by Joyce | Nov 7, 2018 | Kindjes |
Combineer een moeder die haar blog in ‘t slop laat geraken en kinderen-die-niet-de-eerstgeborenen zijn en je krijgt een leeftijdsupdate die pas 4 maanden na de feiten geschreven wordt en waarbij dus ook veel gokwerk aan te pas komt…
In het concept voor deze blogpost stond er dat het meest opvallende was dat ze ‘nu’ (dat was begin oktober 2017…) begonnen te praten. Ik schreef toen dat ik nog eens precies moest opzoeken wanneer Lily-Rose en Lucy-Mae hun eerste woordjes spraken en wat die ook alweer waren. Natuurlijk weet ik niet meer wanneer ze juist begonnen te praten, maar vermoedelijk zal het dus ergens in augustus/september 2017 geweest zijn, ongeveer gelijktijdig met het moment waarop ze begonnen te stappen. Lucy startte daarmee op 12 maanden, in juni, en Lily in september, op 15 maanden. Daarmee was ze het traagste stappertje van al mijn kinderen, wat ook haar heerlijk rustige en alles-op-zijn-tijd-karaktertje weerspiegelt. Lucy, tja, die is zoals Elliot wat meer gehaast en onstuimig. Dat was al zo als baby en ik vermoed dat het niet meer zal veranderen. :) Maar die woordjes dus, ik weet niet meer wat die precies waren! Wel dat ze veel gewoner waren dan die van Elliot, want zijn eerste woordje was echtigentechtigwaar ‘buiten’. De miekes hielden het volgens mij op dingen als bal en poes. In februari (21 maanden oud) begon Lucy-Mae ook echt met tweewoordzinnen zoals ‘haarke mooi’ (als ze haar haartjes kamde) en ‘moeke ish weg’ (toen Lily triest was omdat ik naar mijn werk vertrok). Op 23 maanden was dat al goed geëvolueerd, want nadat ze aan de borst gedronken had, zei ze toen: ‘Toe doen! Anne kant dinken.’ Haha! Ik heb dus een hashtag op IG voor haar uitspraken, maar voor Lily blijkbaar niet. Zij doet het nog altijd wat meer op ‘t gemak dan Lucy, ze komt enkele dagen tot een maand ‘achter’. :) Ondertussen voeren ze heuse gesprekjes en staan we elke dag versteld van wat die al allemaal zeggen. Ter vergelijking: toen Elliot pas naar school ging (dus ruim 2 maanden ouder dan onze miekes nu zijn) zat hij op het niveau van ‘Bel gaat. Kindjes spelen.’ Die fase zijn de miekes al efkes gepasseerd.
Ze spelen graag met Elliots autootjes en ander speelgoed, maar wat nieuw is in ons huishouden is dat ze ook graag kleuren en schrijven! Vooral Lily oefent heel graag met een echte balpen, dan tekent ze ‘bollekes’ (rondjes) en is ze zo fier als ne gieter en zegt ze dat ze het gekund heeft. Lucy maakt strepen en krabbels en gaat dan weer met iets anders spelen. Hun popjes vinden ze ook erg lief. Die worden in bed gestopt, krijgen de borst en worden getroost. Zulke lieve poppenmoedertjes, die miekes van ons. Maar dat zijn dus eigenlijk ontwikkelingen van na hun tweede verjaardag. :)
Ze krijgen nog steeds borstvoeding, al heb ik sinds een aantal weken (rond 2 jaar en 4 maanden) wel de laatavond- en nachtvoeding afgebouwd. De eerste nacht was er veel geween, hoewel ik goed mijn best had gedaan om ze erop voor te bereiden. Lily was het meest verknocht aan de borst en hoewel we bij haar dus de grootste moeite voorspelden, was het Lucy-Mae die het meeste drama maakte. Mijn Roosje was gewoon verdrietig, maar kwam al gauw bij mij liggen zodat ik haar kon troosten, maar Lucy was echt kwáád! Ze wou niet neerliggen naast mij en ik mocht haar niet aanraken. En toen zei ze met ontzettend boze stem “Stommerik!” Zo aandoenlijk, mieke toch. <3 Want oh ja, ze zijn ontzettend mondig, spreken zoals hierboven gezegd al supergoed, en nemen dus ook vrolijk alles over dat Elliot meebrengt van school. :) Ik merk wel dat ze het nu, met hun verkoudheid, ‘s nachts weer lastiger hebben en toch weer zouden willen drinken. Ze zijn trouwens zot van chocolade, vooral Lily-Rose. Zij noemt het ook met een verliefde blik in haar ogen “locolaatjes”.
