by Joyce | Sep 12, 2016 | Kindjes |
De laatste van de ‘week’-kaartjes zit erop! Vanaf nu is er maar elke maand een officiële foto meer. Goed, want na snel eens doorgenomen te hebben wat ik voor de vorige update schreef, merk ik dat er eigenlijk niet zo heel veel veranderd is op die 2 weekjes tijd.
Overdag gaat alles zijn gangetje en krijg ik het redelijk goed rond met de twee. Soms zit er wel eens eentje te jammeren in de relax omdat ze wat ongeduldig is terwijl ik haar zus aan het voeden ben, maar het komt niet gauw tot echt hartverscheurend huilen. Gelukkig is er ook meestal iemand anders in huis om even te gaan troosten. ‘s Avonds hebben ze nog steeds een lastig blokje van 19u tot 21u ongeveer. We moeten dus zien dat we op tijd gegeten hebben, want anders zitten we elk met een jammerend kind op schoot. Ze willen dan een paar keer kort op elkaar drinken om uiteindelijk tussen 20u en 21u in slaap te vallen. Eigenlijk nog precies hetzelfde als in mijn vorige update dus.
Ze zijn ook veel socialer dan Elliot op die leeftijd was, vind ik. Die was tegen 3 maanden echt al ‘vreemd’ en aanvaardde nog maar 3 personen: ik, Klaas en omi. De meisjes brabbelen en lachen daarentegen naar iedereen. Het is echt hartverwarmend om te zien hoe hun gezichtje opklaart en ze meteen een guitig snoetje trekken vanaf het moment dat ik tegen hen begin te babbelen. Ze beginnen ook te kirren en gilletjes te slaken. <3
We zijn er trouwens eindelijk toe gekomen om foto’s te maken met het eerstelachkaartje. Wat de data betreft heb ik wel een beetje valsgespeeld omdat ik niet precies wist op welke dag ze officieel voor ‘t eerst lachten, maar bon. Da’s het lot van een tweede (en volgende) kind, zeker? :)
Ik ga eens vragen aan Klaas om van achter mijn rug foto’s of een filmpje te maken als ik tegen hen praat. Alhoewel deze foto’s toch ook wel zalig zijn:
Tot volgende maand!
by Joyce | Aug 25, 2016 | Kindjes |
Ai ai ai, ik heb mijn hoop (zie het einde van deze post) niet waar kunnen maken… Ik moet 8 en 10 weken toch weer bundelen!
Pfff. Ik moet bekennen dat ik op deze foto’s vooral naar de kleertjes heb gekeken om te weten wie wie ook alweer was. In ‘t echt zie ik het wel goed! Lily-Rose begint een mooi kopje haar te krijgen (zie je op de foto van 10 weken, zij ligt links) terwijl Lucy-Mae nog eerder lange donsjes heeft. Sommige dagen zijn ze haast identiek en op andere dagen kan ik in één oogopslag zeggen wie wie is. Echt heel bizar. Op de bovenste foto zie je trouwens Lucy-Mae met de watermeloen en Lily-Rose met de ananas. :)
Ik blijf een beetje op de sukkel met de dutjes overdag. Meestal is er telkens eentje die vrij makkelijk in slaap valt in het park (meestal is dat Lucy-Mae) en eentje die het moeilijker heeft (meestal Lily-Rose). Na een paar dagen bedacht ik dat ik de baby die het lastiger heeft gewoon efkes in de draagdoek zou moeten steken tot ze goed in slaap is zodat ik ze dan ook in het park kan leggen, maar toen kregen we ineens een hittegolf en werd het onmenselijk om de draagdoek te gebruiken. Ik merk trouwens dat ze in het park soms elkaar wakker beginnen te maken, maar gelukkig zijn er nog altijd genoeg momenten waarop ze gelijktijdig en lang genoeg slapen. Eergisteren of gisteren (echt jongens, ik heb géén besef van tijd meer!) was wel een rotdag op dutjesvlak. Het was 17u voor ze éindelijk eens tegelijkertijd aan ‘t slapen waren. De dagen ervoor begon ik al te merken dat Rosie pas na lang wroeten in slaap viel en dat Lulu alweer wakker werd als Rosie eindelijk 5 minuten sliep. Ja, dat zijn dagen waarop je niks gedaan krijgt, hé. Maar bon, eens het minder warm is, ga ik dan gewoon de baby die ‘t moeilijk heeft in de draagdoek stoppen en eventueel gewoon daarin laten dutten. Dan kan die ook haar zusje niet wakker maken als ik haar weer in ‘t park zou proberen leggen.
