by Joyce | Feb 8, 2015 | Kindjes |
Geen maanden meer, nee, een jaar! Cuh-ray-zay. Het verwondert mij dat ik niet geweend heb. :) Dit postje komt met een paar dagen vertraging omdat we er donderdag een familiedagje van gemaakt hebben. Elliot was thuis en Klaas had een dagje verlof. Elliot werd wakker om 9u en dan zijn we samen opgestaan en hebben we samen ontbeten. Allez ja, wij ontbeten en Elliot gooide zijn boterham op de grond omdat hij de honden zo graag ziet eten. :) Daarna speelde hij, kleedde ik hem aan en maakten we zijn laatste leeftijdmijlpaalfoto’s (wat een woord!).
Daarna was hij weer moe, dus tegen 11u ging hij opnieuw slapen. Ondertussen ging ik naar de printshop om de gephotoshopte krijtbordjes voor zijn groeifeest (dank u, Sarah!) te laten drukken. Ik pakte ook zijn cadeautje in, want daar was ik de dag ervoor niet meer aan toe gekomen.
Toen hij wakker werd, heeft hij eerst bij mij gedronken (Woohoo, 1 jaar borstvoeding! Nooit gedacht dat we dat zouden gedaan hebben. :)) en dan was het tijd om zijn pakje te openen.
Hij kreeg zes zakjes met plastic dieren. Echt heel veel beestjes, maar ze kwamen uit de Action en voor nog geen 3 euro voor een zakske kundetochniesukkelenhé? Als deze een succes blijken, kunnen we op termijn misschien investeren in Schleich. Zou wel tof zijn! Ik was trouwens ook bijna vergeten om hem zijn verjaardagskroon op te zetten! Hij vond het héél amusant om die binnen de kortste keren van zijn hoofd te trekken, maar het is toch gelukt om het vast te leggen op de gevoelige plaat. :)
Dju, dat is toch een schoon kind. :)
Na een beetje gespeeld te hebben, at hij nog wat fruit en dan was het tijd om te vertrekken! We wilden graag een uitstapje maken op Elliots verjaardag en ons eerste idee was het zwembad. Maar toen kwamen we erachter dat je in geen enkel zwembad in de buurt nog een zwemshort mag dragen, en Klaas is geen Speedo-man. Dus moesten we iets anders bedenken. Ik herinnerde me dan ineens de Brielmeersen in Deinze. Een mooi park, naar ‘t schijnt, en veel beestjes om naar te kijken, en een speeltuin. Dus wij daar naartoe. We waren er zogoed als alleen (want ja, het was megamegakoud en het sneeuwde!) en dat was wel bijzonder. Elliot zat gelukkig lekker ingeduffeld in zijn fleece voetenzak. Moeke en papa hadden het wat kouder, want die waren hun handschoenen vergeten. :)
Soms zijn mijn ogen al eens toe op een foto, ja.
Elliot vond de geitjes megazalig en nu is het hier ten Huizeke Sluizeken dus officieel 2 tegen 1: wij willen een geitje!
Elliot zat ook nog eventjes op de schommel en hij vond dat tof, tot hij het na een halve minuut beu was en begon te jammeren. Baby’s, excuseer, peuters hé!
Daarna konden we het echt niet meer uithouden en zijn we terug naar huis gekeerd. Nog eventjes de Colruyt binnengesprongen (ook dat vindt Elliot superleuk, want in ‘t karreke krijgt hij dan altijd een broodkorstje om te smikkelen) en daarna zijn we naar mijn ouders gegaan om samen te eten. Voor ons was ‘t frituur, voor Elliot een groentebakje. Dat is ook altijd feest voor hem, want hij eet graag groentjes en in die bakjes zitten keiveel verschillende dingen, tot maïs, prinsessenboontjes en rode kool toe! Daarna gingen we naar huis en ging Elliot (héél) moe maar ongetwijfeld voldaan slapen. :)
En gisterenochtend… werd hij wakker met de windpokken. Perfecte timing, mijn lieve zoon, want vandaag vierden we zijn groeifeest! Later meer daarover!
