by Joyce | Jan 19, 2016 | Zwangerschap |
We hebben voor het eerst valsgespeeld.
We hebben mijn foto een dag te laat gemaakt. De allereerste keer ooit, want hiervoor trokken we altijd netjes op de juiste dag de foto. Ik ging zondagochtend keihard door mijn rug en had niks (maar echt niks!) goesting om te poseren. Gelukkig kon ik gisteren al terecht bij mijn chiropractor en voelt mijn rug al een heel stuk beter.
Qua kwaaltjes is er eigenlijk niet veel te melden. De hoofdpijn is toch nog niet volledig weg, maar ik merk dat het vooral belangrijk is dat ik op tijd ga slapen. Ik moet er ‘s ochtends om 6u uit en 22u15 is blijkbaar het magische tijdstip waarop ik ten laatste in bed moet liggen. Later dan dat is bijna gegarandeerd hoofdpijn de ochtend erna. Los daarvan blijft de vermoeidheid toch. Gaan werken lukt op zich wel deftig, want ik mag eigenlijk quasi heel de dag aan mijn bureau zitten, maar eens ik terug thuis ben en in mijn zetel plof gaat het licht toch uit. Eigenlijk zou ik daar dan de rest van de avond gewoon willen blijven hangen, maar dan voel ik mij veel te schuldig tegenover Klaas. Die neemt zowat heel Elliots verzorging op zich (ik ververs hier echt niet veel pampers meer en het avondritueel is 90% van de tijd ook voor Klaas) en zorgt er daarnaast ook voor dat het hier opgeruimd ligt en dat de was gedaan geraakt. Ik krijg dan wel regelmatig wat gegrommel naar mijn hoofd over de strijk die blijft opstapelen, maar tja. De weekends zitten ook weer zodanig vol dat ik gewoon geen zin heb om daar nog aan te beginnen. Als we op zaterdag en zondag dan eens efkes op ‘t gemak thuis zijn, wil ik liefst gewoon ook effectief op ‘t gemak zijn, in plaats van met een rode kop boven het strijkijzer te staan. :) Maar allez, ik doe de laatste tijd wel wat meer moeite en ik help opnieuw meer mee met het opvouwen van de was enzo. En met het dagelijkse opruimen. ‘t Is toch ook al iets, hé?
Ik heb ook besloten in welke winkel ik onze tweede geboortelijst wil leggen. We gaan er nog steeds eentje bij Dreambaby leggen, maar ik denk dat we daar vooral de grote stukken op gaan zetten die we zelf op voorhand gaan kopen of die vlak voor/meteen na de bevalling door de dichte familie gekocht zullen worden. Omdat we uiteindelijk toch al veel hebben van Elliot zal die extra geboortelijst nu vooral dingen bevatten die we dubbel nodig hebben of die al aan vervanging toe zijn. Of gewoon nog wat leuke hebbedingetjes, want dat heb ik er indertijd bij Elliot eigenlijk niet echt op gezet. Extra fijn is ook dat de tweede lijst in een winkeltje ligt dat veel hippe kleertjes verkoopt. Ik ben echt fan van de Scandinavische merkjes, maar toen Elliot echt nog mini was, kende ik dat nog niet zo. :)
De doopsuiker gaan we een beetje hetzelfde doen als bij Elliot. Toen hadden we twee verschillende soorten: suikerbonen en badzand. Deze keer kozen we opnieuw voor twee dingen, maar het badzand laten we deze keer achterwege. :) Dat betekent ook dat we twee verschillende soorten verpakkingen zullen hebben. De ene helft heb ik dit weekend besteld omdat ik echt iets perfects vond en bang was dat ze het anders over een maand niet meer zouden hebben. Ik kijk er al naar uit om eraan te beginnen!
Benieuwd naar week 16 van Elliot?
by Joyce | Jan 11, 2016 | Zwangerschap |
Er is alweer een week voorbij, zeg! Belachelijk gewoon.
Vanaf deze week voel ik mij anders, merk ik. De misselijkheid en hoofdpijn zijn al sinds enkele weken achter de rug en mijn bekken begint nu pas wat pijn te doen, iets dat ik bij Elliot al vanaf 9 weken had. Maar ik merk dat die buik eigenlijk al zo’n beetje in de weg begint te zitten. Mijn kousen aandoen moet ik al doen met mijn ene enkel op mijn andere knie (wie zwanger is geweest, snapt vast wel wat ik bedoel) en ik merk dat ik al een beetje naar voor moet wiegen om met een wipje uit de auto te geraken. Allez ja, ik kan het eigenlijk niet anders omschrijven dan dat de fase van het ‘lomp zijn’ al aangebroken is. Fysiek niet erg of zo, maar ik merk dat dat mij wel in de war brengt en dat ik er wat emotioneel van word. Bij Elliot gebeurde dat allemaal pas rond de start van mijn derde trimester terwijl ik nu amper 15 weken ver ben. Fysiek voel ik mij dus al veel verder dan ik eigenlijk ben. Hoeveel daarvan te wijten is aan het feit dat er twee baby’s in mijn buik zitten en hoeveel enkel en alleen aan het feit dat het mijn tweede zwangerschap is, weet ik niet. Hoe ervaren jullie dat, ladies die al twee (of meer) keer zwanger zijn geweest?
