by Joyce | Aug 11, 2018 | Feest, Kindjes |
Toch nog even terugkomen op de verjaardag van onze miekes. Waar Elliot jarig is in februari en we voor zijn feestjes dus altijd genoodzaakt zijn om binnen te vieren, zijn onze miekes jarig in juni en kunnen we met een beetje geluk buiten. Het bleek een stralende dag te zijn en boy, hebben we daar gebruik van gemaakt. Na de taart kon wie dat wou naar buiten, en met 5 kindjes in huis was dat een schot in de roos. De verjaardagstaarten van onze miekes maakte ik naar jaarlijkse traditie opnieuw zelf, de extra taartjes werden gebakken door mijn mémé. <3
Ze waren zo verlegen toen iedereen voor hen begon te zingen. Het duurde eventjes voor ze ontdooid waren, maar daarna werd er heel veel gespeeld. Hoera voor een een topdag, hoera voor onze miekes! <3
by Joyce | Aug 9, 2018 | Feest, Kindjes |
Ik wou hier een postje schrijven over het verjaardagsfeest van onze miekes, maar zag toen dat ik nog niets gepost had over Elliots verjaardag. Met 6 maanden vertraging dus…
Ons oudste gebroed werd in februari 4 jaar. VIER! Allez. Over een jaar is die dus 5. Nog eens zo lang en hij is gewoonweg 10. Dat is toch om van te janken, hé? Zijn verjaardag was meteen het eerste familiefeest in ons nieuwe huis en dat maakte het net dat tikkeltje specialer. Zoals elk jaar maakte ik zelf een taart en schakelde ik mijn mémé in om de overige taarten te bakken. Meestal voorziet zij dan een lekker ouderwetse gâteau, een taart die half flan en half brésilienne is, en nog een ander fruittaartje. Voor Elliots 2e en 3e verjaardag maakte ik een bulldozertaart en een dinocake. Dit jaar vroeg ik hem wat voor taart hij wou en hoewel ik mij aan iets bijzonder moeilijks had verwacht, zei hij: “Euhm, een rode taart!” Na wat nadenken heb ik hem dan zachtjes in de richting van een brandweertaart geduwd (ook rood!) en daar werd hij ontzettend enthousiast over. Ik voegde aan de biscuitmix rode voedingskleurstof toe, deed melkchocolademousse tussen de 2 lagen biscuit en werkte de taart af met melkchocoladeganache. In de Zeeman vond ik een goedkoop setje brandweerfiguurtjes, perfect om bovenop de taart te zetten.
Zoals elk jaar werd Elliot heel verlegen toen iedereen zong voor hem, maar het was het eerste jaar dat hij er niet om begon te huilen. :)
Na het zingen konden we eten…
… en pakjes uitpakken.
Elliot is voorlopig ook het enige mannetje in de familie, hij heeft geen neefjes. Enkel zusjes en een nichtje. Den duts. :)
Dus wil hij zich soms eens in alle rust kunnen terugtrekken om de echte vent uit te hangen. Allez. Zolang zijn omi hem maar duwt, want zie dat zijn benen moe zouden worden, jong. :)
Qua ontwikkeling dan… Eigenlijk moet ik me nu voor de geest proberen te halen hoe Elliot 6 maanden geleden was. Volgens mij lag dat in dezelfde lijn als nu. Hij is nog altijd een heel gevoelig manneke. Zo stoer, met momenten zo bruut, maar met zo’n klein hartje. In een vorige post schreef ik eens dat hij de beste grote broer was die ik maar voor mijn meisjes had kunnen wensen, maar ik durf daar toch een beetje op terugkomen. Hij heeft het vaak niet makkelijk met het feit dat hij de aandacht moet delen met 2 peuters en gaat dus, zoals dat bij de meeste kindjes gaat, op een negatieve manier de aandacht opeisen. Ik denk weleens dat het gemakkelijker zou geweest zijn als de meisjes eerst waren geboren, en dan pas Elliot een jaar of 2 erna. Maar ja, ifs and buts… :) Gelukkig is het ook niet al kommer en kwel, want er zijn effectief momenten dat hij spontaan zijn zussen gaat helpen of voor hen zal zorgen. En broers en zussen maken sowieso ruzie, zeker? De meisjes onderling doen dat ook steeds meer tegenwoordig. En ook typisch: zelf zijn zussen pijnigen en doen wenen, maar als ze dan eens iets doen dat niet mag en wij hen terechtwijzen waardoor ze hartverscheurend beginnen te huilen, dan begint Elliot te krij-sen en hysterisch te wenen want “jij doet DE ZUS WENEN, jij bent STOUT!!!” Zucht. :) En zo is ‘t altijd iets, hé. Haha!