Wat school betreft: ze stappen in januari in, maar volgens mij (en volgens mijn tante/meter/onthaalmoeder) konden ze eigenlijk in september al gestart zijn. Eigenlijk zijn ze schoolrijp en ze lijken mij er even klaar voor als Elliot indertijd was. Ik ben heel benieuwd of ze elk hun eigen vriendjes zullen hebben of dat ze gewoon samen in een kliekje terecht zullen komen. Wat andere, oudere kindjes om van te leren is misschien niet zo slecht, want ze kunnen ook ontzettend goed ruzie maken. Dingen afpakken, aan elkaars haren trekken, krabben in het gezicht, elkaar op de grond duwen. Ze kunnen niet zonder elkaar (en zijn dat ook zelden) maar op momenten dat ze wel eens alleen zijn, omdat de ene bijvoorbeeld ziek thuisblijft van de opvang, merk je dat ze precies wel herleven en het er extra van nemen om moeke en/of papa eens voor zichzelf te hebben. And who could blame them? :)
En dan, sinds hun 2e verjaardag (of eigenlijk al van een stukje ervoor) hangen ze keeeeiiihard de grote kleuter uit. Kleuren en schrijven, tellen, kleuren benoemen, liedjes meezingen en dansen (dat deed Elliot nooit!), genieten als we verhaaltjes voorlezen. Zalige miekes. Ze slapen nu trouwens ook weer samen, dat hebben we geïntroduceerd op reis en heeft ons leven opnieuw een heel stuk gemakkelijker gemaakt. Het fotootje hieronder maakte ik op hun 2e verjaardag en weerspiegelt perfect hun karakters: Lucy als wild zwijntje en Lily als stille genieter. <3
En omdat het zo’n zalige foto is en ze er op 2 jaar en 1 week oud ineens zó groot uitzagen:
Heel mijn leven heb ik verlangd naar een dochter, en dat doet niets af aan hoe graag ik mijn zoon zie. Elliot zal altijd mijn enige manneke zijn, mijn oudste kind, degene die van mij een moeke maakte. Toen mensen mij tijdens al dat dochterverlangen probeerden te temperen door te zeggen dat een dochter misschien wel zou tegenvallen of dat het zou kunnen dat het tussen ons niet zou klikken, kreeg ik ergens toch schrik. Ik ben zó blij dat daar niks van aan is. Meer zelfs, dat ik kan zeggen dat het volledig is wat ik had verwacht en gewenst. Maar dan in ‘t dubbel. Niks dan liefde.
by Joyce | Jan 25, 2018 | Feest |
Oh my god, jong! Deze post stond al weken klaar om te publiceren, maar blijkbaar duwde ik nooit op de knop! Eigenlijk wou ik gewoon een impressie geven van onze eerste Kerst in het nieuwe Huizeke Sluizeken.
Eind november gingen we samen met onze huisfotografe naar een kerstbomenkweker om wat gezinsfoto’s te laten maken. Er zaten enkele pareltjes tussen die ik al eerder op Instagram deelde, maar voor het kaartje beperkte ik me tot de allerbeste. Op de achterkant plaatste ik wel nog een grappige foto met een ludieke uitspraak van Elliot erbij. In de toekomst ga ik dat elke keer doen, denk ik, want eigenlijk wordt dat op die manier een mini-herinnering aan Elliot (of de andere kindjes) als kleuter.
Na al die zalige kerstbomen gezien te hebben en omdat onze oude (nep)boom dringend aan vervanging toe was en we geen 150 EUR aan een nieuwe nepper wilden geven, besloten we dit jaar voor een échte kerstboom te gaan. We gingen hem zelf kiezen in het veld en het hele gebeuren beviel ons zo hard dat we dat volgens mij voortaan elk jaar gaan doen. Maar dan hoop ik er wel eentje met kluit te vinden, want het is wat zonde dat we die vorige week op straat moesten zetten voor de groendiensten… Ik versierde de kerstboom opnieuw met onze vintage versiering en dit jaar hadden we ook voor het eerst een vintage piek.
