by Joyce | Mar 1, 2017 | Kindjes |
Het is al bijna een maand geleden, maar ik was deze fotootjes vergeten.
Onze meisjes zitten zelfstandig! Waar ze een week ervoor nog consequent omvervielen als we hen rechtop probeerden te zetten, besloten ze op Elliots verjaardag netjes op hun poep te balanceren. Ze waren dus net geen 8 maanden, gecorrigeerd juist 7 maanden oud, toen ze zelfstandig zaten. Ik vind dat best wel laat, want Elliot zat zonder steun op 5 maanden. Bij hem duurde het dan nog tot 13 maanden voor hij zijn eerste pasjes zette, maar hij stond al stevig op zijn beentjes rond 10 maanden, als ik me niet vergis. Dat zie ik bij de meisjes over anderhalve maand nog niet gebeuren. Zouden ze dan ook pas veel later stappen? Enerzijds vind ik het veel gemakkelijker als ze zelf kunnen stappen, maar anderzijds… Een peuter die zich nog van geen gevaar bewust is maar wel kan stappen is al een aanslag op mijn zenuwen. Twee zulke exemplaartjes zullen dus dagelijks voor een hartverzakking zorgen, denk ik. Misschien toch maar investeren in leibandjes? Haha!
Ik ga deze week nog hun achtmaandenpostje schrijven. Geweetwel, voor ze volgende week 9 maanden worden. *slechte moeder*
by Joyce | Jan 23, 2017 | Kindjes |
Voor ik deze update begon te schrijven, ben ik eerst eens gaan lezen wat ik de vorige keer te vertellen had. Dat is ondertussen zo’n 2 maanden geleden en ik merk dat er qua ontwikkeling eigenlijk nog niet zo bijster veel veranderd is. Wat ik wel gek vond om terug te lezen was de paragraaf over onze routine en over hoe het jongleren met baby’s was. Maar daar vertel ik straks iets meer over.
Uiterlijk vind ik dat ze er nog steeds ongeveer hetzelfde uitzien als 3 maanden geleden: Lily-Rose heeft een ronder gezichtje, Lucy-Mae heeft minder haar. Ik ben wel héél content dat die haartjes tegenwoordig zo goed aan het groeien zijn. Bij Lucy worden ze alsmaar langer en bij Lily kan ik er in principe zelfs al met gemak speldjes in steken. Als haar haartjes nat zijn, zit er trouwens redelijk wat krul in, dus ik ben benieuwd hoe het eruit zal zien als het echt lang is.
Zoals ik hier al schreef kregen ze allebei tandjes en op die dikke maand tijd is de stand 3,5-2 voor Lucy-Mae. Ze hebben allebei 2 tandjes onderaan, maar Lucy heeft er dus bovenaan ook al eentje en een tweede die zit te duwen om door te breken. Begin januari zijn we heel stilletjes gestart met vaste voeding, maar daar blog ik later nog eens over. We zijn recent ook naar K&G gegaan (toen waren ze de 7 maanden wel al net voorbij, maar soit) waar ze eindelijk nog eens gemeten en gewogen werden. Lily-Rose weegt 7,510 kg en is 69 cm groot, terwijl Lucy-Mae iets lichter en groter is: 7,270 kg en 69,5 cm. Ik heb het eens gecheckt en op die leeftijd was Elliot ongeveer even groot, maar woog hij wel een dikke kilo meer. :)
Zoals ik aan het begin van mijn post al zei, zijn er geen grote ontwikkelingssprongen gebeurd. Ze zitten ietsje steviger rechtop, maar nog steeds niet zelfstandig. Ik denk niet dat het bij Lucy-Mae nog lang zal duren, maar de rugspieren van Lily-Rose zijn duidelijk iets minder ontwikkeld. Ik steek het op het feit dat zij in mijn buik 9 (allez, 8) maanden in een bolletje gerold in mijn bekken heeft gelegen terwijl haar zus bovenop haar acrobatentoeren afwerkte en keiveel beweging had. :) Ze spelen nog steeds graag met verschillende speelgoedjes maar vinden het nog het leukst van al als we zelf actief met en tegen hen bezig zijn. Als Elliot thuis is, hebben we meestal niet veel werk aan hen, want dan zijn ze perfect content om toe te kijken hoe hij speelt. Vaak gaat hij dan expres gekke stoten uithalen en sinds ongeveer een maand hoor je dan 2 baby’s kirren en schaterlachen. <3
Dat is dan ook meteen wat mij in deze fase van hun leventje het meest opvalt: het feit dat ze ongelooflijk vaak echt heel goedgezind zijn. Ze halen voor het minste hun mooiste glimlach boven en er wordt gegiecheld en gegrijnsd. Ze grabbelen ook iedereen vast en proberen dan steevast het gezicht op te eten van de persoon die ze in hun scherpe babyklauwtjes hebben: mij en Klaas, maar ook Elliot en elkaar. Hoe ze zich tegenwoordig zo naar elkaar richten en elkaar ontdekken, da’s echt wonderlijk om te zien en doet mijn hart meerdere keren per dag smelten.