by Joyce | Feb 4, 2015 | Kindjes |
Zoals ik in mijn vorige post al aangaf, had ik zin om Elliots geboorteverhaal hier eens neer te schrijven. Aangezien het op dit moment (op exact het tijdstip dat ik dit post) 1 jaar geleden is dat “het in gang schoot”, vond ik dat wel gepast. :)
Voor mijn zwangere vriendinnen/lezers: of jullie dit lezen moeten jullie zelf beslissen, maar (in my opinion) it ain’t pretty. ;)
Op zondag 2 februari was ik 41 weken ver. Eigenlijk wou ik op deze datum bevallen omdat het de sterfdatum van mijn pépé was. Ik had al een paar dagen af en aan weeën (sinds mijn laatste controle bij de gynaecoloog twee dagen eerder), maar niets dat doorzette. Klaas en ik gingen die zondagnamiddag wandelen in het park, zijn met de auto over de kasseien van de Paddestraat gaan rijden en daarna gingen we naar mijn ouders om nog een laatste babyprojectje af te werken. We zijn daar ook blijven eten en ik heb er ananas gegeten, haha. De weeën (die ik trouwens steeds gewoon harde buiken bleef noemen) bleven onregelmatig komen tot dinsdag 4 februari. Toen moest ik opnieuw aan de monitor en voor een controle naar de gynaecoloog. De vrijdag ervoor had ik al 3 centimeter opening, dus ik hoopte dat al die weeën voor nog meer vooruitgang zouden gezorgd hebben. De monitor op dinsdag (41 weken en 2 dagen) duurde ongeveer 45 minuten en alles was perfect. Daarna ging ik verder naar de gynaecoloog, maar die was net bezig met een bevalling die nog zeker een uur zou duren, dus besliste ik ’s namiddags terug te komen.
Om 14u45 was ik terug in het ziekenhuis. Mijn baarmoederhals was nog verder aan het inkorten en ik had bijna 4 centimeter opening. Het hoofdje zat vast in mijn bekken, maar de baby was nog steeds niet volledig ingedaald. De gynaecoloog zei dat er normaal tot 42 weken gewacht werd, en dat was ook wat ik wou, maar omdat de baby al zo groot was en nog altijd niet volledig was ingedaald, bleek het onveilig om nog zo lang te wachten. In principe konden we nog wel een extra weekje wachten, zei ze, maar dan riskeerden we echt dat de baby niet meer zou kunnen passeren en dat het dan op een keizersnede zou kunnen uitdraaien. Daarom spraken we af dat ik de avond erna zou binnenkomen om dan de volgende ochtend ingeleid te worden.
Ik ging naar huis rond 15u30 en vertelde in mijn mamagroepje op Facebook (we waren allemaal uitgerekend voor januari en natuurlijk was ik van 24 vrouwen de laatste die moest bevallen!) wat de gynaecoloog allemaal had gezegd. Ik weende een beetje omdat het ineens allemaal zo echt werd en ik nu effectief wist wanneer we ons baby’tje zouden te zien krijgen. Ik bleef weeën hebben.
