by Joyce | Feb 29, 2016 | Zwangerschap |
Amai, ik ben nog nooit zo hard in retard geweest met een foto als deze week. Maar daar had ik een goede reden voor. Vorige zondag (dus niet gisteren, maar de week ervoor) voel ik me nog heel slapjes na een keifelle buikgriep op vrijdag. Ik kon niks binnenhouden, had last van mijn darmen. Klaas kwam die vrijdag ook ziek thuis van ‘t werk en Elliot had vrijdagavond een nieuw setje kleren aan toen hij thuiskwam van de opvang… Allez ja, it wasn’t pretty. Een foto maken is op maandag dan wel gelukt, maar erover bloggen niet. Klaas kwam er door de drukte ‘s avonds niet aan toe om de foto te bewerken en het feit dat Elliot besloot om zijn fase van ik-wil-niet-alleen-gaan-slapen nog een versnelling hoger te schakelen, hielp daar ook niet bij. Maar bon, de foto is er nu, hé. En overmorgen of zo mogen jullie dan al de 22-wekenfoto verwachten die we gisteren maakten. :)
Voor week 21 valt er dus meteen ook niet zo heel veel te vertellen, los van ‘t feit dat ik die vrijdag zo ziek ben geweest. Ik was nog gaan werken maar ben na een paar uurtjes alweer moeten vertrekken, want het ging echt niet. Gelukkig had ik wel een relatief rustige week gehad met 2 werkdagen en 2 opleidingsdagen. En nog gelukkiger viel het weekend meteen na mijn sick day want zo kon ik nog een beetje recupereren en rusten om aan mijn laatste werkweek te beginnen…
Benieuwd naar week 21 van Elliot?
by Joyce | Feb 17, 2016 | Zwangerschap |
TWINTIG! Halverwege! Allez ja, dat is sowieso al verder dan halverwege, deze keer. Dat doet toch iets met een mens…
Zoals ik vorige week zei, heb ik deze week eens hetzelfde kleedje aangedaan als toen ik 20 weken ver was van Elliot…
Ik vind het echt suuuuperzot, maar ondertussen zagen al meer mensen de foto en zeggen ze allemaal dat het eigenlijk nog goed meevalt, wetende dat er nu twee kindjes in zitten én het mijn tweede zwangerschap is. De gyn zei dat ook al, dus ik zal iedereen dan maar geloven en content zijn. :) Om de vergelijking compleet te maken heb ik deze weekfoto ook eens naast de 30-wekenbuik van Elliot gezet… De kwaliteit van de foto’s was toen nog niet echt wat ze moest zijn, maar you get the picture… Quasi identiek, me dunkt. :)
Ik stelde mij dit weekend nog eens op mijn weegschaal en die gaf aan dat ik nu 3,5 kilo ben bijgekomen. Minder dan bij Elliot, dacht ik, maar ‘t is blijkbaar toch wat meer (toen nog maar 800 gram op ongeveer dezelfde termijn). Dat boezemt mij wel wat angst in, maar ik zal me erbij moeten neerleggen dat ik deze keer op ‘t einde heel wat extra kilo’s zal meesleuren in vergelijking met twee jaar geleden.
Vorige week gingen we op controle bij de gynaecoloog en daar werden de baby’s eens heel uitgebreid gecheckt. Sowieso wordt alles nu netjes gewogen en gemeten, maar deze keer werd ook de bloeddoorstroming in de hersenen en hartjes gecheckt. Blijkbaar doen ze dat niet standaard, maar omdat ik tijdens een vorige afspraak aangaf dat toch wel eens te willen laten bekijken, heeft ze dat nu wel gedaan. Alles was zoals het zou moeten zijn, dus was deze momma bear weer gerustgesteld. Ik hoop echt dat alles tot op het einde goed zal mogen blijven gaan. Na elke controle voel ik mij alsof we de grootste gelukzakken ter wereld zijn, dat tijdens de zwangerschap alles met Elliot altijd zo perfect in orde was en dat dat nu opnieuw zo is, zelfs al zijn er nu toch een pak meer risico’s aan de zwangerschap verbonden en is de kans op complicaties een stuk groter. Hout vasthouden! De baby’s wogen vorige week trouwens 314 en 340 gram en lagen allebei met hun hoofdje naar beneden. De rugjes lagen naar de zijkant zodat ze elkaar aankeken. Hopelijk blijft dat zo, want twee kindjes in hoofdligging geeft toch al een veel grotere kans op een natuurlijke bevalling.