‘s Avonds beginnen ze wel een duidelijk ritme te krijgen. Zo rond een uur of 8 willen ze drinken (niet gelijktijdig, want ze willen dat tegenwoordig precies niet meer) en dan is ‘t van: Lily-Rose, Lucy-Mae, Lily-Rose, Lucy-Mae. Een beetje clusteren dus, maar ik kom er eigenlijk nog goed vanaf want ze willen elk maar 2 keer aan de borst en de tweede keer is ‘t eigenlijk meer uit zuigbehoefte dan omdat ze echt nog honger/dorst hebben. Tegen 21u-21u30 zijn ze klaar en dan vallen ze in slaap. ‘t Is te zeggen: Lucy-Mae valt in slaap. Ongeveer een uur later volgt Lily-Rose pas. ‘t Is echt frappant hoeveel langer het bij haar duurt voor ze zich kan overgeven aan de slaap. Misschien zit er ergens wel iets verkeerd en moet ik er toch eens mee naar de osteopaat gaan? Anyway, ze vallen dan dus in slaap en als ze zoals Elliot als minibaby zouden doen, zouden ze dan rond middernacht opnieuw nog eens drinken om dan door te slapen tot een uur of 6. Maar dat doen ze dus niet, hoewel ze in aantal uren volgens mij dus wel doorslapen. Technisch gezien. Want de eerstvolgende keer dat ze zich opnieuw melden om te drinken is dan tussen 3 en 4 normaal gezien. Heel soms is ‘t later dan 4u. Maar ik vind dat dus echt niet fijn he. Ik zou véél liever hebben dat ze om middernacht nog eens drinken, want ik vind het toch wel een heel lange blok om tussen te laten. Ik zette al mijn wekker om 1u ‘s nachts om hen op mijn vraag aan te leggen, maar die bleven gewoon doorknorren. Na een kwartier heb ik het dan maar opgegeven en ben ik ook opnieuw gaan slapen… Door dat lange doorslapen denk ik wel niet dat ik nog aan 10 voedingen per dag kom. 8 nog wel. Hoop ik. Maandag mogen we nog eens naar K&G, dus ik ben benieuwd wat hun gewichtjes gaan zijn. Je voelt wel dat Lily-Rose een stuk zwaarder is geworden dan Lucy-Mae. Dat was altijd al wel zo, maar het verschil was niet zo heel groot.
En dan nu, wat voor mij de belangrijkste ontwikkeling van de laatste weken is: sinds hun 9 weken lachen ze officieel! De zaterdag dat we in Frankrijk waren (daarover blog ik later nog eens) kon ik Lucy-Mae voor echt doen lachen. Bij Lily-Rose duurde het nog een dagje langer voor ik er echt van overtuigd was, maar eigenlijk was zij al zeker een week af en toe aan ‘t glimlachen maar was ik nooit zeker of het bewust was. Voor Lucy-Mae ga ik dus die zaterdag als officiële datum gebruiken, maar voor Lily-Rose twijfel ik. Stom, want bij Elliot was ik echt 100% zeker. Ik weet dat het eigenlijk niet belangrijk is, maar toch. Dat zijn die kleine mijlpaaltjes waar ik om een of andere reden te veel waarde aan hecht en waarvan ik wil dat het echt júst is. De kaartjes waren ook niet mee op weekend dus we moeten die foto’s van hun eerste lachje nog altijd trekken, seg. Schandalig! Ik ben wel heel blij dat ze nu lachen, dat geeft toch meteen een heel andere dimensie aan de band met je baby. <3 Bij Elliot was dat al na ongeveer 3 weken, dus nu had ik natuurlijk het gevoel dat ik er keilang op moest wachten. Ergens was dat wel te verwachten, want Elliot was met zijn 10 dagen overtijd eigenlijk al bijna 5 weken toen hij sociaal lachte. De meisjes deden dat pas op 9 weken, maar waren meer dan 3 weken te vroeg. Dus ja. :)
Ook nieuw: ze zijn langere blokken wakker overdag! En dan is ‘t een beetje schipperen tussen op schoot zitten, onder de speelboog naar de lichtjes kijken en in de relax de boel in de gaten houden. Ik wissel af wanneer ik zie dat ze zich beginnen te vervelen of opnieuw moe worden. En onze peuter? Tja, die vindt de speelboog ineens ook weer heel tof, hé. :) ‘Foto makeeeeen?’