Omdat het dinsdag was, aten we nogal vroeg omdat Klaas naar de fotografieles moest. Hij vertrok om 17u45 en om 17u50 zat ik in de zetel toen er plots iets raars gebeurde. (Ik ben echt beschaamd dat ik het volgende ga schrijven, maar bon, ik zeg het maar hoe het was, hé. :)) Ineens voelde ik een ‘bonk’ op mijn poep en hoorde/voelde ik een ‘plok’-geluid in mijn buik. Ik dacht dat mijn water gebroken was en werd me héél erg bewust van het feit dat ik in een stoffen zetel zat. Ik voelde echter geen water lopen, dus besloot ik te gaan staan en eens naar het toilet te gaan. Op het toilet leek het alsof ik een klein beetje lekte. Het vocht leek me redelijk gelig, dus ik wist niet zeker of het vruchtwater was. Ik zat nog een beetje in een ontkenningsfase en dacht dat het evengoed mogelijk was dat ik nog wat glijmiddel verloor van tijdens het onderzoek bij de gynaecoloog. Vanaf dat eerste moment in de zetel kwam er ook een regelmaat in mijn weeën, die meteen zeker om de 5 minuten kwamen. Ik had net een app gedownload om mijn weeën bij te houden, dus begon ik te timen. Gedurende het volgende uur moest ik nog 3 keer naar het groot toilet omdat ik ook felle darmkrampen kreeg: mijn lichaam dat zich voorbereidde op arbeid en bevalling.
Ik hield mijn Facebookgroepje op de hoogte van wat er allemaal aan het gebeuren was. Zij waren allemaal overtuigd dat het zover was, maar ik was nog steeds sceptisch, dus besloot ik eerst mijn moeder te bellen. Dat was om 18u57. Tijdens die 20 minuten aan de telefoon bleef ik weeën hebben waar ik diep en ritmisch doorheen ademde. Mijn ma was ook overtuigd en dus belde ik naar de materniteit om te vragen of ik binnen moest komen, aangezien ik regelmatige weeën had en dacht dat mijn water gebroken was. Ze zeiden dat dat het beste was, zodat ze konden checken of het effectief in gang was. Ik belde terug naar mijn ma en vertelde haar wat ze gezegd hadden en toen sms’te ik Klaas, die nog steeds van niets wist. Ik wou hem niet doen schrikken voor het geval het vals alarm zou geweest zijn, maar nu was het onmiskenbaar in gang. Klaas sms’te terug om te vragen of het “voor serieus was” (ik had er eerder die dag nog over gemopt) en toen vertrok hij naar huis. We laadden wat laatste dingen in de auto en we vertrokken. Ik was heel zenuwachtig toen we in het ziekenhuis aankwamen, alsof ik daar eigenlijk niet hoorde te zijn, heel raar. Tegen 20u15 waren we ingecheckt en werden we naar een arbeidbevallingskamer gebracht. We installeerden ons en de vroedvrouw stelde me wat vragen zoals hoe ik wou bevallen (in bad), of ik een epidurale wou (neen), etc. Toen bleek dat het gelige vruchtwater inderdaad meconiaal was, dus een badbevalling was meteen al geen optie meer. Ik vond dit heel jammer, want ik wou dit al nog van voor ik zwanger was, maar ik zette me er snel over heen. Die baby moest en zou geboren worden, bad of geen bad. :)
De vroedvrouw controleerde rond 20u45 hoe ver ik al stond en ik was blij te horen dat ik al meer dan 5 centimeter opening had. Ze duwde nog de rest van het vruchtwater uit de vruchtzak, wat een suuuuperraar gevoel was en echt heel onaangenaam aanvoelde. Ik ging op de bal zitten en vond dat dit echt goed hielp om de weeën op te vangen, hoewel ik dat tijdens de prenatale lessen maar niets vond. Ik wipte ritmisch op en neer tijdens mijn weeën terwijl ik heel diep en langzaam in- en uitademde. Klaas duwde ondertussen op mijn onderrug om voor wat tegendruk te zorgen, want de weeën trokken fel door tot in mijn rug. Ik voelde me op dat moment nog steeds heel goed en tussen de weeën door lachten we en babbelden we een beetje. Rond 22u10 kwam de gynaecoloog langs om te kijken of er nog vordering was. Na controle bleek ik inmiddels 6 centimeter opening te hebben. Ik voelde me fantastisch bij het idee dat ik blijkbaar 1 centimeter per uur (à anderhalf uur) won en ik voelde me redelijk zeker dat de baby over een paar uurtjes in onze armen zou liggen. De baby was nog steeds niet verder ingedaald, maar daar maakte ik me niet al te veel zorgen over. Tijdens de gehele arbeid hing ik aan de monitor omdat de hartslag van de baby aan de hoge kant was en ze die zeker in de gaten wilden houden. Ik kon nog steeds heel goed met mijn weeën omgaan hoewel ze toch al redelijk intens begonnen te worden. Mijn doel was heel duidelijk en wetende dat mijn lichaam deed wat het moest doen, zorgde ervoor dat ik me heel sterk voelde.
