by Joyce | Jun 1, 2015 | Dagelijks leven |
Na de gezelligheid van vorige zomer gingen we twee weekends geleden opnieuw naar de kermis. Elliot had er nu al veel meer aan. Waar hij vorige zomer enkel aan het touwtjeskraam kon spelen, heeft hij nu eendjes gevist (met zijn handjes weliswaar) en verschillende ritjes op de draaimolens gemaakt. (‘t Is trouwens nog niet simpel om daar een beetje deftige foto’s van te maken, hoor!) Hij heeft een oliebol gesmuld en is twee keer met zijn papa en opi van de reuzeglijbaan gegaan. Hij vond het superleuk en wij hebben keihard meegenoten. :)
In augustus opnieuw!
by Joyce | Feb 8, 2015 | Kindjes |
Geen maanden meer, nee, een jaar! Cuh-ray-zay. Het verwondert mij dat ik niet geweend heb. :) Dit postje komt met een paar dagen vertraging omdat we er donderdag een familiedagje van gemaakt hebben. Elliot was thuis en Klaas had een dagje verlof. Elliot werd wakker om 9u en dan zijn we samen opgestaan en hebben we samen ontbeten. Allez ja, wij ontbeten en Elliot gooide zijn boterham op de grond omdat hij de honden zo graag ziet eten. :) Daarna speelde hij, kleedde ik hem aan en maakten we zijn laatste leeftijdmijlpaalfoto’s (wat een woord!).
Daarna was hij weer moe, dus tegen 11u ging hij opnieuw slapen. Ondertussen ging ik naar de printshop om de gephotoshopte krijtbordjes voor zijn groeifeest (dank u, Sarah!) te laten drukken. Ik pakte ook zijn cadeautje in, want daar was ik de dag ervoor niet meer aan toe gekomen.
Toen hij wakker werd, heeft hij eerst bij mij gedronken (Woohoo, 1 jaar borstvoeding! Nooit gedacht dat we dat zouden gedaan hebben. :)) en dan was het tijd om zijn pakje te openen.
Hij kreeg zes zakjes met plastic dieren. Echt heel veel beestjes, maar ze kwamen uit de Action en voor nog geen 3 euro voor een zakske kundetochniesukkelenhé? Als deze een succes blijken, kunnen we op termijn misschien investeren in Schleich. Zou wel tof zijn! Ik was trouwens ook bijna vergeten om hem zijn verjaardagskroon op te zetten! Hij vond het héél amusant om die binnen de kortste keren van zijn hoofd te trekken, maar het is toch gelukt om het vast te leggen op de gevoelige plaat. :)
Dju, dat is toch een schoon kind. :)
Na een beetje gespeeld te hebben, at hij nog wat fruit en dan was het tijd om te vertrekken! We wilden graag een uitstapje maken op Elliots verjaardag en ons eerste idee was het zwembad. Maar toen kwamen we erachter dat je in geen enkel zwembad in de buurt nog een zwemshort mag dragen, en Klaas is geen Speedo-man. Dus moesten we iets anders bedenken. Ik herinnerde me dan ineens de Brielmeersen in Deinze. Een mooi park, naar ‘t schijnt, en veel beestjes om naar te kijken, en een speeltuin. Dus wij daar naartoe. We waren er zogoed als alleen (want ja, het was megamegakoud en het sneeuwde!) en dat was wel bijzonder. Elliot zat gelukkig lekker ingeduffeld in zijn fleece voetenzak. Moeke en papa hadden het wat kouder, want die waren hun handschoenen vergeten. :)
Soms zijn mijn ogen al eens toe op een foto, ja.
Elliot vond de geitjes megazalig en nu is het hier ten Huizeke Sluizeken dus officieel 2 tegen 1: wij willen een geitje!
Elliot zat ook nog eventjes op de schommel en hij vond dat tof, tot hij het na een halve minuut beu was en begon te jammeren. Baby’s, excuseer, peuters hé!