Mijn drie bloedjes samen… <3 Ik zie nu trouwens dat de meisjes toevallig vaak dezelfde outfits dragen op de foto’s hierboven. No worries, ze hebben meer dan 2 pakjes per baby. ^^
by Joyce | Aug 16, 2016 | Kindjes, Persoonlijk |
Hier is-ie dan eindelijk: de holy-crap-on-a-cracker-we-krijgen-een-tweelingblogpost! Ik was al van plan om deze tijdens mijn zwangerschap te schrijven, maar om een of andere reden kwam dat er nooit van. Wie mij al langer kent, weet dat mijn blog altijd heel hard lijdt onder het zwanger zijn en krijgen van een baby, want ineens verschijnen er alleen nog maar wekelijkse updates en heb ik precies geen inspiratie meer om nog over iets anders te schrijven. Anyway, ik denk dat ik dit postje ga opdelen in twee stukken, eentje over wat ik tijdens de zwangerschap zou geschreven hebben en dan eentje over hoe ik het nu ervaar. Een nabeschouwing van mijn niet eerder geschreven blogpost eigenlijk. Ok? (Disclaimer: dit is een héél lange post geworden. U bent gewaarschuwd.)
Ik schreef hier al over de periode waarin we voor een tweede kindje gingen. Ik schreeuwde dat niet bepaald van de daken, maar de mensen wisten wel dat we zeker nog een broer of zus voor Elliot wilden. ‘t Is ook niet dat dat zwanger worden een moeilijk parcours was, maar doordat ik toen nog borstvoeding gaf, was het wel een beetje moeilijker. Toen ik dan die heel prille miskraam had, werd ik getroost en troostte ik mezelf met het idee dat dat vast gebeurd was omdat het nog niet het juiste moment was om zwanger te worden, dat er wel iets mis zou geweest zijn met het vruchtje, dat je na een miskraam extra vruchtbaar bent, enzovoort. And lo and behold, is dat nu echt waar of niet, ik weet het niet. Maar hier was het zo: nog geen maand erna was ik alweer zwanger, al wist ik het toen nog niet. (Toen we hoorden dat we een tweeling zouden krijgen, kreeg die heel vroege miskraam nog meer betekenis. Iemand zei me dat dat vruchtje van in september vast gewoon haar zusje vergeten was en nog eens was teruggekeerd om haar te gaan halen. Nog iemand anders redeneerde dat het vruchtje dat ik in september verloor spijt kreeg en de maand erna besloot opnieuw mee te komen. Voor sommigen vast heel belachelijk, maar ik vind die gedachtes heel schoon.)
Eind oktober gingen we met ons drietjes op citytrip naar Amsterdam. Toen ik op vrijdag vertrok was ik al 1 dag overtijd. Ik ben nóóit overtijd. Dat is in heel mijn leven (allez, sinds ik het echt bijhoud) nog maar 3 keer gebeurd, telkens als ik achteraf zwanger bleek te zijn. Omdat ik dat dus al 2 keer had meegemaakt wist ik eigenlijk donderdagavond al dat de kans er dik inzat dat ik zwanger was. Ik had die dag mijn regels moeten krijgen en dat was niet gebeurd. Toen ik zaterdagochtend in Amsterdam mijn zwangerschapstestje deed, was dat dus louter een formaliteit. Maar toch, ik vond het fijn om die bevestiging te hebben. Wat mij wel al meteen opviel was hoe donker de teststreep kleurde. Ik testte op exact dezelfde dag als bij Elliot (telkens op 3 weken en 6 dagen ver) maar het verschil was heel groot…
Ik herinner mij dat ik die test aan mijn moeder toonde en in de januarigroep postte en grappend iets zei in de aard van ‘Straks is dat nog nen tweeling, seg!’ Enkele dagen later liet ik, opnieuw op exact dezelfde termijn als bij Elliot, een bloedafname doen. Mijn hcg was zogoed als dubbel zo hoog als 2 jaar ervoor. De huisarts zei dat dat op zich niks hoefde te betekenen, dat hCG van vrouw tot vrouw en zelfs van zwangerschap tot zwangerschap kan verschillen. Ik stond er dus nog niet al te veel bij stil en was gewoon blij dat mijn hCG op in de 1000 stond in plaats van de luttele 17 die het de maand ervoor was geweest. Bij de gynaecoloog kon ik pas langs op 8w5d dus het was nog eventjes wachten doordat ik al zo vroeg wist dat ik zwanger was. Een beetje bang afwachten ook wel, want na de maand ervoor was ik bang dat het opnieuw mis zou lopen. Toch sprak ik mijzelf moed in: dat zou toch wel geen twee keer na elkaar gebeuren? Net zoals bij Elliot kwam het idee van een tweeling soms ineens in mij op, maar aangezien dat bij Elliot ook niets bleek te zijn, zou dat nu ook wel het geval zijn, dacht ik.
