by Joyce | Nov 11, 2014 | Dagelijks leven |
Zoals ik in mijn vorig postje al schreef, mochten we 3 dagen na de vorige mijlpaal (9 maanden) al een volgend kaartje uit de kast halen: onze kleine man kruipt. Ik herinner me dat ik in deze post schreef dat hij aanstalten maakte om te kruipen, en dat ik me afvroeg of hij het tegen zijn volgende vermaanddag zou kunnen. Blijkbaar was dat nog ietsje te vroeg, maar hij heeft heel de maand druk geoefend. Toen zijn negende vermaanddag dan in zicht kwam, begon het een kléin beetje in de juiste richting te gaan, maar zijn knietjes schoven nog vaak weg en dan belandde hij altijd opnieuw op zijn buik.
Tot het moment dat ik hem een jeanske aan deed. Ik dacht altijd dat ik hem beter een soepel, stoffen broekje kon aandoen omdat hij daarin veel bewegingsvrijheid had. Blijkt nu dat die gewoon te sleer waren en hij met een jeanske meer grip op de vloer leek te hebben! Hij is als een gek beginnen kruipen en hij moest helemaal niet oefenen op snelheid. Hij ging er als een speer vandoor! Ondertussen kan hij wel weer zijn zalig comfy broekjes en leggingskes (de Zara is daar zaaaaalig voor!) aandoen, want nu weet hij hoe het moet he. :)
Staan doet hij tegenwoordig ook veel en graag.
Oh, en het is megagrappig om zijn achterkant te zien als hij kruipt. Dat kontje wiebelt echt van links naar rechts, precies een eendje. Mijn kleine patat. <3
by Joyce | Nov 10, 2014 | Kindjes |
En content dat hij is!
Ongeveer twee weken na zijn achtste vermaanddag kreeg hij dus zijn eerste tandje. Dat postte ik hier ook al, met het bijhorende kaartje natuurlijk. En pal op zijn negende vermaanddag bleek dat tandje een vriendje gekregen te hebben! Vlak ernaast, dus zijn 2 onderste bijtertjes heeft hij nu. Ze zijn wel nog klein, maar toch, they’re there.
De voorbije maand heeft Elliot veel geoefend om te kruipen. Hij maakte soms de juiste schuifelende bewegingen, maar zijn knietjes gleden nog vaak weg op onze gladde laminaat. Hij liet zich dan op zijn buikje vallen en zo begon hij ineens op korte tijd echt mobiel te worden, en supersnel dan nog ook! Ik schrijf deze post bijna een week na zijn negende vermaanddag, dus ondertussen kan ik ook zeggen dat hij sinds een paar dagen officieel kruipt! (Post met het kaartje volgt nog.) Eindelijk, zeg. Het zat er eigenlijk al zeker een maand aan te komen en zoals hij hevig is, had ik gedacht dat hij na een maand of 6, 7 wel al zou gekropen hebben. Maar anderzijds was ik zelf ook laat met kruipen, maar kon ik een maandje later of zo wel al stappen. We zullen zien hoe het hier evolueert. :-)
Verder trekt hij zich ook niet meer alleen aan ons recht. Ook in zijn park staat hij binnen de kortste keren recht (bij de OM zit hij daar blijkbaar nooit meer in neer, want hij wil altijd staan) en aan de salontafel doet hij ook pogingen, maar die is minder makkelijk om zich aan recht te trekken. Eens hij dan recht staat, zet hij ook al een paar pasjes langs de tafel of het park. En fier dat hij dan is!
Hij begint nu ook te knuffelen, merken we. Zijn hoofdje eventjes op onze schouder of borst leggen. Maar boys will be boys, het moment is ook altijd snel weer gepasseerd. Maar toch, de momentjes zijn er! <3
by Joyce | Oct 29, 2014 | Persoonlijk |
Slow down mummy
Slow down mummy, there is no need to rush,
Slow down mummy, what is all the fuss?
Slow down mummy, make yourself a cup of tea.
Slow down mummy, come spend some time with me.
Slow down mummy, let’s pull boots on for a walk,
Let’s kick at piles of leaves, and smile and laugh and talk.
Slow down mummy, you look ever so tired.
Come sit and snuggle under the duvet, and rest with me a while.
Slow down mummy, those dirty dishes can wait,
Slow down mummy, let’s have some fun – bake a cake!