Daarna konden we het echt niet meer uithouden en zijn we terug naar huis gekeerd. Nog eventjes de Colruyt binnengesprongen (ook dat vindt Elliot superleuk, want in ‘t karreke krijgt hij dan altijd een broodkorstje om te smikkelen) en daarna zijn we naar mijn ouders gegaan om samen te eten. Voor ons was ‘t frituur, voor Elliot een groentebakje. Dat is ook altijd feest voor hem, want hij eet graag groentjes en in die bakjes zitten keiveel verschillende dingen, tot maïs, prinsessenboontjes en rode kool toe! Daarna gingen we naar huis en ging Elliot (héél) moe maar ongetwijfeld voldaan slapen. :)
En gisterenochtend… werd hij wakker met de windpokken. Perfecte timing, mijn lieve zoon, want vandaag vierden we zijn groeifeest! Later meer daarover!
by Joyce | Oct 26, 2014 | Dagelijks leven |
Hier in ‘t dorp (hoe landelijk van mij!) is er elk jaar een Halloweenwandeling. Klaas en ik doen normaal niet gauw mee aan zulke dingen, maar dit is wel altijd leuk. Een wandeling van een uur of 2 en onderweg 4 kraampjes waar je in ruil voor bonnetjes iets te drinken en te snoepen krijgt. What’s not to love?! We doen al jaren mee en zelfs vorig jaar heb ik de wandeling volledig gedaan. Toch wel een beetje trots, want 7 kilometer is misschien niet zo ver, maar met een buik van 27 weken (of ietsje meer zelfs) en een pijnlijk bekken kan dat wel al eens tellen…
Dit jaar moést Elliot dus gewoon mee. We dachten hem eerst in de Mei Tai mee te nemen, maar voor zo’n lange afstand zag ik dat niet zitten en Klaas was nog herstellende van een buikgriep, dus werd het de buggy. Ik had vorig weekend een superwarme voetenzak voor erin gekocht, eentje met fleece, en dat in combinatie met een dikke jas (ook met fleece gevoerd), wollige wantjes en een suuuuperzalige fluffy konijnenmuts zorgde ervoor dat onze kleine man lekker zat te bakken in zijn buggy. Daar hebben we geen foto’s van, maar ik wou jullie zijn eerste outfit voor Halloween niet onthouden…
Hoe zalig is dat? We kregen dit pakje van mijn ouders. Klaas en ik zijn opgegroeid met Toy Story en toen de derde film uitkwam, zijn we die natuurlijk ook gaan bekijken in de cinema. En Tom Hanks is mijn held, dus dit pakje was echt ideaal. Anyway, Elliot was suuupermoe, maar bleef de eerste helft van de wandeling toch dapper wakker. Daarna is hij in slaap gevallen en was hij met geen stokken meer wakker te krijgen. Die Scandinaviërs zullen misschien dus toch gelijk hebben… Die leggen hun baby’s ook buiten te slapen, hé. ;-)
En nu hopen dat er op Halloween zelf wat griezelige films op tv zijn! ‘t Is de laatste jaren maar povertjes, heb ik de indruk.
by Joyce | Aug 24, 2014 | Dagelijks leven |
Vorig weekend zijn we voor ‘t eerst naar de kermis gegaan met Elliot. We hadden op voorhand niet echt plannen gemaakt, maar zaterdagavond vroegen we ons wel ineens af hoe hij het daar zou vinden. ‘t Is ook zo’n beetje jaarlijkse traditie om met mijn ouders oliebollen te gaan eten op de kermis, dus zijn we na het avondeten gewoon vertrokken. En Elliot vond het allemaal best. Zolang hij maar kan rondkijken, is alles goed voor meneer. Op dat vlak is het echt een ongelooflijk makkelijk kind (en op de meeste andere vlakken ook).
We zijn ook naar het meest simpele kraampje gegaan met hem, want je kan toch niet met je kind naar de kermis gaan en hem dan niets laten doen, hé? Dus gingen we naar het touwtrekkraam (heet dat eigenlijk zo?). Je weet wel, allemaal touwtjes die aan het plafond van het kraam hangen en dan mag je aan een bepaald aantal touwtjes trekken.
Het komt erop neer dat ik dat dus in zijn plaats gedaan heb, want Elliot was zo onder de indruk dat hij de touwtjes maar gewoon vastnam, maar er verder niks mee deed.