27 november. Twee dagen na de verjaardag van Klaas. Mijn langverwachte afspraak bij de gynaecoloog. We waren maar nipt op tijd, dus ik was voor de deur uitgestapt terwijl Klaas parkeerplaats ging zoeken. Ik ging al binnen en sloeg een babbeltje met de gynaecoloog. Ze zei dat ze de maand ervoor een bloedresultaat van mij had zien passeren, maar dat dat eigenlijk zelfs niet echt een miskraam was geweest, dat dat vruchtje wellicht zelfs niet eens was ingenesteld. We praatten over de mythe van het extra vruchtbaar zijn na een miskraam en dat zij dat in haar praktijk inderdaad wel vaker zag. En ik vertelde over mijn donker teststreepje, het hoge hCG en zei: ‘Straks is ‘t nen tweeling, haha hoho!’ Ze lachte een beetje en zei ‘Joah, we zullen straks eens zien, hé.’ Klaas kwam binnen, kreeg felicitaties en ik mocht plaatsnemen op de tafel voor de echo. Ik was zenuwachtig. Mijn grootste bekommernis was het hartje. Dat zou toch wel kloppen, hé? Ik moest en zou een kloppend hartje zien en horen. De gynaecoloog keek wat rond en ik zag twee vlekjes. Omdat ze de echostaaf nog wat heen en weer aan ‘t bewegen was dacht ik dat ze nog geen duidelijk beeld had en dat ik gewoon een hoofdje en voetjes zag. En ineens zei ze een beetje onwennig: ‘Ja… ‘t Zijn er twee…’
Man. Mijn kin zakte op de grond, ik keek verbluft naar Klaas en zei: ‘Wá?! Gódverdomme!’ (Sorry, moeke. :)) Ik vroeg meteen of ze kon zien of het eeneiig of twee-eiig was, maar ze wou eerst checken of alles ok was. Gelukkig zat de grootte van de kindjes netjes op schema en in plaats van dat ene kloppende hartje dat ik wou horen en zien, kregen we er twee voorgeschoteld. Daarna kon ze ook meteen vertellen dat de kindjes eeneiig waren. Ze rondde haar onderzoek af en toen ik weer naar Klaas keek (die zat naast mij, aan de andere kant van het beeldscherm) zag ik die met gekruiste armen helemaal onderuitgezakt op zijn stoel zitten, haha. Grappig en triestig tegelijk, en een torenhoog cliché. :)
Na extra info gekregen te hebben (meer controles bij de gynaecoloog, verplichte rust vanaf ongeveer halverwege de zwangerschap en zeker niet thuis bevallen) konden we weer naar huis. We begonnen te panikeren en Klaas freakte dat we zeker nog moesten verhuizen voor de kindjes geboren werden en dat hij onze break zou moeten inruilen voor een lichte vracht. Ik was ook met de praktische kant bezig, maar bij mij was het meteen veel emotioneler. Hoe zouden we dat doen, zo met twee kindjes tegelijk?
We zijn er heel de zwangerschap vrij positief over gebleven. Er worden elke dag tweelingen (meerlingen zelfs) geboren en die ouders krijgen dat toch ook gebolwerkt? Dan zou dat ons vast ook wel lukken. En we hadden Elliot al, onze eerste pannenkoek, en dus hadden we al wat voeling met baby’s en peuters opvoeden. Een pamper verversen zou sowieso geen 20 minuten meer duren. Wanneer we mensen vertelden dat we een tweeling verwachtten, kregen we heel uiteenlopende reacties. Sommigen keken ons vol medelijden aan en reikten ons de wel heel steunende woorden ‘Liever gij dan ik’ of ‘Amai, ge zult weten wat doen’ aan. Daar waren we dus echt niks mee en het gaf ons ook een heel ongemakkelijk gevoel. Maar honestly, wellicht zou ik zelf ook zoiets antwoorden als iemand mij vertelde dat ze zwanger was van een tweeling, want tja, het zál ook gewoon echt zwaar worden, hé? Normaal dat dat ook effectief uitgesproken wordt, denk ik dan. Er waren zelfs enkele mensen die vroegen ‘of we daar iets speciaals voor hadden gedaan’. Bij een tweeling denkt iedereen heel vaak meteen aan een vruchtbaarheidsbehandeling, maar dat was dus niet het geval. Onze meisjes zijn ook niet twee-eiig, wat je bij vruchtbaarheidsbehandelingen wel vaker ziet. Maar goed, op die vraag had ik dus altijd zin om te antwoorden: ‘Wel ja, ik wou heel graag een tweeling, dus we hadden telkens twee keer na elkaar seks en daarna ging ik een kwartier in handenstand staan.’ Haha! Anderen zeiden dan weer dat ze jaloers waren en dat ze zelf altijd een tweeling hadden gewild. Voor die groep mensen heb ik maar één boodschap: ‘You’re crazy.’ Haha! Nee, echt. Vroeger, toen Elliot er nog niet was, zei ik ook dat ik een tweeling wel zag zitten. Dan was ik er in één keer vanaf. Maar eens Elliot geboren werd, zag ik in dat ik echt geen tweeling zou willen. En als ik er dan toch een zou ‘moeten’ krijgen, dan liefst geen eeneiige. En als het dan toch een eeneiige ‘moest’ zijn, dan liefst geen twee meisjes. Zot, hé? Precies een voorgevoel. :)