Om middernacht werd ik opnieuw gecontroleerd. Op dat moment was de pijn bijna ondraaglijk geworden, dus ik was ervan overtuigd dat ik zeker al aan 8 of 9 centimeter zou gezeten hebben en dat het gauw allemaal voorbij zou zijn. Helaas bleek ik nog steeds op 6 centimeter te zitten, ondanks al de pijn en de weeën die zoveel intenser waren geworden. Op dat moment ben ik mentaal “gebroken”. Ik was zo teleurgesteld dat al dat harde werk van de laatste uren niets hadden uitgehaald. Mijn weeën duurden al bijna 2 minuten aan een stuk en vaak zat er zelfs geen volledige minuut meer tussen twee weeën. Ik wist dat ik dit niet nog 4 centimeter extra kon doorstaan, maar toch wou ik nog steeds niet om een epidurale vragen, dus beet ik door. De vroedvrouw belde naar de gynaecoloog die toch een epidurale aanraadde omdat er geen vordering meer was en er toch ook risico’s waren door het meconiale vruchtwater en het feit dat de baby niet meer verder leek in te dalen. Er werd mij ook verteld dat de epidurale zou helpen om tot 10 centimeter opening te geraken. Achteraf bekeken denk ik dat de gynaecoloog voor een epidurale opteerde omdat ze dacht dat dit misschien wel eens kon uitdraaien op een keizersnede, maar dit werd mij op dat moment alleszins niet verteld.
Om 1u ’s nachts kreeg ik een infuus als voorbereiding op de epidurale verdoving. Ik moest toen een uurtje wachten en om 2u zou de anesthesist de ruggenprik komen zetten. Dat was het langste uur van mijn arbeid. Weten dat er verlossing komt, maar nog een uur helse pijnen moeten doorstaan. Toch vind ik dat die nacht voorbijgevlogen is. Een knip met de vingers en die hele arbeid en bevalling waren voorbij. Heel vreemd.
Om 2u kreeg ik dan de epidurale en de vroedvrouw vertelde me dat ik geluk had want de “goede” anesthesist was van wacht – elke epidurale die hij zette werkte perfect. Blijkbaar toch niet zo perfect, want de mijne werkte maar half. Ik kon mijn weeën nog door de hele rechterkant van mijn buik voelen trekken, zelfs na een extra dosis verdoving. Ze zeiden mij te profiteren van de epidurale en een paar uurtjes te rusten zodat ik fris aan de bevalling kon beginnen, maar aangezien ik de weeën nog zo goed voelde, kwam er van rusten niet veel in huis.
Vanaf dat moment zijn mijn herinneringen een beetje wazig. Ik weet niet of ze mijn ontsluiting nog eens zijn komen controleren maar om 6u55 zat ik bij mijn weten nog steeds op 6 centimeter en was ik aan het wachten tot de gynaecoloog aan haar ronde begon. Er waren nog 3 andere vrouwen in arbeid en de gynaecoloog was dus nog bezig met een andere bevalling. Iets na 7u kwam ze langs, controleerde mij en zei… “Ok, je bent er, 10 centimeter, je mag dan beginnen persen straks.” Ik kon het niet geloven. Ik was ervan overtuigd dat ik nog steeds op 6 centimeter zou gezeten hebben en had me een hele nacht voorbereid op een keizersnede. En dat was ok voor mij. Het kon mij allemaal niet zo veel meer schelen, echt heel vreemd. Precies alsof ik mij vanaf het moment dat ze mij zeiden dat ik bleef steken op 6 centimeter emotioneel had losgemaakt van alles dat er aan het gebeuren was. Ik wou gewoon dat ons kindje geboren werd, op welke manier dan ook. Nu moest ik alleen nog maar wachten tot de vrouw voor mij bevallen was en dan was het mijn beurt. Daar werd ik zo zenuwachtig van dat ik een beetje moest overgeven. Zo gênant, haha!
