by Joyce | Oct 18, 2015 | #boostyourpositivity, Persoonlijk |
De nieuwe challenges voor #boostyourpositivity waren een foto van je gezonde lunch en van je bureau posten. In die gezonde maaltijden ben ik niet zo hard geslaagd. Op woensdag ging ik lunchen met een vriendin. Maakt dat van mij nu officieel een Volwassene? Ze is wel oorspronkelijk een internetvriendin. Ben ik dan nog altijd Volwassen? Anyway. We gingen burgers eten. Ik houuuu van burgers. Give me all the burgers. Yum. Maar niet zo gezond dus.
Ik heb ook de indruk dat het eten op ‘t werk niet héél gezond is. Allez, niet dat het keivettige brol is en dat er niets ongezonder bestaat of zo, hé. Maar gewoon. Niet zo veel groentjes, maar wel veel pasta/rijst/puree en altijd met saus. Mij hoor je niet klagen, want ik ben verlekkerd op dat alles, maar mijn lijn doet het natuurlijk geen deugd. Maar zoals mijn moeder altijd zegt: ‘Een ronde lijn is ook een lijn.’ Dus ja.
In deze post vroeg ik jullie naar tips voor een gezond ontbijt en op dat vlak heb ik toch al vooruitgang geboekt, vind ik. Ik eet nu yoghurt met granola, uit mijn speciale beker van de Action. Sinds vrijdag ben ik overgeschakeld op magere ipv volle yoghurt en da’s toch weer even aanpassen. Maar niets dat een goede kwak honing niet oplost, me dunkt.
Van mijn bureau wou ik ook geen foto maken. Ten eerste weet ik eigenlijk niet of dat ‘done’ is, zo als ambtenaar. Ten tweede is het niet speciaals, ik heb er zelfs nog geen foto van mijn kroost. Het kadertje heb ik wel al. Goede voornemens enzo.
Hoe gaat dat nu feitelijk op het werk, vraagt ge u af? Wel ja, de hele voorgeschiedenis deed ik hier al uit de doeken en op mijn huidig werk ben ik volgens mij nog niet lang genoeg om al grote toekomstuitspraken te doen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik er graag ben. De materie interesseert me en de collega’s zijn tof. Ik kijk uit naar alles dat ik er nog ga leren en ik hoop mij nog een beetje op te kunnen werken. Toen ik werkloos was, wou ik nog liefst van al in een wereld leven waarin je van één inkomen rond kon komen en dat denk ik soms wel nog. Stiekem zou ik wel graag thuisblijfmoeder zijn, toch tot alle kindjes naar school gaan, maar ik zie ook in dat dat financieel nu eenmaal niet haalbaar is als we nog een beetje vooruit willen gaan in het leven. Vandaar dat ik ook heel gelukkig ben dat ik mijn job niet gewoon verdraag maar hem effectief graag doe. Ik dacht op voorhand ook dat een voltijdse job mij te zwaar zou vallen in combinatie met een gezin, maar eigenlijk valt dat heel goed mee. Ik ben natuurlijk nog maar een maand bezig, maar ik hoor altijd dat de eerste maanden het zwaarst zijn, ook qua vermoeidheid… Eigenlijk ben ik niet vermoeider dan toen ik werkloos was en ik heb ook niet het gevoel dat mijn gezinsleven lijdt onder het feit dat ik nu ga werken. Volgens mij is dat voor een groot stuk te wijten aan mijn werkuren: ik begin weliswaar heel vroeg (om 6u50 neem ik de trein om nog geen uur later te beginnen werken), maar dat betekent ook dat ik netjes om 16u45 opnieuw aankom in het station waar mijn vent en peuter al op mij staan te wachten. Het is nog geen 17u als we allemaal weer samen thuis zijn. En doordat Klaas en ik warm eten op het werk (en Elliot in de opvang) hoeft er ‘s avonds niets meer gekookt te worden. Daar sparen we ook weer tijd mee uit.
Ik hoop echt dat ik zo positief ga blijven over mijn job, want voorlopig ben ik een happy camper!
by Joyce | Aug 31, 2015 | Persoonlijk |
Miljaar, zeg. Eindelijk. Het is zover. Ein-de-lijk. Ik heb werk. Voltijds, een vast contract, een échte job. Zei ik al ‘eindelijk’?