En zo kom ik eigenlijk bij de nabeschouwing, de ‘Hoe zou het nog zijn met… die van Huizeke Sluizeken die een tweeling kregen?’ Wel ja, het is zwaar, hé. We zien onze dochters belachelijk graag, we zouden hen voor geen geld ter wereld meer willen missen, maar het is verdorie hard. Ik zou niet zeggen dat ik op een grijze wolk zit, maar echt suikerroze is ze toch ook niet. Misschien een heel licht poederroos? Fysiek is alles hier a-okay. Ik ben supergoed hersteld, heb van bijna niets nog last, maar mentaal is het een ware uitputtingsslag, vind ik. En da’s ook een beetje de reden dat ik deze post wou schrijven. Ik begon mij de laatste weken te realiseren dat het voor diegenen die mij volgen op Facebook of Instagram vast lijkt alsof wij echt keihard aan ‘t genieten zijn van onze kindjes, alsof alles van een leien dakje loopt en alsof we the dream aan het liven zijn. Maar zo voelt het niet. Dus elke keer als ik een mierzoete foto van een van de kindjes postte, voelde ik me alsof ik de boel aan het bedriegen was. Alsof ik de schone schijn wou ophouden.
Net zoals veel kersverse moeders ben ik ondertussen (want bij mij moet dat gevoel altijd een beetje rijpen, nog zo’n taboe) smoorverliefd op mijn dochters, net zoals ik dat indertijd was op Elliot. En dus gooi ik quasi dagelijks fotootjes van hen op het wereldwijde web. Maar hoe verliefd ik ook ben, toch is het zwaar. Na Elliots geboorte leerde ik het Natuurlijk Ouderschap kennen en als je doordrongen bent van het feit dat je je kind niet wil laten huilen en zo veel mogelijk tegemoet wil komen aan zijn/haar behoeften, dan hoef ik er geen tekeningetje bij te maken dat een tweeling krijgen een extra uitdaging is, hé? De meisjes huilen veel vaker dan ik zou willen en dat is niet omdat ze huilbaby’s zijn, maar simpelweg omdat ik nu eenmaal maar één persoon met twee handen ben. En hoewel we tijdens de zwangerschap zeiden dat we voor elk kind een arm hadden (en dan nog een arm over hadden), heb je voor zulke mini’s 2 handen voor 1 baby nodig. En dat betekent dus dat ik 2 handen te weinig heb. En dan reken ik Elliot nog niet mee, die uiteraard ook aandacht wil… Ik voel mij elke dag tekortschieten, omdat ik één baby aan ‘t voeden ben en de andere plots wakker wordt en ook begint te huilen en dan moet wachten. Omdat ze soms allebei moeite hebben om in slaap te vallen en het steeds moeilijker wordt om ze tegelijkertijd te troosten en in slaap te wiegen (want in ‘t begin waren ze écht mini en konden ze met gemak allebei op mijn borst liggen en zo in slaap vallen). Omdat ik Elliot 20 keer op een dag moet zeggen dat hij eventjes moet wachten want dat ik met de zusjes bezig ben. Omdat de zusjes aan het wenen zijn omdat Elliot aandacht nodig heeft. Elke dag voel ik mij falen omdat ik voel dat ik het zelf niet klaargespeeld krijg en het uitgerekend dat is dat ik zou willen: op mijn eentje voor onze kindjes zorgen zonder dat ik hulp moet vragen aan anderen. Klaas gaat overdag uiteraard werken, maar gelukkig wonen we nu bij mijn ouders omdat we later dit jaar gaan bouwen. Maar binnenkort is ook hun verlof voorbij en dan sta ik er weer alleen voor. En dat jaagt mij angst aan, want doe ik mijn meisjes niet tekort? Ben ik wel goed genoeg en zorg ik wel goed genoeg voor hen? Voelen ze zich geliefd in plaats van verwaarloosd? Is Elliot nog wel gelukkig? Allemaal gedachtes waarvan ik weet dat ze irrationeel zijn, maar toch… Moeder worden doet wat met een vrouw, hé?