De gyn dacht blijkbaar ook dat ik al in zwangerschapsrust was. Ik mocht vorige week dus al stoppen met werken maar heb ervoor gekozen om nog tot het einde van de maand verder te doen. Deze en volgende week moet ik ook nog een opleiding volgen met daaraan een examen gekoppeld, dus ‘t is wel fijn dat ik dat nog kan afwerken voor ik voor een heel lange tijd thuis zal moeten blijven. Mijn gynaecoloog zet haar aanstaande tweelingmama’s naar eigen zeggen standaard thuis vanaf 20 weken en ik weet dat ze dat heus niet zomaar doet en dat dat ook wel een van de redenen zal zijn dat zowat al haar tweelingen een mooie termijn halen en een goede start maken. Maar toch hé, dat schuldgevoel tegenover je werk en collega’s blijft knagen, merk ik. Zeker aangezien ik er nog niet zo lang werk. Dan moet ik mezelf eventjes herinneren aan het feit dat het toch wel heel belangrijk is dat ik voldoende rust kan nemen zodat de baby’tjes zeker tot 34 weken (en liefst nog tot 37) blijven zitten.
Benieuwd naar week 20 van Elliot?
by Joyce | Feb 9, 2016 | Zwangerschap |
Deze week is de week dat ik opnieuw met het borstvoedingskussen ben beginnen slapen. Eigenlijk een verbetering ten opzichte van vorige keer, want toen ik zwanger was van Elliot was ik volgens mij nog geen 12 weken ver toen ik dat kussen kocht. Toen had ik al veel eerder last van mijn bekken, maar nu is het toch weer onmiskenbaar: de bekkeninstabiliteit is terug. Iets dat deze keer wel veel vroeger begonnen is: het feit dat ik ‘s nachts elke keer wakker word als ik mij op mijn andere zij wil draaien. Dat gaat blijkbaar niet meer in mijn slaap. Deels door mijn bekken maar vooral door de dikke buik. Ik wil mijn buikspieren ook niet te hard belasten (de huisarts zei dat ik daarmee moest opletten omdat ik toch wat van een diastase heb) dus omdraaien is tegenwoordig een actiever gebeuren. :)
Ik voel de baby’s nu elke dag bewegen, maar heb wel het gevoel dat het subtieler is dan bij Elliot. Ofwel vergelijk ik onbewust met de gigastampen en duwen die ik naar ‘t einde toe kreeg, dat kan ook. :) Hoe het ook zij: ik ben er content mee, met die geruststelling meerdere keren per dag.
Trouwens. Ik heb niks van rare goestingskes en eet/snoep eigenlijk ook niet meer dan anders. Maar man, ik heb zo hard zin in préparé. Ik moet mijzelf echt bedwingen en word soms echt kregelig van ‘t feit dat ik daar zo veel zin in heb maar het niet mag eten. Het broodje-préparé-na-de-bevalling is al lang besteld, maar ik herinner mij van vorige keer dat dat mij toen toch niet zo heel hard smaakte, na 36u wakker zijn en keihard afgezien te hebben. Maar nu gaat het anders zijn, ik voel het. Deze keer ga ik er wel belachelijk hard van genieten.
Iets dat ik mij nu trouwens dagelijks afvraag is hoe ver mensen die mij totaal niet kennen denken dat ik ben. Dus zonder dat ze weten dat er twee baby’s in mijn buik zitten. Toch zeker al een week of 32, hé? Ik vind dat echt nog steeds een supermaf idee. :) Volgende week ga ik voor de buikfoto eens hetzelfde kleedje aandoen dat ik droeg toen ik 20 weken ver was van Elliot. Dat wordt nog… euh… interessant. :)
Benieuwd naar week 19 van Elliot?
by Joyce | Feb 2, 2016 | Zwangerschap |
Yikes. Toch weer een merkbaar verschil in vergelijking met vorige week…
Fysiek niet veel te melden. Tegenwoordig is het hier echt gewoon slapen – gaan werken – in de zetel ploffen – slapen – gaan werken – in de zetel ploffen – slapen. Allez ja. Ik doe nog wel wat lichte huishoudelijke taakjes zoals de was en de vaatwas, maar het overgrote deel komt tegenwoordig op Klaas zijn schouders terecht. Wat ik ook heel raar vind, is het feit dat ik het werk buitenstap en dat mijn buik plotsklaps pijn begint te doen, net alsof ik een harde buik krijg. Altijd een opluchting als ik op de trein weer kan gaan zitten. Het is nochtans niet dat ik een fysiek zware job uitoefen, hé. :) Sinds vorige week ongeveer voel ik de baby’s wel duidelijker en sinds gisteren voel ik ze precies elke dag een aantal keer. <3 Alsof het nooit anders is geweest, terwijl het toch bijna 2 jaar geleden is dat Elliot daarbinnen de boel op stelten zette. :)
Wat de voorbereidingen betreft heb ik deze week vooral veel zitten tobben over de buggy. Ik wou er graag eentje met een dubbele draagmand, dus één grote waar de kindjes samen in kunnen. Maar ik vind dat dus bijna nergens en ik wil die draagmand ook niet nieuw kopen, want we gaan niet veel wandelen. Bij Elliot gebruikten we die ‘s nachts en als we op bezoek gingen bij familie, voor dutjes. Maar toen realiseerde ik mij dat de kans bestaande is dat we de eerste 6 maanden van het leven van de tweeling sowieso al bij mijn ouders gaan wonen (heeft te maken met de bouwplannen, maar daarover vertel ik meer als er effectief iets concreets te vertellen valt :)) en dat er dan dus niet veel verplaatsing zal zijn… Dus nu twijfel ik of die draagmand eigenlijk wel nodig is. De gewone buggy wou ik ook tweedehands kopen, maar ja, het oog wil ook wat en ik vind geen mooie. Dus misschien wordt het toch een nieuwe. Eens overleggen met Klaas, hoewel die vast weer “da moet gij weten, schat” zal zeggen. Wat een gemak!
