Wie mij kent, weet dat ik graag eens averechts doe. Nu het weer frisser wordt en de blaadjes aan de bomen hun mooie herfstkleuren krijgen vind ik het dus tijd om nog eens terug te blikken op enkele uitstapjes die we in augustus maakten. De intentie was er toen ook al, maar met Elliot die thuis was, de baby’s die nog zo klein waren en nog wat laatste dingen die we moesten afwerken aan de verhuis had ik altijd wel iets beters te doen dan te bloggen. Scusi!
In dezelfde week dat we met de trein naar de Zoo gingen, namen we ook de auto naar Oostende. Ik had hier en daar gehoord dat Dinos Alive, een dinotentoonstelling, daar neergestreken was en wij wilden daar keigraag naartoe met Elliot. Omdat een medejanuarimama in Oostende op vakantie was, spraken we eerst met haar af om te lunchen in de luchthaven. Ik stelde mij voor dat Elliot superveel opstijgende en landende vliegtuigen zou kunnen zien, maar op die 2 uur dat we daar waren hebben we er dus maar eentje zien opstijgen. Blijkbaar is dat daar dus toch niet zo druk. :) Hij heeft wel heel hard rondgerend met Lukas.
Daarna gingen we allemaal samen ook nog eventjes naar het Noordzeeaquarium. Dat was suuuuuperklein, maar na ons uitstapje naar de Zoo wisten we dat Elliot behalve naar dino’s ook heel graag naar vissen kijkt. Ik stoor mij trouwens keihard aan mijn buik in de foto’s hieronder, maar give me a break, ik was nog maar 6 weken bevallen. :) En ‘t was dit of géén foto’s!
Na het aquarium scheidden onze wegen en gingen wij met ons vijven naar Dinos Alive. Man, echt. Sommige mensen hadden mij op voorhand doen twijfelen of het donker, het lawaai en de imposante dino’s zelf Elliot niet zouden bang maken. Maar dat was dus helemaal niet het geval. Hij vond het za-lig. Die dino’s bewogen ook echt en ik weet eigenlijk niet of Elliot nu denkt dat dino’s echt bestaan of dat hij wel goed doorheeft dat die nep waren… Hij heeft met open mond staan kijken, hij heeft geschreeuwd van verwondering en hij is een keer heel aandoenlijk een beetje geschrokken omdat hij omhoog keek en daar een pterodactylus (ofzoiets, hij vloog alleszins!) boven zijn hoofd zag hangen.
Obligate foto van de terugrit:
Het lijkt hier wel alsof we gewoon met z’n drietjes op stap waren, maar Lily-Rose en Lucy-Mae waren effectief mee! Ze zaten in de dubbele buggy en hoewel dat een zwaar gevaarte is en er zowel in de luchthaven als bij Dinos Alive heel veel trappen waren, waren er altijd mensen die spontaan hielpen met heffen! Zo fijn. :) Ik ben die week (in de Zoo ook) wel nog nooit in mijn leven zo vaak aangestaard en aangesproken geweest. Soms is dat wel leuk, maar op andere momenten dacht ik ook: ‘Jaaa, het is een tweeling, jaaa, ze zijn eeneiig, jaaa, we hebben onze handen vol. En laat mij nu op mijn gemak wandelen met mijn gezin.’ Haha! Maar ja, de mensen willen daar precies over babbelen, zelfs al kennen ze je helemaal niet. Een paar weken erna was ik met één van de meisjes naar de Dreamland geweest omdat ik snel iets moest halen en toen ik zo met haar in mijn kar door de winkel liep, vond ik het ontzettend bizar dat ik precies onzichtbaar was. Niemand die naar mij keek, niemand die mij tegen mij begon te praten over mijn baby. En zo ontzettend chill dat dat was, zo op pad met 1 kindje. Zo zie je maar dat je perspectief steeds opnieuw verschuift, want 2 jaar geleden zou het zweet mij nog uitgebroken zijn bij het idee op mijn eentje met een Elliot van 2-3 maanden oud naar de winkel te moeten gaan. :)
Later deze week post ik nog een blogje over ons weekend in Frankrijk en eentje met wat foto’s van wandelingen die we deze zomer maakten en vanaf dan verwelkomen we definitief de herfst!