Een belachelijke lange post die eigenlijk heel kort kan samengevat worden: ik hou even hard van mijn meisjes als ik tijdens de zwangerschap had verwacht, maar het is ook precies even zwaar als ik had verwacht. En zo denk ik tegenwoordig elke dag vol heimwee terug aan hoe gemakkelijk het was toen Elliot een baby was en ik maar voor 1 kindje moest zorgen. En dat ik dat toen ook vaak zwaar vond en dat alles blijkbaar relatief is. This too shall pass. Allechance dat ze zo schattig en mooi zijn, die kinders van ons. :)
by Joyce | Jul 24, 2016 | Kindjes |
Dit ging oorspronkelijk over hun 4 weken gaan, maar toen was ik ineens een week alleen thuis met hen en stopte Elliot met naar de opvang te gaan. Toen we hun 6-wekenfoto begonnen te naderen, vond ik het belachelijk om eerst nog een post over 4 weken te schrijven, dus besloot ik beide foto’s maar te bundelen. Uiteindelijk ben ik dan zelfs nog supergoed bezig, want bij Elliot postte ik gewoon één groot verslag van 1 tot 12 weken. Ge moet niet vragen hoe ik er toen aan toe was. ;)
Voor wie het zich afvraagt (iedereen waarschijnlijk :)): bovenaan zie je Lucy-Mae links en Lily-Rose rechts, onderaan is het net omgekeerd. Ze lijken heel goed op elkaar en sommige dagen vind ik ze haast identiek, maar hun 6-wekenfoto bewijst volgens mij toch duidelijk dat ze écht wel uit elkaar te houden zijn. :) Lucy-Mae heeft een boller gezichtje gekregen, wat gek is aangezien zij steevast de lichtste van de twee is. Lily-Rose heeft ook meer en langer haar, maar dat valt op foto niet zo hard op als in ‘t echt. Ook de vorm van hun oogjes vind ik tegenwoordig verschillend. Dat was een aantal weken geleden nog niet, zoals je ziet op de foto’s hieronder.
Waar ik op 2 weken nog kon schrijven dat ze niets anders deden dan eten en slapen, is dat nu toch al een beetje veranderd. Ze zijn al eens af en toe een kwartier à een halfuur wakker, maar meer dan 1 of 2 keer per dag gebeurt dat nu toch ook niet, denk ik. Ze slapen dus nog steeds zeer veel, maar wat wel veranderd is, is dat ze nu veel vaker op ons willen liggen. Het gebeurt vaak dat ze in hun park niet echt content zijn en dat we ze bij ons moeten nemen. Of nog zieliger: dat er eentje gelukzalig ligt te slapen maar dat de andere het lastig heeft en dan de schone slaapster dreigt wakker te maken. Soms lijkt het dus alsof samen slapen niet iets zal zijn dat voor eeuwig zal blijven werken. Maar bon, ze zijn nog maar 6 weken, dus we zien wel. :) ‘s Nachts slapen ze ook bij ons en ook dan gebeurt het heel vaak dat er eentje in onze armen ligt, of dat we er elk eentje vasthebben. Ik vind dat eigenlijk niet erg, als ze nood hebben aan een arm rond hun lijfje geef ik hen dat graag zodat ze zich geborgen voelen en goed slapen (en ons ook laten slapen ;)). Soms zijn ze er ok mee om gewoon bij ons te liggen, maar niet in onze armen, en ook dat vind ik niet zo erg. Het kan deugd doen om eens “vrij” te slapen. :)
Hierboven Rosie, hieronder Lulu. <3
‘s Nachts laten ze nu meestal een blok van 3 à 4 uur tussen de voedingen en ook overdag beginnen ze eerder om de 2,5-3 uur te komen in plaats van om de 2 uur. Daardoor zijn er nu iets minder voedingen dan helemaal in ‘t begin, maar ik denk dat ik elke dag toch nog wel zeker aan 10-11 borstmomenten per baby kom. Ik ga wel eens opnieuw beginnen met het netjes bij te houden, want ik ben wat lakser geworden en heb er daardoor nu niet echt zicht meer op. De afgelopen 2 nachten dacht ik trouwens dat ze doorgeslapen hadden van middernacht tot 6 uur. Klaas zei na die eerste nacht dat ze rond 3u nochtans hadden gedronken, maar ik had daar hoegenaamd geen herinnering aan, en hij was het ook niet meer zeker. Maar vanochtend dacht ik dus wéér dat ze doorgeslapen hadden. En toch zei Klaas dat hij pas om 3 uur was komen slapen en dat een van de meisjes toen malcontent was en dat ik haar toen heb aangelegd. Maar opnieuw: ik herinner mij dat totaal niet, terwijl Klaas zegt dat hij is komen slapen omdat er eentje lag te wenen en dat ze bij hem niet stil werd en dat hij haar toen aan mij heeft gegeven om te laten drinken. Ik ben dus echt in de war, want over ‘t algemeen ben ik degene die zich echt nog goed dingen herinnert van ‘s nachts terwijl Klaas daar veel te slaapdronken voor is. Maar bon, zelfs als ze zouden doorslapen, zit ik nog aan voldoende voedingen. En als ze niet doorslapen is ‘t ook niet erg, want blijkbaar denk ik dan toch dat ze wel hebben doorgeslapen. Haha!
