by Joyce | Jul 30, 2015 | Reizen |
Dienstmededeling: omdat ik uiteraard geen mooie foto’s kan posten van de steden en landen waarover ik het hier heb (‘t is te zeggen: ik heb geen goesting om random foto’s van internet te halen en te linken naar de bron), post ik hier maar gewoon een hele resem fotootjes van onze reis naar New York. Tot mijn grote schaamte nooit over geblogd!
Onlangs kwam ik de blog van Heidi tegen. Ze schrijft over veel verschillende onderwerpen, maar wat me vooral aantrok waren haar posts over de reizen die ze maakt. Ze doet gewone citytripjes, maar is bijvoorbeeld ook al naar Antarctica gegaan! Echt een inspiratie. Eigenlijk zijn wij nog nooit ergens alleen (dus zonder onze ouders bijvoorbeeld) op reis geweest, behalve dan onze huwelijksreis bijna 3 jaar geleden. New York was dé stad die we allebei ooit wilden gezien hebben en hoewel dat een flinke duit gekost heeft, zijn we nog altijd heel content dat we dat gewoon gedaan hebben.
Omdat Klaas en ik vollenbak aan ‘t sparen zijn om te kunnen verhuizen komt reizen er hier niet van, maar misschien overdrijven we hier ook wel een beetje in. Ik weet het eigenlijk niet goed. Een citytrip van 2 overnachtingen in een leuke stad waar we met de auto naartoe kunnen, veel hoeft dat wellicht toch niet te kosten, hé? Toen ik Heidi’s blog las, begon ik dus na te denken over een lijstje met bestemmingen die ik ooit in mijn leven nog wil bezocht hebben. Heel optimistisch en misschien wat overmoedig, maar ik ben ervan overtuigd dat grote dromen ervoor zorgen dat je effectief iets bereikt in je leven. Wij hebben iets Groots nodig dat ons motiveert om verder te doen.
Dus without further ado: het Lijstje!
– Met stip op nummer 1 staat een road trip door Amerika. We weten nog totaal niet welke route we dan zouden willen volgen, maar het lijkt ons wel fijn om vanuit New York te vertrekken en daar eerst opnieuw een paar dagen te verblijven. (Als die road trip er nooit van komt, dan gaan we sowieso nog wel eens gewoon naar New York voor een week.) Wat we logischerwijs zeker willen doen zijn de Grand Canyon, Yellowstone en Yosemite National Park. Niagara Falls ook. Eigenlijk wil ik Las Vegas ook wel graag eens zien, maar wij zijn eigenlijk geen gokkers, dus ik weet niet of je daar dan echt iets kan gaan doen. De Southern States staan ook nog op mijn lijstje. Louisiana, Mississippi, Alabama, Georgia, South Carolina… Het lijkt mij daar gewoon “anders”, warm, laid back, broeierig. Bovendien lijkt New Orleans me een heel leuke, culturele stad. En in Louisiana wonen sexy vampieren. :) In Washington DC wil ik graag eens gaan sightseeën en ook Chicago, Seattle en Boston wil ik ooit in mijn leven bezocht hebben. Eigenlijk spreekt heel New England mij enorm aan, vooral in de herfst is het daar zó mooi dat ik er echt een overdreven romantisch beeld van heb. Zie dat ik straks niet meer terug naar huis wil komen… :) Eindigen zou ik het liefst doen in San Francisco. Hoewel LA me ook wel speciaal lijkt, maar stiekem spreekt die stad ons totaal niet aan. Volgens mij is SF meer ons ding. :) Allez ja, het is wel duidelijk dat we dit nooit allemaal in één reis gepropt krijgen, hé. Gelukkig heb ik nog veel tijd om erover na te denken (en vooral: om ervoor te sparen) want sowieso willen we onze kinderen meenemen en voor zo’n reis vind ik dat ze oud genoeg moeten zijn om er echt iets aan te hebben. Pakweg als Elliot 16 is of zo. Nog 15 jaar!
– IJsland. Ik denk dat dat wellicht een van de mooiste landen moet zijn die je kan bezoeken. Ik heb het echt niet voor de kou, maar voor een reisje naar IJsland, zou ik er het thermisch ondergoed voor over hebben. Toen de beste vriend van Klaas terug was van zijn reis en er honderduit over vertelde, voelde ik het ook kriebelen en ben ik beginnen opzoeken. Om dan achterover te vallen van de prijzen. Ook eentje om voor te sparen dus. :)
– Citytrips: hier kan ik eigenlijk kort over zijn, een citytrip is een citytrip. Een opsomming dus: Parijs (Klaas is er nog nooit geweest! Of jawel, want hij vindt dat Disneyland telt, haha!), Barcelona, Rome (en Pompeï), Berlijn, Keulen (liefst als er kerstmarkt is), Amsterdam, Praag, Madrid, Lissabon, Istanbul, Stockholm, Kopenhagen, New York, Boedapest, Bratislava, Brussel (tja, daar ben ik eigenlijk nog nooit de toerist gaan uithangen…) en Londen. In Londen en Parijs ben ik wel al eens geweest, maar ik wil graag nog eens terug!
– Road trip door Scandinavië: volgens mij is dat misschien helemaal niet zo moeilijk. De auto nemen en via Duitsland naar Denemarken rijden. Daar wil ik graag Kopenhagen bezoeken, maar ook de strandjes en de kleinere pittoreske stadjes en dorpjes op het platteland zijn een bezoekje waard. Allez, dat lees ik toch op het internet. :) Daar zou ik dan de oversteek naar Zweden willen maken, via de Øresundbrug. Eigenlijk een schande, hé? Een master Engels-Scandinavistiek en nog nooit een voet in Scandinavië gezet. Oeps! Helemaal in den beginne was ik eigenlijk vooral gefascineerd door Noorwegen, en veel minder door Zweden of Denemarken. In Noorwegen zijn er nu niet per se steden die ik wil bezoeken, maar ik zou wel heel graag eens een cruise doen (nu voel ik mij zo’n bomma), langs de fjorden.
– Australië en Nieuw-Zeeland. Nog niet veel over opgezocht. Maar zoals het waarschijnlijk voor de meeste mensen geldt spreekt de ontzagwekkende natuur me aan. In Nieuw-Zeeland wil ik de toer van de filmlocaties van Lord of the Rings volgen. Daar is naar ‘t schijnt zowat niks meer van te zien, maar ik vind het altijd speciaal om te weten dat ik op een plek ben waar een film is opgenomen/een bekende acteur geweest is. Zoals toen we op het Empire State Building stonden en ik mij inbeeldde dat ik misschien in de voetstappen van Tom Hanks liep. En dat er mij nu niemand zegt dat dat opgenomen is op een set, hé!
– Schotland. Moet volgens mij ook te doen zijn, hoewel je er het vliegtuig voor moet nemen en dan ook een auto moet huren. Ik wil vooral The Highlands en Loch Ness zien. Maar ik ben niet picky. Misschien wel een reis die ik met mijn ouders wil maken, ik krijg mijn moeder wel enthousiast, denk ik. :)
– Auschwitz. Misschien heel morbide, maar ik ben echt gefascineerd. Ik leerde altijd supergraag over de Tweede Wereldoorlog, vooral over de Holocaust eigenlijk. In mijn masterjaar volgde ik een vak over traumaliteratuur waarin WO II een belangrijke rol speelde en ik heb echt gesmúld van die cursus. Echt, ik heb heimwee naar die vrijdagochtenden (ja echt, ik stond vroeg op zodat ik om half 9 een goed plaatsje zou hebben) in het kille auditorium, duchtig notities aan ‘t nemen en “OMG, serieuuuusss?!” te denken. Ik keek ernaar uit om voor dat vak te blokken en ik haalde vlotjes een 17, meteen mijn mooiste resultaat tijdens mijn 4 jaren aan de unief. Mijn vriendin Sofie zei eens dat zij Auschwitz ook wil bezoeken. Misschien moet ik er met haar eens naartoe, want Klaas gaf al aan daar écht niet naartoe te willen.