Daar komt dan nog eens bij dat het precies allemaal een stuk gemakkelijker is geworden sinds hun zesde vermaanddag. Tijdens de eerste zes maanden van hun leven vond ik het allemaal heel zwaar. Een tweelingmama die ik volg op Instagram zei het onlangs eens zo: ‘De tweelingwolk is hier niet roze, zeker niet, eerder grijs. (…) Veel frustraties en kilo’s geduld vliegen de deur uit! Maaaaar net als 1 klein lachje doet een badje wonderen. Bestaat er zoiets als een grijze wolk met veel blinkertjes?’ En eigenlijk was dat het exact: mijn wolk was niet roze. Echt grijs zou ik ze ook niet genoemd hebben. Maar het was zo verdomd zwaar en zulk hard werk met zo’n constante verantwoordelijkheid dat het toch eerder grijs dan roze was. Maar er waren ook elke dag kleine geluksmomentjes, de blinkertjes in de grijze wolken. En ineens, zo ongeveer 2-3 weken nadat ze 6 maanden geworden waren, viel mijn euro. Dat ik mij niet meer kon herinneren wanneer de laatste keer was geweest dat ik had gedacht ‘dat er 1 baby te veel was, waaaaarommmm moesten die nu met 2 zijn, dat is toch onmenselijk, dat is niet natuurlijk, dit is veel te moeilijk!’ Echt, de laatste keer dat ik dat toen had gedacht was al zo lang geleden dat ik het mij niet meer voor de geest kon halen. En onmiddellijk realiseerde ik mij ook dat irrationele gedachtes à la ‘Hoe zou dat eigenlijk werken, zo’n vondelingenschuif? Zou er daar een leeftijdslimiet op staan? En hoe zou ik dan moeten kiezen welke van de twee ik daar in leg? Dat zou nu toch keizielig zijn? Misschien kan ik ze dan elk de helft van een medaillon geven zodat ze elkaar later kunnen terugvinden…’ (waar ik mij uiteraard meteen na het vormen in mijn hoofd al schuldig over voelde) a thing of the past waren. En dat zijn ze gelukkig ook gebleven. And then it hit me: we hadden ons eerste half jaar als tweelingouders overleefd. En toen werd het overleven vervangen door simpelweg leven en genieten. <3
by Joyce | Jan 3, 2017 | Kindjes |
Man, ik was keiiiiihard verschoten toen ik onlangs in het mondje van Lily-Rose keek. Dat ging zo: ik dacht dat ik iets wits zag in de mond van Lucy-Mae. Ik checkte, maar het was een random wit puntje, geen idee wat het was eigenlijk. Puur op mijn gevoel af besloot ik bij Lily ook eens te kijken en holy moly, onderaan in haar tandvlees zag ik een wit randje uitsteken! Zo vroeg! Allez, ze was wel ruim 6 maanden (maar nog geen 6 maanden gecorrigeerd), maar toch… Elliot had zijn eerste tand pas op ruim 8 maanden, dus ik verwachtte me er deze keer nog niet aan. En zelf was ik ook 9 maanden oud voor ik mijn eerste tand had. Maar ja, Klaas werd blijkbaar geboren met een tand en ze moeten toch iets van hun papa hebben, hé? Soit, het kaartje werd bovengehaald en mijn kleine Rosie ging op de foto.