Om 8u mocht ik beginnen persen. Er was alleen een vroedvrouw bij mij en Klaas stond naast mij. Van zodra ik mocht persen, voelde ik geen pijn meer. Doordat ik een epidurale had gekregen, was het persen wel heel raar. Ik voelde wel een druk omdat ik de weeën nog voelde, maar ik voelde geen drang om te persen. Ik zat ook niet in een adrenalinerush omdat ik niet zo veel pijn voelde, dus het persen was heel raar en gebeurde niet vanuit een oerinstinct. Eigenlijk lag ik daar zo maar een beetje half en half te duwen, want zonder die adrenaline kon ik mij natuurlijk niet laten gaan en echt heel hard persen… Rond 8u25 kwam de gynaecoloog langs om te zien hoe het ging en de vroedvrouw zei dat de baby bij elke keer dat ik perste wel een beetje naar beneden kwam, maar dat ze dacht dat de baby toch verkeerd lag. De gynaecoloog controleerde mij nogmaals en stelde inderdaad vast dat de baby een sterrenkijker was en dat hij er dus niet zonder hulp uit zou komen. Toen vertelde de gynaecoloog mij wat ik al had gevreesd. We zouden naar een operatiezaal gaan om daar te proberen de baby te draaien met de zuignap. Als dat werkte, zou ik gewoon vaginaal kunnen bevallen. Als dat niet werkte, zou het een keizersnede worden. Toen gebeurde alles ineens heel snel. Voor ik het wist, waren twee vroedvrouwen mijn bed door de gang naar de operatiezaal aan het rollen, terwijl Klaas met de monitor en het infuus achter mij liep en probeerde om het tempo te volgen. Ik herinner me dat ik weeën had en ineens persdrang voelde. De vroedvrouw zei dat ik mijn weeën weg mocht duwen, wat ik raar vond. Ik was bang dat ik de baby er per ongeluk uit zou duwen, maar dat was, gezien zijn ligging, natuurlijk onmogelijk.
De mensen die al in de OK waren hadden niet echt door waarom ik naar daar werd gebracht. Er was eerst gesproken van een keizersnede, maar toen hoorden ze dat het om een vacuümextractie ging. Ik ging op het bed van de OK liggen en een vroedvrouw kwam achter mij zitten zodat mijn hoofd in haar schoot lag. Ondertussen zette de gynaecoloog de zuignap op het hoofdje van de baby en een andere vroedvrouw kwam naast mij staan. De gynaecoloog zei dat ik zo hard mogelijk moest persen en terwijl ik dat deed, begon zij te trekken aan de zuignap terwijl de vroedvrouw naast mij meeduwde op mijn buik. Ik had ongelooflijk veel pijn, meer pijn dan ik ooit in mijn leven had gehad, zelfs met de bolus die ik nog maar een paar minuten ervoor had gekregen. Op een gegeven moment voelde ik dat ik geknipt werd, maar ik dacht alleen: “Zucht. Dat ook nog.” Ik bleef maar persen en persen en ik herinner me dat ik dacht: “Komaan, is die baby nu nog altijd niet gedraaid?!” Toen hoorde ik ineens de gynaecoloog zeggen dat ik de baby “kon hebben” als ik nog een paar keer perste. Ik was op dat moment compleet van de wereld en volledig in de war. Ik had heel de tijd gedacht dat ze de baby met de zuignap zouden draaien en dat ik dan terug naar mijn kamertje zou gemogen hebben om verder te persen.