Wat de voorbereidingen betreft, ben ik op zowat alle vlakken al een klein beetje in gang geschoten. Deze week ben ik bijvoorbeeld begonnen aan de geboortelijst. Bij Elliot had ik daar veel vragen en dilemma’s over, omdat ik niet goed wist wat ik nu écht nodig had en wat zéker niet, hoeveel ik van alles nodig had en wat ik beter kon uitstellen tot ik effectief bevallen was. Van al dat tobben dacht ik nu dus verlost te zijn, want bij een tweede weet je alles al, hé? Nee dus, of ik toch niet. Nu twijfel ik over andere dingen, bijvoorbeeld omdat ik simpelweg niet weet of de baby’s samen in een bedje gaan slapen of apart. Hebben we een extra babybedje nodig of zal het met eentje ook wel lukken? Hoeveel lakens en dekens heb ik dan nodig? Voorzien we een dubbele draagmand of twee enkele? Zou ik met heel het buggygedoe niet beter wachten tot ze geboren zijn? Moet ik nu echt een nieuwe babyfoon kopen omdat er voor onze huidige geen uitbreiding beschikbaar is? Koop ik één neusreiniger of heb ik er twee nodig voor de hygiëne? Zucht. Gelukkig heb ik nog veel tijd. :)
Het geboortekaartje heb ik uitgekozen en kort besproken met mijn broer. Hij gaat proberen iets te ontwerpen dat overeenstemt met wat ik in gedachten heb. Ook van de doopsuikers ben ik zogoed als zeker. Ik moet enkel nog over de details nadenken. En dat we geen andere auto kopen, is sinds vorige week ook beslist. :) Ik voel mij wel redelijk belachelijk nu ik dit zo allemaal opschrijf, en mijn vriendinnen doen vaak wat lacherig over ‘t feit dat ik zo georganiseerd ben. Maar bon, ik kan wel zeggen dat ik bij Elliot niet zo extreem vroeg was met alles. ‘t Is maar dat ik nu zeker wil dat alles op tijd klaar is, simpelweg omdat ik ook geen idee heb of ik over pakweg 10-15 weken nog heel mobiel ga zijn… Bovendien vond ik het vorige keer zaaaaalig om de laatste twee maanden quasi niks meer te moeten doen. Alleen nog broeden en genieten van dat leven in mijn buik. :)
Nu is deze post toch weer langer geworden dan ik gepland had. Oh well! :) Benieuwd naar week 15 van Elliot?
by Joyce | Jan 4, 2016 | Zwangerschap |
Yes! Het is er eindelijk van gekomen om een post te wijden aan mijn eerste trimester. Toen ik zwanger was van Elliot maakten we trouw elke week een buikfoto en schreef ik op mijn toenmalige blog neer hoe ik mij voelde, welke kwaaltjes ik had en wat we van ons voorbereidingslijstje konden afvinken. Ik vind het nog altijd superfijn om dat nog eens opnieuw te bekijken en sommige zwangere vriendinnen en kennissen keren nu nog af en toe terug naar die posts om te vergelijken met hun eigen zwangerschap en buik.
We hebben altijd gezegd dat we hetzelfde gingen doen tijdens mijn tweede zwangerschap en ik ben héél blij dat we dat opnieuw zo goed aan het volhouden zijn. Je merkt ook heel duidelijk het verschil in kwaliteit van de foto’s als je vergelijkt met de prille buikfoto’s van meer dan 2 jaar geleden. Anyway.
Ik deed mijn zwangerschapstest tijdens ons weekend naar Amsterdam. Die zondag was ik 4 weken ver en ik had toen logischerwijs de lightbox niet mee, dus die foto ziet er nog een beetje anders uit. Net zoals bij Elliot kreeg ik vanaf 5 weken al echt heel veel last van opgezette darmen, maar waar dat tijdens mijn eerste zwangerschap opnieuw verdween om dan vanaf een week of 9 à 10 een zwanger buikje te worden, is dat nu gewoon gebleven. Oeps! Mijn gewone broeken knelden daardoor al heel vroeg waardoor mijn buik er ook niet meer mooi uitzag op foto. Vanaf 8 weken draag ik in de foto’s hieronder dus zwangerschapskledij. Dagdagelijks ben ik dat pas vanaf 11 weken of zo beginnen doen, want vanaf toen was het echt niet meer te doen. En zowat iedereen op het werk wist toen toch al dat ik zwanger was, dus er was ook geen reden meer om het nog te verbergen.