Zoals ik vorige week zei hebben we donderdag een pretecho laten doen. Dat was weer supertof en toch wel heel bijzonder, met zo twee baby’tjes in 3D. De ene baby konden we niet goed zien omdat de andere baby het nodig vond om bovenop het hoofd van broer/zus te zitten! Ik heb een cd’tje met wat echofoto’s gekregen, maar die ga ik incorporeren in de ‘Holy crap on a cracker, we krijgen een twééling?!’-post. Stay tuned. :)
Benieuwd naar week 18 van Elliot?
by Joyce | Jan 25, 2016 | Zwangerschap |
Een dagje later dan gepland, maar we hadden een uiterst druk weekend waardoor we opnieuw niet aan de foto zijn toegekomen. Tssss, we worden lui!
Mijn buik wordt zwaarder en eigenlijk heb ik er quasi altijd een beetje pijn in als ik ga rechtstaan na even gezeten te hebben. Mijn bekken doet dan vrolijk mee, want ik merk dat ik eigenlijk al een beetje zou waggelen. Maar dat zal gene waar zijn, ze! Ik doe met andere woorden mijn best om normaal te stappen.
Donderdag mochten we onze mini’s nog eens gaan bewonderen bij de gynaecoloog. Normaal moesten we er al om 16u30 zijn, maar ‘s ochtends belde het secretariaat dat de afspraak verlegd moest worden naar ‘s avonds. Dat was nog zo erg niet, want dat betekende dat we geen overuren moesten opnemen om op tijd op onze afspraak te zijn. :) De baby’s deden het súpergoed! Heel beweeglijk en goed gegroeid sinds vorige keer. Eén kindje zit rechts onderaan en werd geschat op 201 gram, het andere kindje zit links bovenaan en zou 198 gram wegen. Ze groeien dus netjes gelijkmatig, precies zoals het hoort. Ze hebben elk ook mooi even veel vruchtwater, da’s naar ‘t schijnt ook belangrijk. Ik merk wel dat alles nu veel meer gemeten en gecontroleerd wordt, toch in vergelijking met toen ik zwanger was van Elliot. Van hem wisten we op geen enkel moment hoe groot of zwaar hij was, simpelweg omdat er toch een foutmarge op die schattingen zit en de gyn zelf ook wel zag of hij goed genoeg groeide of niet. Maar nu moeten de baby’s natuurlijk wat meer in de gaten gehouden worden. Daarom gaan we vanaf nu ook om de 3 weken op controle (tot nu toe was het om de 4 weken, en bij Elliot was het slechts om de 8 weken) omdat nu de gevaarlijkste periode aanbreekt wat betreft het ontwikkelen van tweelingstransfusiesyndroom. Da’s een aandoening die ervoor zorgt dat de ene baby bloed ‘steelt’ van de andere en dat kan fataal zijn. Maar wij gaan ervan uit dat dat bij ons niet het geval zal zijn. :) Er is nu alleszins nog geen enkele indicatie dat het staat te gebeuren, maar het is toch altijd een beetje stressen als we naar de gynaecoloog gaan. Gelukkig benadrukt die telkens dat alles piekfijn in orde is en dat we tot nu toe van een perfecte tweelingzwangerschap mogen spreken. <3 Toen ik bij het binnenkomen mijn jas uitdeed, zei ze trouwens dat mijn buik nog keigoed meeviel “voor een tweeling”. Haha! Ze heeft dan eens gevoeld en blijkbaar zit mijn baarmoeder al op dezelfde hoogte als wanneer je 24 weken ver bent van een eenling. Zo ver zat ik er dus niet naast toen ik zei dat ik mij lichamelijk voelde alsof ik stilaan aan mijn derde trimester moet beginnen. :)
Ik hoop trouwens dat ik volgende keer eindelijk alle voorgaande echo’s op usb-stick ga krijgen. Dan kan ik eens een deftig postje maken met wat foto’s, want ik heb eigenlijk geen zin om een foto van een echo te moeten maken en die dan te posten. We hebben voor deze week wel een pretecho gereserveerd. Toen ik 16 weken ver was van Elliot hebben we dat ook gedaan om het geslacht te weten te komen. Nu weten we dat al en we krijgen onze mini’s deze keer ook veel meer te zien dan indertijd bij Elliot, maar ik vond het wel heel leuk om dat baby’tje eens in 3D te zien. Dus dat wil ik nu opnieuw. Ik ben echt suuuuperbenieuwd hoe dat eruit gaat zien, zeker omdat het er nu twee zijn. Hopelijk krijgen we enkele mooie beeldjes mee naar huis.
Benieuwd naar week 17 van Elliot?