– Griekenland. In het vijfde middelbaar ging ik op schoolreis naar Griekenland. Eigenlijk een rondreis, met start en einde in Athene. Drie keer heb ik de Akropolis beklommen. Dat was eigenlijk minstens één keer te veel, maar bon. We reisden rond met de bus en bezochten er bekende en minder bekende steden. Ik weet ze zelfs al niet meer allemaal. Maar ik vond dat een zaaaaalige reis. Allez, de oude Grieken, dat spreekt toch tot de verbeelding, hé? En lekker eten! Mijn moeder was jaloers, dus ook dit moet een “samenreisje” worden. Ik vind dat ze dat ook eens moet gezien hebben.
– En random steden/landen waar ik heen wil, maar waarvan ik eigenlijk niet kan zeggen waarom. Gewoon, omdat ze mij op een of andere manier intrigeren: Canada, Egypte (de piramides, eigenlijk), Machu Picchu, Tanzania, Jordanië, Japan en Zuidoost-Azië. Ik denk dat Klaas hier wel minder enthousiast over is, dus geen idee of het er ooit van komt.
Ik droom ervan om later ergens op een centrale plaats in ons huis een scratch map te kunnen hangen en dan daadwerkelijk de landen die we al bezocht hebben weg te kunnen gommen. Misschien kunnen we daar in het najaar aan beginnen met een kort uitje naar Amsterdam?
by Joyce | Feb 4, 2015 | Kindjes |
Zoals ik in mijn vorige post al aangaf, had ik zin om Elliots geboorteverhaal hier eens neer te schrijven. Aangezien het op dit moment (op exact het tijdstip dat ik dit post) 1 jaar geleden is dat “het in gang schoot”, vond ik dat wel gepast. :)
Voor mijn zwangere vriendinnen/lezers: of jullie dit lezen moeten jullie zelf beslissen, maar (in my opinion) it ain’t pretty. ;)
Op zondag 2 februari was ik 41 weken ver. Eigenlijk wou ik op deze datum bevallen omdat het de sterfdatum van mijn pépé was. Ik had al een paar dagen af en aan weeën (sinds mijn laatste controle bij de gynaecoloog twee dagen eerder), maar niets dat doorzette. Klaas en ik gingen die zondagnamiddag wandelen in het park, zijn met de auto over de kasseien van de Paddestraat gaan rijden en daarna gingen we naar mijn ouders om nog een laatste babyprojectje af te werken. We zijn daar ook blijven eten en ik heb er ananas gegeten, haha. De weeën (die ik trouwens steeds gewoon harde buiken bleef noemen) bleven onregelmatig komen tot dinsdag 4 februari. Toen moest ik opnieuw aan de monitor en voor een controle naar de gynaecoloog. De vrijdag ervoor had ik al 3 centimeter opening, dus ik hoopte dat al die weeën voor nog meer vooruitgang zouden gezorgd hebben. De monitor op dinsdag (41 weken en 2 dagen) duurde ongeveer 45 minuten en alles was perfect. Daarna ging ik verder naar de gynaecoloog, maar die was net bezig met een bevalling die nog zeker een uur zou duren, dus besliste ik ’s namiddags terug te komen.
Om 14u45 was ik terug in het ziekenhuis. Mijn baarmoederhals was nog verder aan het inkorten en ik had bijna 4 centimeter opening. Het hoofdje zat vast in mijn bekken, maar de baby was nog steeds niet volledig ingedaald. De gynaecoloog zei dat er normaal tot 42 weken gewacht werd, en dat was ook wat ik wou, maar omdat de baby al zo groot was en nog altijd niet volledig was ingedaald, bleek het onveilig om nog zo lang te wachten. In principe konden we nog wel een extra weekje wachten, zei ze, maar dan riskeerden we echt dat de baby niet meer zou kunnen passeren en dat het dan op een keizersnede zou kunnen uitdraaien. Daarom spraken we af dat ik de avond erna zou binnenkomen om dan de volgende ochtend ingeleid te worden.
Ik ging naar huis rond 15u30 en vertelde in mijn mamagroepje op Facebook (we waren allemaal uitgerekend voor januari en natuurlijk was ik van 24 vrouwen de laatste die moest bevallen!) wat de gynaecoloog allemaal had gezegd. Ik weende een beetje omdat het ineens allemaal zo echt werd en ik nu effectief wist wanneer we ons baby’tje zouden te zien krijgen. Ik bleef weeën hebben.
Omdat het dinsdag was, aten we nogal vroeg omdat Klaas naar de fotografieles moest. Hij vertrok om 17u45 en om 17u50 zat ik in de zetel toen er plots iets raars gebeurde. (Ik ben echt beschaamd dat ik het volgende ga schrijven, maar bon, ik zeg het maar hoe het was, hé. :)) Ineens voelde ik een ‘bonk’ op mijn poep en hoorde/voelde ik een ‘plok’-geluid in mijn buik. Ik dacht dat mijn water gebroken was en werd me héél erg bewust van het feit dat ik in een stoffen zetel zat. Ik voelde echter geen water lopen, dus besloot ik te gaan staan en eens naar het toilet te gaan. Op het toilet leek het alsof ik een klein beetje lekte. Het vocht leek me redelijk gelig, dus ik wist niet zeker of het vruchtwater was. Ik zat nog een beetje in een ontkenningsfase en dacht dat het evengoed mogelijk was dat ik nog wat glijmiddel verloor van tijdens het onderzoek bij de gynaecoloog. Vanaf dat eerste moment in de zetel kwam er ook een regelmaat in mijn weeën, die meteen zeker om de 5 minuten kwamen. Ik had net een app gedownload om mijn weeën bij te houden, dus begon ik te timen. Gedurende het volgende uur moest ik nog 3 keer naar het groot toilet omdat ik ook felle darmkrampen kreeg: mijn lichaam dat zich voorbereidde op arbeid en bevalling.