Blijkbaar bestond bij een aantal van mijn lezers het idee dat ik thuisblijfmoeder was. Dat ik een bewuste keuze gemaakt had om thuis te blijven bij Elliot. Hoe graag ik ook zou willen dat dat een haalbare kaart was voor ons gezin, het is niet zo. Toen ik in 2011 afstudeerde, besloot ik het te proberen in ‘t onderwijs, “want ge weet toch nooit dat ik dat nog wel tof vind om te doen en dan is al die vakantie toch wel mooi meegenomen, hé?” Helaas was die vakantie het mij niet waard, want na amper één schooljaar voelde ik al dat leerkracht zijn niet mijn ding was. Ik besloot mij opnieuw te focussen op mijn andere droomjob (alhoewel velen het wellicht vreemd zullen vinden om dit een droomjob te noemen): ambtenaar worden bij een FOD. Ik begon via Selor weer te solliciteren voor alles waarvoor ik in aanmerking kwam. We zijn dan september 2012. De eerste job die uit de bus kwam was opniéuw een onderwijsjob. En met ons trouwfeest dat er in december aan zat te komen, besloot ik die voltijdse aanbieding te aanvaarden. De centen waren belangrijker. In een klap zorgde dat ervoor dat ik zowat voor niks anders meer kon solliciteren, want recht op sollicitatieverlof had ik niet, en mijn klassen zomaar “in toezicht steken”, dat was not done.
Ondertussen was het mei 2013 en werd ik zwanger. Er was een kans dat ik in september terug zou mogen keren naar school, maar ik bleef ook nog verder solliciteren bij de overheid gedurende de vakantie. Eind augustus bleek dat ik niet meer terug kon naar mijn vorige school en uiteraard was ik tegen dan bijna 20 weken ver en was een andere job vinden heel moeilijk. Ik bleef Selor op de voet volgen, maar deed ook andere sollicitaties, waaronder in de privé. Ik solliciteerde zelfs ook als verkoopster, op zoek naar een doodgewone job tot aan mijn zwangerschapsverlof. En bij elke sollicitatie zag ik de ogen van mijn interviewer afdwalen naar mijn buik (hoewel ik die tot een week of 26 nog kon verstoppen onder een goed gekozen blazer). Wanneer ik interimkantoren inlichtte over het feit dat ik 26 weken zwanger was en “of het bedrijf in kwestie daar geen probleem van zou maken”, hoorde ik hen aarzelen. Dat dat toch wel een belangrijk stuk informatie was. Dat het “misschien beter was om af te wachten en daarna opnieuw te solliciteren”. Juist, ja.
Ik beviel en ging in zwangerschapsverlof. Tijdens mijn zwangerschapsverlof deed ik nog een paar sollicitaties en begin mei 2014 was mijn “babyvakantie” officieel voorbij. Elliot had pas vanaf september een plaatsje bij de onthaalmoeder, dus de ideale situatie was dat ik thuis zou kunnen blijven tot dan. Maar toch, ik moest en zou solliciteren want er moest weer geld binnenkomen. Als ik werk vond, konden we voor Elliots opvang ook wel weer een oplossing vinden. Maar. ik. vond. dus. niks. Toen kreeg ik een mailtje om deel te nemen aan een opleiding in de banksector. Cursussen en workshops in september en oktober en een (miniem) betaalde stage in november en december. Ik greep die kans met beide handen en was 4 maanden bezig. Misschien zou ik daarna wel bij de bank kunnen beginnen? Die stage bleek totáál niet te zijn wat ik voor ogen had en het enige dat ik er bijleerde was dat de bank echt niets voor mij was. In september kwamen er wel interessante vacatures tevoorschijn op Selor. Op 1 september schreef ik me in voor een bepaalde selectie (er waren er veel meer, maar voor deze post is alleen deze selectie van belang). Omdat ik voor de eerste computertest nog vrijgesteld was, was het wachten op de tweede. Die legde ik af op 3 oktober. Toen ik daar ook voor geslaagd was, mocht ik naar het interview op 29 oktober. Omdat er zo veel sollicitanten waren, duurde het heel lang voor ik wist of ik voor dat interview geslaagd was. Bovendien moest mijn rangschikking ook goed genoeg zijn, want anders was ik er misschien wel door, maar zou ik toch geen job krijgen. Op 19 januari van dit jaar kreeg ik dan eindelijk het nieuws dat ik geslaagd was én in de laureatenlijst stond. Ondertussen had ik eind december ook al een mailtje gekregen dat ze voor diezelfde FOD nog mensen zochten voor een hoger niveau. Daar besloot ik ook voor te solliciteren, wat resulteerde in nog een interview op 11 februari. Op 16 maart hoorde ik dat ik er ook voor die selectie door was en in de laureatenlijst stond.