Met zijn 1,10 meter is hij al een grote vent geworden en na de grote vakantie gaat hij dan ook naar de tweede kleuterklas. Volgens zijn juf (waar we nu na 2 jaar afscheid van moeten nemen *snif*) is hij er helemaal klaar voor. Blijkbaar is hij op school een grote plantrekker, heel matuur, heel zelfstandig. ‘t Is dus enkel thuis dat hij ineens niets meer kan en bij alles hulp nodig heeft. :) Hij is wel vaak onzeker en terughoudend in nieuwe situaties, want hem in de paas- en grote vakantie op kamp afzetten was bijvoorbeeld een kleine ramp en ook over de zwemlessen was hij niet bepaald enthousiast. We willen hem daar echter toch in blijven stimuleren, want ik vrees dat hij anders voor steeds minder zal openstaan. En eens hij vertrokken is, amuseert hij zich altijd rot. :)
Waar ik tussen zijn 18 en 24 maanden lichtjes bezorgd was omdat hij nog niet veel sprak, zou ik nu regelmatig willen dat hij eens zweeg. Hij tatert echt de oren van ons hoofd, stelt keiveel vragen, wil altijd “juist even iets vertellen”. Hij had ook een zware iPadverslaving, maar die hebben we in de paasvakantie kunnen afbouwen. Hij kreeg toen een tantrum waarbij hij met een boek het scherm van onze tv kapot gooide. We hebben toen de afspraak gemaakt dat hij helemaal géén schermpjes ging kijken zolang wij geen nieuwe tv hadden en we maakten gelijktijdig ook een weekschema waarop we noteerden dat hij voortaan enkel nog na school een uurtje mocht kijken, en ook op woensdagnamiddag en in ‘t weekend tijdens de dutjes van zijn zussen. De eerste dag heeft hij daar 1 keer over gezaagd, maar daarna legde hij zich er bij neer en nu is hij echt afgekickt. Zo fijn. Nu ik nog, guilty as charged.
Ah, en door naar school te beginnen gaan is er ook eeeeindelijk een einde gekomen aan het eindeloze slaapritueel. We werken nu met een beurtrol. De ene avond maak ik Elliot klaar om te gaan slapen, lees ik zijn verhaal voor en blijf ik bij hem zitten tot hij slaapt. De andere avond doet Klaas dat. Ook dit introduceerden we met een kalendertje waarop ik afwisselend een foto van mij en een foto van Klaas had geplakt. De kalender heeft enkele dagen dienst gedaan en dan was hij het gewoon. En gelukkig duurt het na het verhaaltje nu nog maar hoogstens 5 minuten voor hij in slaap is. Een hele verademing, als je weet dat het vroeger tot anderhalf uur kon duren. Nu Lily-Rose en Lucy-Mae nog. :)
by Joyce | Oct 14, 2017 | Feest, Kindjes |
Net zoals we Elliots eerste verjaardag uitgebreid vierden met een groeifeest, zetten we Lily-Rose en Lucy-Mae ook in de bloemetjes toen ze jarig waren. Het concept bleef hetzelfde, een vrijzinnige viering met het huisvandeMens gevolgd door lekkere dessertjes voor onze gasten, maar de uitwerking was deze keer lichtjes anders. Bij Elliot huurden we een cafézaaltje en knutselde ik heel veel dingen zelf, maar voor het groeifeest van de meisjes had ik simpelweg geen tijd om veel te haken aan versieringen. We lieten het feest doorgaan in een hoeve/beleefboerderij zodat we ons qua aankleding geen zorgen moesten maken. De dag zelf ging ik gewoon snel wat honeycombs ophangen. We hadden ongelooflijk veel geluk met het weer, want hoewel het best winderig was, was het wel zonnig en warm. De viering konden we dus buiten laten doorgaan.
De ceremonie was net zoals bij Elliot een viering van/voor onze meisjes, een afronden van hun babytijd en het verwelkomen van wat nog komen zal. En eigenlijk vond ik het stiekem ook wel een beetje een feestje voor óns, omdat we verdikke het eerste jaar met een tweeling hadden overleefd. Applausje voor ons! De moreel consulente van deMens praatte alles mooi aan elkaar en zorgde ervoor dat het geheel niet te lang duurde, een kwartier à twintig minuten. De meisjes hielden zich goed, de kindjes die erbij waren ook.