Samen met mijn Femmavriendinnen pakte ik onze pakjes Pinterestgewijs in. De basis was bruin kraftpapier en dat werkten we af met veertjes, beschreven kerstbollen, touwtjes, retro foto’s en prentjes, glitterblaadjes, kortom: the works. Ik vond dat zo fijn om te doen dat ik volgens mij al mijn pakjes nu zo ga inpakken, maar dan ga ik toch eerst opnieuw mijn voorraadje materiaal moeten inslaan. :)
Omdat wij eigenlijk geen cadeautjes geven met Kerstmis, maar er toch pakjes onder de boom lagen, besloot ik wat spelletjes in te pakken voor de kindjes. Die lagen nog in mijn reservestapel (of al op zolder, wegens te simpel voor Elliot en nu pas geschikt voor de meisjes. Recyclage en al :)) maar kwamen nu goed van pas. De kindjes mochten hun pakje openmaken en daarna deden we ons allereerste minikerstfeestje-onder-ons. We voorzagen geen warm eten (te veel werk), maar maakten allemaal kleine hapjes waarvan we weten dat de kindjes die heel lekker vinden: vleesjes op rolletjes, kaassterretjes, rauwe groentjes met cocktailsaus, ananas en roereitjes. En toen vertelde ik Elliot dat hij de tafel mocht dekken… op de grond. Echt, waanzin alom! Elliot vond dat zó komiek, eten op de grond, stel u voor, seg! De dagen en weken erna heeft hij nog meermaals gevraagd om op de grond te mogen eten, dus een nieuwe traditie is geboren, denk ik. :) We maakten zelfs een heus dessertje (moelleux van de Aldi in de microgolf, maar whatever) dat de kindjes ook erg konden smaken. Dat van mezelf bewaarde ik netjes tot de kinders sliepen, toch efkes extra genieten. :)
En om de kerstperiode af te sluiten deden we opnieuw van metie- en petienieuwjaar en nodigden we alle meties en peties van de kindjes uit om te komen vieren. Vorig jaar deden we dat met gourmet en dat leek iedereen wel goed bevallen te zijn, so why change a winning team?
Ik kijk altijd erg uit naar de feestdagen, geniet er dan ook erg van, maar half januari ben ik ook telkens blij dat het weer achter ons ligt. Maar ik ben niet de enige met dat gevoel, zeker? :)
by Joyce | Oct 14, 2017 | Feest, Kindjes |
Net zoals we Elliots eerste verjaardag uitgebreid vierden met een groeifeest, zetten we Lily-Rose en Lucy-Mae ook in de bloemetjes toen ze jarig waren. Het concept bleef hetzelfde, een vrijzinnige viering met het huisvandeMens gevolgd door lekkere dessertjes voor onze gasten, maar de uitwerking was deze keer lichtjes anders. Bij Elliot huurden we een cafézaaltje en knutselde ik heel veel dingen zelf, maar voor het groeifeest van de meisjes had ik simpelweg geen tijd om veel te haken aan versieringen. We lieten het feest doorgaan in een hoeve/beleefboerderij zodat we ons qua aankleding geen zorgen moesten maken. De dag zelf ging ik gewoon snel wat honeycombs ophangen. We hadden ongelooflijk veel geluk met het weer, want hoewel het best winderig was, was het wel zonnig en warm. De viering konden we dus buiten laten doorgaan.
De ceremonie was net zoals bij Elliot een viering van/voor onze meisjes, een afronden van hun babytijd en het verwelkomen van wat nog komen zal. En eigenlijk vond ik het stiekem ook wel een beetje een feestje voor óns, omdat we verdikke het eerste jaar met een tweeling hadden overleefd. Applausje voor ons! De moreel consulente van deMens praatte alles mooi aan elkaar en zorgde ervoor dat het geheel niet te lang duurde, een kwartier à twintig minuten. De meisjes hielden zich goed, de kindjes die erbij waren ook.
