Een dagje later dan gepland, maar we hadden een uiterst druk weekend waardoor we opnieuw niet aan de foto zijn toegekomen. Tssss, we worden lui!

Mijn buik wordt zwaarder en eigenlijk heb ik er quasi altijd een beetje pijn in als ik ga rechtstaan na even gezeten te hebben. Mijn bekken doet dan vrolijk mee, want ik merk dat ik eigenlijk al een beetje zou waggelen. Maar dat zal gene waar zijn, ze! Ik doe met andere woorden mijn best om normaal te stappen.

Donderdag mochten we onze mini’s nog eens gaan bewonderen bij de gynaecoloog. Normaal moesten we er al om 16u30 zijn, maar ‘s ochtends belde het secretariaat dat de afspraak verlegd moest worden naar ‘s avonds. Dat was nog zo erg niet, want dat betekende dat we geen overuren moesten opnemen om op tijd op onze afspraak te zijn. :) De baby’s deden het súpergoed! Heel beweeglijk en goed gegroeid sinds vorige keer. Eén kindje zit rechts onderaan en werd geschat op 201 gram, het andere kindje zit links bovenaan en zou 198 gram wegen. Ze groeien dus netjes gelijkmatig, precies zoals het hoort. Ze hebben elk ook mooi even veel vruchtwater, da’s naar ‘t schijnt ook belangrijk. Ik merk wel dat alles nu veel meer gemeten en gecontroleerd wordt, toch in vergelijking met toen ik zwanger was van Elliot. Van hem wisten we op geen enkel moment hoe groot of zwaar hij was, simpelweg omdat er toch een foutmarge op die schattingen zit en de gyn zelf ook wel zag of hij goed genoeg groeide of niet. Maar nu moeten de baby’s natuurlijk wat meer in de gaten gehouden worden. Daarom gaan we vanaf nu ook om de 3 weken op controle (tot nu toe was het om de 4 weken, en bij Elliot was het slechts om de 8 weken) omdat nu de gevaarlijkste periode aanbreekt wat betreft het ontwikkelen van tweelingstransfusiesyndroom. Da’s een aandoening die ervoor zorgt dat de ene baby bloed ‘steelt’ van de andere en dat kan fataal zijn. Maar wij gaan ervan uit dat dat bij ons niet het geval zal zijn. :) Er is nu alleszins nog geen enkele indicatie dat het staat te gebeuren, maar het is toch altijd een beetje stressen als we naar de gynaecoloog gaan. Gelukkig benadrukt die telkens dat alles piekfijn in orde is en dat we tot nu toe van een perfecte tweelingzwangerschap mogen spreken. <3 Toen ik bij het binnenkomen mijn jas uitdeed, zei ze trouwens dat mijn buik nog keigoed meeviel “voor een tweeling”. Haha! Ze heeft dan eens gevoeld en blijkbaar zit mijn baarmoeder al op dezelfde hoogte als wanneer je 24 weken ver bent van een eenling. Zo ver zat ik er dus niet naast toen ik zei dat ik mij lichamelijk voelde alsof ik stilaan aan mijn derde trimester moet beginnen. :)

Ik hoop trouwens dat ik volgende keer eindelijk alle voorgaande echo’s op usb-stick ga krijgen. Dan kan ik eens een deftig postje maken met wat foto’s, want ik heb eigenlijk geen zin om een foto van een echo te moeten maken en die dan te posten. We hebben voor deze week wel een pretecho gereserveerd. Toen ik 16 weken ver was van Elliot hebben we dat ook gedaan om het geslacht te weten te komen. Nu weten we dat al en we krijgen onze mini’s deze keer ook veel meer te zien dan indertijd bij Elliot, maar ik vond het wel heel leuk om dat baby’tje eens in 3D te zien. Dus dat wil ik nu opnieuw. Ik ben echt suuuuperbenieuwd hoe dat eruit gaat zien, zeker omdat het er nu twee zijn. Hopelijk krijgen we enkele mooie beeldjes mee naar huis.

Benieuwd naar week 17 van Elliot?