Ik bleef persen en toen was hij er plots. Op 5 februari om 8u58 opende ik mijn ogen (toen de baby er bijna uit was hadden ze gezegd dat ik moest kijken, maar ik riep “Nee!” en hield mijn ogen toe) en zag hoe ze Elliot boven mij hielden. Mijn eerste gedachte was: “Zo veel haartjes!” en mijn tweede gedachte was: “Hij lijkt op Klaas!” Ik herinner me enkel kleine beetjes van de uren die daarop volgen, maar ik geloof dat ze Elliot in een handdoek wikkelden en hem op mijn borst legden zodat Klaas en ik hem konden bewonderen. Elliot was ongelooflijk hard aan het huilen en ik herinner me dat ik me daar zorgen over maakte, omdat hij niet ophield. Op een gegeven moment namen ze hem eventjes weg naar een tafeltje een paar meter verderop en ik bleef kijken om te zien wat ze aan het doen waren. Na een tijdje merkte ik dat de gynaecoloog opnieuw op mijn buik aan het duwen was (en nog eens toen ik terug op mijn eigen kamer was) omdat er blijkbaar nog heel veel bloed en bloedklonters in mijn buik zaten. Daarom kreeg ik de dag erna ook een extra zak bloed. Ze naaide mij en dan werden we naar onze eigen kamer gebracht om wat te rusten en te genieten van de eerste momenten als een gezinnetje van drie. Na een tijdje belde we ook onze ouders om hen het goede nieuws te vertellen.
Klaas vertelde mij later dat hij het heel moeilijk had gehad tijdens de bevalling. Hij zei dat de gynaecoloog bijna op haar knieën zat toen ze aan de zuignap moest trekken en hij had ook heel veel bloed gezien toen ik geknipt werd. (Dat is trouwens iets dat ik me wel nog levendig herinner: dat ik vlak na de bevalling naar de gynaecoloog keek en zag hoe haar hele arm tot aan haar elleboog volhing met mijn bloed. Jakkes!) En toen Elliot eruit was en Klaas onze zoon voor het eerst zag, had hij zijn best moeten doen om zijn tranen te bedwingen, zei hij. Ik heb spijt dat ik dat niet gezien heb, want ik heb Klaas bijna nog nooit emotioneel gezien, maar ik was gewoon volledig weg. Ik was zo uitgeput en zo hard bezig met mezelf dat ik echt geen aandacht kon besteden aan de mensen rondom mij. Dat is volgens mij ook waarom ik niet meteen dat Verliefde Gevoel had dat aaaaalle moeders (ik hou hier een sarcasmebordje omhoog) voelen wanneer ze hun kind voor het eerst zien. (Welkom, eeuwig schuldgevoel!) Maar ik voelde wel meteen een heel sterk moederinstinct: dit was mijn baby en ik moest hem voeden en verzorgen want ik was het enige dat hij had.
We vonden hem van in het begin prachtig (zelfs met zijn gezicht nog helemaal verfrommeld van de bevalling :)), maar hij werd/wordt nog elke dag knapper en knapper.
Nadat hij voor het eerst werd gewogen, gemeten en wat drooggewreven.
Ik realiseer me nu pas hoe moe Klaas eruitzag. Op dat moment vond ik dat hij er geweldig uitzag in vergelijking met mij. ^^
Dag 2, na zijn eerste badje.
Het doopsuiker.
Hem voor het eerst helemaal alleen wassen.
Ik gaf Klaas dit body’tje toen ik ontdekte dat ik zwanger was.
Twee teasers die Klaas op zijn blog en onze Facebooks postte.
Deze laatste 6 zijn genomen met mijn iPhone. Zeker niet de beste foto’s, maar ze zijn mij zo, zo dierbaar.