Ik hield mijn Facebookgroepje op de hoogte van wat er allemaal aan het gebeuren was. Zij waren allemaal overtuigd dat het zover was, maar ik was nog steeds sceptisch, dus besloot ik eerst mijn moeder te bellen. Dat was om 18u57. Tijdens die 20 minuten aan de telefoon bleef ik weeën hebben waar ik diep en ritmisch doorheen ademde. Mijn ma was ook overtuigd en dus belde ik naar de materniteit om te vragen of ik binnen moest komen, aangezien ik regelmatige weeën had en dacht dat mijn water gebroken was. Ze zeiden dat dat het beste was, zodat ze konden checken of het effectief in gang was. Ik belde terug naar mijn ma en vertelde haar wat ze gezegd hadden en toen sms’te ik Klaas, die nog steeds van niets wist. Ik wou hem niet doen schrikken voor het geval het vals alarm zou geweest zijn, maar nu was het onmiskenbaar in gang. Klaas sms’te terug om te vragen of het “voor serieus was” (ik had er eerder die dag nog over gemopt) en toen vertrok hij naar huis. We laadden wat laatste dingen in de auto en we vertrokken. Ik was heel zenuwachtig toen we in het ziekenhuis aankwamen, alsof ik daar eigenlijk niet hoorde te zijn, heel raar. Tegen 20u15 waren we ingecheckt en werden we naar een arbeidbevallingskamer gebracht. We installeerden ons en de vroedvrouw stelde me wat vragen zoals hoe ik wou bevallen (in bad), of ik een epidurale wou (neen), etc. Toen bleek dat het gelige vruchtwater inderdaad meconiaal was, dus een badbevalling was meteen al geen optie meer. Ik vond dit heel jammer, want ik wou dit al nog van voor ik zwanger was, maar ik zette me er snel over heen. Die baby moest en zou geboren worden, bad of geen bad. :)
De vroedvrouw controleerde rond 20u45 hoe ver ik al stond en ik was blij te horen dat ik al meer dan 5 centimeter opening had. Ze duwde nog de rest van het vruchtwater uit de vruchtzak, wat een suuuuperraar gevoel was en echt heel onaangenaam aanvoelde. Ik ging op de bal zitten en vond dat dit echt goed hielp om de weeën op te vangen, hoewel ik dat tijdens de prenatale lessen maar niets vond. Ik wipte ritmisch op en neer tijdens mijn weeën terwijl ik heel diep en langzaam in- en uitademde. Klaas duwde ondertussen op mijn onderrug om voor wat tegendruk te zorgen, want de weeën trokken fel door tot in mijn rug. Ik voelde me op dat moment nog steeds heel goed en tussen de weeën door lachten we en babbelden we een beetje. Rond 22u10 kwam de gynaecoloog langs om te kijken of er nog vordering was. Na controle bleek ik inmiddels 6 centimeter opening te hebben. Ik voelde me fantastisch bij het idee dat ik blijkbaar 1 centimeter per uur (à anderhalf uur) won en ik voelde me redelijk zeker dat de baby over een paar uurtjes in onze armen zou liggen. De baby was nog steeds niet verder ingedaald, maar daar maakte ik me niet al te veel zorgen over. Tijdens de gehele arbeid hing ik aan de monitor omdat de hartslag van de baby aan de hoge kant was en ze die zeker in de gaten wilden houden. Ik kon nog steeds heel goed met mijn weeën omgaan hoewel ze toch al redelijk intens begonnen te worden. Mijn doel was heel duidelijk en wetende dat mijn lichaam deed wat het moest doen, zorgde ervoor dat ik me heel sterk voelde.
Om middernacht werd ik opnieuw gecontroleerd. Op dat moment was de pijn bijna ondraaglijk geworden, dus ik was ervan overtuigd dat ik zeker al aan 8 of 9 centimeter zou gezeten hebben en dat het gauw allemaal voorbij zou zijn. Helaas bleek ik nog steeds op 6 centimeter te zitten, ondanks al de pijn en de weeën die zoveel intenser waren geworden. Op dat moment ben ik mentaal “gebroken”. Ik was zo teleurgesteld dat al dat harde werk van de laatste uren niets hadden uitgehaald. Mijn weeën duurden al bijna 2 minuten aan een stuk en vaak zat er zelfs geen volledige minuut meer tussen twee weeën. Ik wist dat ik dit niet nog 4 centimeter extra kon doorstaan, maar toch wou ik nog steeds niet om een epidurale vragen, dus beet ik door. De vroedvrouw belde naar de gynaecoloog die toch een epidurale aanraadde omdat er geen vordering meer was en er toch ook risico’s waren door het meconiale vruchtwater en het feit dat de baby niet meer verder leek in te dalen. Er werd mij ook verteld dat de epidurale zou helpen om tot 10 centimeter opening te geraken. Achteraf bekeken denk ik dat de gynaecoloog voor een epidurale opteerde omdat ze dacht dat dit misschien wel eens kon uitdraaien op een keizersnede, maar dit werd mij op dat moment alleszins niet verteld.
Om 1u ’s nachts kreeg ik een infuus als voorbereiding op de epidurale verdoving. Ik moest toen een uurtje wachten en om 2u zou de anesthesist de ruggenprik komen zetten. Dat was het langste uur van mijn arbeid. Weten dat er verlossing komt, maar nog een uur helse pijnen moeten doorstaan. Toch vind ik dat die nacht voorbijgevlogen is. Een knip met de vingers en die hele arbeid en bevalling waren voorbij. Heel vreemd.
Om 2u kreeg ik dan de epidurale en de vroedvrouw vertelde me dat ik geluk had want de “goede” anesthesist was van wacht – elke epidurale die hij zette werkte perfect. Blijkbaar toch niet zo perfect, want de mijne werkte maar half. Ik kon mijn weeën nog door de hele rechterkant van mijn buik voelen trekken, zelfs na een extra dosis verdoving. Ze zeiden mij te profiteren van de epidurale en een paar uurtjes te rusten zodat ik fris aan de bevalling kon beginnen, maar aangezien ik de weeën nog zo goed voelde, kwam er van rusten niet veel in huis.
Vanaf dat moment zijn mijn herinneringen een beetje wazig. Ik weet niet of ze mijn ontsluiting nog eens zijn komen controleren maar om 6u55 zat ik bij mijn weten nog steeds op 6 centimeter en was ik aan het wachten tot de gynaecoloog aan haar ronde begon. Er waren nog 3 andere vrouwen in arbeid en de gynaecoloog was dus nog bezig met een andere bevalling. Iets na 7u kwam ze langs, controleerde mij en zei… “Ok, je bent er, 10 centimeter, je mag dan beginnen persen straks.” Ik kon het niet geloven. Ik was ervan overtuigd dat ik nog steeds op 6 centimeter zou gezeten hebben en had me een hele nacht voorbereid op een keizersnede. En dat was ok voor mij. Het kon mij allemaal niet zo veel meer schelen, echt heel vreemd. Precies alsof ik mij vanaf het moment dat ze mij zeiden dat ik bleef steken op 6 centimeter emotioneel had losgemaakt van alles dat er aan het gebeuren was. Ik wou gewoon dat ons kindje geboren werd, op welke manier dan ook. Nu moest ik alleen nog maar wachten tot de vrouw voor mij bevallen was en dan was het mijn beurt. Daar werd ik zo zenuwachtig van dat ik een beetje moest overgeven. Zo gênant, haha!
Om 8u mocht ik beginnen persen. Er was alleen een vroedvrouw bij mij en Klaas stond naast mij. Van zodra ik mocht persen, voelde ik geen pijn meer. Doordat ik een epidurale had gekregen, was het persen wel heel raar. Ik voelde wel een druk omdat ik de weeën nog voelde, maar ik voelde geen drang om te persen. Ik zat ook niet in een adrenalinerush omdat ik niet zo veel pijn voelde, dus het persen was heel raar en gebeurde niet vanuit een oerinstinct. Eigenlijk lag ik daar zo maar een beetje half en half te duwen, want zonder die adrenaline kon ik mij natuurlijk niet laten gaan en echt heel hard persen… Rond 8u25 kwam de gynaecoloog langs om te zien hoe het ging en de vroedvrouw zei dat de baby bij elke keer dat ik perste wel een beetje naar beneden kwam, maar dat ze dacht dat de baby toch verkeerd lag. De gynaecoloog controleerde mij nogmaals en stelde inderdaad vast dat de baby een sterrenkijker was en dat hij er dus niet zonder hulp uit zou komen. Toen vertelde de gynaecoloog mij wat ik al had gevreesd. We zouden naar een operatiezaal gaan om daar te proberen de baby te draaien met de zuignap. Als dat werkte, zou ik gewoon vaginaal kunnen bevallen. Als dat niet werkte, zou het een keizersnede worden. Toen gebeurde alles ineens heel snel. Voor ik het wist, waren twee vroedvrouwen mijn bed door de gang naar de operatiezaal aan het rollen, terwijl Klaas met de monitor en het infuus achter mij liep en probeerde om het tempo te volgen. Ik herinner me dat ik weeën had en ineens persdrang voelde. De vroedvrouw zei dat ik mijn weeën weg mocht duwen, wat ik raar vond. Ik was bang dat ik de baby er per ongeluk uit zou duwen, maar dat was, gezien zijn ligging, natuurlijk onmogelijk.