Dat ik bij Lucy onder het oppervlak van haar tandvlees ook al iets klaar zag zitten, dat had ik diezelfde dag al door. 2 dagen later brak ook bij haar het eerste tandje door.
Om een of andere reden duurde het bij haar langer om de foto te maken, zodanig lang dat ze tegen het fotomoment stiekem al twéé (2!) tanden had. 2 dagen na haar eerste tand kwam zijn gebuur ook vrolijk piepen. En zo stak mijn kleine Lucy Lou Who opnieuw haar zus voorbij. Al een paar keer is het mij opgevallen dat Lily eerst is met een mijlpaaltje, om dan op de voet gevolgd te worden door Lucy die er dan meteen nog een schepje bovenop doet. Met dat rollen was het ook zo. Misschien met zitten binnenkort ook? Al zal het nog wel even duren voor ze zelfstandig gaan zitten, denk ik. :)
by Joyce | Dec 14, 2016 | Kindjes |
Zoals ik hier al zei, stond er nog een blogpostje over het geboortekaartje en de doopsuiker van onze meisjes op het programma. Klaas maakte gisteren nog een paar laatste foto’s van het geboortekaartje, dus nu kan ik eindelijk alles ook hier delen!
Ik begin tijdens mijn zwangerschappen altijd al heel vroeg na te denken over het geboortekaartje omdat ik dat graag in orde heb mocht de baby te vroeg komen en omdat onze doopsuikers daar qua stijl ook telkens bij aanleunen. Van zodra we wisten dat we deze keer meisjes verwachtten, begon ik Pinterest te checken om te zien of ik daar iets vond dat mij aanstond. Ik vond enkele kaartjes met varens, ik vond er enkele met beertjes, ik vond er in een mooi fris groen en koraal. En toen besloot ik alles te combineren. Gelukkig is mijn broer tegenwoordig een beetje handig met Illustrator en ging hij akkoord om het ontwerp te maken. Hij tekende een beer uit en de vogeltjes voegden we eraan toe voor het speelse effect. Oorspronkelijk was er maar één vogeltje, maar toen bedacht ik dat de beer symbool kon staan voor Elliot en de vogeltjes voor zijn zusjes, dus tekenden we er nog een vogeltje extra bij. Aan het bloemenpatroon is heel lang gesleuteld tot het juist zat, ook qua kleuren. Daarna zocht ik nog wat verschillende lettertypes bij elkaar en zo was ons geboortekaartje geboren. De bloemetjes lopen op de achterkant trouwens gewoon door. De eerste twee foto’s zijn wel van mindere kwaliteit aangezien ik die zelf heb gemaakt met mijn iPhone.
Wat het doopsuiker betreft, had ik nog voor ik zwanger werd al beslist dat ik voor baby 2 eens zakjes wou naaien om daar suikerbonen in te stoppen. Het bloemenpatroon van het kaartje liet ik hier op stof drukken en daarna ging ik bij mijn mémé om samen zakjes te naaien. Ze maakte er een paar als proef en toen we begonnen af te spreken wanneer ik opnieuw langs zou gaan om ze effectief te maken, vroeg ze hoeveel ik er nodig had. Ik zei dat ik er een 70-tal gerekend had en toen zei ze simpelweg: ‘Tegen morgen zullen ze klaar zijn.’ En inderdaad, de dag erna kreeg ik een sms’je dat ze alle 70 klaar waren, compleet met voering en al. Ik moest dan enkel nog de gaatjes maken voor het lintje en het lintje erdoor rijgen. De labeltjes (met op de achterkant nog de namen van onze meisjes) lieten we drukken bij dezelfde drukker die ook het geboortekaartje deed.