Het is raar, maar toen ik zwanger was, was ik altijd bang dat ik het niet zou kunnen zonder pijnbestrijding. Nu weet ik dat, als ik niet was blijven steken op 6 centimeter (wat enkel gebeurde door Elliots ligging), ik waarschijnlijk al aan 8 of 9 centimeter zou gezeten hebben tegen dat mijn weeën “ondraaglijk” werden. En dan zou ik doorgebeten hebben, want ik zou licht aan het einde van de tunnel gezien hebben. De gynaecoloog vertelde mij later dat een sterrenkijker meestal niet meer voorkomt bij een tweede kind, dus ik heb veel hoop voor een volgende bevalling zonder epidurale verdoving.
Al bij al was dit het exact tegenovergestelde van hoe ik mij had voorgesteld dat Elliot zou geboren worden (mijn geboorteplan was uitermate sereen…), maar tegelijkertijd was het ook exact waar ik mij mijn hele leven op had voorbereid, omdat ik zelf op deze manier ter wereld ben gekomen. Ik denk dat deze ervaring ook de reden is dat ik na een paar maanden soms alweer verlangde naar een tweede baby, om deze bevalling “goed te maken”. Ik vond dat wel straf eigenlijk, want hoewel dat verlangen om opnieuw te bevallen er wel al heel vroeg was, was/is die drang naar nog een kindje er zeker nog niet bij.
En toch zou ik het allemaal zó nog eens doen, want Elliot is het meer dan waard. Hij is zó lief, zó flink, zó levendig, zó knap, zó álles… Ik hou meer van hem dan wat dan ook in de wereld.
by Joyce | Jan 30, 2015 | Feest, Kindjes |
Het is vandaag een jaar geleden dat ik 41 weken ver was. (Dat doet er mij aan denken dat ik hier misschien eens Elliots geboorteverhaal moet posten. Puur voor de nostalgie, hé? Dat heb ik op mijn vorige blog ook gedaan, maar dan in ‘t Engels.) Ik kan maar moeilijk geloven dat de tijd zo voorbijgevlogen is. Komende donderdag wordt Elliot 1 jaar, zeg. Dat is nu toch niet meer serieus, hé? Maar bon, donderdag vind ik maar een triestige dag om jarig te zijn eigenlijk, zo doordeweeks, maar dat is niet erg. Zaterdag zetten we hem uitgebreid in de bloemetjes op zijn groeifeest! Zoals ik al eerder postte, wou ik een vlaggenlijn haken om als decoratie te gebruiken op het feest. Ik had er twee nodig omdat ik ze ook als achtergrond wil gebruiken voor zijn cakesmash, maar twee lijnen was toch een beetje te veel van het goede. Gelukkig kon ik omi-hulp inschakelen en moest ik er zelf maar eentje haken. Het heeft lang geduurd eer ik mij er vollenbak aan heb gezet, maar dat was omdat ik constant de mist in ging. Eens ik snapte hoe het moest, heb ik als een zot gehaakt en was ze op een dag of 3 klaar. :) Gisterennamiddag zijn we dan naar mijn ouders gegaan zodat ik daar aan zijn gehaakte verjaardagskroon kon beginnen, voor in ‘t geval dat ik hulp zou nodig gehad hebben. Ik ben twee keer moeten herbeginnen, maar uiteindelijk zat het na drie uur al in elkaar. Goed hé? En ‘t is mooi gepast, da’s ook belangrijk! En dan zijn er nog wat andere dingetjes die ik wou maken, zoals kaartjes om bij de dessertjes te zetten, faux-krijtbordjes en een tijdlijn van polaroids. Een sneak peek!
De krijtbordjes wou ik eerst effectief op een krijtbord maken, maar ik wist al op voorhand dat ik dat niet zo mooi zou vinden als een gephotoshopte versie. Dus zei ik tegen Klaas dat het mij met een goede tutorial wel zelf zou lukken om dat met Photoshop te doen, but who are we kidding? Ik ben er nog altijd niet aan begonnen en ik ben écht niet computerslim genoeg om dat op een paar dagen onder de knie te krijgen. Anyway, ik heb nog een paar dagen tijd, dus het komt wel in orde…
by Joyce | Jan 5, 2015 | Kindjes |
Miljaar, zeg. De allerlaatste vermaanddag van onze kleine baby. Bittersweet indeed.