Bij Elliot werkten we rond de figuur van een boom, deze keer kozen we voor een regenboog. Na regen komt zonneschijn, en misschien ook wel een regenboog. Een levensles die onze meisjes hopelijk altijd zullen meedragen. Ik zou niet zo ver gaan om hun prille babytijd onze ‘regen’ te noemen, maar ergens zat daar toch ook wel een bepaalde symboliek in. De eerste maanden met een tweeling zijn heel bijzonder en zeker ook fijn, maar het is een feit dat het alleen maar beter en makkelijker wordt eens ze wat ouder en zelfstandiger worden. Ik zorgde voor wat korte gedichtjes over regenbogen en zelf hadden Klaas en ik ook een tekstje voorbereid voor onze miekes. Allez. Ik schreef de tekst en Klaas las die voor het allereerst tijdens de viering. Ge weet wel hoe dat gaat met venten, hé?
Dit was ons tekstje:
Gisteren vierden we de eerste verjaardag van Lily-Rose en Lucy-Mae. Dat betekent dat het vandaag precies 1 jaar geleden is dat we stilaan aan het bekomen waren van de geboorte en dat de adrenaline plaats maakte voor blijdschap, maar ook voor twijfel. 1 jaar geleden vroegen we ons af hoe we dat zouden klaarspelen, twéé baby’s verzorgen, voeden, aandacht geven en koesteren.
Hun eerste verjaardag leek een ver verwijderde mijlpaal, een eindpunt waar naartoe gewerkt moest worden, want vanaf dan zou het makkelijker worden. Of dat hielden we onszelf toch voor. En hoewel iedereen met kinderen weet dat het nooit echt gemakkelijker wordt, maar gewoon ánders, moesten we gelukkig niet zo lang wachten. Toen ze ongeveer zes maanden oud waren, merkten we dat het inderdaad stilaan beter begon te gaan. Dat we een ritme vonden, dat de meisjes ietsje zelfstandiger werden, dat we als gezin onze draai gevonden hadden. En vanaf toen was het genieten. Dat betekent uiteraard helemaal niet dat we niet op regelmatige basis zuchten, ons opgejaagd voelen of ons geduld verliezen, maar dat alles wordt verzacht door de liefde die we voelen. Het is hartverwarmend om te zien hoe ze met elkaar omgaan en dat ze, hoewel ze uiterlijk zo erg op elkaar lijken, toch duidelijk hun eigen unieke persoontje zijn. Lily-Rose is ons ‘oudste’ dochtertje. Ze bekijkt de wereld, denkt na over wat ze ziet en zal daarna pas meedoen. Ze is vrolijk, maar op een rustige en ingetogen manier. Ze houdt van knuffelen en dicht bij ons zijn. Lucy-Mae is ons ‘jongste’ dochtertje. Zij duikt in de wereld nog voor ze weet wat er eigenlijk gaande is. Ze is vrolijk, onstuimig en een echte wildebras. Ze houdt van ravotten en van deugnieterij uithalen. We zien ook dat hun grote broer nu al hun grote held is. Wanneer ze vol verwondering en met pretlichtjes in hun ogen naar hem opkijken, wanneer hij spontaan een knuffel komt geven aan zijn ‘miekes’, zoals hij ze zelf ook al noemt… Dan loopt ons kopje over en lijkt het alsof ons hart uit elkaar zou kunnen spatten van geluk.
Wij zijn gelukzakken, en we doen ons best om ons daar elke dag opnieuw bewust van te blijven. Elliot is zo’n fantastisch mannetje dat we met hem al onze beide handjes mochten kussen, maar dat we vorig jaar niet één, maar zelfs twéé geweldige dochters mochten krijgen, dát maakt van ons de rijkste ouders ter wereld. Blijf maar verder groeien zoals jullie bezig zijn, miekes. Jullie doen dat heel goed. <3
Op Elliots groeifeest mochten de aanwezigen op het einde met hun vingerafdruk kleurrijke blaadjes geven aan een kale boom. Voor Lily-Rose en Lucy-Mae maakte ik met waterverf een schilderijtje van een regenboog. Ik knipte 2 vormen uit die een pot moesten voorstellen en die door onze familie en vrienden opgevuld mochten worden met gouden vingerafdrukken/muntstukken. De pot zou ik dan onderaan de regenboog plakken. (Sidenote: ik had 2 schilderijtjes gemaakt, voor elke dochter één, maar op de ochtend van het groeifeest stond ik op en ontdekte ik dat Elliot een van de schilderijtjes én een zwarte stift had gevonden. Zucht. Ik moet, as we speak, dus nog steeds schilderij 2 opnieuw maken.)
