. We ontdekken steeds meer van zijn persoonlijkheid en ik herken veel van mezelf in hem.
Ik vraag me af of hij over 3 maanden misschien al kleine tweewoordzinnetjes zal maken. Ik hoop het wel en zou het alleszins heel fijn vinden. Wanneer begonnen jullie kindjes echt te boomen wat woordenschat betreft?