Een van Elliots belangrijkste recente ontwikkelingen is dat hij opeens geen dutje meer nodig heeft. ‘t Is te zeggen: in de loop van de namiddag wordt hij wel nog moe maar we krijgen hem met geen stokken nog in bed. Door het dutje over te slaan, kwam er weer ruimte voor uitstapjes. Superfijn, want de afgelopen 2 jaar hebben wij géén daguitstapjes gemaakt omdat Elliot niet kon/wou slapen op verplaatsing. Nu zijn er natuurlijk wel 2 baby’s bijgekomen, maar aangezien die voorlopig nog overal slapen, hebben we het er deze zomer van genomen. Elliot was sinds eind juli thuis, wat net voldoende tijd was om mij deftig te laten herstellen van de bevalling. Toen Klaas dan ook in verlof was, zijn we 2 keer een hele dag weggegaan: een keer naar de Zoo en een keer naar Oostende.
Elliot is gek van de trein, dus was het vanzelfsprekend dat we ook met de trein naar de Zoo in Antwerpen zouden reizen. Dat was wel heel spannend, want we waren ten eerste nog nooit een hele dag met Elliot op stap gegaan (door die dutjes dus) waardoor we niet wisten of hij ook in de namiddag nog vrolijk zou blijven. Bovendien waren Lily-Rose en Lucy-Mae toen nét 6 weken en waren we gebonden aan de buggy met twee Maxi-Cosi’s. Achteraf bekeken waren we veel makkelijker af geweest met enkel 2 draagdoeken, maar dan hadden we wel moeten sleuren met de luiertas. Zo is ‘t altijd wel iets. :) Gelukkig waren er in de stations en in de Zoo zelf altijd vriendelijke mensen die bereid waren om eventjes te helpen als we trappen moesten doen. En ja, Elliot vond de trein zalig, hé!
In de Zoo hebben we zowat alle dieren gezien, maar we hebben bitter weinig foto’s. Ik maakte een handvol foto’s met mijn iPhone en Klaas haalde in de speeltuin zijn camera boven. Om een hele dag foto’s te maken met een digitale camera hadden we echt onze handen veel te vol. De lunchpauze duurde trouwens een dikke 2u. Eerst zelf eten en dan naar de speeltuin zodat Elliot kon spelen terwijl ik de meisjes één voor één aanlegde. Want ja, zo tandemvoeden, echt discreet is dat toch ook niet, hé. :)
‘s Namiddags kreeg hij het heel moeilijk en viel hij bijna in slaap. Het aquarium kon hem weer een beetje doen herleven, maar daarna was het finaal op, haha!
En wat schreven we dan in ‘t lager in onze opstellen? ‘Moe maar voldaan keerden we terug naar huis.’ Awel ja. :)
We gaan sowieso nog eens terug naar een dierenpark, want Elliot spreekt er nog altijd van. Echt zalig dat hij zo genoten heeft! :)
Aangezien we zaterdag geen plannen hadden en het supermooi weer was, besloten we ‘s namiddags met wat fruit en koekjes naar het park te trekken voor een picknick. Hoewel het hier net om de hoek is, gaan we er eigenlijk niet vaak genoeg naartoe. Maar bon, dat zorgt er dan wel voor dat als we dan toch eens gaan, het ook elke keer leuk is. We namen ook ons picknickdeken mee en installeerden ons op het glooiende grasveld. In de zomer kan je hier heerlijk zonnebaden of frisbeeën (zoals wij deden met de verdwaalde frisbee die we vonden) en in de winter is het een populaire plek om te sleeën. Dat heb ik nog nooit gedaan. Enerzijds omdat ik geen slee heb en anderzijds omdat ik bang ben om helemaal beneden aan het grasveld in de vijver te belanden.
En hier nog een korte timelapse!