Nog iets raars over de foto op 10 weken: mijn buik is daar ineens echt gigantisch. Het gekke is dat die foto gemaakt werd na een volledige week buikgriep en weinig eten. Ik woog toen 2 kilo minder dan mijn startgewicht. Op 13 weken heb ik me nog eens gewogen en toen zat ik er ook nog steeds 1 kilo onder. Compleet hetzelfde als bij Elliot dus. Vanaf nu ga ik wel beginnen bijkomen, denk ik, dus ik ben er niet rouwig om dat ik eventjes respijt heb gekregen. :) Ik vraag me wel af wat ik mag verwachten qua gewichtstoename, zo met twee kindjes in de buik… Op 12 weken heb ik de gyn trouwens wel gevraagd om eens aan mijn buik te voelen, want ik dacht zelf dat mijn baarmoeder al tot aan mijn navel zat. Dat leek mij zo waanzinnig hoog dat ik dat niet kon geloven. Maar ze voelde en trok een verbaasd gezicht en zei “Amai ja, die zit inderdaad al heel hoog!”
Vanaf 5 weken was ik een weekje een klein beetje misselijk, maar toen ging dat over. Om vervolgens op 7 weken vollenbak opnieuw toe te slaan. Ik heb toen Antimetil genomen om de misselijkheid een beetje tegen te gaan, maar ik heb mijn porseleinen vriend toch een paar keer mogen knuffelen. Da’s wellicht peanuts in vergelijking met andere zwangeren, maar toch meer dan bij Elliot. Ik had ook de hele ochtend hoofdpijn en een ijl gevoel in mijn hoofd. Echt megamottig. Deze keer was ik van dat alles wel al vanaf op 10 weken! Bij Elliot duurde het tot 18-20 weken. Toch gek hoe dat zo kan verschillen van zwangerschap tot zwangerschap. Verder ben ik nu veel meer moe, maar ik denk dat dat eerder een combinatie is van nét niet genoeg slapen en een drukke peuter in huis hebben. Sinds een goeie 12 weken heb ik alweer dagelijks harde buiken, maar aangezien ze niet pijnlijk zijn maak ik mij daar vrij weinig zorgen over. Bij Elliot begonnen die aan 19 weken ongeveer en ik ben toen ook netjes 10 dagen overtijd gegaan. Oh, en nog iets bijzonder fijns: de dag dat ik naar de 12-wekenecho moest, zat ik alweer efkes met een bang hartje omdat ik schrik had dat er iets fout zou gegaan zijn met een van de twee. Begon er niet eentje te schoppen toen ik aan mijn bureau zat! Echt. 12 weken en 2 dagen ver, en dat klein gespuis bewoog! Ik was daar echt niet goed van, maar ‘t was onmiskenbaar een baby’tje. Volledig hetzelfde als toen ik Elliot voor het eerst voelde bewegen maar dan in ‘t mini. De gyn bevestigde het ook, zeker in combinatie met die hoge baarmoeder. Sindsdien heb ik het wel niet meer elke dag gevoeld, wat resulteerde in een paniekuitstapje naar de materniteit op de ochtend van Kerstmis omdat ik bang was dat het fout gelopen was. Echt, tranen van geluk en opluchting toen ik ze dan allebei meteen driftig heen en weer zag wriemelen…
Voilà. Ik denk dat dat het zo’n beetje is, mijn belangrijkste kwaaltjes en hoe het tot nu toe al is geweest. Mijn kwaaltjes waren dus eigenlijk volledig dezelfde als bij Elliot, maar waar dat bij hem tot halverwege de zwangerschap bleef duren, lijk ik er nu al een 2 weken vanaf te zijn. Hopelijk blijft dat zo! Ik vind het wel nogal bizar, want ik had mij eigenlijk verwacht aan veel ergere kwaaltjes, met die dubbele hormonen enzo… Maar ik zal maar niet te vroeg juichen, zeker? ^^
Vanaf nu mogen jullie wekelijks op maandag een buikpostje verwachten. Dat is heel vaak, ja. Maar bon, als ‘t u niet interesseert, dan slaat ge die posts maar over, hé. ^^ Over de andere/emotionele kant van de zwangerschap, ge weet wel, ineens horen dat er twee kindjes op komst zijn, daar post ik binnenkort eens over!
Benieuwd naar week 4-13 en week 14 van Elliot?