Slow down mummy, I know you work a lot,
but sometimes mummy, it’s nice when you just stop.
Sit with us a minute,
and listen to our day,
spend a cherished moment,
because our childhood won’t stay!
– R. Knight
by Joyce | Oct 26, 2014 | Dagelijks leven |
Hier in ‘t dorp (hoe landelijk van mij!) is er elk jaar een Halloweenwandeling. Klaas en ik doen normaal niet gauw mee aan zulke dingen, maar dit is wel altijd leuk. Een wandeling van een uur of 2 en onderweg 4 kraampjes waar je in ruil voor bonnetjes iets te drinken en te snoepen krijgt. What’s not to love?! We doen al jaren mee en zelfs vorig jaar heb ik de wandeling volledig gedaan. Toch wel een beetje trots, want 7 kilometer is misschien niet zo ver, maar met een buik van 27 weken (of ietsje meer zelfs) en een pijnlijk bekken kan dat wel al eens tellen…
Dit jaar moést Elliot dus gewoon mee. We dachten hem eerst in de Mei Tai mee te nemen, maar voor zo’n lange afstand zag ik dat niet zitten en Klaas was nog herstellende van een buikgriep, dus werd het de buggy. Ik had vorig weekend een superwarme voetenzak voor erin gekocht, eentje met fleece, en dat in combinatie met een dikke jas (ook met fleece gevoerd), wollige wantjes en een suuuuperzalige fluffy konijnenmuts zorgde ervoor dat onze kleine man lekker zat te bakken in zijn buggy. Daar hebben we geen foto’s van, maar ik wou jullie zijn eerste outfit voor Halloween niet onthouden…
Hoe zalig is dat? We kregen dit pakje van mijn ouders. Klaas en ik zijn opgegroeid met Toy Story en toen de derde film uitkwam, zijn we die natuurlijk ook gaan bekijken in de cinema. En Tom Hanks is mijn held, dus dit pakje was echt ideaal. Anyway, Elliot was suuupermoe, maar bleef de eerste helft van de wandeling toch dapper wakker. Daarna is hij in slaap gevallen en was hij met geen stokken meer wakker te krijgen. Die Scandinaviërs zullen misschien dus toch gelijk hebben… Die leggen hun baby’s ook buiten te slapen, hé. ;-)
En nu hopen dat er op Halloween zelf wat griezelige films op tv zijn! ‘t Is de laatste jaren maar povertjes, heb ik de indruk.
by Joyce | Oct 6, 2014 | Kindjes |
Het lijkt pas gisteren dat ik hier kwam posten over Elliots zevende vermaanddag. Kan er iemand de tijd even stopzetten?
Gisteren werd onze kleine man dus 8 maanden. Vandaag moesten we naar Kind & Gezin voor zijn afspraak van 6 maanden (ze lopen daar wat achter, denk ik). Elliot weegt exact 9 kg en is 74,5 cm groot. Ne lange smalle, zoals zijn papa dus. :-)
Ik vind dat er in vergelijking met vorige maand niet zo heel veel veranderd is, maar hij is wel nóg actiever tegenwoordig. Hij rolt heen en weer in de zetel en sinds gisteren maakt hij echt aanstalten om te kruipen. Hij zit al langer op handen en knieën en “wipt” dan naar voor en naar achter, maar ‘t is pas sinds gisteren dat we zijn knietjes effectief een beetje naar voor zien schuiven. Misschien dat het dus niet meer zo heel lang zal duren voor hij zijn eerste “kruipje zet”. :-) Verder wil hij altijd maar staan en trekt hij zich constant recht aan onze schouders en kleren. Hij wiebelt nog erg, maar hij begint steeds steviger te staan. Hij zit nog altijd graag op zijn denkbeeldig brommertje en hij is opnieuw gestart met grommen, vooral als hij het de honden hoort doen. Hij is héééél blij als we liedjes zingen voor hem en geeft ons dan de breedste smile ooit. Verder laat hij tegenwoordig ook erg zijn rrrrrr rollen. Misschien zal hij dan toch met de Gentsche rrrr spreken, zoals zijn papa! En zijn haar? Dat moet weer eens geknipt worden. Maar ik vind het wel mooi zoals het nu is, eigenlijk. :-)
Ik ben heel benieuwd of ik in zijn volgende post ga kunnen schrijven dat hij kruipt…