Hij heeft wel een dolfijn gewonnen. That’s our boy!
En toen we daarna dan oliebollen gingen eten, heeft hij bij Klaas op schoot gezeten, en ook bij zijn omi. En maar kirren en spelen en lief doen. Zucht. :-) Puuuurrrr-fection!
by Joyce | Aug 11, 2014 | Kindjes, Opvoeding, Reizen |
Damn, er is nog nooit een half jaar zo hard voorbijgevlogen als deze eerste 6 maanden met een baby. Ik ging deze update eigenlijk vorige week al posten, maar aangezien we toen op vakantie waren met mijn ouders (meer daarover later!) heb ik een beetje vertraging opgelopen.
Op deze mooie vijfde dag van de achtste maand werd onze kleine man zes maanden oud. En hij zal het geweten hebben. We begonnen de ochtend met een broodkorstje. Hij vond dat heel interessant, hoewel er wel ook veel weer naar buiten kwam. :-) Toen we klaar waren met ontbijten, zijn we met Elliot naar de eendjes gegaan om hen de restjes te voederen. Elliot ziet heel graag beestjes. Behalve paarden. Daar is hij niet zo zot van.
Daarna zijn we naar een mooi plekje aan het meer gegaan waar ik Elliot aan de borst gevoed heb, terwijl Klaas foto’s maakte van ons. Ik wou al heel lang een mooie borstvoedingsfoto, maar in onze living kwam dat er precies niet van. Ik ben dus héél blij met het resultaat. Ze zullen een geweldige herinnering zijn aan deze prachtige periode van het moederschap.
‘s Namiddags at Elliot zijn eerste banaan…
… en gingen we naar het Kasteel van Bouillon (dat van Godfried, hé). De reden dat we naar de Ardennen gekomen waren, was eigenlijk gewoon omdat mijn vader dat kasteel eens wou bezoeken. Anyway, ik heb Elliot daar in de draagzak gestoken omdat dat echt niet te doen was met een buggy. ‘t Was vaak oppassen geblazen, maar het ging goed. Hij legde vaak zijn hoofdje volledig in zijn nek om omhoog en overal rondom zich te kunnen kijken. Er was ook een roofvogelshow en ik denk wel dat Elliot dat tof vond. Allez, hij heeft het toch een paar keer gemerkt toen er een vogel over zijn hoofd vloog. :-)
‘s Avonds zijn we dan aan het restaurantje aan de ingang van het park waar we verbleven iets gaan eten. ‘s Nachts heeft Elliot wel een nachtmerrie gehad. We denken dat er misschien iets te veel indrukken waren geweest tijdens de dag, want hij begon ineens te wenen en blééf maar wenen. Hem vasthouden, wiegen, zachtjes in zijn gezicht blazen, hem toespreken… Niets hielp. Zijn oogjes waren een klein beetje open, maar hij zag ons niet. We denken dus dat hij nog sliep. Na een tijdje ging het over, heeft hij een beetje gedronken en is hij terug in slaap gevallen. Die baby’s toch. :-)
Wat merken we nog aan 6 maanden? Hij zit nu echt heel flink rechtop en zet ook in een reflex zijn handje naast zich als hij merkt dat hij om zou vallen. Hij maakt kuchende geluidjes als hij aandacht wil en moet keihard lachen als we rare geluiden naar hem maken of als Klaas op zijn buikje blaast. Hij gromt (maar echt zoals een hond hé! Heel raar…) en hij trekt nog altijd graag aan mijn haar. Brillen zijn niet meer veilig voor hem. Hij kijkt héél graag in de spiegel omdat daar een kindje in woont dat altijd verlegen naar hem lacht. Hij wil alsmaar staan, trekt zich dan ook recht aan onze vingers en kan al even rechtopstaan in de zetel, met zijn poep tegen de rugleuning. We vinden ook dat zijn gebrabbel meer begint te lijken op echte woordjes. Niet dat hij herkenbare dingen zegt of zo, maar het zijn nu heel andere klanken dan de keelgeluiden die hij tot voor kort maakte. En verder is hij nog altijd zijn Zalige Zelf. :-)
