by Joyce | Dec 5, 2014 | Kindjes |
Tien maanden. Twee cijfertjes al. Tijd voor een update!
Deze maand kreeg hij zijn dérde tand. Echt, ‘t is precies alsof die nu de ene na de andere doorbreekt. Deze keer is ‘t er eentje bovenaan. Ik vind hem een beetje op een rare plaats staan, maar als de omi zegt dat het ok is, zal dat wel zo zijn, zeker? Hij is de laatste tijd echt ontzettend hard zijn stemgeluid aan het oefenen. Hoe luider, hoe beter! En heel veel brabbelen hé. Vooral “mamamamamama”. Ik wacht nog op “moemoemoemoemoe”. Dan krijgt hij een beloning, haha. Sinds een paar weken heeft hij ook door hoe de ringentoren van Fisher Price werkt. Als ik bij hem zit en hem de ringen een voor een aangeef, steekt hij ze superbehendig rond de toren. Zo’n flink manneke. Zo blij als hij was dat hij kon kruipen, zo graag zou hij nu kunnen stappen. Hij kruipt nog altijd veel en vooral supersnel, maar tegenwoordig is het onbegonnen werk om hem op zijn poep te doen zitten. Meneer wil altijd maar staan, overal, en trekt zich overal aan recht om dan toerkes langs de tafel en de zetel te stappen. Ik vind dat best vermoeiend, want hoewel hij tegenwoordig redelijk stevig op zijn benen staat, durft hij nog wel eens vallen. En dan zijn er dikke tranen hé. Niet van de pijn, maar gewoon van ‘t verschieten. En dat hij nu altijd staat, is wel duidelijk uit de vele foto’s die we er ondertussen al van hebben… Ik denk dat dat dan ook zijn belangrijkste ontwikkeling van deze maand is.
En da’s nu toch wel erg, hé. Da’s nog maar 10 maanden oud en dat zet al zijn schoen!
Ik ben benieuwd of de Sint zal komen. Hij is alleszins al heel zijn leven (ahum) braaf.
by Joyce | Nov 10, 2014 | Kindjes |
En content dat hij is!
Ongeveer twee weken na zijn achtste vermaanddag kreeg hij dus zijn eerste tandje. Dat postte ik hier ook al, met het bijhorende kaartje natuurlijk. En pal op zijn negende vermaanddag bleek dat tandje een vriendje gekregen te hebben! Vlak ernaast, dus zijn 2 onderste bijtertjes heeft hij nu. Ze zijn wel nog klein, maar toch, they’re there.
De voorbije maand heeft Elliot veel geoefend om te kruipen. Hij maakte soms de juiste schuifelende bewegingen, maar zijn knietjes gleden nog vaak weg op onze gladde laminaat. Hij liet zich dan op zijn buikje vallen en zo begon hij ineens op korte tijd echt mobiel te worden, en supersnel dan nog ook! Ik schrijf deze post bijna een week na zijn negende vermaanddag, dus ondertussen kan ik ook zeggen dat hij sinds een paar dagen officieel kruipt! (Post met het kaartje volgt nog.) Eindelijk, zeg. Het zat er eigenlijk al zeker een maand aan te komen en zoals hij hevig is, had ik gedacht dat hij na een maand of 6, 7 wel al zou gekropen hebben. Maar anderzijds was ik zelf ook laat met kruipen, maar kon ik een maandje later of zo wel al stappen. We zullen zien hoe het hier evolueert. :-)
Verder trekt hij zich ook niet meer alleen aan ons recht. Ook in zijn park staat hij binnen de kortste keren recht (bij de OM zit hij daar blijkbaar nooit meer in neer, want hij wil altijd staan) en aan de salontafel doet hij ook pogingen, maar die is minder makkelijk om zich aan recht te trekken. Eens hij dan recht staat, zet hij ook al een paar pasjes langs de tafel of het park. En fier dat hij dan is!