Bij Elliot werkten we rond de figuur van een boom, deze keer kozen we voor een regenboog. Na regen komt zonneschijn, en misschien ook wel een regenboog. Een levensles die onze meisjes hopelijk altijd zullen meedragen. Ik zou niet zo ver gaan om hun prille babytijd onze ‘regen’ te noemen, maar ergens zat daar toch ook wel een bepaalde symboliek in. De eerste maanden met een tweeling zijn heel bijzonder en zeker ook fijn, maar het is een feit dat het alleen maar beter en makkelijker wordt eens ze wat ouder en zelfstandiger worden. Ik zorgde voor wat korte gedichtjes over regenbogen en zelf hadden Klaas en ik ook een tekstje voorbereid voor onze miekes. Allez. Ik schreef de tekst en Klaas las die voor het allereerst tijdens de viering. Ge weet wel hoe dat gaat met venten, hé?
Dit was ons tekstje:
Gisteren vierden we de eerste verjaardag van Lily-Rose en Lucy-Mae. Dat betekent dat het vandaag precies 1 jaar geleden is dat we stilaan aan het bekomen waren van de geboorte en dat de adrenaline plaats maakte voor blijdschap, maar ook voor twijfel. 1 jaar geleden vroegen we ons af hoe we dat zouden klaarspelen, twéé baby’s verzorgen, voeden, aandacht geven en koesteren.
Hun eerste verjaardag leek een ver verwijderde mijlpaal, een eindpunt waar naartoe gewerkt moest worden, want vanaf dan zou het makkelijker worden. Of dat hielden we onszelf toch voor. En hoewel iedereen met kinderen weet dat het nooit echt gemakkelijker wordt, maar gewoon ánders, moesten we gelukkig niet zo lang wachten. Toen ze ongeveer zes maanden oud waren, merkten we dat het inderdaad stilaan beter begon te gaan. Dat we een ritme vonden, dat de meisjes ietsje zelfstandiger werden, dat we als gezin onze draai gevonden hadden. En vanaf toen was het genieten. Dat betekent uiteraard helemaal niet dat we niet op regelmatige basis zuchten, ons opgejaagd voelen of ons geduld verliezen, maar dat alles wordt verzacht door de liefde die we voelen. Het is hartverwarmend om te zien hoe ze met elkaar omgaan en dat ze, hoewel ze uiterlijk zo erg op elkaar lijken, toch duidelijk hun eigen unieke persoontje zijn. Lily-Rose is ons ‘oudste’ dochtertje. Ze bekijkt de wereld, denkt na over wat ze ziet en zal daarna pas meedoen. Ze is vrolijk, maar op een rustige en ingetogen manier. Ze houdt van knuffelen en dicht bij ons zijn. Lucy-Mae is ons ‘jongste’ dochtertje. Zij duikt in de wereld nog voor ze weet wat er eigenlijk gaande is. Ze is vrolijk, onstuimig en een echte wildebras. Ze houdt van ravotten en van deugnieterij uithalen. We zien ook dat hun grote broer nu al hun grote held is. Wanneer ze vol verwondering en met pretlichtjes in hun ogen naar hem opkijken, wanneer hij spontaan een knuffel komt geven aan zijn ‘miekes’, zoals hij ze zelf ook al noemt… Dan loopt ons kopje over en lijkt het alsof ons hart uit elkaar zou kunnen spatten van geluk.
Wij zijn gelukzakken, en we doen ons best om ons daar elke dag opnieuw bewust van te blijven. Elliot is zo’n fantastisch mannetje dat we met hem al onze beide handjes mochten kussen, maar dat we vorig jaar niet één, maar zelfs twéé geweldige dochters mochten krijgen, dát maakt van ons de rijkste ouders ter wereld. Blijf maar verder groeien zoals jullie bezig zijn, miekes. Jullie doen dat heel goed. <3
Op Elliots groeifeest mochten de aanwezigen op het einde met hun vingerafdruk kleurrijke blaadjes geven aan een kale boom. Voor Lily-Rose en Lucy-Mae maakte ik met waterverf een schilderijtje van een regenboog. Ik knipte 2 vormen uit die een pot moesten voorstellen en die door onze familie en vrienden opgevuld mochten worden met gouden vingerafdrukken/muntstukken. De pot zou ik dan onderaan de regenboog plakken. (Sidenote: ik had 2 schilderijtjes gemaakt, voor elke dochter één, maar op de ochtend van het groeifeest stond ik op en ontdekte ik dat Elliot een van de schilderijtjes én een zwarte stift had gevonden. Zucht. Ik moet, as we speak, dus nog steeds schilderij 2 opnieuw maken.)