Elliot vond het er superleuk, vooral ook omdat er andere kindjes waren die hij in de gaten kon houden. Samen spelen is nog niet echt aan hem besteed, tenzij een van ons twee meegaat met hem. Na een tijdje begon hij wat te jammeren en te zagen, dus wisten we dat het tijd was om naar huis te gaan zodat hij een kort dutje kon doen.
Wij maakten van dat halfuurtje rust gebruik om nog eens onze summer burgers te maken. Ik vond het “recept” (want eigenlijk is er niet veel te recepteren aan) op deze blog. Zó simpel om te maken en zó lekker. Geeft ons ook meteen een zomers gevoel.
Hoe je de burgers maakt?
1. Je bakt je hamburgers. Ik vind rundsburgers het lekkerst. Als ze bijna klaar zijn, leg je op elke burger een plakje kaas.
2. Je snijdt wat tomaten in schijfjes en trekt je zak rucola open.
3. Je maakt een sausje van mayonaise met daarin balsamicoazijn en gehakte basilicum. Ik heb daar geen hoeveelheden van. Ik doe dat op smaak. Cos I’ve got it like that.
4. Je roostert wat hamburgerbroodjes boven de broodrooster.
5. Dan beleg je alles. Je doet je hamburger broodje open en je doet eerst een laag saus. Wij strooien daar vaak ook wat geroosterde uitjes op. Daarna leg je de burger-met-plakje-kaas erop en daarop de tomaat en de rucola. Voor je de bovenkant van je broodje erop legt, bestrijk je die ook nog eens met wat saus.
In principe is enkel een slaatje als “side” genoeg, maar wij laten ons vaak ook nog verleiden door gekruide potato wedges. Tja. Ge leeft maar ene keer, hé?
Sinds een paar jaar gaan mijn ouders elke zomer een dagje naar Engeland met mijn broer. Hij verzamelt Transformers en in de Toys R Us in Medway vindt hij vaak nog stuks die ze hier in België niet verkopen. Normaal gezien gingen we vorig jaar opnieuw mee, maar we realiseerden ons te laat dat ze ons niet met Elliot op de ferry zouden laten aangezien hij nog geen kids-ID had. Gelukkig was dat dit jaar anders!
We stonden iets na vijven op (geeeeuw!) zodat we om 6u konden vertrekken. Elliot deed nog een goede dut in de auto en tegen dat we aankwamen in Calais was hij klaarwakker en belachelijk enthousiast bij het zien van al die gigantische vrachtwagens.
Onze ferry vertrok om 8u40 en anderhalf uur later (9u10 in Engeland) kwamen we aan in Dover. Bij het vertrek vanuit Calais gingen we even op het dek en zagen we het vasteland achter ons kleiner worden. We ontbeten aan boord en Elliot amuseerde zich kostelijk aan het raam.
Serieus, precies alsof hij door het raam staat te plassen hier. :)
We gingen ook even snuisteren in het winkeltje en daar verkochten ze toch wel een van mijn meest favoriete snoepjes, zeker? Op de terugweg had ik trouwens nog een paar ponden over, dus ging ik nog eens terug en kocht ik 2 boekjes.
Ik kan me niet meer herinneren of Elliot nog geslapen heeft tijdens de rit van Dover naar Medway, maar hij was alleszins heel vrolijk toen we aankwamen. En al zeker toen hij al het speelgoed zag en een paar dingen mocht uitkiezen. Elliot speelt tegenwoordig heel graag met autootjes. Groot en klein, hout, metaal of plastic, met of zonder geluid, het maakt allemaal niet uit. Zolang het maar rijdt. Het racewagentje rijdt met een druk op het middelste knopje vanzelf een aantal meter vooruit. Dolle pret voor de rest van de dag! Ze hadden er trouwens een hele afdeling houten speelgoed. Al een geluk dat we niet rijk zijn en ons huis geen extra speelkamers heeft, of we waren met een aanhangwagentje moeten terugkomen. :)
Ik vond er ook dit “latch board”. Voor ‘t eerst ontdekt op de blog van Young House Love, maar volgens mij vind je dat hier in België niet.