En daarna was het tijd voor het feest. Deze keer kozen we niet voor een dessertenbuffet, maar voor 2 taarten en een toog met lekker schepijs. De grote taart bleef in het thema van regenbogen, de andere taart bestond uit witte chocolade, cheesecake en speculaas.
En tussen het eten door kon iedereen vrij rondlopen op de boerderij, de koeien voederen en de speeltuin bezoeken.
Om te voelen dat je samen met je kinderen zo graag gezien wordt, en dat op zo’n mooie dag en op zo’n fijne locatie is hartverwarmend. Echt een topdag. <3
by Joyce | Feb 14, 2016 | Feest, Kindjes |
Vorig weekend vierden we een feestje want onze kleine, grote man werd twee! Twéé! Echt, ik vond dat nog vreemder dan toen hij één werd. Dan kan je nog een beetje spreken van een baby, maar nu bekijken de mensen mij toch maar aardig als ik het over mijn baby heb. Maar hij zal altijd mijn eerste baby blijven. <3
Vorig jaar werd hij op zijn verjaardag wakker met de windpokken, dit jaar was het minder erg. Een fikse verkoudheid en enkele dagen koorts. Hij voelde zich dus niet 100% dus besloten we om het vrij rustig te houden. We hebben niet te veel spel gemaakt van zijn cadeautjes, we hebben niet alles op alles gezet om verjaardagsfoto’s te nemen (we moeten nog altijd een foto maken met de Milestone Card van 2 jaar, oeps!) en op zijn feestje hebben we hem gewoon op zijn gemak gelaten in plaats van hem een kroon op te zetten (wil hij toch niet), met 15 man voor hem te zingen en hem een kaarsje uit te doen blazen.
Zijn verjaardag was op vrijdag, dus Klaas en ik namen een dag verlof en hielden Elliot thuis van de opvang. ‘s Ochtends was hij om 6u al wakker, maar om half 9 wou hij toch weer slapen. Dus zijn wij lekker meegegaan en hebben we nog 2-3u geslapen met ons drietjes. :) ‘s Namiddags gingen we voor ‘t eerst naar de binnenspeeltuin en dat vond hij echt supertof. Klaas ging overal mee op en we moesten naar niets kijken want we waren er toch alleen. Na een dik uur spelen, was hij moe (ah ja, want toch ook een beetje ziek) en gingen we terug naar huis. ‘s Avonds gingen we naar mijn ouders en haalden we frietjes van de frituur.
De dag erna hadden we zijn feestje gepland en hoewel ik de biscuits voor de taart al de avond ervoor had gebakken was het toch weer een race tegen de klok om alles op tijd klaar te krijgen. De taart moest nog verder afgewerkt worden, maar ik moest ook nog opruimen en overal afstoffen zodat Klaas nog kon stofzuigen en dweilen. Daarna nog snel naar de Colruyt om brood en beleg voor ‘s avonds en dan konden we eindelijk de tafel dekken. Iedereen kwam aan, maar Elliot was dus echt kéihard onder de indruk, hé. Het eerst halfuur is hij niet van mijn schoot gekomen en zijn cadeautjes konden hem ook niet veel schelen. Zo veel volk in zijn huis, dat is hij niet gewoon. :)
In mijn mamagroepje postte iemand maanden geleden een foto van een bulldozertaart. Omdat Elliot zot is van alles dat met auto’s of camions of gewoon stoeregrotedingenmetwielen te maken heeft, heb ik die foto meteen opgeslagen om later als inspiratie te gebruiken. Ik maakte twee biscuits, een rechthoekige en een ronde, en sneed de rechthoekige nog eens doormidden zodat ik twee lagen had. Tussen die lagen deed ik slagroom (gemaakt door mijn mémé) en schijfjes banaan. Voor ik de ronde biscuit op de rechthoek zette, deed ik nog eens een laagje slagroom en banaan. Om de taart af te werken maakte ik een cream cheese frosting met cacaopoeder. Om de taart zo donker te krijgen (‘t moest nu eenmaal een berg aarde voorstellen) moest ik er wel zo veel cacaopoeder in kappen dat je van de Philadelphia eigenlijk niet veel meer smaakte. Bon, ‘t was nog altijd superlekker. :) Afwerken deed ik met wat losse cacaopoeder en de speelgoedjes voor op en rond de taart vond ik in de Zeeman voor 7 euro of zo. Ideaal! :) Elliot was keihard onder de indruk. De taart stond al op tafel toen ik mij stond te schminken en ik hoorde ineens niéts meer in de living. Ik vond dat keiverdacht en ging een beetje in paniek kijken of hij er niet van aan ‘t eten was. Maar hij stond dus naast de tafel, gewoon met zijn mondje open naar die taart te gapen, haha! Mijn mémé zorgde voor nog een heleboel andere taartjes. Zo was er ook nog flan, brésiliennetaart, kriekentaart en confituurtaart.