En daarna was het tijd voor het feest. Deze keer kozen we niet voor een dessertenbuffet, maar voor 2 taarten en een toog met lekker schepijs. De grote taart bleef in het thema van regenbogen, de andere taart bestond uit witte chocolade, cheesecake en speculaas.
En tussen het eten door kon iedereen vrij rondlopen op de boerderij, de koeien voederen en de speeltuin bezoeken.
Om te voelen dat je samen met je kinderen zo graag gezien wordt, en dat op zo’n mooie dag en op zo’n fijne locatie is hartverwarmend. Echt een topdag. <3
by Joyce | Dec 9, 2016 | Dagelijks leven |
Het zit er weer op. Dagen werden afgeteld, Sinterklaasliedjes gezongen, snoep rondgestrooid en cadeautjes gegeven. En nu is Sinterklaas weer naar Spanje. Of was het Turkije? Het was de eerste keer dat Elliot echt besefte wat er ging gebeuren en volledig mee was in het Sintverhaal en net zoals ik vorig jaar had gedacht, maakte dat het dit jaar extra magisch. Elliot zette zijn schoen, maar we moesten hem wel nog even herinneren aan het feit dat hij ook twee zusjes heeft die nog niet zelf hun schoentje konden zetten. In de slofjes stopte hij een suikerklontje, in zijn eigen schoen een wortel en zijn tekening voor de Sint.
Sinterklaas zorgde ook dit jaar weer voor een mengelmoes van cadeautjes. Een beetje gewoon speelgoed, een beetje knutselgerief (2 kleurboekjes, waskrijtjes van Panda en dikke potloden), een beetje uitdaging voor de hersentjes (puzzels en een boek). Oh, en een dinoverkleedpakje! <3
Dit jaar waren er voor het eerst ook diertjes van Schleich. Een setje van 4 oceaandieren, een duo dino’s en nog een enkele koe en varken.
Die variatie vinden de Sint en zijn Pieten fijn, en wij stiekem ook wel. Je kan toch ook geen auto’s blijven geven, hé? Hoewel de Sint wel nog rap dat jeepke van Playmobil in zijn speelgoedzak stopte toen hij merkte dat Elliot toch om een auto bleef vragen. :)
Lily-Rose en Lucy-Mae werden ook niet vergeten. Zij krijgen allebei een stoffen pop met konijnenoren en een houten kralending (seriously, geen idee hoe ik dat anders moet noemen). Voor hen samen was er ook een houten stapelpop die de Sint maanden geleden al van hun geboortelijst plukte. :)
Allez ja, een belachelijk volle Sinttafel eigenlijk, dus je zou kunnen zeggen dat de Sint overdreven heeft. Maar eigenlijk toch niet, want die mens was gewoon op de hoogte van ‘t feit dat wij nu bij mijn ouders wonen en in plaats van op twee adressen te komen heeft hij het dus gebundeld. Vandaar dat hier dus ook een aantal Transformers en een hele reeks figuurtjes uit The Good Dinosaur op Elliot stonden te wachten. En het politiekonijn en de vos uit Zootopia, wat een zalige film!
En Elliot? Die was in de wolken, hé. :)
Ook dit jaar kijk ik al uit naar volgend jaar, want volgens mij gaat hij dan ‘voor echt’ zelf een lijstje kunnen maken, knip- en plakwerk enzo. :)
by Joyce | Dec 4, 2016 | Kindjes |
Or should I say ‘meters en peter’? Het concept voor deze blogpost zit al lang in mijn hoofd en nu ik later deze week plan te schrijven over het geboortekaartje en doopsuiker (jaaaaaa, in de week dat de meisjes 6 maanden oud worden, so what?) leek het me een goed idee om eerst eens te vertellen over hoe we meters en een peter zochten voor onze meisjes. En over hoe we het hen gevraagd hebben. Deze maand zal het 1 jaar geleden zijn dat we hen de grote vraag stelden. Let’s celebrate!
