Net zoals we Elliots eerste verjaardag uitgebreid vierden met een groeifeest, zetten we Lily-Rose en Lucy-Mae ook in de bloemetjes toen ze jarig waren. Het concept bleef hetzelfde, een vrijzinnige viering met het huisvandeMens gevolgd door lekkere dessertjes voor onze gasten, maar de uitwerking was deze keer lichtjes anders. Bij Elliot huurden we een cafézaaltje en knutselde ik heel veel dingen zelf, maar voor het groeifeest van de meisjes had ik simpelweg geen tijd om veel te haken aan versieringen. We lieten het feest doorgaan in een hoeve/beleefboerderij zodat we ons qua aankleding geen zorgen moesten maken. De dag zelf ging ik gewoon snel wat honeycombs ophangen. We hadden ongelooflijk veel geluk met het weer, want hoewel het best winderig was, was het wel zonnig en warm. De viering konden we dus buiten laten doorgaan.
De ceremonie was net zoals bij Elliot een viering van/voor onze meisjes, een afronden van hun babytijd en het verwelkomen van wat nog komen zal. En eigenlijk vond ik het stiekem ook wel een beetje een feestje voor óns, omdat we verdikke het eerste jaar met een tweeling hadden overleefd. Applausje voor ons! De moreel consulente van deMens praatte alles mooi aan elkaar en zorgde ervoor dat het geheel niet te lang duurde, een kwartier à twintig minuten. De meisjes hielden zich goed, de kindjes die erbij waren ook.
Bij Elliot werkten we rond de figuur van een boom, deze keer kozen we voor een regenboog. Na regen komt zonneschijn, en misschien ook wel een regenboog. Een levensles die onze meisjes hopelijk altijd zullen meedragen. Ik zou niet zo ver gaan om hun prille babytijd onze ‘regen’ te noemen, maar ergens zat daar toch ook wel een bepaalde symboliek in. De eerste maanden met een tweeling zijn heel bijzonder en zeker ook fijn, maar het is een feit dat het alleen maar beter en makkelijker wordt eens ze wat ouder en zelfstandiger worden. Ik zorgde voor wat korte gedichtjes over regenbogen en zelf hadden Klaas en ik ook een tekstje voorbereid voor onze miekes. Allez. Ik schreef de tekst en Klaas las die voor het allereerst tijdens de viering. Ge weet wel hoe dat gaat met venten, hé?
Dit was ons tekstje:
Gisteren vierden we de eerste verjaardag van Lily-Rose en Lucy-Mae. Dat betekent dat het vandaag precies 1 jaar geleden is dat we stilaan aan het bekomen waren van de geboorte en dat de adrenaline plaats maakte voor blijdschap, maar ook voor twijfel. 1 jaar geleden vroegen we ons af hoe we dat zouden klaarspelen, twéé baby’s verzorgen, voeden, aandacht geven en koesteren.
Hun eerste verjaardag leek een ver verwijderde mijlpaal, een eindpunt waar naartoe gewerkt moest worden, want vanaf dan zou het makkelijker worden. Of dat hielden we onszelf toch voor. En hoewel iedereen met kinderen weet dat het nooit echt gemakkelijker wordt, maar gewoon ánders, moesten we gelukkig niet zo lang wachten. Toen ze ongeveer zes maanden oud waren, merkten we dat het inderdaad stilaan beter begon te gaan. Dat we een ritme vonden, dat de meisjes ietsje zelfstandiger werden, dat we als gezin onze draai gevonden hadden. En vanaf toen was het genieten. Dat betekent uiteraard helemaal niet dat we niet op regelmatige basis zuchten, ons opgejaagd voelen of ons geduld verliezen, maar dat alles wordt verzacht door de liefde die we voelen. Het is hartverwarmend om te zien hoe ze met elkaar omgaan en dat ze, hoewel ze uiterlijk zo erg op elkaar lijken, toch duidelijk hun eigen unieke persoontje zijn. Lily-Rose is ons ‘oudste’ dochtertje. Ze bekijkt de wereld, denkt na over wat ze ziet en zal daarna pas meedoen. Ze is vrolijk, maar op een rustige en ingetogen manier. Ze houdt van knuffelen en dicht bij ons zijn. Lucy-Mae is ons ‘jongste’ dochtertje. Zij duikt in de wereld nog voor ze weet wat er eigenlijk gaande is. Ze is vrolijk, onstuimig en een echte wildebras. Ze houdt van ravotten en van deugnieterij uithalen. We zien ook dat hun grote broer nu al hun grote held is. Wanneer ze vol verwondering en met pretlichtjes in hun ogen naar hem opkijken, wanneer hij spontaan een knuffel komt geven aan zijn ‘miekes’, zoals hij ze zelf ook al noemt… Dan loopt ons kopje over en lijkt het alsof ons hart uit elkaar zou kunnen spatten van geluk.