Hij begint nu ook te knuffelen, merken we. Zijn hoofdje eventjes op onze schouder of borst leggen. Maar boys will be boys, het moment is ook altijd snel weer gepasseerd. Maar toch, de momentjes zijn er! <3
by Joyce | Oct 26, 2014 | Dagelijks leven |
Hier in ‘t dorp (hoe landelijk van mij!) is er elk jaar een Halloweenwandeling. Klaas en ik doen normaal niet gauw mee aan zulke dingen, maar dit is wel altijd leuk. Een wandeling van een uur of 2 en onderweg 4 kraampjes waar je in ruil voor bonnetjes iets te drinken en te snoepen krijgt. What’s not to love?! We doen al jaren mee en zelfs vorig jaar heb ik de wandeling volledig gedaan. Toch wel een beetje trots, want 7 kilometer is misschien niet zo ver, maar met een buik van 27 weken (of ietsje meer zelfs) en een pijnlijk bekken kan dat wel al eens tellen…
Dit jaar moést Elliot dus gewoon mee. We dachten hem eerst in de Mei Tai mee te nemen, maar voor zo’n lange afstand zag ik dat niet zitten en Klaas was nog herstellende van een buikgriep, dus werd het de buggy. Ik had vorig weekend een superwarme voetenzak voor erin gekocht, eentje met fleece, en dat in combinatie met een dikke jas (ook met fleece gevoerd), wollige wantjes en een suuuuperzalige fluffy konijnenmuts zorgde ervoor dat onze kleine man lekker zat te bakken in zijn buggy. Daar hebben we geen foto’s van, maar ik wou jullie zijn eerste outfit voor Halloween niet onthouden…
Hoe zalig is dat? We kregen dit pakje van mijn ouders. Klaas en ik zijn opgegroeid met Toy Story en toen de derde film uitkwam, zijn we die natuurlijk ook gaan bekijken in de cinema. En Tom Hanks is mijn held, dus dit pakje was echt ideaal. Anyway, Elliot was suuupermoe, maar bleef de eerste helft van de wandeling toch dapper wakker. Daarna is hij in slaap gevallen en was hij met geen stokken meer wakker te krijgen. Die Scandinaviërs zullen misschien dus toch gelijk hebben… Die leggen hun baby’s ook buiten te slapen, hé. ;-)
En nu hopen dat er op Halloween zelf wat griezelige films op tv zijn! ‘t Is de laatste jaren maar povertjes, heb ik de indruk.
by Joyce | Oct 24, 2014 | Kindjes |
“Ja, ‘t is gebeurd.” Dat zou een niet nader genoemde quizmaster van op den teevee zeggen. Sinds eergisteren staat Elliots eerste tandje erdoor. Ik heb ‘s ochtends niets gevoeld, maar toen hij ‘s avonds terug was van de opvang voelde ik met mijn vinger een scherp randje. Volgens mij heeft hij er eigenlijk niet zo veel last van gehad, dus da’s toch al iets. :-) Uiteraard hoort bij deze mijlpaal ook een kaartje.
Zijn body’tje is wel toepasselijk hé, zo met die alligator erop? En zie naar dat apenvoetje! <3
Ik weet dat een tandje krijgen natuurlijk niets zegt over leeftijd en groeien en groot worden, maar toch. Elke mijlpaal is voor mij een beetje dubbel. Enerzijds ben ik telkens ongelooflijk fier op dat kleine mannetje, maar anderzijds is het ook een beetje bittersweet voor mij. De tijd vliegt voorbij en telkens opnieuw sta ik daar dan bij stil. Soms zou het fijn zijn om even op de pauzeknop te kunnen duwen, om nog ietsje langer te kunnen genieten van hoe hij nu is. Maar dat zeg ik bij elke mijlpaal en bij elke volgende mijlpaal is het leven met hem gewoon nóg leuker geworden. Wat gaat dat niet geven over een paar jaren? :-)
by Joyce | Oct 6, 2014 | Kindjes |
Het lijkt pas gisteren dat ik hier kwam posten over Elliots zevende vermaanddag. Kan er iemand de tijd even stopzetten?
Gisteren werd onze kleine man dus 8 maanden. Vandaag moesten we naar Kind & Gezin voor zijn afspraak van 6 maanden (ze lopen daar wat achter, denk ik). Elliot weegt exact 9 kg en is 74,5 cm groot. Ne lange smalle, zoals zijn papa dus. :-)
Ik vind dat er in vergelijking met vorige maand niet zo heel veel veranderd is, maar hij is wel nóg actiever tegenwoordig. Hij rolt heen en weer in de zetel en sinds gisteren maakt hij echt aanstalten om te kruipen. Hij zit al langer op handen en knieën en “wipt” dan naar voor en naar achter, maar ‘t is pas sinds gisteren dat we zijn knietjes effectief een beetje naar voor zien schuiven. Misschien dat het dus niet meer zo heel lang zal duren voor hij zijn eerste “kruipje zet”. :-) Verder wil hij altijd maar staan en trekt hij zich constant recht aan onze schouders en kleren. Hij wiebelt nog erg, maar hij begint steeds steviger te staan. Hij zit nog altijd graag op zijn denkbeeldig brommertje en hij is opnieuw gestart met grommen, vooral als hij het de honden hoort doen. Hij is héééél blij als we liedjes zingen voor hem en geeft ons dan de breedste smile ooit. Verder laat hij tegenwoordig ook erg zijn rrrrrr rollen. Misschien zal hij dan toch met de Gentsche rrrr spreken, zoals zijn papa! En zijn haar? Dat moet weer eens geknipt worden. Maar ik vind het wel mooi zoals het nu is, eigenlijk. :-)
Ik ben heel benieuwd of ik in zijn volgende post ga kunnen schrijven dat hij kruipt…