Voor Klaas en ik aan kinderen begonnen, zeiden we altijd dat ze sowieso mijn broer en Klaas zijn zus als peter en meter zouden vragen. Toen ik zwanger werd van Elliot realiseerden we ons dat we dan meteen een ‘probleem’ hadden als ik nog eens zwanger zou zijn, want na Elliot zou ons rijtje broers en zussen al uitgeput zijn. Op dat moment beslisten we dus om nog steeds mijn broer als peter te vragen en voor een van mijn oudste vriendinnen te gaan als meter. Dat Klaas zijn zus op haar beurt meter zou worden van ons volgende kind stond op dat moment dus al vast, en ik denk dat zij dat ook al wel wist. Omdat Elliot dan een familielid en een vriendin als peter en meter had, wilden we die lijn doortrekken voor kind 2. Naast mijn schoonzus zouden we dan de beste vriend van Klaas als peter vragen. Zo was alles netjes geregeld, hé?
En toen hadden we boem patat nog een extra koppel meters/peters nodig. We kozen voor 2 vriendinnen van mij maar we wisten eigenlijk niet hoe zij daar tegenover zouden staan. Allebei hebben ze (minstens) een zus, dus het is goed mogelijk dat ze ooit nog eens als meter gevraagd zullen worden. (Vriendin 1 werd trouwens 2 maanden na mijn bevalling effectief al voor de tweede keer meter!) Ik had hen nog niet verteld dat ik zwanger was, maar ze wisten wel dat we aan het proberen waren. Van vriendin 1 wist ik zeker dat ze enthousiast en volmondig ‘ja!’ zou zeggen als we haar de vraag stelden, maar van vriendin 2 was ik niet zeker. Dus moest ik dat met een omwegje vragen, hé. Ik belde haar met een smoesje op en landde het gesprek vlotjes op het kiezen van meters en peters en dat ik blij was dat ik nog niet aan een derde kind moest denken want dat we dan een probleem hadden… ‘Want ja, ik zou dan denken aan een vriendin of zo, maar je weet toch nooit op voorhand wat die gaan zeggen, hé. En stel dat ze dan geen nee durven zeggen…’ Zo kwam ik te weten dat zij het meterschap vollenbak zag zitten, zonder het haar effectief te moeten vragen en zonder dat ze ook maar iets in de gaten had. Voilà, we hadden onze 3 meters en 1 peter!
Maar dan moesten we hen ook nog effectief vragen… We besloten de zwangerschapsaankondiging meteen te combineren met de grote vraag, vooral omdat ik vermoedde dat vriendin 2 verder zou beginnen redeneren als ik daar een aantal weken over liet gaan. De peter van Lucy-Mae kwam op bezoek rond zijn verjaardag (nog geen maand na de verjaardag van Klaas), zogezegd gewoon om verjaardagscadeautjes uit te wisselen. Ik gaf hem eerst zijn kerstkaartje en wachtte tot hij de afsluiter las… Dat was supergrappig, want je ziet dan effectief gedurende een paar seconden de mensen hunne frank vallen, terwijl ze als afsluiter ‘Liefs, Klaas, Joyce, Elliot, <3 en <3’ lezen. Ik combineer de Vraag ook graag met een cadeautje. Deze keer heb ik nagedacht over wat de meters/peter typeert en hoe ik dat kon linken aan onze kindjes. Peter (hij heet ook effectief Peter!) heeft in de kunsten zijn nieuwe passie gevonden, dus voor hem stelde ik een setje potloden/verfjes/etc. samen.
Hij pakte alles uit en snapte duidelijk niet echt goed waarom hij dat nu cadeau kreeg, tot hij aan het kaartje kwam. ‘Huh? Nog een kaartje? Ik kreeg toch nog maar net een kerstkaartje?’ Toen hij dan las dat het de bedoeling was dat hij de inhoud zou gebruiken om samen met zijn petekind kunstwerkjes te maken, had hij het beet.
En dan ja, heel vereerd was hij. :)
Voor de peter had ik een ietwat mannelijker kaartje gekozen, want de meters kregen allemaal het onderstaande.