Wij zijn gelukzakken, en we doen ons best om ons daar elke dag opnieuw bewust van te blijven. Elliot is zo’n fantastisch mannetje dat we met hem al onze beide handjes mochten kussen, maar dat we vorig jaar niet één, maar zelfs twéé geweldige dochters mochten krijgen, dát maakt van ons de rijkste ouders ter wereld. Blijf maar verder groeien zoals jullie bezig zijn, miekes. Jullie doen dat heel goed. <3
Op Elliots groeifeest mochten de aanwezigen op het einde met hun vingerafdruk kleurrijke blaadjes geven aan een kale boom. Voor Lily-Rose en Lucy-Mae maakte ik met waterverf een schilderijtje van een regenboog. Ik knipte 2 vormen uit die een pot moesten voorstellen en die door onze familie en vrienden opgevuld mochten worden met gouden vingerafdrukken/muntstukken. De pot zou ik dan onderaan de regenboog plakken. (Sidenote: ik had 2 schilderijtjes gemaakt, voor elke dochter één, maar op de ochtend van het groeifeest stond ik op en ontdekte ik dat Elliot een van de schilderijtjes én een zwarte stift had gevonden. Zucht. Ik moet, as we speak, dus nog steeds schilderij 2 opnieuw maken.)
En daarna was het tijd voor het feest. Deze keer kozen we niet voor een dessertenbuffet, maar voor 2 taarten en een toog met lekker schepijs. De grote taart bleef in het thema van regenbogen, de andere taart bestond uit witte chocolade, cheesecake en speculaas.
En tussen het eten door kon iedereen vrij rondlopen op de boerderij, de koeien voederen en de speeltuin bezoeken.
Om te voelen dat je samen met je kinderen zo graag gezien wordt, en dat op zo’n mooie dag en op zo’n fijne locatie is hartverwarmend. Echt een topdag. <3
Ik weet niet meer hoe we er juist op zijn gekomen, maar met een aantal bloggers besloten we onlangs een date te organiseren! Sarah van Little family of 3 kende ik al van de januarimama’s en Evelien van Mamzella had ik ook al een paar keer ontmoet. Zij maakte ook de lekkere taarten voor Elliots groeifeest en cake smash. Maar Annick van De wereld van Arthur en Sofie van Our happily ever after had ik nog niet ontmoet. Het was dus een beetje spannend en ik had best wel wat zenuwen. :)
Ik kwam 5 minuten te laat aan en zag Annick en Evelien al staan wachten voor Goesting, een koffiemettaarteethuisje in Gent. Daar was ik blij om, want ik zag er tegenop om op m’n eentje binnen te gaan. Drempelvrees enzo, hé. Ik ging snel bij hen staan en merkte al meteen dat Annick in ‘t echt even prettig gestoord is als op haar blog! Ietsje later kwam Sarah aan en omdat we even moesten wachten op Sofie besloten we al een plekje te gaan zoeken. Voor mij zit Evelien met naast haar Annick. Naast mij zie je Sarah en Sofie zit helemaal vooraan.