Het feestje sloten we af met belegde broodjes. Ik vraag mij nu af of dat overal zo is, dat verjaardagsfeestjes om 15u beginnen met koffie en taart en dat er dan om 18u broodjes worden gegeten. Of is dat iets dat regionaal gebonden is? Bij ons is de familie is dat alleszins de traditie. :)
Op ‘t einde van de avond was hij zo overprikkeld dat hij niet in slaap geraakte in zijn bedje. Dus heeft hij maar een beetje op mij geslapen. Ik vind het tof als hij in zijn bed slaapt en wij nog efkes iets met ons twee kunnen doen, maar stiekem vind ik dat toch nog altijd genieten, zo een slapend manneke op mijn arm. En dan maar snuffelen in zijn haar. Dat doet toch iets met mij, wetende dat het de laatste maanden zijn dat ik exclusief met hem bezig kan zijn.
Binnenkort post ik ook nog zijn 2 jaar-update, maar ik moet al mijn papiertjes nog eens samenrapen om te zien wat ik ga schrijven. Tegenwoordig zijn er hier veel goede voornemens, maar weinig uitvoering. Ik steek het handig op de combinatie drukke peuter in huis/naar mijn twee baby’s dragend lichaam proberen luisteren/voltijds werken!
by Joyce | Jun 11, 2015 | Dagelijks leven |
Wow, zeg! Ik vergeet al superlang om een blogje te posten over mijn verjaardag. Ik zal er nu maar even werk van maken, want anders komt het er nooit meer van.
Dus. ‘t Was echt een heel fijne dag. Ik had Klaas verteld dat ik graag naar het Kerk Food Festival wou gaan (daarover schreef ik hier ook al) en aangezien moeders wil wet is, vertrokken we na Elliots middagdut (letterlijk: van 11u tot 13u of zo) en fruit naar Gentbrugge. Het was daar echt heel gezellig. Veel hippe kraampjes, lekker eten, veel lichtjes en een leuke aankleding van de hal. Het was er ook heel kalm, want als ik de Facebookfoto’s mag geloven kon je er ‘s avonds over de koppen lopen. Klaas maakte foto’s met zijn camera en iPhone zodat ik me daar niets van aan moest trekken. Helaas hebben we geen duidelijke foto’s van het eten (terwijl dat toch de reden was dat we gingen), maar ik zal het u zo zeggen: Klaas en ik aten een burger van bij Food4Mood en Elliot kreeg paella van bij Minne. Om af te sluiten kochten we nog 2 stukjes taart bij Julie’s House. Witte chocolade en speculaas, maar volgens mij was het in de eerste plaats vooral een cheesecake. Suuuuperlekker. En dat vond Elliot blijkbaar ook, want hij jammerde tot hij mocht proeven. Daarna was het letterlijk van één schepje voor Elliot en één schepje voor moeke en één schepje voor Elliot en moest ik mij haasten dat het snel genoeg weer aan hem was… Heerlijke smulpaap van me. :-) Het was zo lekker dat we terug naar het kraampje gingen en een volledige taart kochten. Die konden we ‘s namiddags naast de pannenkoeken op tafel zetten voor mijn ouders, broer en mémé die op de koffie kwamen voor mijn verjaardag. ‘s Avonds ging Elliot vlotjes slapen en konden Klaas en ik nog een filmpje kijken.
Hopelijk is er volgend jaar opnieuw een Kerk Food Festival, maar ik denk van wel. Dan gaan we opnieuw!
