by Joyce | Dec 16, 2016 | Dagelijks leven |
Kerstmis komt eraan en dat betekent ook kaartjes versturen! Wanneer wij precies gestart zijn met een gezamenlijke kerstkaart weet ik niet meer, maar de eerste keer zal toch al een jaar of 5 geleden zijn, denk ik. Ik maakte me er wel graag gemakkelijk vanaf door kaartjes te kopen in de Hema of Action. Niks werk aan, gewoon een kerstwens schrijven en versturen. Maar dit jaar deden we het anders!
Ik werd gecontacteerd door Greetz met de vraag of ik hun kerstkaartenservice wou uitproberen. Dat moesten ze mij geen twee keer vragen! Klaas en ik bekeken samen de verschillende kerstkaarten en na diep nadenken besloten we dat we na 9 jaar samen, 4 jaar huwelijk en 3 kinderen misschien toch wel écht klaar waren voor een serieuze stap in onze relatie: een kerstkaart met foto. We vinden ‘t zelf leuker om van vrienden en familie kaartjes te krijgen waarop we het hele gezin in plaats van enkel de kindjes te zien krijgen, dus was het al gauw zeker dat we met ons vijven zouden poseren. Vorig weekend gingen we op bezoek bij mijn schoonouders en dat leek ons het uitgelezen plekje voor een foto. Het nemen van de foto duurde letterlijk 15 seconden, want Elliot had er totaal geen zin in. Dat er geen enkel kind naar het vogeltje kijkt (laat staan aan het lachen is), moeten de mensen ons maar vergeven. Ik vind het al keigoed dat er niemand aan ‘t huilen is, haha!
Klaas bewerkte de foto en ondertussen koos ik een ontwerpje en zocht ik een passend tekstje. Bij het uploaden van onze foto stootte ik wel steevast op problemen, maar blijkbaar lag dat aan mijn browser (Safari) want toen ik via Chrome herbegon, lukte het zonder enig probleem. Het ontwerpen ging supervlot, wat mij aangenaam verraste. Normaal gezien ben ik echt slecht met van die dingen, dé reden dat ik nog nooit een boekbundel van mijn blog of een fotoalbum van de kindjes heb gemaakt. Onze foto kon ik nog een beetje verslepen tot hij precies gekadreerd was zoals ik wou en binnenin kon ik netjes mijn tekstje typen. Ik kon ook nog spelen met lettertype, -grootte en -kleur, heel fijn!
Na een paar dagen kreeg ik mijn bestelling en opende ik vol verwachting het pakje. Het kaartje zag er precies uit als verwacht, echt heel mooi en stijlvol. Twee kaartjes (toevallig telkens het bovenste kaartje van een bundeltje) waren wel wat afgesleten aan de randjes. Toen ik dat via mail liet weten, kreeg ik prompt nog eens een tegoedcode om wat extra kaartjes te bestellen. Ik ben dus echt heel tevreden van hun service! De enveloppen werden bovendien netjes meegeleverd, dus na een halfuurtje adressen schrijven en postzegels kleven kon alles meteen op de post.
Ook nog kerstkaartjes nodig? Op deze pagina vind je hun volledige aanbod! Naast (kerst)kaarten vind je bij Greetz trouwens nog heel wat andere producten, zoals boeketjes, geschenksetjes van Rituals en zelfs Tony’s Chocolonely! Hoe cool is dat seg, chocolade in uw brievenbus!
Deze post is een samenwerking met Greetz.be. Zoals altijd blijft wat hier geschreven staat 100% mijn mening.
by Joyce | Oct 12, 2016 | Dagelijks leven |
Dit is de voorlaatste zomerpost die hier dit jaar zal verschijnen. Aangezien we eind juli verhuisd zijn naar mijn ouders en zij rechtover een dreef en velden wonen, zijn we deze zomer precies vaker gaan wandelen dan vorig jaar. Soms nam Klaas zijn camera mee, soms liet hij hem thuis. We wandelden altijd hetzelfde toertje, maar dat kon Elliot niet schelen. ‘t Is ook verbazingwekkend hoe snel zo’n peuter dingen onthoudt. Tijdens een wandeling toonden we Elliot bijvoorbeeld hoefsporen in opgedroogde modder. De wandeling erna wees hij in de verte naar diezelfde plek en riep hij enthousiast iets over paardjes. Het duurde efkes voor we snapten wat hij bedoelde, maar toen onze euro viel stonden we weer maar eens versteld van hem. Onze kleine, grote man. <3
Anyway, ik bekeek nog eens ons fotoarchief op de computer van Klaas en selecteerde mijn favoriete foto’s. Op de laatste foto na allemaal gemaakt tijdens één wandeling. :)
Binnenkort herfstkleuren. <3
by Joyce | Sep 1, 2016 | Uitstap |
Een van Elliots belangrijkste recente ontwikkelingen is dat hij opeens geen dutje meer nodig heeft. ‘t Is te zeggen: in de loop van de namiddag wordt hij wel nog moe maar we krijgen hem met geen stokken nog in bed. Door het dutje over te slaan, kwam er weer ruimte voor uitstapjes. Superfijn, want de afgelopen 2 jaar hebben wij géén daguitstapjes gemaakt omdat Elliot niet kon/wou slapen op verplaatsing. Nu zijn er natuurlijk wel 2 baby’s bijgekomen, maar aangezien die voorlopig nog overal slapen, hebben we het er deze zomer van genomen. Elliot was sinds eind juli thuis, wat net voldoende tijd was om mij deftig te laten herstellen van de bevalling. Toen Klaas dan ook in verlof was, zijn we 2 keer een hele dag weggegaan: een keer naar de Zoo en een keer naar Oostende.