De mensen die al in de OK waren hadden niet echt door waarom ik naar daar werd gebracht. Er was eerst gesproken van een keizersnede, maar toen hoorden ze dat het om een vacuümextractie ging. Ik ging op het bed van de OK liggen en een vroedvrouw kwam achter mij zitten zodat mijn hoofd in haar schoot lag. Ondertussen zette de gynaecoloog de zuignap op het hoofdje van de baby en een andere vroedvrouw kwam naast mij staan. De gynaecoloog zei dat ik zo hard mogelijk moest persen en terwijl ik dat deed, begon zij te trekken aan de zuignap terwijl de vroedvrouw naast mij meeduwde op mijn buik. Ik had ongelooflijk veel pijn, meer pijn dan ik ooit in mijn leven had gehad, zelfs met de bolus die ik nog maar een paar minuten ervoor had gekregen. Op een gegeven moment voelde ik dat ik geknipt werd, maar ik dacht alleen: “Zucht. Dat ook nog.” Ik bleef maar persen en persen en ik herinner me dat ik dacht: “Komaan, is die baby nu nog altijd niet gedraaid?!” Toen hoorde ik ineens de gynaecoloog zeggen dat ik de baby “kon hebben” als ik nog een paar keer perste. Ik was op dat moment compleet van de wereld en volledig in de war. Ik had heel de tijd gedacht dat ze de baby met de zuignap zouden draaien en dat ik dan terug naar mijn kamertje zou gemogen hebben om verder te persen.
Ik bleef persen en toen was hij er plots. Op 5 februari om 8u58 opende ik mijn ogen (toen de baby er bijna uit was hadden ze gezegd dat ik moest kijken, maar ik riep “Nee!” en hield mijn ogen toe) en zag hoe ze Elliot boven mij hielden. Mijn eerste gedachte was: “Zo veel haartjes!” en mijn tweede gedachte was: “Hij lijkt op Klaas!” Ik herinner me enkel kleine beetjes van de uren die daarop volgen, maar ik geloof dat ze Elliot in een handdoek wikkelden en hem op mijn borst legden zodat Klaas en ik hem konden bewonderen. Elliot was ongelooflijk hard aan het huilen en ik herinner me dat ik me daar zorgen over maakte, omdat hij niet ophield. Op een gegeven moment namen ze hem eventjes weg naar een tafeltje een paar meter verderop en ik bleef kijken om te zien wat ze aan het doen waren. Na een tijdje merkte ik dat de gynaecoloog opnieuw op mijn buik aan het duwen was (en nog eens toen ik terug op mijn eigen kamer was) omdat er blijkbaar nog heel veel bloed en bloedklonters in mijn buik zaten. Daarom kreeg ik de dag erna ook een extra zak bloed. Ze naaide mij en dan werden we naar onze eigen kamer gebracht om wat te rusten en te genieten van de eerste momenten als een gezinnetje van drie. Na een tijdje belde we ook onze ouders om hen het goede nieuws te vertellen.
Klaas vertelde mij later dat hij het heel moeilijk had gehad tijdens de bevalling. Hij zei dat de gynaecoloog bijna op haar knieën zat toen ze aan de zuignap moest trekken en hij had ook heel veel bloed gezien toen ik geknipt werd. (Dat is trouwens iets dat ik me wel nog levendig herinner: dat ik vlak na de bevalling naar de gynaecoloog keek en zag hoe haar hele arm tot aan haar elleboog volhing met mijn bloed. Jakkes!) En toen Elliot eruit was en Klaas onze zoon voor het eerst zag, had hij zijn best moeten doen om zijn tranen te bedwingen, zei hij. Ik heb spijt dat ik dat niet gezien heb, want ik heb Klaas bijna nog nooit emotioneel gezien, maar ik was gewoon volledig weg. Ik was zo uitgeput en zo hard bezig met mezelf dat ik echt geen aandacht kon besteden aan de mensen rondom mij. Dat is volgens mij ook waarom ik niet meteen dat Verliefde Gevoel had dat aaaaalle moeders (ik hou hier een sarcasmebordje omhoog) voelen wanneer ze hun kind voor het eerst zien. (Welkom, eeuwig schuldgevoel!) Maar ik voelde wel meteen een heel sterk moederinstinct: dit was mijn baby en ik moest hem voeden en verzorgen want ik was het enige dat hij had.
We vonden hem van in het begin prachtig (zelfs met zijn gezicht nog helemaal verfrommeld van de bevalling :)), maar hij werd/wordt nog elke dag knapper en knapper.
Nadat hij voor het eerst werd gewogen, gemeten en wat drooggewreven.
Ik realiseer me nu pas hoe moe Klaas eruitzag. Op dat moment vond ik dat hij er geweldig uitzag in vergelijking met mij. ^^
Dag 2, na zijn eerste badje.
Het doopsuiker.
Hem voor het eerst helemaal alleen wassen.
Ik gaf Klaas dit body’tje toen ik ontdekte dat ik zwanger was.
Twee teasers die Klaas op zijn blog en onze Facebooks postte.
Deze laatste 6 zijn genomen met mijn iPhone. Zeker niet de beste foto’s, maar ze zijn mij zo, zo dierbaar.
Het is raar, maar toen ik zwanger was, was ik altijd bang dat ik het niet zou kunnen zonder pijnbestrijding. Nu weet ik dat, als ik niet was blijven steken op 6 centimeter (wat enkel gebeurde door Elliots ligging), ik waarschijnlijk al aan 8 of 9 centimeter zou gezeten hebben tegen dat mijn weeën “ondraaglijk” werden. En dan zou ik doorgebeten hebben, want ik zou licht aan het einde van de tunnel gezien hebben. De gynaecoloog vertelde mij later dat een sterrenkijker meestal niet meer voorkomt bij een tweede kind, dus ik heb veel hoop voor een volgende bevalling zonder epidurale verdoving.
Al bij al was dit het exact tegenovergestelde van hoe ik mij had voorgesteld dat Elliot zou geboren worden (mijn geboorteplan was uitermate sereen…), maar tegelijkertijd was het ook exact waar ik mij mijn hele leven op had voorbereid, omdat ik zelf op deze manier ter wereld ben gekomen. Ik denk dat deze ervaring ook de reden is dat ik na een paar maanden soms alweer verlangde naar een tweede baby, om deze bevalling “goed te maken”. Ik vond dat wel straf eigenlijk, want hoewel dat verlangen om opnieuw te bevallen er wel al heel vroeg was, was/is die drang naar nog een kindje er zeker nog niet bij.
En toch zou ik het allemaal zó nog eens doen, want Elliot is het meer dan waard. Hij is zó lief, zó flink, zó levendig, zó knap, zó álles… Ik hou meer van hem dan wat dan ook in de wereld.
by Joyce | Jan 3, 2015 | Dagelijks leven |
(Waarschuwing: deze post bevat héél veel woorden en héél weinig foto’s. Veel succes!)