Voor de zus van Klaas (meter van Lucy-Mae) vulde ik een doos met allerlei bakspulletjes.
Sommige dingen uit de IKEA, maar het meeste uit Dille & Kamille, als ik me niet vergis. Ik stopte alles in een schoendoos die ik bekleedde met inpakpapier.
Die gaf ik af tijdens het uitdelen van onze Secret Santas op het kerstfeestje van Klaas zijn familie. Zo was iedereen daar ook meteen op de hoogte. :)
Dat betekent dus dat Lily-Rose twee meters heeft, mijn 2 vriendinnen. Gelukkig zitten zij allebei in mijn koekjesclub waardoor ik hen tegelijkertijd kon vragen. Ik zei nog niets (maar deed wel mijn uiterste best om mijn buikje te verdoezelen :)) en deelde toen het mijn beurt was mijn cupcakes uit. Voor mijn zwangerschapsaankondiging had ik 2 soorten gemaakt, een met een roze vulling en een met een blauwe. Ik wachtte tot iedereen een hap nam en toen een andere vriendin die wel al op de hoogte was, zei: ‘Tiens… Bij mij is het blauw… Bij jou roze?’ had iedereen het door. Hartelijke gelukwensen, vragen naar de uitgerekende datum en hoe ver ik was. Allez, you know the drill. Ik zei verder niks. Toen iedereen weer gekalmeerd (haha!) was, haalde ik weer mijn kerstkaartjes boven en zei langs mijn neus weg: ‘Allez, nu ik toch aan ‘t uitdelen ben, ga ik jullie nog rap efkes jullie kerstkaartjes geven.’ Ze deden de envelop open, lazen de kaartjes, en ik zag hoe bij iedereen de ogen verward bleven rusten op die twee hartjes… En toen ontplofte de bom aan tafel, iedereen was in de war, wou weten hoe het zat. Echt supergrappig! We babbelden er efkes over, weer over de bevaldatum die logischerwijs dus wat vroeger zou zijn dan wat ik daarvoor had gezegd, over het feit dat ze eeneiig zijn,… Toen iedereen bekomen was, zei ik dat ik nog kerstcadeautjes had gekocht. *weent nu al tranen van ‘t lachen* Toen moest ik efkes twee keer nadenken, want nu ze wisten dat er meteen ook een derde op komst was, kon het zijn dat vriendin 2 (die ik eerder al had gebeld om te polsen) meteen iets zou verwachten als ik eerst vriendin 1 vroeg. Dus ik gaf vriendin 2, die samen met mij taal- en letterkunde volgde en een bescheiden verzameling kinderboeken heeft, eerst haar cadeautje…
Ze was een beetje onwennig. Wel heel blij, want ze had dat boek nog niet en met boeken scoor je sowieso bij ons. Toen zag ze dat er binnenin nog een kaartje zat. Opnieuw verwarring, want ze had haar kerstkaartje toch al gehad?
Ze las het en toen volgde echt de meest zalige reactie ooit! Ze gilde, gooide het boek met kaartje en al op de tafel alsof er een spin over kroop, bedekte haar gezicht met haar handen, jammerde ‘Oh nee, hé! Ik ga wenen, hé!’ en begon toen effectief te wenen en stormde weg naar de keuken. Hahahahahaha. Toen ben ik haar wel achterna gegaan, om haar te troosten en te vragen of het wel ok was. Ze was mijn telefoontje al vergeten en had zich er totaal niet aan verwacht, en ‘t was allemaal zo veel na elkaar, zei ze. De aankondiging, het tweelingnieuws, de metervraag. Maar ze was heel blij en zei dat ze heel graag meter van ons kindje wou worden. :)
Voor vriendin 1 had ik dan ook nog een cadeautje en om haar nog efkes in de waan te laten, zei ik dat het een gewoon kerstcadeautje was, want dat we onze meter al gevraagd hadden. Zij kreeg een bon van & Other Stories en dit kaartje:
Ook supervereerd en heel blij!
Echt, zo warme herinneringen dat ik heb aan heel die periode. ‘t Was zo fijn om alles te bedenken en iedereen te verrassen. En ondertussen weten we zeker dat we goede keuzes gemaakt hebben. Love you guys! <3