Waar ik nu het meest naar uitkijk is het moment dat ze bewust gaan beginnen lachen. Elliot was net geen 3 weken toen hij dat voor het eerst deed, maar hij kwam natuurlijk al 10 dagen te laat terwijl de meisjes meer dan 3 weken te vroeg waren. Technisch gezien kan ik dat dus nu pas beginnen verwachten bij hen. Wat ze wel al enkele weken doen is LUIDOP lachen in hun slaap. :o Ik dacht eerst dat dat iets anders was, maar nee, ‘t is echt lachen. Wie mij volgt op Instagram heeft het filmpje wellicht wel zien passeren. En als je ‘t nog niet zag: zeker eens gaan kijken! ‘t Is echt belachelijk schattig. :)
Ons viergeslacht. Zie hoe fier mijn mémé eruitziet. <3
Oh ja, nog efkes wat statistieken: in mijn laatste post vertelde ik dat Lily-Rose en Lucy-Mae 14 dagen na hun geboorte respectievelijk 3 kg en 2,9 kg wogen. 20 dagen later, ze waren toen net een maand geworden, was dat al gestegen naar 4,090 kg en 4,010 kg. Sinds hun geboorte, iets meer dan een maand voor die laatste weging, waren ze dus 1,440 kg en 1,390 kg bijgekomen. Ik weet dat je als borstvoedende mama tegenwoordig niet te hoog meer van je toren mag blazen, want je zou weleens niet-borstvoedende mama’s tegen de borst kunnen stuiten (no pun intended), maar foert: ik ben daar wel superfier op, ja. :) Ik vind het trouwens wel fijn dat ze zo gelijk bijkomen ook, ze schelen eigenlijk nooit meer dan een 100 gram. Benieuwd of dat altijd zo gaat blijven! Op 3,5 weken waren ze allebei 52 cm, 4 en 3 cm gegroeid dus. Het mag dus duidelijk zijn dat ze van graatmagere borelingen al geëvolueerd zijn naar malse baby’s met heerlijke plooitjes. Zie naar die armpjes hieronder!
En nog iets praktisch: we gingen al 2 keer naar de winkel met alle drie de kindjes. Elliot zat telkens in de winkelkar en de meisjes zaten de eerste keer in de buggy en de tweede keer in de draagdoek. Ging allebei even vlot en was eigenlijk zeker voor herhaling vatbaar. Nu zijn ze natuurlijk nog heel klein, ‘t zal wel zo simpel niet meer zijn eens ze wat ouder worden…
Zie zo, eindelijk weer geüpdatet! Hopelijk is de volgende post er gewoon eentje over 8 weken in plaats van 8 tot 10. :)
by Joyce | Jun 30, 2016 | Kindjes |
Vorige vrijdag waren onze meisjes al 2 weken oud. Die dagen zijn voorbijgevlogen, al is er in de tussentijd natuurlijk ook veel gebeurd. Wennen aan elkaar, thuis opnieuw een beetje een routine vinden, en dan moest ik vorige week nog eens opnieuw opgenomen worden voor een curettage, zeg. Maar bon, ondertussen is alles in orde en zijn de mini’s zelfs al bijna 3 weken!
Lily-Rose en Lucy-Mae slapen héél veel. Eigenlijk zijn die quasi nooit wakker, maar ze worden gelukkig wel uit zichzelf wakker om te drinken. Dat was bij Elliot vaak wel anders, want die zou regelmatig te lange blokjes tussen voedingen gelaten hebben. De meisjes daarentegen komen consequent om de 2u. Soms is het al na anderhalf uur, soms laten ze eens 2,5 à 3 uur tussen, maar over ‘t algemeen kunnen we uitgaan van 2 uur. ‘s Nachts doen ze héél soms eens een blokje van 3 uur (vorige nacht zelfs eentje van 4u) als ze overdag veel gedronken hebben. Qua voedingen varieert het een beetje, maar per 24u zitten we op 10-13 voedingen. Meestal zijn het er 11 of 12. Dus die ‘regelmaat’ is er wel al, voor zover je met zulke kleine kindjes al van regelmaat kan spreken.