Naast suikerbonen hadden we ook nog snoepjes. Bij Elliot kozen we voor badzand, maar deze keer bleven we dus in de categorie ‘eetbaar’. De harde snoepjes lieten we opnieuw in ongeveer dezelfde kleuren maken (op deze foto’s zijn ze iets feller dan in ‘t echt) bij Rocks & Rolls Candy in Sluis. We kozen voor de smaak kers-passievrucht. Suuuuuperlekker! Deze snoepjes stopte ik in mooie glazen potjes die ik bij Action vond. Om de potjes nog wat aan te kleden haakte ik samen met mijn moeder heel fijne ovaaltjes waaraan we 2 labeltjes bevestigden: vooraan de tekening met het beertje, achteraan de namen van de meisjes.
Het geheel presenteerden we op een witte taartschotel die ik nog gebruikt heb voor Elliots groeifeest. Daarop zetten we de potjes met in het midden een wit boompje van de AVA waarin we dan de zakjes hingen.
De kindjes kregen een bellenblaas met gepersonaliseerde wikkel en een ouderwetse lekstok. De staander knutselde mijn moeder zelf in elkaar door het bloemenpatroon enkele keren zelf af te printen en dan van knip- en plakwerk te doen.
Ik ben echt supercontent met hoe alles er uiteindelijk uitzag. Het is al het werk dubbel en dik waard geweest. En ik had natuurlijk ook chance dat de grootmoeder en overgrootmoeder in spé zo blij waren dat er eindelijk een viergeslacht kwam. ;-)
by Joyce | Nov 24, 2016 | Kindjes |
De meisjes zijn allebei samen aan het slapen en een zieke Elliot zit naast mij iPad te kijken. Ik heb van mijn hart een steen gemaakt en ben beginnen schrijven, want ik voelde dat het er anders nooit meer van zou komen. Wat ik op hun 4 maanden zou geschreven hebben, weet ik al niet meer (dat voelt al zo lang geleden aan!) dus post ik nu maar gewoon een update van hoe ver ze staan op 5 maanden. Wat ondertussen ook alweer bijna 14 dagen geleden is, maar allez!
Ze zijn allebei beginnen rollen en hoewel ik die dag à peu près gemarkeerd heb in onze agenda, hebben we daar dus pas deze week een foto van gemaakt hé, seg. Dat kwam er gewoon maar niet van. Beter laat dan nooit, I guess. Ik merkte dat Lily-Rose 2 keer van buik naar rug had gerold toen ze 3,5 maanden (ongecorrigeerd :-o) was, maar daarna deed ze dat een hele tijd niet meer. Ik dacht dus dat zij de eerste zou zijn om het officieel te kunnen, maar Lucy-Mae verraste ons. Iets na hun vierde vermaanddag rolde zij voor ‘t eerst van haar rug naar haar buik. Lily-Rose liet keilang op zich wachten, want zij deed het pas opnieuw 2,5 weken later, begin november. Zij was dus net geen 5 maanden, maar ik denk dat ze gewoon een hele maand lang vergeten was dat ze dat kon, haha! Ik vind het wel een beetje vreemd dat ze enkel van rug naar buik rollen, maar wellicht geven we hen ook niet genoeg tummy time om het in de omgekeerde richting te proberen.