Na wat getwijfel gingen we alle vijf voor het verwenbordje. Dat bestond uit een stukje kriekentaart (ben ik niet zot van), een stukje bresiliennetaart, een brownie, een potje chocomousse en een potje tiramisu. Er werd ook een glaasje limoncello bij geserveerd, maar dat heb ik aan mij voorbij laten gaan. Echt mijn ding niet. :)
Er werd superveel gebabbeld, over best veel verschillende onderwerpen. Logischerwijs in eerste instantie over onze kindjes, maar ook over onze blogs en alles dat daarbij komt kijken. Ik leerde er nog een aantal zaken bij en er is weer goesting om wat nieuwe mogelijkheden te verkennen.
Na 2 korte uurtjes gingen we weer naar huis. Het was echt te kort. Ik had een beetje schrik op voorhand, had zelfs eventjes gedacht aan afzeggen omdat ik om een of andere reden de week ervoor niet zo veel zin meer had om te gaan. Maar wat ben ik blij dat ik toch gegaan ben. Het was superfijn en ik kijk al uit naar een volgende keer.
Mijn mannen kwamen mij halen in Gent omdat Klaas nog wat foto’s moest maken van de binnenstad. Terwijl Klaas bezig was, wandelde ik met Elliot naar het water. Heel leuk. Ik zag ook een ambulance van de brandweer op de Korenmarkt en die oudere ambulancier uit Helden van Hier zat aan ‘t stuur! Ik was toch efkes starstruck, ja. :) :)
Aangezien we zaterdag geen plannen hadden en het supermooi weer was, besloten we ‘s namiddags met wat fruit en koekjes naar het park te trekken voor een picknick. Hoewel het hier net om de hoek is, gaan we er eigenlijk niet vaak genoeg naartoe. Maar bon, dat zorgt er dan wel voor dat als we dan toch eens gaan, het ook elke keer leuk is. We namen ook ons picknickdeken mee en installeerden ons op het glooiende grasveld. In de zomer kan je hier heerlijk zonnebaden of frisbeeën (zoals wij deden met de verdwaalde frisbee die we vonden) en in de winter is het een populaire plek om te sleeën. Dat heb ik nog nooit gedaan. Enerzijds omdat ik geen slee heb en anderzijds omdat ik bang ben om helemaal beneden aan het grasveld in de vijver te belanden.
En hier nog een korte timelapse!
Elliot vond het er superleuk, vooral ook omdat er andere kindjes waren die hij in de gaten kon houden. Samen spelen is nog niet echt aan hem besteed, tenzij een van ons twee meegaat met hem. Na een tijdje begon hij wat te jammeren en te zagen, dus wisten we dat het tijd was om naar huis te gaan zodat hij een kort dutje kon doen.
Wij maakten van dat halfuurtje rust gebruik om nog eens onze summer burgers te maken. Ik vond het “recept” (want eigenlijk is er niet veel te recepteren aan) op deze blog. Zó simpel om te maken en zó lekker. Geeft ons ook meteen een zomers gevoel.
Hoe je de burgers maakt?
1. Je bakt je hamburgers. Ik vind rundsburgers het lekkerst. Als ze bijna klaar zijn, leg je op elke burger een plakje kaas.
2. Je snijdt wat tomaten in schijfjes en trekt je zak rucola open.
3. Je maakt een sausje van mayonaise met daarin balsamicoazijn en gehakte basilicum. Ik heb daar geen hoeveelheden van. Ik doe dat op smaak. Cos I’ve got it like that.
4. Je roostert wat hamburgerbroodjes boven de broodrooster.
5. Dan beleg je alles. Je doet je hamburger broodje open en je doet eerst een laag saus. Wij strooien daar vaak ook wat geroosterde uitjes op. Daarna leg je de burger-met-plakje-kaas erop en daarop de tomaat en de rucola. Voor je de bovenkant van je broodje erop legt, bestrijk je die ook nog eens met wat saus.
In principe is enkel een slaatje als “side” genoeg, maar wij laten ons vaak ook nog verleiden door gekruide potato wedges. Tja. Ge leeft maar ene keer, hé?