De voorbije dagen heb ik heel wat mooie posts gelezen op andere blogs waarin nagegaan werd hoe het jaar geweest was. Ik had deze keer echt geen zin om dat te doen, ook al omdat mijn jaar maar om één zaak heeft gedraaid en ik dus snel uitverteld zou zijn:
Bovendien had ik voor 2014 ook geen goede voornemens gemaakt. Deels omdat ik er gewoon niet bij stil heb gestaan, maar ook omdat ik onbewust niet te veel plannen wou maken. Wie weet wat het moederschap mij zou brengen en hoe ik dat zou ervaren. Ik wou mezelf dus niet te veel doelstellingen opleggen. If anything was mijn enige goede voornemen gewoon: “Zo goed mogelijk mijn best doen”.
Mijn Kerst- en Nieuwjaarscadeautjes hebben er nu wel voor gezorgd dat ik voor het nieuwe jaar heb nagedacht over voornemens. Dit is mijn buit na Kerst bij de familie van Klaas en Nieuwjaar bij die van mij:
De twee boeken bovenaan, van Ellis en Mulisch, waren Secret Santa-cadeautjes voor Klaas. Hij leest graag, maar maakt er tegenwoordig geen tijd meer voor. Al zijn vrije tijd gaat nu naar zijn fotografie en dat begrijp ik ook wel. Het zijn wel twee romans waar ik zelf in geïnteresseerd ben. De Figuranten is het vervolg op Less Than Zero, een boek dat ik ooit eens ben beginnen lezen maar om een of andere reden nooit heb afgemaakt. Ik lees een boek wel liever in de originele taal (allez, voor zover ik die taal machtig ben, hé), maar ik maak wel al eens een uitzondering. Van Siegfried had ik nog nooit gehoord, maar de achterflap is veelbelovend. Het gaat blijkbaar over een schrijver die een groot geheim over Hitler ontdekt. Ik ben al benieuwd!
Mijn eigen Secret Santa gaf mij een boekenbon van Standaard Boekhandel. Voor mij is dat zowat het beste cadeau dat ik me kan inbeelden. Boeken zijn zo persoonlijk dat ik het bijvoorbeeld heel moeilijk vind om zelf een boek uit te gaan kiezen voor mijn beste vriendin. Laat staan dat ik dat zou kunnen voor iemand die ik niet echt goed ken. Dan is een bon het ideale cadeau. Ik begon meteen online een lijstje op te stellen, en zoals dat altijd gaat bij mij heb ik toch nog 20 euro extra moeten betalen, want eens ik mijn winkelmandje begin vol te laden, kan ik moeilijk stoppen. Ik kocht dus ook nog 12 Years A Slave van Solomon Northup, Het Diner van Herman Koch, The Book Thief van Markus Zusak, Woesten van Kris Van Steenberge en De engelenmaker van Stefan Brijs. Van 12 Years A Slave zag ik eerder dit jaar de film en ik was compleet verkocht. Slavernij is ook een thema dat mij nogal aanspreekt, dus ik kijk ernaar uit dit boek te lezen. Over Het diner en Woesten heb ik al veel goeds gehoord en ook de achterflap intrigeert mij. In Het diner gaan twee koppels op restaurant om over alles behalve hun twee zoons te praten. Die hebben blijkbaar iets uitgespookt waardoor ze in “Opsporing verzocht” zijn gekomen. Woesten is een roman over het begin van de twintigste eeuw en vertelt het verhaal van een tweeling waarvan de ene broer een wel heel triest leven leidt. Ik lees supergraag familieromans, romans die het verhaal van een familie over de generaties heen beschrijven. Tijdens mijn studies ontdekte ik er zo een paar (van Jonathan Safran Foer, Nicole Krauss, Judy Budnitz en Jeffrey Eugenides) en ze konden me stuk voor stuk boeien van begin tot einde. Ik heb het idee dat Woesten deze sfeer een beetje gaat benaderen, maar ben het niet zeker. Ik hoop alleszins van wel! Over The Book Thief en De engelenmaker heb ik nog geen recensies gelezen, maar de eerste gaat over een meisje dat tijdens WOII boeken steelt. Ik lees heel graag over WOII en de Holocaust. De engelenmaker kwam ik per toeval tegen toen ik boeken zocht en de samenvatting sprak me meteen aan. In dit boek keert een geheimzinnige dokter na 20 jaar terug naar zijn geboortedorp met drie ernstig zieke kinderen. Veel gefluister en geheimdoenerij precies. Dat maakt mij altijd zó nieuwsgierig hé!
De onderste twee boeken kreeg ik van mijn ouders. In Haken en Kleur: Feest van Claire Boeter & Saskia Laan staan een aantal leuke haakprojectjes. Ik koos het boekje uit omdat er een patroon voor een vlaggenlijn in staat. Die wil ik haken om te gebruiken als decoratie op Elliots groeifeest en tijdens zijn cake smash. Veilig bevallen van Beatrijs Smulders werd mij aangeraden door mijn medejanuarimama’s. Néé, opnieuw bevallen is nog lang niet aan de orde, maar ooit willen we wel een broertje of zusje voor Elliot en dan wil ik de bevalling van hem liefst niet opnieuw meemaken. Het lijkt me een heel interessant boek, erg van toepassing op mensen die graag natuurlijk ouderschap verkennen en toepassen.
Na deze héél lange uitleg over mijn nieuwe vondsten kom ik nu dus aan het uiteindelijke onderwerp van mijn blog: mijn voornemens.
1. Meer lezen. Ik hou zó hard van lezen, maar om een of andere reden komt het er nooit meer van om daar ook effectief tijd voor te maken. Vroeger las ik in bed, maar tegenwoordig ga ik maar op het laatste nippertje slapen, en als je naast een slapende baby ligt, wil je ook niet te veel licht en ritselende bladen… Toen ik zwanger was, lag ik uren in bad te weken met een boek. Na mijn bevalling was in bad gaan ten eerste niet heel aangenaam meer en ten tweede het uitgelezen moment voor die baby om luidkeels om zijn moeder te beginnen blèren. Ergens in de eerste weken van Elliots leven ben ik dus van lange badjes overgestapt naar snelle douches. Dus vanaf nu ga ik weer meer in bad gaan ook, leesgelegenheid opzoeken! Ik zit ook op Goodreads, een app waar je leestips van je vrienden kan terugvinden en je eigen leesgedrag kan bijhouden, en die doen elk jaar een challenge. Je bepaalt zelf hoeveel boeken je het komende jaar wil lezen en dat spel houdt dat dan bij voor jou. Ik heb mijn teller dit jaar, net zoals vorig jaar, op 12 gezet. Heel weinig in vergelijking met de meesten, maar met een baby in huis lijkt 1 uitgelezen boek per maand mij al heel mooi. Op Pinterest vond ik ook deze challenge die mij héél cool lijkt. Ik denk dat ik dit lijstje gewoon in mijn achterhoofd ga houden en op ‘t gemakske ga afwerken. Soms weet ik niet goed welk boek ik zou kiezen en dan is het misschien tof als ik eens een andere manier heb om een keuze te maken. Ik ga trouwens ook eens een mooi schriftje kopen in de Hema om daarin een lijstje bij te houden van welke boeken ik nog wil kopen. Op Goodreads hou ik mijn gelezen boeken wel bij, maar niet wat ik nog wil lezen. Ik ben me nu ook aan ‘t afvragen of ik telkens een postje zou schrijven over het boek dat ik net gelezen heb, maar iets houdt mij precies nog tegen. We zien wel.