Toen dacht ik dat ik er was. De federale aanwervingsstop was wel nog van kracht, maar die zou eind maart hopelijk opgeheven worden, na het bespreken van de begroting. Eind maart came and went. Geen nieuws. Misschien door de paasvakantie? Ik richtte mij op eind april. Op 30 april werd bekendgemaakt dat de aanwervingsstop opgeheven zou worden. Nu zou mijn oproepingsbrief elk moment kunnen komen. Dacht ik. Op 12 mei kreeg ik een mailtje dat hoewel de stop inderdaad voorbij was, de FOD toch nog steeds geen nieuwe mensen kon aannemen. De ministerraad legde nog extra voorwaarden op voor de begroting en daar moest eerst aan voldaan worden vooraleer ze tot aanwerving konden overgaan. Geduld, geduld. Ik werd echt gek van onzekerheid. Wij hebben nog zo veel dromen, zo veel dingen die we nog willen verwezenlijken, maar alles valt of staat met die job die ik moet zien te bemachtigen. En nog liever vandaag dan morgen.
Ondertussen vreesde ik toch al een paar maanden dat die job er niet de eerste maanden zou komen. Ik ging naar interimkantoren en legde uit dat ik op zoek was naar tijdelijke opdrachten. Korte interims om de periode te overbruggen tot ik kon beginnen aan de FOD. Overal kreeg ik hetzelfde te horen. Voor een functie met optie vast wilden ze mij niet laten solliciteren omdat ik niet zou blijven. Voor korte opdrachten zou het moeilijk worden omdat ik niet de nodige ervaring of het juiste diploma heb. (Na 4 jaar unief is het voor mij inderdaad héél moeilijk om een simpele administratieve bureaujob uit te oefenen, of om rekken te vullen of aan de kassa van een winkel te staan. *insert roloog* Ik wil hier totaal niet neerbuigend overkomen, hé. Maar jobstudenten zijn er toch ook maar voor maximum 2 maanden en aan hen moet toch ook alles eerst geleerd worden? Waarom konden ze het mij dan niet leren?) Ik solliciteer bij vertaalbureaus, maar omdat ik enkel Engels in de aanbieding heb en mijn Zweeds verleerd ben, kom ik niet echt in aanmerking, want de pool van vertalers Engels is groot. Kan ik nu echt nergens aan de slag? Het gaat zelfs zo ver dat ik solliciteer bij 4 of 5 poetsbedrijven. Die mij vervolgens een vriendelijke mail terugsturen dat ze op basis van mijn diploma vinden dat ik eerst in die richting werk moet zoeken. Het beste van al was nog dat ze mij geen job konden aanbieden omdat ik niet over eigen vervoer beschikte. Want blijkbaar is er geen enkele poetsvrouw in België die met het openbaar vervoer of met de fiets gaat werken… Ik mocht wel bij één bedrijf op gesprek gaan, meteen bij de grote baas. Hij kon mij door mijn diploma geen job aanbieden, maar hij “wou mij toch eens gezien hebben, want dat was toch iets raars, een universitair die komt solliciteren als poetshulp”.
Half juli hoor ik geruchten dat de lijst waarop ik het eerst terechtkwam binnenkort geconsulteerd zou worden. Ik hoor echter niets over de tweede lijst. Ik trek mijn stoute schoenen aan en stuur op 17 juli een mailtje naar de dienst Wervingen. Die vertellen mij dat de lijst inderdaad geraadpleegd zal worden, maar dat ze er geen termijn op kunnen plakken. Op 23 juli krijg ik het jobaanbod voor de eerste lijst. Ik moet mijn keuzes (wat dienst en standplaats betreft) doorgeven tegen 31 juli. Ik doe het diezelfde dag nog. De dag erna krijg ik prompt nog een mailtje, dit keer voor de tweede lijst. Opnieuw krijg ik een jobaanbod en de vraag om mijn keuzes tegen 2 augustus door te geven. Opnieuw mail ik dezelfde dag nog terug. En toen was het weer wachten. Want al die sollicitanten moeten op de juiste plaats gezet worden. Ik krijg schrik, want ik hoor dat als de dienst Wervingen je niet op jouw gekozen standplaatsen kan zetten, je weer op de lijst belandt en je dus geen job krijgt, of toch niet op korte termijn. Het bange afwachten en de onzekerheid van de afgelopen maanden gaat verder.
En dan vandaag. Dé Dag. De dag die ongetwijfeld voor een van de grootste veranderingen van mijn leven zal zorgen. Van ons leven als gezin. Ik krijg mijn officiële oproepingsbrief. Ik mag starten op 16 september.
Van 1 september 2014 tot 16 september 2015.
Zó gemakkelijk is dat, ambtenaar worden.
Laat de flauwe mopjes maar komen. Ik kan ze wel aan. Ik ben gelukkig. :)