Waarschuwing: deze post bevat een shitload foto’s. Excuses! Maar als je dat niet interessant vindt, dan scroll je maar verder hé. :)
Oef, zeg. Het is er eindelijk van gekomen om de vele foto’s van het groeifeest eens te sorteren en in een blogje te gieten. We begonnen de dag met het gaan versieren van het zaaltje. Dat was niet ver van mijn ouders, dus hebben we Elliot daar in zijn bedje gelegd zodat ik Klaas en mijn pa een beetje kon commanderen over wat waar moest staan. :-) Ik had een vlaggenlijn gehaakt (en kreeg er nog eentje van mijn ma) en een tijdlijn van polaroids voorzien die Elliots leven het voorbije jaar weergaf. Ik stempelde kaartjes met daarop de verschillende dessertjes en een medemama uit mijn mamagroepje was superlief en maakte voor ons 2 krijtbordjes die we daarna konden afdrukken bij de printshop. Het ene was een welkomstbordje dat ik aan de deur zette, het andere bestond uit Elliots “statistieken”. Ik was wel heel bang dat ik van de zaal geen mooi geheel zou kunnen maken wat de versiering betrof, maar gelukkig vond ik kleine ballonnetjes in de Hema die ik ook zo’n beetje als rode draad kon gebruiken. Ik gebruikte ze als centerpieces op de tafels en bond er een aantal aan de stoelen.
De viering zou om 15u beginnen, dus tegen 14u15 ging ik naar mijn ouders om Elliot uit bed te halen en hem nog eens aan te leggen. Tegen 14u45 was ik met hem in de zaal en kon zijn feestje beginnen. We startten met een viering in samenwerking met het huisvandeMens. We hebben er héél bewust voor gekozen hebben om Elliot niet te dopen, maar dat betekent niet dat wij (of ik, tenminste) niet geloven. Ik geloof in vele dingen en ik sta zeker en vast ook achter de vele basiswaarden die je niet enkel in het christendom terugvindt. Daarom vind ik het ook belangrijk dat Elliot zingeving in zijn leven heeft, met een aantal rituelen die daarbij horen. Voor mij begon dat met zijn groeifeest, een afsluiting van zijn babyperiode en een viering van zijn groeien het voorbije jaar. We kozen een aantal teksten en liedjes uit, vroegen enkele belangrijke mensen in Elliots leven om voor te lezen en dachten zelf ook na over wat wij hem wilden zeggen. Toen Klaas en ik 5 jaar samen waren, maakte ik voor hem een boekje met daarin 100 redenen waarom ik van hem hou. Voor Elliot bedachten we dus ook een hele resem redenen waarom we hem graag zien:
… omdat je het knapste manneke ter wereld bent.
… omdat je altijd zo hevig bent.
… omdat je zo zalig kan schaterlachen als we op je buik blazen.
… omdat je bijna altijd supervrolijk bent.
… omdat je zo stoer kan grommen.
… omdat je het meest geweldige eerste kindje bent dat ouders zich kunnen wensen.
… omdat we zelfs na een jaar nog talloze mooie momentjes hebben wanneer je bij mij komt drinken.
… omdat je soms ons gezicht probeert op te eten.
… omdat je zo zot bent van beestjes.
… omdat je zo graag in het grote bed slaapt.
… omdat je zweetpateekes de beste van de wereld zijn.
… omdat je meestal maar één kous aan hebt.
… omdat je zo blij en trots bent als je iets nieuws hebt geleerd.
… omdat je wapperende handjes ondertussen je handelsmerk geworden zijn.
… omdat je altijd maar vooruit wil en meer wil kunnen.
… omdat het zo’n zalig zicht is als je danst en headbangt.
… omdat je hoofdje zo heerlijk heen en weer wiebelt als je ’t aan ’t uitleggen bent.
… omdat je stiekem af en toe toch wel graag knuffelt.
… omdat je mondje alsmaar wijder open gaat naarmate je enthousiasme groter wordt.
… omdat je zo’n geweldig onderwerp bent om te fotograferen.
… omdat je zo’n zalig zoete babyadem hebt.
… omdat je zo graag kiekeboe speelt.
… omdat je net als ik zo veel van Fisher Price houdt.
… omdat je je duimpje gebruikt om overal aan te voelen.
… omdat jouw blij snoetje altijd onze dag opvrolijkt.