‘s Ochtends zijn ze ‘heel vroeg’ wakker, zo rond half 8-8u moet ik opstaan met hen. Ze worden wakker als een van ons twee opstaat om Elliot naar school te brengen. Tegen 10u zijn ze dan weer moe en dan beweeg ik hemel en aarde om ze allebei zover te krijgen dat ze een dutje doen. Dat duurt meestal 30-45 minuten en daarna is ‘t sleuren om hen tot aan het middageten te krijgen. Ik schrok dan wat boterhammetjes naar binnen en tegen 12u30 ten laatste ga ik met hen naar de slaapkamer voor hun middagdut. Ik leg ze dan een voor een aan en terwijl ik de laatste aan ‘t voeden ben, is de eerste meestal in slaap aan ‘t vallen in het worstenkussen. Als ik klaar ben met nummer 2, leg ik mij ook neer en dan valt zij in slaap in mijn armen. Dat is eigenlijk het simpelste, want zo ben ik erbij tot ze slapen. Ze spuwen altijd hun tutjes uit om dan gefrustreerd te zijn dat hun tut niet in hun mond zit. Baby’s, hé… Dan slapen ze meestal 2 à 2,5 uur. Soms durft er zelfs eentje 3u slapen. Meestal is dat Lucy-Mae. Rond het avondeten volgt er vaak ook nog een heel kort dutje en na het avondeten is er de avondspits, met 3 kinderen die allemaal op hetzelfde moment (19u30) moe zijn en naar bed moeten. Klaas maakt Elliot dan klaar terwijl ik met een van de meisjes op bed ga liggen om haar te voeden. Tot voor kort viel nummer 1 dan al in slaap en kon ik hetzelfde doen met nummer 2. Tegenwoordig zijn ze vlak na hun voeding echter weer klaarwakker en begint het tutjesspelletje opnieuw, tot ze rond 20u(30) definitief slapen. Over ‘t algemeen beginnen ze dan effectief aan hun nacht en slapen ze tot de ochtend, uiteraard wel met de nodige voedingen. Ik denk dat dat er dan 2 of 3 zijn. Ik tel ze niet meer, maar ik denk dat we in totaal nog aan 8 voedingen per dag komen. Ik maakte me daar een beetje zorgen over (het aantal leek me te weinig) maar ze volgen nog steeds netjes hun WHO-curve. Lily-Rose was op iets meer dan 4,5 maanden 6,750 kg en 65 cm, Lucy-Mae 6,640 kg en 66 cm. Ik vermoed dat ze een beetje verkeerd gemeten hebben want het zou de eerste keer ooit zijn dat Lucy-Mae groter is dan Lily-Rose.
Op zich heb ik onze routine dus wel ‘down’, maar ‘t is toch vaak een beetje jongleren met baby’s en op slechte momenten lijkt het wel alsof het alleen maar moeilijker wordt in plaats van gemakkelijker. Maar op de goeie momenten gaat het dan natuurlijk wel goed en ben ik toch fier op mijzelf dat ik het klaargespeeld krijg. :) Ze zijn trouwens rond 3,5 maanden echt beginnen lachen naar en brabbelen tegen elkaar en dat is zo vertederend dat het veel goed maakt. :)
Verder hebben ze ook al efkes hun handjes ontdekt (overal kwijl!) en trekken ze nog altijd graag aan mijn haar (overal haar!). Ze grijpen naar de speeltjes van hun speelboog en houden speelgoedjes vast om er in hun wipper/eetstoel op te tsjoezen. Sinds enkele weken zijn ze ook kwaad als ze in hun wipper zitten terwijl wij eten, dus nu zitten ze in eetstoelen van de IKEA. Eigenlijk zijn ze daar nog niet aan toe omdat ze nog niet zelfstandig zitten, maar met een kussen als ondersteuning lukt het wel om zo een kwartiertje mee aan tafel te zitten. En dan zijn ze echt blij, want ze zien alles. Die madammekes, toch. <3
We zien nu al dat Elliot hun grote held is. Hoe ze echt zo geamuseerd en met een lachend snuitje naar hem kunnen zitten kijken als hij aan ‘t spelen of gek aan ‘t doen is… Net alsof ze hem verliefde blikken toewerpen. En omgekeerd is er ook veel liefde, vind ik. Op voorhand maakte ik mij daar heel veel zorgen over en was ik bang dat hij de meisjes echt ging zien als lastposten die zijn ouders van hem hadden afgenomen. Dat zal op sommige momenten misschien wel zo zijn, maar over ‘t algemeen is hij ontzettend lief en zorgzaam. Hij geeft hun tutjes, gaat keivaak spontane aaitjes en knuffels geven, zou hen zelf uit bed halen als hij kon en hij deelt (nu toch nog ;)) al zijn speelgoed met hen. Lucy-Mae noemt hij Loes(ie)meej en Lily-Rose gewoon Woos. <3 En hij noemt hen zijn zusjes, maar vaak ook ‘zussemie’. Ma jongens, toch. Smelten, dat.
Over 2 weken zijn ze al 6 maanden, zeg. Kunnen jullie dat geloven?
