30 weken, joh. Het spreekt voor zich dat Klaas en ik efkes in een paniekske schoten toen we dat zo officieel op de lightbox zagen staan. De mini’s kunnen er in principe nu echt snel zijn.

30 weken

Klaas maakte ook een vergelijking met toen ik 30 weken ver was van Elliot…

vergelijking 30 weken

… en dan nog eens een totaaloverzicht, 20 weken en 30 weken nu en dan uiterst rechts 40 weken van Elliot. Hoe vadsig is die laatste foto? De gelijkenis met dit hier is treffend, vind ik.

vergelijking 20 30 40

Maar bon, eigenlijk gaat het alleen over de buik, hé? Ik denk dat die nu wel ongeveer even groot is als toen ik 40 weken ver was van Elliot, maar nu zit het duidelijk nog hoger. Allez, ‘t is iets raars. De vorm is helemaal anders. Of zo.

Ik ga de komende dagen eens op zoek naar wat oefeningen om de pijn van de bekkeninstabiliteit te verlichten, denk ik. Het voetenbankje dat bij mijn Poäng hoort heb ik alvast weer uit de slaapkamer gehaald en staat nu netjes aan mijn plaatsje in de zetel. Echt, een zaligheid om mijn benen daarop te laten rusten. Ik was dat beter al 10 weken geleden beginnen gebruiken. Ik merk wel dat helemaal niks meer doen ook niet goed is voor mijn bekken, dus ik ben sinds een paar weken weer gestart met wat meer uit mijn zetel te komen voor de kleine huishoudelijke taakjes. Voor Klaas is ‘t ook fijner als hij de was en de strijk niet meer moet doen, en de vaatwas netjes geleegd en opnieuw gevuld geraakt. Opruimen doen we zo’n beetje samen. Gelukkig zorgt hij dat er elke avond eten op tafel staat en mogen we 2 keer per week bij mijn ouders gaan eten.

Hoewel ik nog geen striemen had, was ik opnieuw preventief mijn buik beginnen insmeren. Bij Elliot kwamen die opeens tevoorschijn ergens tussen 32 en 36 weken. En argh, nu zijn er dus effectief bijgekomen SINDS ik smeer. Bij Elliot stonden op het einde van de zwangerschap mijn heupen en onderbuik vol, nu zijn er enkele bijgekomen naast en boven mijn navel. Ze staan wel niet vuurrood, eerder rozig/blauwig, maar ik ben natuurlijk nog niet aan het einde van de zwangerschap…

Vorige week deden we ook nog wat leuke babyvoorbereidingen waardoor ik weer een aantal zaken van mijn lijstje kan schrappen. Woensdag ging ik samen met ons moe om suikerbonen, donderdag hadden we een afspraak met de drukker om het geboortekaartje en de labels te bespreken en vrijdag mochten we nog eens naar de gynaecoloog. Wat de drukker betreft zijn we nu enkel nog aan ‘t wachten op een proefdruk van het kaartje. Als die goed is, laten we de labels drukken en kunnen we de doopsuiker volledig afwerken.

Bij de gynaecoloog was alles supergoed. Ik was toen 29w5d ver en de baby’s werden elk op 1600+ gram geschat. Dat betekent dat ik puur qua gewicht eigenlijk al 1 voldragen baby in mijn buik heb zitten, en dan moeten er (hopelijk) nog eens 6 à 7 weken bij. Ik denk dat dat echomasjien wel altijd een overschatting maakt, maar ‘t geeft toch al een indicatie en bovenal bevestigt het telkens dat de baby’s mooi gelijkmatig groeien. Volgens de gyn begint de groei meestal ook vanaf 28 weken te stagneren maar is dat bij een niet-eerste zwangerschap vaak wat later. Wij duimen alleszins dat er nog zeker een kilo bijkomt tegen dat ze geboren worden! Oh, en nog iets fijns: de linkse baby lag mooi met het hoofdje naar beneden! Dat verklaart waarom ik vrijdag ineens zo weinig/andere beweging voelde dan ik gewoon was. Ze lagen allebei met het hoofd naar beneden, gezichtjes naar elkaar, rugjes naar buiten. En alle voetjes onder mijn rechtse ribben. (Of hoe zou je dat eigenlijk noemen?) Ik hoop echt dat ze allebei zo blijven liggen, maar aangezien de rechtse baby al heel de zwangerschap in hoofdligging ligt, kan ik alleszins natuurlijk bevallen. De gynaecoloog zei op ‘t einde dat ik “echt een goed lijf heb om een tweeling te dragen”, waarop ik een beetje glunderend naar Klaas keek. Die begon meteen te sputteren en zei dat het welletjes was geweest, haha! De gyn checkte ook nog even mijn baarmoederhals en die was ook nog steeds meer dan 4 cm lang, dus ze denkt dat ik echt nog lang niet ga bevallen. Ik hoop het, want Klaas en ik zijn er allebei emotioneel (en praktisch) echt nog niet klaar voor… Maar hey, we zien wel, hé? :)

Benieuwd naar week 30 van Elliot?