2. Werk maken van onze moestuin. Sinds mijn laatste posts over onze tuin hebben we nog een klein beetje verdergewerkt, maar op het moment dat we misschien nog een paar weken werk zouden gehad hebben, besloot onze waterpomp weer voor problemen te zorgen. Klaas is zich daar dan bezig mee beginnen houden en de tuin werd op de lange baan geschoven. Wat moeten we nog doen? Het hek en de boog verven (heeft wel al een laag gekregen), nog een paar groentebedden in elkaar steken en beitsen, de bedden vullen met goede grond/compost, rondom de bedden worteldoek + schors leggen, en het tuinpaadje verder aanleggen (dat is wel al voor een groot stuk klaar en zal normaal nog maar een extra dagje duren). Dus zolang het nu nog koud is buiten, ga ik me efkes een beetje bezighouden met uitdokteren wat we juist willen zaaien/planten en hoe ik dat dan juist moet doen. Eens het een beetje warmer en droger wordt, kunnen we de moestuin verder in orde brengen, zodat we aan de start van het moestuinseizoen klaar voor actie zijn.
3. Deftig leren haken. Ik ga er meteen in vliegen, want als ik tegen Elliots groeifeest een vlaggenlijn én een kroon wil haken, zal ik mij mogen haasten. Over 1 maand en 4 dagen is het al zover!
4. Nog meer geduld en begrip leren hebben. Vooral wat Elliot betreft, maar ook in mijn relaties met anderen. Ik zeg vaak te snel wat ik vind en niet iedereen neemt mij dat in dank af. Soms is ‘t beter om gewoon te zwijgen in plaats van altijd in discussie te willen gaan. Pick your battles.
5. Tot een betere verstandhouding komen met mijn eigen moeder. Een kind krijgen heeft veel van onze gelijkenissen aangetoond (je baby niet laten huilen, snel troosten, overall gewoon een liefdevolle ouder zijn en je kind op de eerste plaats zetten) maar heeft ook veel verschilpunten blootgelegd. Als er één karaktertrek is die ik van mijn moeder heb geërfd, dan is het wel het feit dat ik vind dat ik altijd gelijk heb. Ook als ik ongelijk heb hé. Dan heb ik nog gelijk. Da’s echt, hoor. Maar dat zorgt er dus wel voor dat we allebei heel koppig zijn en altijd het laatste woord willen hebben. Als ik dan andere keuzes maak dan zij indertijd, zorgt dat vaak voor wrijving. De laatste tijd gaat het wel al veel beter, maar toch is het een issue dat regelmatig komt bovendrijven. Dus, aan mijn eigen moeder: ik besef dat het mogelijk is dat je mij dit misschien niet in dank gaat afnemen, dat ik dit hier zo openbaar post, maar het is een onderwerp dat mij al maanden bezighoudt en waar ik héél erg mee zit. Voornemen Vijf is er dus eentje waar ik samen met jou aan wil werken, moeke. Meer rust, een betere verstandhouding en meer begrip voor elkaar. Moeder en grootmoeder worden moet ons nóg dichter bij elkaar brengen, niet uit elkaar drijven. :-)
6. Uitstapjes maken met Klaas en Elliot. Deze zomer zou ik toch graag eens met Elliot naar de zee gaan, maar ook de Brielmeersen in Deinze wil ik eens bezoeken. Het is daar naar ‘t schijnt echt de moeite, dus ik wil dat wel eens zelf gaan uitchecken. Pairi Daiza zou ik ook graag nog eens doen. Ik hoop dat Elliot er dit jaar meer aan zal hebben dan vorig jaar.
Voilà. Mijn zes voornemens voor 2015. Ik denk dat ze perfect haalbaar zijn, dus ik zie het volledig zitten!
by Joyce | Dec 27, 2014 | Persoonlijk |
“101” zoals ze in de Amerikaanse films en series ook altijd zeggen als je een beginnerscursus volgt op school, hé. Een tijdje geleden ontdekte ik dat mijn schoonzus en -broer hun eerste kindje verwachten. Een paar weken later hoorde ik dat een van mijn beste vriendinnen ook bezwangerd werd door haar kersverse man. Dat zorgde ervoor dat ik af en toe dacht: “Oh, ik moet haar zeker eens vertellen dat blablabla” of “Ik hoop dat ze niet gaat denken/vinden/geloven dat zus en zo”. En dan ben ik gedurende een paar weken een aantal dingen beginnen opschrijven, gewoon losse gedachten en ideetjes. Zo’n beetje een leidraad van tips en raadgevingen die ik, met mijn zotte maaaaaaandenlange ervaring (kuch kuch), zou willen meegeven aan aanstaande mama’s. Dit zijn dingen die op ons van toepassing zijn, dus misschien zullen ze niet voor iedereen gelden. Ge doet ermee wat ge wilt! Oh ja, dit wordt een lánge post. Beknoptheid is niet echt aan mij besteed.
1. Als je beslist dat je borstvoeding een kans wil geven, zorg dan dat je op z’n minst een beetje geïnformeerd bent voor je naar het ziekenhuis vertrekt om te bevallen. Ik wist er heel weinig over en wou me er ook niet echt op vastpinnen. Het is nooit in mij opgekomen dat ik mijn kind kunstvoeding zou moeten geven, maar ik was me wel heel erg bewust van de vele mama’s bij wie het tegenwoordig “niet lukt”. Ik kreeg van een vriendin die een paar maanden voor mij bevallen was een goed boek over borstvoeding maar moet helaas bekennen dat ik dat boek hoogstens eens doorbladerd heb. Achteraf gezien heb ik veel chance gehad, denk ik. We zijn nooit tegen grote problemen aangelopen, maar toch zijn er af en toe nog steeds momenten waarop de borstvoeding wat stroever verloopt. Zo was Elliot onlangs ziek en weigerde hij aan de linkerkant te drinken. Op zulke momenten is het goed als je weet waar je terecht kan. Ik heb gebeld met iemand van La Leche League. Zij kon mij geruststellen en een paar goeie tips geven (het kwam erop neer dat ik Elliot enkel nog aan de rechterkant aanlegde en dan links kolfde om mijn productie aan die kant veilig te stellen). Ik denk dat het wel aan te raden is dat je, voor je bevalt, weet waar je op moet letten als je je kindje aanlegt (hapt het mooi aan of niet?) en dat je ook de basics kent van hoe vaak een kindje wil/mag drinken (lees: zo vaak het wil) en hoe je weet dat je kindje aan de borst wil. Los daarvan denk ik dat ik de volgende keer, zelfs al heb ik al een kindje gekregen en aan de borst gevoed, wel op voorhand een lactatiekundige ga contacteren. Als er zich dan een probleem zou voordoen, heb ik meteen een vaste contactpersoon bij wie ik terecht kan. Dat zou ik ook iedereen aanraden: trek snel genoeg aan de alarmbel als je ‘t gevoel hebt dat het fout aan het lopen is.