Al van bij de geboorte hapten ze allebei mooi aan en na het typische afvallen van de eerste dagen begonnen ze op dag 3 weer netjes bij te komen. Toen ze 8 dagen oud waren, zaten ze allebei alweer een stukje boven hun startgewicht. Toen we in ‘t ziekenhuis waren voor mijn curettage hebben we hen eens gewogen. Ze waren toen net geen 2 weken oud. Lily-Rose woog toen op de kop 3 kg (geboren met 2,650 kg) en Lucy-Mae woog 2,900 kg (geboren met 2,620 kg). Dus ja, ik vind dat wel netjes. :) Ik ben véél chiller over de borstvoeding dan de eerste keer trouwens. Bij Elliot maakte ik me nog heel veel zorgen, ook al omdat hij moeilijk wakker te krijgen was. Deze keer is ‘t een heel andere ervaring. De vroedvrouwen vonden het ook precies allemaal indrukwekkend dat ze bij ons niet moesten komen helpen om aan te leggen en dat dat allemaal zo goed ging, zeker aangezien we net twee kindjes tegelijk hadden gekregen. Fingers crossed dat het zo’n succesverhaal blijft!
Ah, en over het feit dat ze eeneiig zijn: er zijn wel een aantal verschilpunten, maar ze lijken toch wel echt héél erg hard op elkaar. De eerste week deden we Lily-Rose telkens roze kleertjes aan om te weten wie wie was, maar daar kijken we nu niet meer naar. Klaas en ik kunnen ze officieel uit elkaar houden nu. We hebben elkaar een paar keer getest door de meisjes andere kleertjes aan te doen enzo. :) Lucy-Mae heeft een roder velletje dan Lily-Rose en Lily-Rose heeft dan weer bollere oogjes en zachtere gelaatstrekken dan Lucy-Mae. Het ultieme herkenningspunt is het moedervlekje dat Lucy-Mae op haar beentje heeft. Maar toch, ik vind dat eigenlijk vreemd. Een eeneiige tweeling zou in principe echt identiek moeten zijn want het genetisch materiaal is krak hetzelfde, hé?
Elliot is trouwens een flinke grote broer! De baby’s krijgen veel aaikes over hun hoofdje en hij geeft hen ook kusjes. Da’s een mijlpaaltje, want als hij ons een kus geeft, biedt hij eigenlijk gewoon zijn kruintje aan zodat wij hém een kus kunnen geven. Maar bij de baby’s drukt hij effectief zelf zijn mond tegen hun gezichtje. Ik moet dan wel zelf een zoengeluid maken, want dat heeft hij nog niet beet, haha! Dit weekend hebben ze alle drie samen in de zetel gedut. <3
Verder loopt dat hier eigenlijk allemaal wel vrij vlot, zo met 2 baby’s in plaats van 1. Overdag slapen ze vaak op mij of Klaas, of samen in hun park. Ik leg mijn worstenkussen dan rond hen, drapeer er een dekentje over en zo liggen ze dan heerlijk samen te dutten. Als ze wakker worden om te drinken geeft Klaas hen aan mij en dan leg ik ze gelijktijdig aan. Zo win ik toch een beetje tijd, want als ik ze een voor een aanleg, tja, dan doe ik eigenlijk een hele dag niets anders dan voeden. Bovendien gaat het voeden zo wel heel vlot, want ik krijg sneller een toeschietreflex én er gaat geen melk verloren want er ligt een kindje aan elke borst. Pampers zijn meestal voor Klaas, al heb ik er ondertussen zelf ook al meer ververst dan bij Elliot toen hij 3 weken oud was. Ik voel mij nu ook gewoon veel beter dan toen, dus ik draai hier wel alweer veel meer mee in huis. ‘s Nachts liggen ze trouwens bij ons in bed. Ik heb de indruk dat ze in een apart bedje niet zo goed zouden slapen en aangezien ze toch om de 2u drinken is het makkelijker om hen gewoon dicht bij mij te houden. Lily-Rose is ook een beetje zagerig ‘s nachts, die wil dan vaak in onze armen slapen. Dus ja, alles voor ‘t gemak, hé. :)
Het overheersende gevoel na 2 weken (bijna 3 ondertussen) is vooral Geluk. Dat valt hier voorlopig allemaal veel beter mee dan we verwacht hadden, al hoopten we natuurlijk dat het geen regelrechte ramp zou worden, hé. Dat Elliot na bijna 3 maanden ‘s avonds éindelijk weer vlot alleen gaat slapen, helpt natuurlijk wel. Tot de mini’s een week waren of zo moesten we consequent nog elke avond 1 à 1,5 uur naast hem liggen tot hij sliep. Tot we hem op een wondermooie avond eens toonden dat wij hem kunnen horen door de babyfoon. Klaas liet hem vanuit de slaapkamer door de babyfoon babbelen tegen mij en ik praatte terug vanuit de woonkamer. Het nachtlampje nog aan laten en hup, sindsdien is ‘t ok om de kamer te verlaten na het voorlezen. Gelukkig, want zo is er ‘s avonds nog wat quality time over, iets wat we de laatste maanden echt gemist hadden. Dus ja, wij kijken ‘s avonds heel veel films nu, hé. Elk met een baby op de borst. :)