We hebben een lastig maandje achter de rug. We waren met z’n drietjes één voor één ziek en tegen dat de laatste genezen was, had hij de eerste alweer aangestoken. Elliot had een dubbele oorontsteking en was not amused. Arm mannetje. Maar ondertussen zijn we allemaal van onze microben verlost (*hout vasthouden*), dus we starten 2015 lekker gezond!
Toen Elliot stilaan aan ‘t genezen was, heb ik zijn loopkarretje uit de kelder gehaald. Dat had hij eerder al gekregen van Klaas zijn pa, maar hij was er nog niet klaar voor. Blijkt dat ik het juist op tijd boven heb gehaald, want hij sjeesde er meteen het hele huis mee door. Allez, van de ene kant naar de andere kant. En dan botste hij tegen een kast en begon hij hysterisch op en neer te wippen tot we hem kwamen redden en zijn karretje in de andere richting draaiden. Waar hij dan weer tegen de tafel reed en het voorgaande scenario zich herhaalde. En zo gaat dat nu dus nog altijd. Hij is dus heel erg bezig met stappen, maar kruipt ook nog altijd heel vaak. We hebben hem af en toe al eens een paar seconden op z’n eentje zonder steun zien staan, maar hij heeft precies nog wat te veel schrik om er echt volledig voor te gaan. Op een gegeven moment beseft hij dat hij alleen staat en dan laat hij zich weer zakken. Gelukkig is er toch al fotografisch bewijs!
Ik denk dat het deze maand was dat hij ook nog een vierde tandje kreeg. De eerste twee waren de middelste onderaan, maar de twee volgende (die hij bovenaan kreeg) zijn volgens mij dus hoektanden! Hoe raar is dat? ‘t Zouden ook de tandjes naast zijn voorste tanden kunnen zijn, ik ben het niet zeker, maar ‘t is alleszins een raar zicht… Sinds hij genezen is, is hij ook voor dood aan ‘t eten. Echt, boefkicks in da house! Hij at altijd al wel mee met ons à la Rapley, maar sinds twee weken is hij precies echt vertrokken. We’re talking eerst drinken aan de borst en dan nog 2,5 mandarijnen opeten! Echt zalig om hem zo bezig te zien. :-)
Verder heeft hij nu ook een nieuw “ding”. Hij brengt zijn kinnetje naar zijn borstkas, begint dan zijn hoofd heen en weer te wiebelen en verontwaardigd uit te leggen. Echt supergrappig! Ik probeerde er al ontelbare keren een filmpje van te maken, maar zoals dat gaat met baby’s stopt hij natuurlijk vanaf het moment dat ik mijn gsm bovenhaal. Klaas begint zich wel wat zorgen te maken dat het niet normaal is en eerder een symptoom is van een of andere rare aandoening, haha.
De kerstboom heeft hij grotendeels gerust gelaten en zijn nieuw favoriet speelgoed is een oud, versleten schooltje van Fisher Price met wat oude beestjes en poppetjes in. Verder hebben we ook eindelijk een aantal boekjes onderaan in de boekenkast gelegd zodat hij zichzelf kan “bedienen”. Ik moet wel beginnen met daar samen met hem tijd voor te maken, want tegenwoordig is “boeken lezen” voor hem gelijk aan alle boeken uit de kast smijten en dan weg kruipen.
Zucht. Vorig jaar deze tijd was ik mij aan het afvragen of ik nog die maand zou bevallen. Maar ik voelde al aan dat het februari zou worden. Oerinstinct! Bij mijn volgende Milestonepost ga ik gewoonweg niet meer de moeder van een baby zijn, zeg. Ik pink alvast een traantje weg.