2. Probeer je kind niet in een schema te duwen. Ik denk dat dit er eentje is die je pas gaandeweg ontdekt. Je kan veel plannen, maar uiteindelijk is het altijd je kind dat beslist hoe de dag zal verlopen. Klaas en ik zijn daar echt in gegroeid en ik denk eigenlijk dat het pas sinds de laatste maanden is dat we hier echt op een goeie manier mee omgaan. Eigenlijk gaat dat ook over verschillende aspecten van het ouderschap/opvoeden. Zo zag ik onlangs een filmpje terug van een mini-Elliot, hij kan echt maar een paar weken oud geweest zijn, die op de borst van Klaas lag en daar zijn mondje open en toe zat te doen en een beetje aan zijn handje zat te sabbelen. Toen ik dat terugzag, dacht ik: “Woman! Dat kind heeft honger! Leg het aan!” Maar op dat moment was ik nog altijd ingesteld op het idee dat Elliot “netjes om de 3 uur honger had”. Zo zeiden ze dat in ‘t ziekenhuis en ergens onderweg had ik mijzelf ervan overtuigd dat dat effectief zo was. En dus probeerde ik altijd mooi 3 uur te wachten voor ik hem opnieuw aanlegde. Een ander voorbeeld is dat we onze afspraken een beetje proberen in te plannen in Elliots dutjes als we ergens naartoe moeten, maar dat lukt láng niet altijd. We nemen meestal wel een reisbedje mee, maar soms lukt het hem niet om in slaap te vallen als hij niet thuis is. En als we dan te lang wachten om met hem naar huis te gaan, dan zitten we de rest van de avond met een baby die het moeilijk heeft. We beseffen heel goed dat veel mensen dit echt compleet fout vinden. Dat Elliot zich maar moet leren aanpassen en dat we het onszelf moeilijk maken door mee te gaan in zijn ritme. Wij zijn echter van mening dat wij ervoor gekozen hebben om een kind te krijgen en dat het dan maar normaal is dat wij ons aanpassen aan hem en niet omgekeerd. En als hij er klaar voor is, zal dat allemaal wel loslopen.
3. Wasbare borstcompressen! Seriously, ik heb maaaaaanden met wegwerp gedaan en ergens vorige maand of zo eindelijk de overstap naar wasbaar gemaakt. Ik had het véél eerder moeten doen. Mijn wegwerpcompressen kosten 7 euro per doos, dus ik vond dat dat goed meeviel. Tot je merkt dat je ongeveer 2 weken met een doos doet. En de doos altijd net leeg blijkt te zijn op zaterdagavond of op zondag. Echt, als je borstvoeding wil geven, koop dan vooral zo snel mogelijk wasbare compressen! Ik heb er van Mammae, die passen mooi bij mijn twee voedingsbeha’s, en dunnere van Myllymuksut. Ook heel content van. Ik heb wel nog een doos wegwerp in de kast staan, want de was, tja, soms lopen we daar eens wat achter.
4. Zoek een mamagroepje. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, meldde ik me aan op een forum voor aanstaande mama’s. We waren allemaal uitgerekend voor januari. Voor onze eigen privacy zijn we toen overgestapt naar een geheime groep op Facebook. We zijn met 24 en ondertussen zijn we nu al anderhalf jaar aan ‘t tetteren. Echt zalig om zo’n vriendschap op internet te vinden. En ook wel handig, want er is altijd wel iemand die hetzelfde probleem heeft of die zich dezelfde dingen afvraagt.
5. Er bestaan kniekousen voor baby’s. Elliot is zo’n baby die op elk moment van de dag maar één kous aan heeft. De andere is dan ergens verloren gegaan tijdens het kruipen/spelen/slapen. Dus nu koop ik kniekousen in de Zeeman en die blijven toch al langer aan dan zijn gewone kousen.
6. Zoals iedereen je zal zeggen: volg je eigen gevoel, want dat is meestal het juiste. Maar toch nuanceer ik dat graag een beetje. Soms kan je ook echt overtuigd zijn van je eigen gevoel, daar ook naar handelen, maar dan merken dat je toch verkeerd zat. Als ik, met wat ik nu weet, terugkijk op de eerste maanden van Elliots leven, dan zie ik dat ik nu veel dingen anders zou aanpakken. De borstvoeding is daar een voorbeeld van, zoals ik hierboven al zei. Ik zou hem veel vaker aangelegd hebben dan slechts om de 2,5-3 uur. Ik zou ook niet gepanikeerd hebben over ‘t feit dat hij soms alleen op onze borst of onze arm wou slapen. Dat zijn fases en daar groeien ze ook wel weer uit, eens ze er klaar voor zijn. Volg dus je eigen gevoel, maar zorg er wel voor dat je je informeert. Als je borstvoeding wil gaan geven, vraag dan raad of tips aan iemand die al succesvol borstvoeding heeft gegeven en er veel van weet. Als je een wereldreis wil maken, ga je toch ook niet te rade gaan bij iemand die alleen naar de Belgische kust op reis gaat, hé?
7. Een babykamer richt je in voor jezelf. Achteraf bekeken ben ik blij dat wij geen extra kamer voorhanden hadden, want de babykamer is iets waar ik mezelf echt in zou verloren zijn tijdens mijn zwangerschap. In mijn mamagroepje zijn er nog mama’s die het zeggen: voor die kinderkamer heb je álle tijd van de wereld. De eerste maanden slaapt de baby toch bij jullie op de kamer. Elliot slaapt nog altijd bij ons, en dat zal waarschijnlijk nog wel een paar jaar zo blijven. Al ligt dat vooral aan het feit dat we geen volwaardige tweede kamer hebben, maar dan nog. Niks zo makkelijk als je baby op je eigen kamer hebben. :-)
8. Sinds ik begonnen ben met mijn stage in september hebben we hier de klik gemaakt om in te zetten op positief opvoeden. Voorlopig betekent dat vooral dat we in plaats van dingen gewoon te verbieden eerder gaan uitleggen waarom iets niet mag. Als we vlakaf zeggen “Nee, dat mag niet” begint Elliot keihard te wenen. Da’s voor niemand tof. Als we zeggen “blijf daar eens af, want dat kan breken en dan kan je je pijn doen” blijft hij kalm, ook al snapt hij nog niet echt wat we zeggen. En dan richten we zijn aandacht op iets anders. We laten hem ook niet wenen, want we geloven niet dat een baby daar ook maar iéts door leert, behalve dan dat zijn ouders hem aan zijn lot overlaten. Dat klinkt misschien cru, maar het is wel hoe wij het zien en wat bovendien door talloze onderzoeken al bewezen is.
9. Zeg niet op voorhand dat je zus of zo gaat doen, op een bepaalde manier gaat opvoeden of een bepaalde kwestie op een bepaalde manier gaat aanpakken. Je wéét dat niet. :-) Toen ik nog zwanger was, zei ik volgens mij ook dat een pedagogische tik zeker moest kunnen en dat het maar normaal was om je baby efkes te laten wenen. Bij mij zijn dat dingen waar ik echt drastisch anders over ben gaan denken eens dat kindje er dan effectief was.
10. Koop op voorhand geen borstvoedingsbeha’s! Ik kocht tijdens mijn zwangerschap in de H&M 5 borstvoedingsbeha’s en ik heb ze nooit kunnen gebruiken omdat ze véél te klein bleken te zijn. In de H&M hebben ze wel voedingstopjes met een versteviging aan de borsten en die zijn perfectly fine voor de eerste weken borstvoeding. Als je dan weer een beetje meer jezelf bent en je borsten hun “definitieve omvang” hebben, kan je gaan shoppen voor een echt goede beha. Ik raad voor overdag een Mammae aan. Die zitten supergoed en je kan er heel subtiel in voeden. Voor ‘s nachts heb ik er eentje zonder beugel van Anita uit de Orchestra, als ik me niet vergis. Zit ook heel gemakkelijk en da’s toch wel een must wanneer je slaapt.