Elliot is gek van de trein, dus was het vanzelfsprekend dat we ook met de trein naar de Zoo in Antwerpen zouden reizen. Dat was wel heel spannend, want we waren ten eerste nog nooit een hele dag met Elliot op stap gegaan (door die dutjes dus) waardoor we niet wisten of hij ook in de namiddag nog vrolijk zou blijven. Bovendien waren Lily-Rose en Lucy-Mae toen nét 6 weken en waren we gebonden aan de buggy met twee Maxi-Cosi’s. Achteraf bekeken waren we veel makkelijker af geweest met enkel 2 draagdoeken, maar dan hadden we wel moeten sleuren met de luiertas. Zo is ‘t altijd wel iets. :) Gelukkig waren er in de stations en in de Zoo zelf altijd vriendelijke mensen die bereid waren om eventjes te helpen als we trappen moesten doen. En ja, Elliot vond de trein zalig, hé!
In de Zoo hebben we zowat alle dieren gezien, maar we hebben bitter weinig foto’s. Ik maakte een handvol foto’s met mijn iPhone en Klaas haalde in de speeltuin zijn camera boven. Om een hele dag foto’s te maken met een digitale camera hadden we echt onze handen veel te vol. De lunchpauze duurde trouwens een dikke 2u. Eerst zelf eten en dan naar de speeltuin zodat Elliot kon spelen terwijl ik de meisjes één voor één aanlegde. Want ja, zo tandemvoeden, echt discreet is dat toch ook niet, hé. :)
‘s Namiddags kreeg hij het heel moeilijk en viel hij bijna in slaap. Het aquarium kon hem weer een beetje doen herleven, maar daarna was het finaal op, haha!
En wat schreven we dan in ‘t lager in onze opstellen? ‘Moe maar voldaan keerden we terug naar huis.’ Awel ja. :)
We gaan sowieso nog eens terug naar een dierenpark, want Elliot spreekt er nog altijd van. Echt zalig dat hij zo genoten heeft! :)
by Joyce | Jun 14, 2016 | Kindjes, Zwangerschap |
De 37 weken heb ik nipt niet gehaald, want op vrijdag 10 juni kwamen ze in sneltempo ter wereld…
Wij zijn twee ongelooflijk schattige dochters rijker! Lily-Rose werd geboren om 6u35 met 2,650 kg en 49 cm. Lucy-Mae volgde om 6u40 met 2,620 kg en 48 cm.
In ‘t begin waren er nog duidelijke verschilpunten, maar elke dag lijken ze meer en meer op elkaar. De polsbandjes laten we dus nog even aan. :) Ze doen het allebei supergoed, krijgen allebei volop de borst en zijn gisteren opnieuw beginnen bijkomen. Gisteren zijn we ook met hen naar huis gekomen, dus nu is ‘t hier zo’n beetje alle hens aan dek. Hoewel het voorlopig overdag precies nog wel meevalt. De eerste nacht daarentegen, dat was iets anders. :)
Meer info volgt!
by Joyce | Apr 15, 2016 | Zwangerschap |
Een van de dingen die we tijdens de zwangerschap van Elliot gedaan hebben en waar ik nog altijd zó gelukkig om ben, was de zwangerschapsshoot. Onze vriendin maakte de foto’s en dat zorgde er toch voor dat we ons veel meer op ons gemak voelden. Omdat we sinds enkele jaren diezelfde vriendin in de lente foto’s van ons gezin laten maken, besloten we er nu maar meteen een zwangerschapsshoot van te maken. Van Elliot was ik 32 weken ver, maar ik voelde dat we deze keer beter niet zo lang wachtten dus werd de datum geprikt wanneer ik 27 weken ver was. Twee weekends geleden was het dan zover. Een selectie!
Elliot was te druk bezig met heen en weer crossen, dus zijn er niet heel veel foto’s waar hij ook bij staat, maar ik ben wel héél blij met die allereerste foto. :) Op naar volgende lente! Hoewel een fotoshoot tegen dan wel wat minder vanzelfsprekend zal zijn, vrees ik…