Na de vorige jaren vooral Canterbury bezocht te hebben, besloten we dit jaar een ander stadje te verkennen. Na een kort autoritje kwamen we aan in Rochester, een heel gezellig stadje met veel leuke winkeltjes. Je kan er ook enkele plekken bezoeken die een rol spelen in de romans van Charles Dickens, maar daar hadden wij geen tijd meer voor.
Dikke liefde voor het winkeltje hierboven! Zulke hippe spulletjes, maar helaas ook aan hippe prijsjes…
Van Baggins Book Bazaar had ik meer verwacht na het lezen van de recensies op internet. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik helemaal niet genoeg tijd had om de winkel deftig uit te pluizen, want het aanbod was inderdaad gi-gan-tisch.
Terwijl ik nog eventjes in Baggins Book Bazaar aan het rondsnuisteren was, ging het manvolk naar een klein grasveldje met Elliot. Daar kon hij met zijn autootjes spelen. Veel toffer dan moeder vergezellen naar een duffe boekenwinkel!
Daarna gingen we iets eten in The Golden Lion. Ik was al verkocht toen ik de woorden “gourmet burgers” op de kaart zag staan. Heel lekker gegeten op het terras!
Na de lunch gingen we nog even terug naar een winkel met knutselmateriaal. Ik kocht er enkele rolletjes washitape en houten letters om later Elliots deur te versieren of zo. Misschien doe ik er nog iets anders mee. We zien wel. Ik vond er ook de kleurposters van Omy. Ik kijk al uit naar het moment dat ik die aan de muur of op de vloer ga kunnen plakken zodat Elliot kan kleuren.
Daarna merkten we dat het voor Elliot genoeg geweest was en beslisten we terug te rijden naar Dover. Op die manier kon Elliot het meest cruciale moment even een uurtje dutten in de auto. Dat was een groot succes, want op die manier bleef hij eigenlijk heel de dag vrolijk en hadden we echt een fijne dag.
In Dover verkenden we het kasteel. Een dure bedoening, vooral als je weet dat we er anderhalf uur voor sluitingstijd arriveerden, maar Klaas vond het zijn geld waard, al was het maar omdat hij er enkele heel mooie foto’s wist te maken.
‘s Avonds zochten we in Dover dan een plekje om te eten, wat eigenlijk niet zo simpel was. Je vindt er genoeg restaurantjes, maar als je ‘s middags al warm hebt gegeten, is dat ‘s avonds niet meer nodig natuurlijk. Uiteindelijk belandden we bij Subway en eigenlijk heeft dat ons superhard gesmaakt!
Om 21u20 plaatselijke tijd vertrok onze ferry, dus met het tijdsverschil waren we pas iets voor middernacht terug in Calais. Daarna moesten we nog een dik anderhalf uur rijden, dus wij zaten pas tegen 2u ‘s nachts in ons bedje. Voor zo’n leuk uitstapje hadden we dat natuurlijk wel over. En voor de twijfelaars: aan de linkerkant rijden ben je volgens Klaas na 10 minuten al gewoon en wij betaalden voor onze auto (want je betaalt niet per persoon maar per voertuig) slechts 23 euro retour. Voor dat geld maak je nog niet eens met twee personen een treinreisje naar Brussel. ;)
We gingen vorig weekend nog eens naar de kermis met Elliot. Ook dit keer lieten we hem eendjes vissen (met de handjes) en ging hij op de draaimolen. Hij zat er zelfs voor het eerst alleen op! Hij zat samen met 3 andere kindjes in de brandweerwagen. We hebben er geen foto’s van, vooral omdat we eigenlijk allebei met een bang hartje stonden te kijken of hij wel mooi zou blijven zitten. Maar dat was dus geen enkel probleem. :)
Ik ben echt benieuwd of hij tegen de volgende kermis telkens alleen op de draaimolen zal durven, maar ‘t is nog afwachten tot Pinksteren volgend jaar voor we dat zullen zien…
`