11. Bereid je voor op veel onbegrip als je “andere” keuzes maakt dan wat tegenwoordig gangbaar is. Zelf krijg ik echt heel vaak het gevoel dat anderen vinden dat ik het niet goed doe en dat zij mijn kind beter zouden kunnen opvoeden. Of ze dat zelf echt zo denken, weet ik niet, maar voor mij voelt het wel zo aan. Dat is ook heel dubbel: enerzijds voel je je kwaad en gekwetst omdat je weet dat je doet wat goed is, maar anderzijds begin je op den duur toch te twijfelen en krijg je zin om de handdoek in de ring te gooien en het hen zelf te laten doen. Allechance dat ik geen opgever ben, haha. Steun van je wederhelft is hier ook onontbeerlijk, maar op dat vlak heb ik gelukkig echt veel geluk.
12. Als er nog iets is dat je wil leren, doe het dan nog tijdens je zwangerschap. Ik vind het nu superjammer dat ik pas na Elliots geboorte ben gestart met haken en het lukt nu echt niet om me daar aan te zetten. Het gaat nog niet snel omdat ik het nog niet goed genoeg kan en dat zorgt ervoor dat ik er meestal gewoon niet aan begin. Had ik het tijdens mijn zwangerschap al geleerd, dan zou het nu een fluitje van een cent geweest zijn. Denk ik.
13. Koop zelf op voorhand niet te veel dingen van je geboortelijst. Veel dingen blijk je achteraf niet echt nodig te hebben. Wij kochten zelf bijvoorbeeld 3 overtrekken voor het verzorgingskussen en uiteindelijk hebben we die na een paar weken definitief opgeborgen omdat Elliot zo’n overtrek zag als een extra luier. De luier ging uit en hup, het was plots heel dringend! Met onze flesjes hebben we geluk gehad, maar er zijn veel mama’s die grote hoeveelheden flesjes van een of ander merk op hun lijst zetten, die allemaal kopen, en dan ontdekken dat hun kindje van die flessen niet wil drinken. Start met 1 of 2 flesjes en kijk eerst of je kindje die wil.
14. Het Schuldgevoel. Oh ja. The Big One. Bereid je voor op het feit dat je je over álles schuldig gaat voelen. Dat je gaat werken en daardoor je kind niet ziet. Dat je niet gaat werken en daardoor de toekomst van je kind hypothekeert. Dat je soms niet meer weet wat je moet doen om je kind te troosten omdat je niet echt weet wat er hem scheelt. Dat je zijn oorontsteking niet kan overnemen zodat hij zich beter voelt. Dat je in den beginne nog een onwetend, kersvers moedertje was en dingen deed die je nu niet meer zou gedaan hebben. Je eerste kind is altijd een beetje leren, denk ik. Ocharme het kind. Maar hopelijk herinneren ze zich daar later niks meer van. :-)
Jullie nog tips? Ik vind het altijd wel interessant om te horen wat andere mama’s zouden aanraden aan mommies-to-be.
by Joyce | Aug 26, 2014 | Dagelijks leven |
Alle foto’s in deze blog werden vorige zondag genomen door Joke van South Africa Meets Belgium.
Ik heb het hier nog niet verteld, maar deze maand hoorde ik dat ik geselecteerd ben om deel te nemen aan het Jongerenplan Banksector, een samenwerking tussen Febelfin Academy en VDAB. Dat betekent dat ik gedurende september en oktober lessen en workshops over de banksector zal volgen en dan in november en december een bedrijfsstage mag doen. Dat is natuurlijk een supermooie kans die ik met beide handen wil grijpen. Ik ga er heel veel uit leren en bovendien zal het een mooie aanvulling voor mijn cv zijn.
Maar dat betekent ook dat ik vanaf volgende week mijn kleine mannetje moet achterlaten. En daar heb ik het moeilijk mee. Moeilijker dan verwacht, blijkbaar. Ik moest gisteren naar de Kick-Off meeting van de opleiding en dus ging Elliot een dagje wennen bij de onthaalmoeder. Dat is trouwens ook mijn meter en dat hij dus opgevangen wordt door familie helpt mijn gemoed wel, merk ik. Om 8u10 kon ik hem thuis in bed nog eens aanleggen, waarna ik hem aankleedde en met hem naar de opvang vertrok. Om 8u25 vertrok ik daar weer, om uiteindelijk iets na tweeën terug te zijn. Hij heeft het daar heel goed gedaan. Hij is om half 9 meteen naar bed gegaan en heeft dan geslapen tot half 11. Dan heeft hij een beetje gespeeld en om 11u dronk hij zijn flesje mooi leeg. Om 12u heeft hij dan wat broccoli gegeten en tegen 12u30 was hij alweer moe. Toen ik daar aankwam, lag hij nog te slapen. Hij heeft één keer heel hard gehuild, maar dat was uit sympathie met een ander kindje dat was beginnen wenen. Alles is dus goed verlopen. Ik content.
Tot deze nacht. Eerst droomde ik dat ik ergens op kamp was, zonder Elliot, en dat ik ineens het nieuws kreeg dat hij in zijn slaap gestorven was. In mijn droom begon ik dan alles op te lijsten waar ik spijt van had en wat ik anders zou gedaan hebben als ik terug in de tijd kon gaan. Ik werd wakker en vertelde mijn mamagroepje op Facebook over mijn droom. Dan viel ik weer in slaap. Toen droomde ik dat de wereld ging vergaan en dat ik een oude man aan het helpen was bij het inpakken van zijn spullen. Ineens strompelt die met een huilende Elliot in zijn armen naar buiten en legt Elliot daar in ‘t midden van de straat. Die man begint te huilen en zegt dat Elliot de reden is dat de wereld vergaat, want God vindt dat hij hier niet mag zijn. Ten eerste: wát? En ten tweede: God? What’s that all about? Het lijkt alleszins duidelijk dat mijn onderbewuste er toch ferm mee bezig is en ik het blijkbaar toch niet zo goed zie zitten om Elliot achter te moeten laten.
Maar ik weet dat het moet. We willen Elliot (en latere broer/zus) alles kunnen bieden en hem een betere plek geven om op te groeien, met een eigen kamer en genoeg plaats om te spelen en knutselen. En daar heb je tegenwoordig twee inkomens voor nodig. Pessimisten zullen dan argumenteren dat een kind niets heeft aan veel speelgoed en een mooi huis als zijn ouders er niet zijn voor hem omdat ze drukke jobs hebben. Ik vind echter dat een werkende moeder (en vader) geen probleem hoeft te zijn. We wonen in een land waar kinderen op 2,5 jaar naar school beginnen te gaan. En als je thuisblijfmoeder bent, maar je kind(eren) op school zit(ten), wat doe je dan? Elke dag kuisen? Thanks, but no thanks. Dus ik ga gewoon mijn best doen om de tijd dat we wél allemaal thuis zijn zo leuk mogelijk te maken. Quality above quantity.
Edit: a little birdy is me komen vertellen dat deze laatste paragraaf heel veroordelend en grof is naar thuisblijfmoeders toe. Ik snap zelf niet zo goed waarom, maar soit, een verduidelijking: ik zeg hier niét dat thuisblijven voor niémand werkt. Er zijn zeker gezinnen waar dat wel goed gaat en waar het financieel wel haalbaar is. Wat ik hierboven zeg is dat het voor ons geen haalbare kaart is. We hebben nog een te grote (bouw)droom die 100% zeker géén werkelijkheid kan worden als ik thuisblijfmoeder zou worden. En dan probeer ik mezelf maar wat te troosten met het feit dat Elliot ook niets heeft aan een moeder die misschien wel altijd thuis is voor hem maar die zich constant zorgen moet maken over de financiële situatie van haar gezin.