… omdat rondkruipen quasi altijd gepaard moet gaan met zo veel mogelijk lawaai.
… omdat het zo schattig is als je je hoofdje op onze schouder of borst komt leggen.
… omdat je zo graag wilde spelletjes speelt.
… en tot slot, omdat we nu door jou beseffen wat onvoorwaardelijke liefde is
en hoe belachelijk graag onze ouders ons wel niet moeten zien.
Mijn broer had ook zijn tekentalenten eens bovengehaald om een mooie boom te tekenen. Die knipte hij uit om vervolgens weer op een ander blad te plakken. Supertof, want dat zorgt voor extra dimensie. Op het einde van de viering mocht elke aanwezige dan met verf zijn vingerafdruk zetten om zo de boom leven en kleur te geven. Ik ben er echt verliefd op. Ik zoek nog een mooie kader om de tekening in te stoppen en dan krijgt ze voorlopig een veilig plaatsje tot Elliot een eigen kamer heeft waar we ze op kunnen hangen.
Na de viering kon iedereen genieten van de vele dessertjes. We hebben daarvoor hulp gekregen van heel veel superlieve mensen. Nog eens bedankt aan iedereen die zo gekokkereld heeft voor ons! :) We hadden nog heel veel over, dus we hebben nog veel meegegeven aan de gasten en de dagen erna konden we zelf ook nog veel snoepen. :) Op de taart was ik trouwens ook verliefd. Hoe mooi is die geworden, zeg?!
En natuurlijk mocht Elliot zijn eerste kaarsje uitblazen, met wat hulp van zijn papa! Eerst hebben we gezongen voor hem en toen wist hij zich echt geen houding te geven. Hij was heel erg onder de indruk. :)
En na het smikkelen mocht Elliot zijn cadeautjes openen! Hij kreeg heel wat leuks! Van de auto is hij grote fan omdat die stoere, brommende geluiden maakt, en in het ballenbad kruipt hij graag gillend rond terwijl hij de ballen voor zich uit duwt. Grote, kleine man van me! <3
We hebben echt genoten van de dag. Het was heel leuk om onze families nog eens samen te hebben en we waren vooral echt geraakt door het feit dat bijna iedere genodigde ook effectief mee is komen vieren. Het deed deugd te merken dat iedereen met Elliot mee wou vieren en we voelden ons heel geliefd. Bedankt!
Of: zin hebben in iets superongezonds en jezelf dan maar wijsmaken dat het wel okee is als je het volledig zelf maakt in plaats van bij McDo te gaan eten. Een hele tijd geleden maakten we deze ook al eens zelf en nu hadden we er opnieuw keiveel goesting in. Dus snel wat ijsbergsla, broodjes en gehakt gaan kopen en hupsakee, de keuken in! Ik dus ook hé, stel u voor!
Ik heb indertijd lang gezocht naar hét sausrecept en ik heb besloten dat ik wel goed zot zou zijn om hier altijd onze receptjes zomaar prijs te geven, zelfs al zit er misschien niets van eigen inspiratie in. (Maar honestly, het is heel simpel om online receptjes terug te vinden. :) Nu ben ik toch minder gemeen, hé?)
Vorige keer maakten we ze met frietjes, maar daar hadden we nu geen zin in. Deze gekruide potato wedges zijn echt megalekker. En natuurlijk ook heel eenvoudig te “maken”, want ze komen gewoon uit een diepvrieszak en vliegen dan zo op een bakplaat in de oven. :)
Trouwens, voor jullie allemaal bezorgd worden over wat wij ons mannetje te eten geven: no worries! Hij moest geen 10 centimeter hoge hamburger binnenspelen, maar was op een andere manier goed voorzien.
En gesmuld dat hij heeft! En ook wel frappant hoe hij alle gezonde dingen koos en de kaasjes links liet liggen. De potato wedges vond hij wel lekker, maar hij houdt wel van zijn patatjes. Achteraf hebben we hem ook een stukje hamburger gegeven (het was kalfsgehakt) en dat vond hij precies toch ook wel ok. :)
